Φαιδρά Πορτοκαλέα #014: Ο Φορεοπανικός, ο φωνοθόρυβος, ο Brainguard,η προφητεία, η Διοικούσα, η Λοβερδοποίηση, η Κίμπερλι, ο παρά τω Πρωθυπουργώ…

ΦΟΡΕΟΠΑΝΙΚΟΣ: από το «όλα καλά» στο «δώστε μας φωνή τώρα»

Ο Πρωθυπουργός έκλεισε το παλιό κεφάλαιο και πάει για νέο σχήμα στη ΔΕΘ: καθαροί ρόλοι, οι «φορείς» σε συμβουλευτική θέση, στόχος να γίνει δουλειά κι όχι άλλος χαβαλές. Και τότε, μα τι σύμπτωση! όσοι τόσα χρόνια έλεγαν «ναι, προχωράμε», βγήκαν στα μικρόφωνα με αναμμένους προβολείς περί «δημοκρατίας» και «αποκλεισμών». Η πόλη όμως δεν έχει αμνησία.

Πού ήταν όλοι αυτοί όταν ο εκθεσιακός χώρος γινόταν κατά καιρούς πανηγύρι με πάγκους, «τριήμερα εμπειρίας» και πρόχειρα outlets που βαρούσαν την τοπική αγορά; Πού ήταν όταν το πράσινο και ο δημόσιος χώρος μίκραιναν για να χωρέσει το επόμενο event; Τότε κανείς δεν έβγαζε λόγους. Τώρα που αλλάζει το μοντέλο και ζητούνται σοβαρές προτάσεις, θυμήθηκαν ξαφνικά τη «φωνή της πόλης».

Στο ίδιο έργο θεατές και με την Περιφερειάρχη Αηδονά. Σήμερα ζητά «να έχει φωνή η πόλη», σωστό ως αρχή. Αλλά για 12 χρόνια που η ανάπλαση σερνόταν, πού ήταν αυτή η φωνή; Δεν είχε η Περιφέρεια εκπρόσωπο στα όργανα; Αν ήσουν μέσα στο δωμάτιο τόσα χρόνια, δεν γίνεται τώρα να παριστάνεις τον… αποκλεισμένο και να φωνάζεις από τον διάδρομο.

Και επειδή η αλήθεια θέλει καθαρά λόγια: οι «φορείς» δεν τιμωρούνται απλώς σταματούν να πατάνε δύο βάρκες. Τέρμα το «και μέσα και απέξω». Θέλουμε απόψεις; Ναι. Αλλά τεκμηριωμένες, με χρονοδιάγραμμα και υπογραφή. Όχι ανακοινώσεις της μιας χρήσης, ούτε επιλεκτική ευαισθησία: σιωπή όταν η ΔΕΘ θύμιζε παζάρι, κραυγές τώρα που θα κληθούν να δουλέψουν ως σύμβουλοι.

Και κάτι ακόμη, ξεκάθαρα και λαϊκά, για τον Δήμαρχο Στέλιο Αγγελούδη: έτρεξε κι αυτός να κουνήσει το δάχτυλο στην κυβέρνηση «γιατί οι φορείς δεν πρέπει να λείπουν». Ωραία. Αλλά οι ίδιοι αυτοί «φορείς» δεν διαφωνούσαν, κατά καιρούς, ακόμα και με τη δική του πρόταση ανάπλασης; Δηλαδή, τώρα ξαφνικά γίναμε όλοι μία ψυχή; Όταν βόλευε, μάλωναν μεταξύ τους  τώρα που χάνουν θέση στο τιμόνι, αγκαλιά με σημαία «συμμετοχής». Να συνεννοηθούμε, η πόλη θέλει Μητροπολιτικό Πάρκο  και σοβαρό εκθεσιακό κέντρο όχι άλλο «στήνω-ξηλώνω» για το Σαββατοκύριακο.

