Φαιδρά Πορτοκαλέα #015: Οι 120, η τιμωρία της φέτας, η εκταφή της λογικής, η τέχνη του να φεύγεις, η Ντόρα, ο Bowie, οι Ρομά, η κανονιστική, ο Δήμος Δέλτα και ο ΟΗΕ…

120 δόσεις ή… 120 καρπαζιές στην αξιοπρέπεια;

Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου, χιλιάδες συμπολίτες μας είναι σφηνωμένοι σε ρυθμίσεις άνω των 30.000 €, με μόλις 24 δόσεις. Αυτό δεν είναι “διευκόλυνση”, είναι οικονομικό survivor, ποιος θα μείνει όρθιος χωρίς να καταρρεύσει από το άγχος;

Και ξαφνικά, το κράτος ανακάλυψε την Αμερική: “να επαναφέρουμε τις 120 δόσεις”. Πολύ ωραία, μπράβο. Μόνο που αν δεν χωράνε σε αυτό το τρένο κι εκείνοι που ήδη στραγγαλίζονται με τις 24 δόσεις ή οφείλουν άνω των 30000 ευρώ, τότε μιλάμε για το πιο σύντομο ταξίδι ever, από την Ελπίδα Express στο Άγχος Intercity, με στάση στην Απόγνωση Junction.

Γιατί, αγαπητοί, άλλο να λες “θα σε διευκολύνω” κι άλλο να στέλνεις τον άνθρωπο κάθε μήνα να πληρώνει δόση που θυμίζει διαμέρισμα στη Νέα Παραλία. Μόνο που εδώ δεν έχει θέα θάλασσα, έχει θέα τον λογαριασμό της ΔΕΗ και το χαμόγελο του ταμία στον ΕΦΚΑ. Και μην ακούσω το αμίμητο “μα έτσι θα μπουν χρήματα στα ταμεία”. Αν ο άλλος δεν αντέχει, δεν μπαίνει ούτε σεντς μόνο αναστεναγμοί. Είναι σαν να περιμένεις να γεμίσει το ψυγείο μόνο με το άνοιγμα της πόρτας.

Η λύση είναι μία, δώστε μακροχρόνιες δόσεις σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Όχι άλλη διάκριση ανάμεσα σε “προνομιούχους” και “καταδικασμένους”. Αν θέλουμε κοινωνία που στέκεται, ας την αφήσουμε πρώτα να ανασάνει.

Γιατί αλλιώς, αντί για “ρύθμιση” έχουμε καψόνι. Και οι πολίτες δεν είναι νεοσύλλεκτοι στο στρατόπεδο είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας.

Οπότε, κύριοι της κυβέρνησης, βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Η πολιτική δεν είναι Excel και στήλες με νούμερα. Είναι η ζωή του επαγγελματία που κάθε πρωί ανοίγει το μαγαζί του και κάθε βράδυ αναρωτιέται αν θα αντέξει άλλη μία δόση.

Κι όσο συνεχίζετε αυτό το οικονομικό μπούλινγκ, τόσο τα ποσοστά σας παίρνουν την κατηφόρα και κανείς δεν ξέρει αν θα σταματήσει η κατηφόρα σε κάλπη ή σε… χαράδρα.

Οι φόροι είναι η τιμή που πληρώνουμε για μια πολιτισμένη κοινωνία. Όταν όμως η τιμή είναι υπερβολική, η κοινωνία παύει να είναι πολιτισμένη

Oliver Wendell Holmes Jr., Αμερικανός δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου

Η «Τιμωρία» της Φέτας: Όταν τα Πρόβατα Φταίνε Πιο Πολύ από την Πολιτεία

Στην καρδιά της Θεσσαλίας, όπου κάποτε οι κάμποι μύριζαν γάλα και τυρί, τώρα μυρίζουν απολύμανση και χαμένο μέλλον. Ένα νέο σκληρό επεισόδιο γραφειοκρατικής και ιογενούς φαρσοκωμωδίας παίζεται, η ευλογιά των προβάτων καταστρέφει κοπάδια, κλείνει μονάδες και ανατρέπει ζωές.

Η “επιδημία” όμως δεν περιορίζεται στα ζώα επεκτείνεται σε κάθε στρώμα της δημόσιας ζωής, στις υποσχέσεις για άμεση βοήθεια, στις αργές κρατικές αντιδράσεις, στην επικοινωνιακή φλυαρία των υπουργών. Είναι σα να βλέπεις ένα θεατρικό έργο όπου τα πρόβατα παίζουν ρόλους αντιπολίτευσης και η κυβέρνηση σκηνοθετεί με χασμουρητά.

Φανταστείτε το σκηνικό, ένας αγρότης, στενάζοντας μπροστά στον άδειο στάβλο, προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον … ιό, να του κόψει μία ρύθμιση ή να τον πείσει να μετανοήσει. Από την άλλη, υπουργικά γραφεία ανακοινώνουν “λύσεις” μετά από δέκα μέρες, όταν η καταστροφή έχει ήδη γίνει.

Η τιμή της φέτας εκτοξεύεται λες και ήθελαν να τιμωρήσουν τους καταναλωτές που τόλμησαν να ανοίξουν το ψυγείο τους. Τα μαντριά, κάποτε σύμβολο ελληνικής γης και παράδοσης, τώρα είναι σύμβολο κρατικής αποτυχίας και δημόσιας απρονοησίας.

Κι όμως, άκουσον άκουσον, η λύση δεν είναι μόνο στη βιοϊατρική. Είναι στα γρανάζια της διοίκησης, στη διαφάνεια, στη λογοδοσία. Αν δεν μπορείς να προστατεύσεις τα ζώα σου, πώς θα προστατεύσεις τους πολίτες σου; Αν καθυστερείς σε ζήτημα ζωτικής σημασίας, ποια “μεταρρύθμιση” σε επόμενο στάδιο θα έχεις το θράσος να προτείνεις;

Αυτή η ιστορία δεν είναι απλώς αγροτική τραγωδία είναι μικρογραφία των παθογενειών της ελληνικής διακυβέρνησης, ασυγχώρητη αδράνεια, επικοινωνιακή πολυλογία, απουσία πρόνοιας. Όταν τα πρόβατα αρρωσταίνουν, δεν φταίνε οι κτηνοτρόφοι, φταίει όποιος είχε χρέος να τα προστατεύσει.

Η επιστήμη χωρίς συνείδηση είναι καταστροφή της ψυχής

Φρίντριχ Ένγκελς

Η Εκταφή της Λογικής

Στην Ελλάδα του 2025, χρειάζεται απεργία πείνας για να πάρεις άδεια… να ξεθάψεις το παιδί σου. Ναι, σωστά διαβάσατε. Όχι για να χτίσεις ουρανοξύστη, ούτε για να φτιάξεις χιονοδρομικό στη Σαντορίνη,για μια εκταφή. Ένα φτυάρι, μια πράξη μνήμης, κι όμως, το κράτος κούνησε το δάχτυλο και είπε «όχι».

Τι ήταν άραγε αυτή η εμμονή; Τι φοβόταν η Δικαιοσύνη; Μήπως θα έβγαινε το φάντασμα και θα ζητούσε κι αυτό Εφετείο; Μήπως η εκταφή θα έφερνε μαζί της και την εκταφή της αλήθειας; Γιατί αν δεν είναι αυτό καθαρή τρέλα, τότε τι είναι;

Και φτάσαμε στο γνωστό ελληνικό σκηνικό, Σύνταγμα, πανό, κάμερες, μικρόφωνα. Ο πατέρας απεργός πείνας, κι εμείς όλοι θεατές σε reality με τίτλο «Ζητείται Δικαιοσύνη – Επεισόδιο 567». Μέχρι να συγκινηθεί το κράτος και να δώσει αυτό που όφειλε από την πρώτη μέρα.