Κι επειδή η υπομονή έχει όρια: αν συνεχιστεί αυτή η παράσταση «θίχτηκαν οι θεσμοί μας», στο τέλος θα αγανακτήσει κι ο Πρωθυπουργός και θα κλείσει μικρόφωνα όπως ο ηχολήπτης μετά το τελευταίο encore. Θες να έχεις λόγο; Ωραία: φέρε σχέδιο που στέκεται όρθιο και βάλε την υπογραφή σου από κάτω.

Έκπληξη επίσης προκαλεί η σπουδή του προέδρου του ΕΕΘ, Κυριάκου Μερελή, όλο το προηγούμενο διάστημα τηρούσε για την ανάπλαση… σιγή ιχθύος και «έλαμπε» δια της απουσίας του από τα σχετικά ρεπορτάζ του τοπικού Τύπου, τώρα, πρώτη γραμμή, με λάβαρο «η πόλη να έχει φωνή».

Δεν θέλουμε «φορείς» που τόσα χρόνια ήταν οι κλασικοί yes-men ναι σε κάθε κυβέρνηση, ναι σε κάθε «ιδέα» και τώρα θυμήθηκαν ότι θέλουν θέση στο Δ.Σ. Ένα Δ.Σ. που, ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν μας έχει πείσει ότι ενημερωνόταν σοβαρά για όσα συνέβαιναν μέσα στη ΔΕΘ. Θέλουμε ανθρώπους με ραχοκοκαλιά, διαφάνεια και ευθύνη  τα υπόλοιπα, στον κάδο με τις παλιές μακέτες.

Εμπρός καλές μου καρακάξες να ακούσουμε τις φωνούλες σας «Κραα, κραα, κραα…»

Δώδεκα χρόνια σιωπή, τώρα επανάσταση για μια καρέκλα αυτό δεν είναι “φωνή της πόλης”, είναι νοσταλγία προνομίων

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ

Φωνοθόρυβος: Η τέχνη του να μιλάς χωρίς να λες τίποτα

Σε μια χώρα όπου ακόμα και οι ντουντούκες χρειάζονται social media manager, ο Νίκος Ανδρουλάκης αποφάσισε να επανεφεύρει τον πολιτικό λόγο  ξεκινώντας με το βαρύγδουπο: «Δεν θα επιτρέψουμε να σβήσει η φωνή της Θεσσαλονίκης από τη ΔΕΘ». Σα να λέμε: αν δεν μπορούμε να φέρουμε αποτελέσματα, τουλάχιστον ας κάνουμε φασαρία.

Και κάπου εδώ γεννιέται ο φωνοθόρυβος ο νεολογισμός που περιγράφει άριστα το φαινόμενο του να μιλάς με στόμφο, να καταγγέλλεις με πάθος και στο τέλος… να μη θυμάται κανείς τι είπες. Είναι η πολιτική τέχνη του “όσο πιο άδειο το περιεχόμενο, τόσο πιο δυνατό το μικρόφωνο”. Εντυπωσιακή στρατηγική, αν σκοπός σου είναι να γεμίζεις αίθουσες με ήχο και όχι με ιδέες.

Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που κάποτε διεκδικούσε την ψυχή του έθνους και τον τιμοκατάλογο των συνδικαλιστών, σήμερα εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις σταθερά κάτω από το 15%. Ο Ανδρουλάκης, με τη σοβαρότητα δημοσίου υπαλλήλου σε τηλεδιάσκεψη, υιοθετεί ρητορική καταγγελίας  όχι γιατί εμπνέει, αλλά γιατί είναι πιο εύκολο να φωνάζεις παρά να πείθεις.

Μιλά για «αποκλεισμούς» και «αδιαφάνεια», λες και μόλις ξύπνησε από πολιτικό λήθαργο του ’90 και νόμισε πως είναι ακόμη εποχή προγραμματικών δηλώσεων. Αλλά στην πολιτική, όταν το κοινό έχει αλλάξει και εσύ λες τα ίδια, το πρόβλημα δεν είναι η σκηνοθεσία,  είναι το σενάριο.