Μόνο που η άδεια που τελικά δόθηκε, ήρθε μισή. Δεν περιλαμβάνει τοξικολογικές έρευνες, δεν ανοίγει δρόμο για πραγματικές μελέτες. Δηλαδή τι; Επιτρέπεται να ανοίξεις τον τάφο, αλλά όχι να ψάξεις την αλήθεια; Ποιος φοβάται μια τοξικολογική ανάλυση , ένα εργαστήριο, ένα χαρτί με στοιχεία; Γιατί το κράτος μάλλον προτιμάει οι απορίες να μένουν θαμμένες, μαζί με τους νεκρούς.

Κι έτσι φτάνουμε στο ακατανόητο: να δίνεται η άδεια σαν ξεροκόμματο, με την προϋπόθεση να μην ενοχλήσεις το σύστημα παραπάνω απ’ όσο αντέχει. Η Δικαιοσύνη δεν λύνει, απλώς παζαρεύει. Και παζαρεύει πάνω από μνήματα.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι μόνο η καθυστέρηση, αλλά η βαθιά καχυποψία που αφήνει πίσω της. Γιατί δείχνει πως το κράτος δεν βλέπει ανθρώπους, βλέπει φακέλους και οι φάκελοι, ξέρετε, δεν έχουν καρδιά.

Η κοινωνία αναρωτιέται, αν χρειάζεται ένας πατέρας να λιμοκτονεί για το αυτονόητο, κι αν ακόμα κι όταν του το δίνουν του το δίνουν μισό, τότε ίσως η μόνη εκταφή που απομένει να κάνουμε είναι εκείνη της ίδιας της λογικής.

Μια κοινωνία κρίνεται από το πώς φέρεται στους νεκρούς της

Περικλής

Η Τέχνη του να Φεύγεις την Κατάλληλη Στιγμή

Σε κάθε κυβέρνηση, ιδίως σε όσες αγαπούν να αυτοπροσδιορίζονται ως λειτουργικές υπάρχουν πρόσωπα που διαμορφώνουν την ατζέντα, άλλοι που τη συντάσσουν εκ των υστέρων και κάποιοι που την κοιτούν απορημένοι, αναρωτώμενοι αν είναι γραμμένη στα αραμαϊκά. Σε αυτή την τρίτη κατηγορία, με απόλυτη συνέπεια και αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα, ανήκει και ο υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ κ. Μυλωνάκης.

Ο ρόλος του θολός όσο και ο τίτλος του, θυμίζει εκείνο τον συμμαθητή στο σχολείο που πάντα βρισκόταν στην φωτογραφία της εκδρομής, αλλά κανείς δεν θυμόταν να τον έχει δει στο λεωφορείο.

Δεν είναι ότι δεν προσπαθεί. Το αντίθετο. Είναι πως η προσπάθειά του μοιάζει συχνά με εκείνη τη σκηνή από τον Δον Κιχώτη, όπου ο ήρωας φορτώνεται με αξίες και ιδανικά, και ξεκινά για μάχη… μόνο που στο τέλος παλεύει με ανεμόμυλους. Και οι ανεμόμυλοι, σε αυτή την περίπτωση, είναι η κοινή λογική, η θεσμική σοβαρότητα και η κοινή αίσθηση πολιτικής αυτογνωσίας.

Τις τελευταίες ημέρες, το όνομά του επανέρχεται στο δημόσιο προσκήνιο. Όχι επειδή είπε ή έκανε κάτι συγκλονιστικό, αλλά επειδή, δεν το απέφυγε. Η πολιτική, βλέπετε, είναι σαν τις μεγάλες παρτίδες σκάκι: μερικές φορές η πιο σοφή κίνηση είναι η υποχώρηση ή αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ειλικρινείς, η ευγενής αποχώρηση.

Σε μια χώρα όπου όλοι επιμένουν να μένουν μέχρι να τους σηκώσουν με θεσμικό γερανό, ίσως να είχε ένα ιδιαίτερο βάρος η κίνηση ενός πολιτικού που λέει: «Έως εδώ. Ό,τι είχα να προσφέρω, το προσέφερα. Τώρα ας προσφέρω την απουσία μου.» Δεν θα ήταν λιποψυχία. Θα ήταν φιλοσοφημένη γενναιότητα.

Θα ήταν μια υπενθύμιση πως η πολιτική δεν είναι μόνο η τέχνη του να μιλάς είναι και η τέχνη του να ξέρεις πότε πρέπει να σωπάσεις. Όσο για τον κ. Μυλωνάκη;

Ίσως θα του ταίριαζε να μην επιμείνει στην καρέκλα. Αλλά να επιμείνει σε κάτι πιο σπάνιο, την αξιοπρέπεια του αποχωρείν. Έτσι κι αλλιώς, η πολιτική ζωή είναι κύκλος. Το θέμα είναι να μην μοιάζει με λούπα.

Καιρός του σιγάν, και καιρός του λαλείν

Εκκλησιαστής (Παλαιά Διαθήκη), Κεφ. Γ’, στ. 7

Η Ντόρα που δεν λυγίζει, το χαμόγελο που κάνει τον φόβο να ντρέπεται

Υπάρχουν στιγμές που η πολιτική σταματά και μένει μόνο ο άνθρωπος. Η Ντόρα Μπακογιάννη μίλησε πρόσφατα, δημόσια για τη μάχη της με τον καρκίνο και τα λόγια της συγκλόνισαν. Όχι γιατί ήταν βαριά ή μελοδραματικά, αλλά γιατί ήταν αφοπλιστικά ειλικρινή. «Πόσο χρόνο έχω; Μπορεί να είναι ένα Πάσχα», είπε, και με μια μόνο φράση έβαλε όλους μας να σκεφτούμε τι αξίζει στ’ αλήθεια στη ζωή.

Κι όμως, αυτή η γυναίκα που έχει ζήσει απώλειες, πολιτικές μάχες, δολοφονίες αγαπημένων, θριάμβους και απογοητεύσεις, διάλεξε να μιλήσει με χαμόγελο. Δεν κρύφτηκε, δεν φόρεσε μάσκα. Αντίθετα, βρήκε χώρο ακόμα και για αστείο «Θέλω να ταλαιπωρήσω τους δικούς μου μέχρι το βαθύ γήρας». Και ποιος δεν θα ήθελε να τον «ταλαιπωρεί» η Ντόρα; Είναι από εκείνες τις φράσεις που σου φέρνουν δάκρυ και γέλιο μαζί.

Η δύναμή της δεν βρίσκεται μόνο στις πολιτικές της ικανότητες, αλλά στην ανθρωπιά της. Στα μηνύματα που λαμβάνει καθημερινά από πολίτες που δίνουν την ίδια μάχη και νιώθουν ότι «είναι μαζί της». Στην αποδοχή ότι κι εκείνη έχει αδυναμίες, ότι μερικές φορές στρουθοκαμηλίζει για να αντέξει. Αυτή η ειλικρίνεια είναι που συγκινεί, γιατί δείχνει ότι ακόμα και στην κορυφή της πολιτικής, υπάρχει μια γυναίκα που βιώνει ό,τι και ο απλός άνθρωπος.

Και εδώ κρύβεται η μεγάλη αλήθεια: η Ντόρα δεν διδάσκει απλώς με λόγια, διδάσκει με το παράδειγμά της. Μετατρέπει την προσωπική της δοκιμασία σε μήνυμα θάρρους, ελπίδας και αλληλεγγύης. Δείχνει ότι ο καρκίνος μπορεί να αγγίξει το σώμα, αλλά δεν μπορεί να σβήσει το χαμόγελο και την ψυχή.