Οι μετρήσεις είναι εκεί, σαν report εξεταστικής που κανείς δεν θέλει να δει. 11%, 12%, άντε 13% αν φυσάει ευνοϊκός άνεμος. Ούτε άνοδος, ούτε πειστική δυναμική. Και την ώρα που ο κόσμος ζητά ουσία, το ΠΑΣΟΚ προσφέρει διαμαρτυρία θα εκπροσωπηθούν  οι «φορείς της πόλης» στη ΔΕΘ. Μια έγνοια συγκινητική  σαν να διαμαρτύρεσαι που δεν σ’ έβαλαν στην παρέλαση.

Ο λαϊκισμός είναι κακό πράγμα. Γιατί κάνει τους πολιτικούς να νομίζουν ότι φωνάζοντας “θα αποκαταστήσουμε τη φωνή της κοινωνίας”, αποκαθιστούν και την εμπιστοσύνη. Ενώ στην πράξη, απλώς ανεβάζουν την ένταση στα ηχεία. Κι όταν ο ήχος παραμένει ίδιος, ο κόσμος δεν πλησιάζει  απομακρύνεται. Ας το πούμε απλά: το πρόβλημα δεν είναι ότι «η φωνή της Θεσσαλονίκης» σβήνει. Είναι ότι ελάχιστοι κάθονται πια να την ακούσουν.

Κενὴ ἀμφορεύς, μέγιστον ψόφον ποιεῖ

Πλάτων

ΟΒΙ, ο  BrainGuard  της δημιουργικής Ελλάδας

Σε μια χώρα που γεννά ιδέες με ρυθμούς καλοκαιρινής ραστώνης και πάθους, υπάρχει ένας οργανισμός που στέκεται σταθερά στο πλευρό κάθε εφευρέτη, σχεδιαστή, startup-ά ή ρομαντικού ονειροπόλου που πιστεύει ότι η ιδέα του αξίζει. Κυρίες και κύριοι, ας μιλήσουμε για τον  Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, τον ΟΒΙ, ντε!

Όχι, δεν είναι κάποιο διαστημικό πρόγραμμα της NASA, αν και μοιάζει με κάτι που προστατεύει ιδέες πιο καλά και από τη μαμά σου όταν ήσουν άρρωστος. Ο ΟΒΙ είναι ο φύλακας-άγγελος των πατεντών, των βιομηχανικών σχεδίων και των σημάτων σου. Εσύ σκέψου την  επόμενη μεγάλη ιδέα σου,  εκείνοι θα το τυλίξουν με αγάπη, σφραγίδα και νομική προστασία.

Θες να κατοχυρώσεις κάτι; Ένα καινοτόμο σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τσουκνίδες; Μια πατέντα για μακαρόνια που δεν κολλάνε; Ένα λογότυπο που παντρεύει τον Παρθενώνα με ένα drone; Ο ΟΒΙ είναι εδώ. Με ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά τους, σε καθοδηγούν και σου δείχνουν ότι η ελληνική δημόσια υπηρεσία μπορεί να δουλεύει με ποιότητα, σοβαρότητα και γιατί όχι; και με χαμόγελο.

Κι αν νομίζεις ότι όλα αυτά είναι για “μεγάλες εταιρείες”, ξανασκέψου το. Ο ΟΒΙ απευθύνεται σε όλους. Από τον φοιτητή που έστησε startup στην κουζίνα της μαμάς του, μέχρι τον εφευρέτη-καλλιτέχνη με γκαράζ στον Εύοσμο . Κανείς δεν είναι μικρός για κατοχύρωση. Η ιδέα σου αξίζει. Κι ο ΟΒΙ το ξέρει.

Με σεμνότητα, σοβαρότητα αλλά και φανερό ενθουσιασμό για το έργο του, ο ΟΒΙ έχει κερδίσει τη φήμη ενός οργανισμού που δεν λέει “δεν γίνεται”, αλλά “να δούμε πώς το κάνουμε”. Οπότε ναι. Ζήτω ο ΟΒΙ. Ίσως να μην έχει τρέιλερ στο Netflix, αλλά κάνει κάτι καλύτερο: φροντίζει να μη σου κλέψουν την ιδέα πριν καν πατήσεις “Print”.

Η αξία μιας ιδέας βρίσκεται στη χρήση της

Thomas Edison , εφευρέτης

 Το πακέτο, οι δημοσκοπήσεις και η προφητεία της Φαιδράς

Αν κάτι απέδειξε και η φετινή ΔΕΘ, είναι πως στην πολιτική, όπως και στη μαγειρική, δεν αρκεί να έχεις υλικά· πρέπει να ξέρεις και τι τα κάνεις. Και ενώ ο Πρωθυπουργός ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη με πακέτο μέτρων που δεν το λες και φτωχό, οικονομικές ελαφρύνσεις, εξαγγελίες, λογικές αναφορές στο διεθνές περιβάλλον, νηφάλια ρητορική δυστυχώς οι τελευταίες μετρήσεις τον περιμένουν στη γωνία με μια ειρωνεία που θα τη ζήλευε και ο Αριστοφάνης.

 Γιατί, παρά την πρωθυπουργική προσπάθεια, η κοινωνική κόπωση δεν ξεγελιέται πια ούτε με PowerPoint, ούτε με ωραίες κουβέντες. Η MRB, σε πλήρη συνεργασία με την κοινή λογική, δείχνει ξεκάθαρα: η πρωτιά της Ν.Δ. διατηρείται (κάτι που σε ένα πιο σταθερό σύμπαν θα θεωρούνταν επιτυχία), αλλά το αίτημα πολιτικής αλλαγής  δυναμώνει με ρυθμούς που θα τρόμαζαν ακόμα και τον ίδιο τον Θουκυδίδη.

Αυτό βεβαίως, δεν είναι προσωπική καταδίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αντιθέτως: ο άνθρωπος έχει πολιτικό βάρος, ικανότητα να σταθεί διεθνώς, ρεαλισμό στον δημόσιο λόγο του, συγκριτικά καλή διαχείριση κρίσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο  και μια διαχρονική πίστη στην οργάνωση του κράτους. Αλλά ( και είναι κρίσιμο αυτό) δεν κυβερνά το Excel. Κυβερνά τη δυσφορία.

Και αυτή τη δυσφορία, οι σύμβουλοι  του  Μητσοτάκη – εμφανέστατα δεν την έχουν ακουμπήσει ούτε με τη μύτη του Bic τους. Ούτε έχουν περάσει από μαγαζί με ρολά μισά, ούτε από λογιστικό γραφείο με έξοδα περισσότερα από πελάτες, ούτε από το πρωινό της νοικοκυράς που πρέπει να διαλέξει αν θα πληρώσει τη ΔΕΗ ή θα πάρει γάλα. Ο μεσαίος έμπορος, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο απλός πολίτης, δεν βρίσκονται σε κανένα σημείωμα της επικοινωνιακής τους στρατηγικής. Κι όταν ο “μέσος” πολίτης νιώθει αόρατος, το πολιτικό μήνυμα, όσο ωραίο κι αν είναι, φτάνει σαν κούφιο ηχείο σε συναυλία χωρίς κόσμο.

Και κάπου εδώ, εμφανίζεται η στήλη μας , η ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ, χωρίς όμως την κατάρα να μην την πιστεύουν, γιατί τα ‘πε, τα ‘γραψε και τα προέβλεψε!!! Με σαφήνεια, με ειρωνεία, με χιούμορ και με μια πέννα τόσο κοφτερή που θα ζήλευε και κουζινομάχαιρο Ιάπωνα σαμουράι.

Αν την διάβαζαν, σήμερα δεν θα μιλούσαμε για πτώση ποσοστών, αλλά για πτώση αυταπατών. Δεν θα διαχειριζόμασταν την πολιτική φθορά με επικοινωνιακή κομπίνα, αλλά με στοιχειώδη λογική και τόλμη αλλαγής.

Και για να μη μένουμε στα λόγια, προτείνουμε απλά και καθαρά:

🟠 Η κυβέρνηση να διαβάζει τη στήλη πιο συχνά.