Αν το κακό είχε φωνή, μάλλον θα έλεγε «με αυτήν δεν τα βγάζω πέρα». Γιατί απέναντι στη Ντόρα, ακόμα και η ασθένεια μοιάζει μικρή. Και αυτό είναι που μένει, μια γυναίκα που δεν λυγίζει, που εμπνέει και που μας θυμίζει ότι το πραγματικό μεγαλείο δεν είναι να μην πέσεις ποτέ, αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά με περισσότερο φως.

Το πιο σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τη ζωή σου, να είσαι ευτυχισμένος αυτό είναι το μόνο που μετράει

Όντρεϊ Χέπμπορν, εμβληματική ηθοποιός του Χόλυγουντ

Μουσείο Bowie: Όταν το Λονδίνο φόρεσε γκλίτερ και μας έδωσε 90.000 λόγους να ξεχάσουμε το Εθνικό μας Θέατρο

Στο Λονδίνο άνοιξε το David Bowie Centre και ξαφνικά όλοι οι υπόλοιποι πολιτιστικοί θεσμοί της Ευρώπης μοιάζουν με αποθήκες παλαιών ρούχων. Γιατί; Γιατί εδώ μιλάμε για 90.000 αντικείμενα, από το αρχείο του Bowie. Κοστούμια, κιθάρες, χειρόγραφα, σουτιέν Ziggy Stardust, ακόμη και τα απορριπτικά γράμματα των δισκογραφικών που τότε έλεγαν «ευχαριστούμε, αλλά δεν» και τώρα θα χρυσοπληρώνουν εισιτήριο να τα κοιτάνε σε βιτρίνα.

Το μουσείο δεν είναι απλώς «χώρος τέχνης». Είναι σαν να άνοιξε το σεντούκι της Μαίρης Πόπινς και να ξεπήδησαν μέσα εξωγήινα κοστούμια, παρτιτούρες, σκισμένα Post-it και το eyeliner του Aladdin Sane. Στην είσοδο κανονικά θα έπρεπε να σου δίνουν και μια φτερωτή κάπα για να νιώσεις το κλίμα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, μπορείς να ζητήσεις από τους επιμελητές να σου φέρουν πέντε αντικείμενα της αρεσκείας σου. Δηλαδή, σήμερα μια κιθάρα, αύριο μια φωτογραφία από το «Labyrinth», μεθαύριο το γραμματάκι που έγραψε στον εαυτό του ο Bowie και έλεγε «μην κόψεις ποτέ το μαλλί ίσιο καρέ». Αν αυτό δεν είναι δημοκρατία της τέχνης, τότε τι είναι;

Η Βρετανία λοιπόν κατάφερε να δημιουργήσει έναν χώρο που δεν τιμά απλά έναν καλλιτέχνη τιμά την ίδια την ιδέα ότι η δημιουργικότητα μπορεί να είναι ταυτόχρονα σοβαρή και γελοία, μεγαλειώδης και καθημερινή. Στην Ελλάδα ακόμα τσακωνόμαστε για το αν το «Εθνικό» θα ανεβάσει Αριστοφάνη με τσιφτετέλι ή χωρίς.

Ο Bowie ήξερε πάντα να κάνει αυτό που οι άλλοι φοβούνταν, να γελάει με το ίδιο του το μύθο. Τώρα, με το μουσείο, συνεχίζει να μας τρολάρει από τον άλλο κόσμο. Γιατί αν κάτι μας αφήνει αυτό το αρχείο, είναι το ξεκάθαρο μήνυμα που είπε κάποτε ο ίδιος.

Η τέχνη πρέπει να σε ταρακουνά και να σε βγάζει από την άνεσή σου

David Bowie

Από την Πανεπιστημιακή Αστυνομία στους Καταυλισμούς, το επόμενο βήμα είναι να φυλάνε και τα γυράδικα

Ρε παιδιά, εδώ δεν μπορέσαμε να βάλουμε αστυνομία στα πανεπιστήμια. Εκεί που το πολύ-πολύ να κυνηγούσαν κανέναν φοιτητή με τις παντόφλες, να του πάρουν το πάσο ή να τον γράψουν γιατί έφερε τυρόπιτα στο μάθημα.