🟠 Και να τη διαβάζει πριν συντάξει τις ομιλίες της.

🟠 Και, αν θέλει πραγματικά να επιβιώσει πολιτικά με αξιοπρέπεια και όχι απλώς με αριθμούς, να βάλει τη Φαιδρά και την ομάδα της για συμβούλους(πρόταση που λόγω …φόρτου εργασίας θ’ απορρίψουμε…). Γιατί εδώ δεν κάνουμε απλώς χιούμορ προβλέπουμε το αύριο με τα αποθέματα σοβαρότητας του χθες.

Όταν η εξουσία δεν έχει χιούμορ, τότε έχει ανάγκη επειγόντως έναν καλό σχολιαστή

Μοντεσκιέ

Η Διοικούσα Επιτροπή της ΝΔ: Από τον πολιτικό θρόνο στο παραθυράκι του Zoom

Κάποτε, η Διοικούσα Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας Θεσσαλονίκης δεν ήταν απλώς ένα όργανο. Ήταν θεσμός. Ήταν δίαυλος με την ηγεσία, εκφραστής της πολιτικής ταυτότητας της Θεσσαλονίκης και συχνά ρυθμιστής της εσωκομματικής ισορροπίας. Ο πρόεδρός της δεν ήταν ένας τυπικός διαχειριστής, αλλά πολιτική προσωπικότητα με επιρροή, άποψη και φωνή  και πάντοτε με την έγκριση του ίδιου του προέδρου του κόμματος.

Αυτά, όμως, ήταν κάποτε. Σήμερα, πανηγυρίζουνε την… ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΉ επιστροφή της Διοικούσας σε ένα κομματικό  όργανο, το λεγόμενο Διαγραμματειακό της ΝΔ, σαν να πρόκειται για το πολιτικό comeback της δεκαετίας. Ο νυν πρόεδρος, Ζήσης Ιωακείμοβιτς, εμφανίστηκε  διαδικτυακά και «κράτησε ζωντανή» τη συμμετοχή της Θεσσαλονίκης. Και αναρωτιέται κανείς, γιατί τόσος ενθουσιασμός;

Τι έχει απομείνει από την παλιά αίγλη της Διοικούσας; Ένα όργανο που υποβαθμίστηκε σιωπηλά σε «γραμματεία», τοποθετήθηκε κάτω από το γενικότερο κομματικό μανδύα και πλέον λειτουργεί περισσότερο για να μη δημιουργήσει εσωτερικές μουρμούρες, παρά για να προσφέρει ουσιαστικό έργο.

Η συμμετοχή στο Διαγραμματειακό  δηλαδή σε ένα οργανωτικό όργανο επικοινωνιακής και αυστηρά κομματικής συντονιστικής φύσης,  δεν είναι «αναβάθμιση». Είναι κηδεία με χειροκρότημα. Η παρουσία της Διοικούσας εκεί θυμίζει προσκεκλημένο σε γάμο που κάθεται σε τραπέζι κοντά στην κουζίνα. Είναι «παρών», αλλά δεν ακούγεται, δεν καθορίζει τίποτα, απλώς χειροκροτεί τις αποφάσεις άλλων.

Την ίδια στιγμή, ο τοπικός κομματικός μηχανισμός της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Η πόλη δεν εκπέμπει πολιτικό παλμό. Δεν ηγείται πολιτικά, ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά. Οι δράσεις «για εξωστρέφεια» που ετοιμάζονται για να προωθήσουν τα μέτρα της ΔΕΘ έρχονται μάλλον για να κρύψουν το γεγονός ότι οι εσωκομματικές επιλογές  έχουν φέρει στην επιφάνεια την απόλυτη εσωστρέφεια.

Η Διοικούσα σήμερα λειτουργεί περισσότερο ως φάντασμα του εαυτού της. Είναι παρούσα μόνο για να διατηρείται ο τύπος, όχι η ουσία. Είναι ένας κομματικός οργανισμός που, αντί να παράγει πολιτική, απλώς συντηρεί την ψευδαίσθηση πως κάτι γίνεται. Η αλήθεια όμως είναι πικρή: Το όργανο αυτό, που ιδρύθηκε από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη  για να μιλά με την ηγεσία, σήμερα περιμένει σειρά να μιλήσει σε τηλεδιάσκεψη με mute.

Και ο Ζήσης Ιωακείμοβιτς; Πανηγυρίζει. Για τι ακριβώς; Για τη συμμετοχή του σε ένα σώμα που δεν παίρνει αποφάσεις; Για το γεγονός ότι πλέον η Διοικούσα δεν έχει ρόλο στρατηγικό αλλά απλώς εκτελεστικό; Για το ότι προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ως επιτυχία το αυτονόητο;

Κάθε φορά που ένα ισχυρό πολιτικό όργανο δέχεται να παίζει τον ρόλο του κομπάρσου, δεν φταίνε οι πρωταγωνιστές. Φταίει που ξέχασε ότι κάποτε έγραφε το ίδιο το σενάριο

ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

Η Λοβερδοποίηση: Από το Σημιτικό Κέντρο στην Κυβερνητική Συλλογή Παλαιών Αντικειμένων

Ο Μητσοτάκης, βαφτίζοντας τη μεταγραφή ως «άνοιγμα στο Κέντρο», ξεχνάει ότι όταν ανοίγεις πολύ το κέντρο, χάνεις το κέντρο βάρους. Δεν είναι «διεύρυνση», είναι πολιτική ζαλάδα. Η ΝΔ πλέον δεν θυμίζει ούτε καν τη… ΝΔ του Πικραμένου  θυμίζει μεταμεσονύκτιο μπουφέ σε ξενοδοχείο τρίτης κατηγορίας, όπου ό,τι περισσεύει από το ΠΑΣΟΚ σερβίρεται ξαναζεσταμένο και βαφτίζεται gourmet.

Έτσι γεννήθηκε η Λοβερδοποίηση: μια νέα, λαμπρή πολιτική πρακτική κατά την οποία πρώην εχθροί γίνονται τωρινοί συγκάτοικοι, τοποθετούνται δίπλα στο παράθυρο και πίνουν espresso με θέα την Εξουσία. Και η βάση; Δεν ψιθυρίζει πια  βογκάει. Ψηφοφόροι και στελέχη που για χρόνια στήριζαν την παράταξη με τα δόντια σφιγμένα και τη σημαία ψηλά, νιώθουν πως τώρα τους ζητούν να χειροκροτούν ό,τι μέχρι χθες απεχθάνονταν.

Τους ζητούν να καταπιούν ΠΑΣΟΚ με γαλάζιο περιτύλιγμα και να χαμογελάσουν σαν να είναι γλυκό του κουταλιού. Το ερώτημα πλέον δεν είναι «ποιος θα ’ρθει» αλλά «ποιος έμεινε που να πιστεύει ακόμα σε κάτι». Γιατί η πολιτική ιδεολογία στην Ελλάδα δεν είναι πλέον χάρτης  είναι Google Maps σε λειτουργία “τυχαία διαδρομή”. Ο Λοβέρδος δεν μπήκε απλώς στη ΝΔ, η ΝΔ μπήκε στο ΠΑΣΟΚ  και μάλιστα από την πίσω πόρτα.

Όταν το όραμα αποτυγχάνει, η πορεία χάνεται.

Octavia E. Butler, Αφροαμερικανή συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας

Καμμένος, Κίμπερλι και το Κρητικό Νονούμερο

Η επικύρωση του διορισμού της Κίμπερλι Γκίλφοιλ ως νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Ελλάδα ήρθε σαν ταιριαστό αμερικανικό ντεκόρ σε μια ταινία πολιτικής φαντασίας  και μάλιστα παραγωγής…  Cinematic Universe. Η πρώην παρουσιάστρια του Fox News, σύζυγος του Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ και μόνιμη θαυμάστρια της αποδόμησης της πραγματικότητας, ετοιμάζεται να αναλάβει την πρεσβεία στην Αθήνα  με γραβάτα MAGA και χαμόγελο καμπάνιας.