Και τώρα; Τώρα η καινούργια ιδέα είναι να χώσουν ειδικούς φρουρούς μέσα στους καταυλισμούς Ρομά. Δηλαδή, αν αυτό δεν είναι stand-up comedy σε εκδοχή υπουργείου, τότε τι είναι;

Φαντάσου εικόνα, ο φρουρός, με το μπλε του πουκαμισάκι και τη ζώνη γυαλισμένη, καθισμένος σε πλαστική καρέκλα, φραπέ στο χέρι, δίπλα στο μαγκάλι που καπνίζει. Από πίσω μπαταρίες αυτοκινήτου φορτίζουν τηλεοράσεις, νταούλια βαράνε και τα πιτσιρίκια κάνουν ντριφτάκια με BMX. Κι αυτός να ρωτάει σοβαρά: «Καλημέρα, κάνατε το Ε9;»

Κι όλα αυτά, όταν δεν καταφέραμε ποτέ να βάλουμε την πανεπιστημιακή αστυνομία στα ίδια τα πανεπιστήμια! Εκεί που έλεγες «άντε, κάπως θα σταθεί». Όχι, ούτε απέξω δεν πέρασαν. Άρα; πολύ απλά, αφού δεν μπορούμε στα εύκολα, πάμε στα δύσκολα. Λογικό, δεν είναι;

Στο υπουργείο πρέπει να είδαν το Training Day με τον Ντένζελ και να είπαν: «Ωραία φάση, ας το κάνουμε δημόσια πολιτική». Έτσι γεννήθηκε το νέο concept, «Αστυνομία και Ρομά, μαζί από το πρωί.»

Και μην ανησυχείτε, το έργο δεν τελειώνει εδώ. Το επόμενο επεισόδιο θα είναι «Ομάδα Ειδικής Φρούρησης Γυράδικων». Ο αστυνομικός δίπλα στον πάγκο να φωνάζει, «Σειρά παρακαλώ! Ένας γύρος απ’ όλα για τον κύριο και να μη λυπηθείς την τυροκαυτερή!» Κι αν πετύχει κανέναν να τσιμπάει πατάτες απ’ τη μερίδα του άλλου, του κόβει πρόστιμο για «κλοπή με ελαφρυντικά πείνας».

Είναι πιο εύκολο να κοροϊδέψεις κάποιον, παρά να τον πείσεις ότι τον κορόιδεψες

Μαρκ Τουέιν

Όταν η κανονιστική έγινε τραπεζομάντηλο

Στη Θεσσαλονίκη του 2025, η πόλη περπατιέται πλέον με χάρτη αποφυγής τραπεζοκαθισμάτων. Ο κοινόχρηστος χώρος αυτός ο πολύπαθος και πολυσυζητημένος χώρος που θεωρητικά ανήκει σε όλους μοιάζει περισσότερο με θερινό σαλόνι λίγων.

Η πρόσφατη ανακοίνωση του Δήμου περί λουκέτων σε καταστήματα χωρίς άδεια έρχεται, κατά τα φαινόμενα, ως ύστατη προσπάθεια επαναφοράς της νομιμότητας. Ναι, έχουν γίνει 139 άρσεις, ναι, υπάρχουν πάνω από 1.500 βεβαιωμένες παραβάσεις και ναι, οι έλεγχοι είναι υπαρκτοί ας το αναγνωρίσουμε.

Η Δημοτική Αστυνομία κάνει φιλότιμη προσπάθεια, σε συνθήκες που μόνο εύκολες δεν είναι. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Η φιλότιμη προσπάθεια από μόνη της, δίχως στήριξη και συνέπεια από τη διοίκηση και από τις αρμόδιες αντιδημαρχίες, αρχίζει να θυμίζει παραδοσιακό χορό σε κακοστρωμένο πεζοδρόμιο, κουραστικός, θορυβώδης και χωρίς αποτέλεσμα.