Και τότε, από τις σκιές του πολιτικού θεάτρου, ακούγεται η δραματική είσοδος ενός προσώπου που είχαμε καιρό να δούμε, ο  Παναγιώτης Καμμένος! Με ελικόπτερο made in Pentagon, θα μπορούσε να  φωνάζει: «Η Κίμπερλι δεν πάει μόνη της στου Μαξίμου!»

Φανταστείτε τον, καμαρωτό συνοδό, ντυμένο σε στολή ναυάρχου, με καπέλο που γράφει «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ », να την οδηγεί από τη Βουλή στον Λυκαβηττό για να της εξηγήσει, με PowerPoint, πώς αποτρέπεις τουρκική απόβαση με τάματα στην Παναγία. Και εκεί που νομίζεις ότι το σενάριο δεν πάει πιο μακριά, σκάει η ατάκα: «Να, εδώ είμαι με την Κίμπερλι δίπλα», λέει ο Καμμένος… σε τηλεφώνημα με μέλος της Κρητικής μαφίας  που λίγες μέρες μετά φοράει χειροπέδες από την ΕΛ.ΑΣ. Το μόνο που έλειπε ήταν να ακούσουμε την Κίμπερλι να φωνάζει στο background: “Opa! Is this the Greek version of ‘The Godfather’?”

Η ειρωνεία, βέβαια, είναι ασύλληπτη, φανταστείτε(μεταφορικώς), ο παλιός αντιμνημονιακός πολέμαρχος να χαιρετά με στρατιωτικό παράστημα τη νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ  τη στιγμή που εκείνη ίσως αγνοεί πού πέφτει το Αιγαίο. Αλλά μην ανησυχείτε. Αν χρειαστεί, ο Παναγιώτης θα της δείξει που πέφτει  με χάρτες, με drones, ή με tweets γραμμένα στις 3 τα ξημερώματα.

Η σάτιρα είναι φάρμακο για τους ανόητους

 Διογένης ο Κυνικός

 Ο παρά τω Πρωθυπουργώ και το θαύμα της διαφάνειας

Αν η πολιτική ήταν σίριαλ, η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ θα ήταν «Το Νησί» σε αγροτική εκδοχή: όλοι μιλούν γι’ αυτό, κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει, και στο τέλος όλοι ζητούν εξηγήσεις από τον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ Γιώργο Μυλωνάκη. Ο άνθρωπος με το χαρτοφυλάκιο της ακεραιότητας και της διαφάνειας βρίσκεται τώρα στο επίκεντρο, σαν να φώναξε κάποιος «φέρτε τον διαιτητή να μας εξηγήσει γιατί μπήκαν πέντε αυτογκόλ».

Η ειρωνεία είναι εκκωφαντική: ο θεματοφύλακας της διαφάνειας καλείται να δώσει εξηγήσεις για μια υπόθεση όπου η θολούρα περισσεύει. Σαν να διορίζεις φύλακα-νυχτοφύλακα κι εκείνος να μην έχει  φακό για να βρει πού είναι η πόρτα. Όχι ότι ο ίδιος έβαλε φωτιά στην αποθήκη, αλλά όταν ο ρόλος σου είναι να κρατάς τον πυροσβεστήρα, δεν αρκεί να λες «τον κοίταξα, είναι γεμάτος».

Και εδώ μπαίνει το λεπτό σημείο: ο κ. Μυλωνάκης είναι ένας πολιτικός που έχει χτίσει καριέρα στη σκιά των θεσμών, σε θέσεις τεχνοκρατικές, διοικητικές, προσεκτικά χαμηλού προφίλ. Αυτή η διαδρομή, που τον έκανε αξιόπιστο «άνθρωπο του συστήματος», είναι ταυτόχρονα και το αδύναμό του σημείο: μοιάζει να ξέρει να οργανώνει χαρτιά, όχι να ταράζει νερά. Κι έτσι, όταν χρειάζεται μια δυνατή παρέμβαση, το ύφος του είναι πιο πολύ γραφείου παρά μάχης.

Στην Ελλάδα έχουμε μια μοναδική ικανότητα: να μετατρέπουμε κάθε θεσμικό αξίωμα σε διακοσμητικό βάζο. Και το Υπουργείο «παρά τω Πρωθυπουργώ» θυμίζει ακριβώς αυτό. Μοιάζει με εκείνα τα βάζα που βάζεις στο σαλόνι και λες στους καλεσμένους «μην το ακουμπάτε, είναι για ομορφιά». Όταν λοιπόν ξέσπασε το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ, όλοι θυμήθηκαν ότι υπάρχει κι ένα βάζο με την ταμπέλα «Διαφάνεια» και το έφεραν στη μέση του τραπεζιού.

Η Εξεταστική θα είναι το μεγάλο τεστ. Εκεί δεν φτάνει να μιλήσεις με γενικότητες τύπου «η διαφάνεια είναι προτεραιότητα». Εκεί θα σε ρωτήσουν με ονόματα, ημερομηνίες, φακέλους, και δεν θα χωρέσουν πολλά «θα το δω». Αν περιοριστεί σε τετριμμένες απαντήσεις, τότε η θέση του θα μοιάζει με εκείνον τον καθηγητή που μπαίνει στην τάξη, λέει «παιδιά, να διαβάζετε» και φεύγει. Καλή συμβουλή, αλλά τι γίνεται όταν τα τετράδια είναι άδεια;

Κι εδώ είναι η καυστική αλήθεια: ο κ. Μυλωνάκης δείχνει να ενσαρκώνει τον «καλό υπάλληλο του Μαξίμου»  ακριβής, ήσυχος, τακτοποιημένος  αλλά η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από γραμματειακή ευπρέπεια  έχει ανάγκη από πολιτικό θάρρος. Η διαφάνεια δεν χτίζεται με excel και εγκυκλίους, αλλά με αποφάσεις που σπάνε αυγά. Και ο κ. Μυλωνάκης μοιάζει να προτιμά την κουζίνα πεντακάθαρη, χωρίς να λερωθεί το πουκάμισο.

Κι εδώ προστίθεται ένα ακόμη πιο σοβαρό ζήτημα, η απόσταση ανάμεσα στους εκλεγμένους από τον λαό και στους διορισμένους «παρατρεχάμενους» του Μαξίμου. Όταν η κυβέρνηση στηρίζεται σε ανθρώπους που δεν λογοδοτούν άμεσα στην κάλπη, τότε υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η πραγματική εξουσία να συγκεντρώνεται σε χέρια «αόρατα», που δεν κρίνεται ούτε με σταυρό ούτε με ψήφο. Έτσι, αντί να διευκολύνουν τον Πρωθυπουργό, αυτοί οι άνθρωποι μπορεί άθελά τους να φρενάρουν την ίδια την εκλεγμένη κυβέρνηση, δημιουργώντας σκιές, παρεξηγήσεις και δυσπιστία.

Αν κάτι πρέπει να ειπωθεί, είναι ότι η διαφάνεια δεν είναι ούτε φιγούρα ούτε τίτλος. Είναι καθημερινή μάχη με το τέρας της γραφειοκρατίας. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ απέδειξε ότι αυτό το τέρας ξέρει να κρύβεται καλά. Τώρα, ο Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ πρέπει να δείξει αν κρατάει σπαθί ή απλώς ένα γυαλισμένο καθρεφτάκι. Γιατί, αν περιοριστεί στο ρόλο του θεατή, τότε θα μείνει στην πολιτική μνήμη όχι ως «φρουρός της ακεραιότητας», αλλά ως ο υπουργός που μπέρδεψε τη διαφάνεια με το τζάμι που καθαρίζεις απ’ έξω κι από μέσα είναι πάλι θολό……

Η εξουσία που δεν ελέγχεται από τον λαό, τείνει να ελέγχει εκείνη τον λαό

Τόμας Τζέφερσον