Η ανοχή έχει ξεπεράσει πια τα όρια της νόμιμης διαδικασίας. Γιατί όταν επιχειρηματίες λειτουργούν επί μήνες χωρίς άδεια, όταν δεν έχουν καν χαράξει τα επιτρεπόμενα όρια (ούτε υποτυπωδώς, με μια κιμωλία βρε αδερφέ), και συνεχίζουν να εξυπηρετούν πελάτες λες και βρίσκονται στο καθιστικό τους, τότε η κατάσταση δεν ορίζεται πια ως «παρατυπία». Είναι θεσμική αμνηστία με τα όλα της.

Και μέσα σ’ αυτή τη θεσμική θολούρα, αναρωτιέται κανείς, τι απέγινε η κανονιστική απόφαση του Δήμου Θεσσαλονίκης; Αυτή που πρόσφατα ψηφίστηκε, που διαμορφώθηκε με συμφωνία των επαγγελματιών και που υποτίθεται ότι θα έβαζε επιτέλους τάξη στον δημόσιο χώρο;

Μάλλον έχει καταλήξει κουρελόχαρτο, κι αυτό όχι με την ποιητική έννοια, αλλά με την πρακτική χρήση: το βλέπεις, το προσπερνάς, και αν χρειαστεί το χρησιμοποιείς για να στρώσεις… μια καρέκλα παραπάνω.

Εν τέλει, δεν μιλάμε απλώς για παρανομίες. Μιλάμε για την διάλυση κάθε έννοιας ισότητας μεταξύ των επαγγελματιών, για έναν αθέμιτο ανταγωνισμό που παγιώνεται με σιωπηρή ανοχή, εις βάρος όσων πληρώνουν, σέβονται και συμμορφώνονται.

Όταν ο νόμος εφαρμόζεται κατά περίπτωση, παύει να είναι νόμος και γίνεται διακοσμητικό. Κι αν στολίζει τραπεζάκι σε πεζοδρόμιο, είναι ήδη αργά.

Φαιδρά Πορτοκαλέα

Μπισμπινά: Η Δήμαρχος-Πολυεργαλείο που Έμεινε να Φυλάει Θερμοπύλες (και Αντιδημαρχίες)

Στον Δήμο Δέλτα, εκεί όπου τα κύματα του Αξιού ανταμώνουν με τα κύματα των παραιτήσεων, στέκει αγέρωχη η Δήμαρχος Γερακίνα Μπισμπινά. Μπορεί να έφυγαν αντιδήμαρχοι, πρόεδροι και συνεργάτες, αλλά εκείνη, σαν άλλος Λεωνίδας με γόβες, έμεινε όρθια. Και όχι μόνο όρθια κρατάει και τα πόστα τους. Όλα.

Η κυρία Μπισμπινά σήμερα είναι και Δήμαρχος, και Αντιδήμαρχος Οικονομικών, και Τεχνικών Έργων και Καθαριότητας και Πολιτικής Προστασίας. Μόνη της κατεβάζει τα σκουπίδια, μόνη της τα υπογράφει και μόνη της χειροκροτεί τις πρωτοβουλίες της. Υπάρχουν πληροφορίες πως σκέφτεται να ιδρύσει και εσωτερικό συμβούλιο… με τον εαυτό της.

Στις τελευταίες της ανακοινώσεις, φημολογείται πως έκανε διάλογο στον καθρέφτη:

— Δήμαρχε, πώς πάμε με το αποχετευτικό στη Χαλάστρα; — Μια χαρά, Αντιδήμαρχε! Προχωράμε δυναμικά! — Μπράβο μας!

Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές (η ίδια της στον εαυτό της), η Δήμαρχος εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να κλωνοποιηθεί, ώστε να καλύψει και τη θέση του οδηγού του απορριμματοφόρου που παραιτήθηκε. Το μόνο που την σταματά είναι η έλλειψη κονδυλίου στο τεχνικό πρόγραμμα για “ανθρώπινη αναπαραγωγή δημοτικής σκοπιμότητας”.

Πάντως, η κυρία Μπισμπινά δεν το βάζει κάτω. Με σταθερότητα, σθένος και μια ελαφριά δόση διοικητικού μανιερισμού, συνεχίζει να κουμαντάρει το πλοίο του Δήμου, ακόμα κι αν το πλήρωμα πηδάει στη θάλασσα. Και αν χρειαστεί, λέει, θα αναλάβει και τη φύλαξη των σχολείων προσωπικά, με φακό και σάντουιτς.

Μπορεί λοιπόν ο Δήμος Δέλτα να περνάει φουρτούνες, αλλά με την Μπισμπινά στο τιμόνι και σε όλες τις καρέκλες ταυτόχρονα, τουλάχιστον το καράβι… δεν έχει χρόνο να βουλιάξει.

Αν θες να γίνει μια δουλειά, ζήτα το από έναν πολυάσχολο άνθρωπο

Lucille Ball, Αμερικανίδα ηθοποιός και παραγωγός

Ο Μητσοτάκης πάει Νέα Υόρκη και η Ελλάδα πάει… ΟΗΕ!

Με στιλ που θα ζήλευε μέχρι κι ο James Bond, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσγειώθηκε πρόσφατα στη Νέα Υόρκη, όχι για διακοπές, ούτε για να ψωνίσει στο SoHo, αλλά για να δώσει το παρών στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Εκεί, ανάμεσα σε δεκάδες ηγέτες κρατών, μερικούς δικτάτορες και δύο-τρεις που απλώς χάθηκαν στον διάδρομο, ο Έλλην Πρωθυπουργός στάθηκε όρθιος, κομψός, ψύχραιμος και έτοιμος να βάλει λίγη ελληνική λογική στην παγκόσμια παράνοια.

Η ομιλία του; Ό,τι πρέπει για να πείσεις τον κόσμο ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα, έστω κι αν αυτή φοράει μπλε κουστούμι και μιλάει άπταιστα αγγλικά. Είπε για την κλιματική αλλαγή, την ενεργειακή κρίση, την ανάγκη συνεργασίας. Μερικοί τον κοιτούσαν με απορία, λες και δεν είχαν ξανακούσει κάποιον να μιλά με επιχειρήματα αντί για συνθήματα. Άλλοι, πιο καχύποπτοι, έψαχναν στο Google ποια είναι αυτή η “Ελλάδα” που μιλάει σαν κράτος του πρώτου κόσμου.

Ο Κυριάκος, όμως, δεν πήγε μόνο για τις κάμερες. Πήγε με ημερολόγιο γεμάτο ραντεβού, με CEOs, επενδυτές, διεθνείς αξιωματούχους και πιθανώς μερικούς καλοπροαίρετους διπλωμάτες που νομίζουν ότι η Μεσόγειος είναι απλώς παραλία. Κι εκεί, πίσω από τις κλειστές πόρτες, πάλευε να εξηγήσει γιατί η Ελλάδα δεν είναι απλώς ένα ωραίο μέρος για honeymoon, αλλά και για business.

Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι λίγο να κάθεσαι στο τραπέζι με τους μεγάλους παίκτες και να μην μοιάζεις σαν τον σερβιτόρο. Ο Μητσοτάκης, με τη γνωστή του σκανδιναβική ψυχραιμία και το διακριτικό του «εγώ σας τα είχα πει», κατάφερε να προβάλει την Ελλάδα ως σταθερότητα σε έναν τρελό κόσμο..

Στην πολιτική, τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Αν συμβεί, μπορείς να στοιχηματίσεις πως είχε σχεδιαστεί έτσι

Φραγκλίνος Δ. Ρούζβελτ