Φαιδρά Πορτοκαλέα #013: Ο Φαντασιοεκλογάρχης, ο εξωδικαστικός «παράδεισος», η δολοφονία της αλήθειας, η οθωμανική βρύση, η Προδευτικοφοβία, οι σύμβουλοι από τον Άρη, το σούπερ σοκ και το χάλκινο που έγινε χρυσό…

Ο Φαντασιοεκλογάρχης Ανδρουλάκης: Δηλώνει έτοιμος για εκλογές, όπως ο Έλληνας για δίαιτα… κάθε Δευτέρα που δεν έρχεται ποτέ

Σε ένα ακόμη επεισόδιο από τη δραματική κωμωδία της εγχώριας πολιτικής σκηνής, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, ανέβηκε στη σκηνή της 89ης ΔΕΘ με φωνή σταθερή, ύφος αποφασιστικό και πάθος που θύμιζε παλιά αίθουσα συνεδριάσεων νεολαίας ΠΑΣΟΚ,  όταν η λέξη “ποσοστά” δεν προκαλούσε αμηχανία.

Ζήτησε πρόωρες εκλογές. Και μάλιστα, όχι με μισόλογα. Με κανονική δήλωση “είμαι έτοιμος”. Ολόκληρος. Συγκινητικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι το κόμμα του βρίσκεται 17,5 μονάδες πίσω από τη Νέα Δημοκρατία!!!!  Ζήτησε δηλαδή εκλογές, με την ίδια άνεση που ένας Έλληνας δηλώνει ότι θα ξεκινήσει δίαιτα από Δευτέρα, ενώ την ίδια στιγμή παραγγέλνει club sandwich με πατάτες.

Εδώ γεννιέται και μια νέα πολιτική ιδιότητα: ο Φαντασιοεκλογάρχης. Είναι αυτός που βλέπει εαυτόν έτοιμο να κυβερνήσει, ενώ δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε το κόμμα του χωρίς διαρροές, διλήμματα και τον ήχο του ΠΑΣΟΚικού παρελθόντος να τρίζει στα μικρόφωνα.

Φυσικά, από το μενού δεν έλειψαν και οι υποκλοπές. Ο κ. Ανδρουλάκης άφησε υπαινιγμούς για τον πρωθυπουργό, αλλά χωρίς σαφείς κατηγορίες. Αναρωτιόμαστε λοιπόν εύλογα αν  στην κατάθεσή του στον εισαγγελέα, ανέφερε συγκεκριμένο πρόσωπο; Κατονόμασε υπευθύνους; Ή απλώς περιέγραψε “ένα γενικό περίγραμμα θεσμικού σκότους”;  Γιατί, αν έχει στοιχεία, οφείλει να τα πει ευθέως στον λαό. Αν όχι, τότε τα υπονοούμενα λειτουργούν απλώς ως θόρυβος που γεμίζει τον τηλεοπτικό χρόνο.

Όταν οι πολιτικοί μιλούν για «ετοιμότητα» χωρίς ρεαλιστικό έρεισμα, το αποτέλεσμα δεν είναι ελπίδα αλλά φάρσα. Και το εκλογικό σώμα έχει δει πολλές, πάρα πολλές.

Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται.

Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο παππούς)

 

Εξωδικαστικός Παράδεισος ή  Εισαγγελικός Εφιάλτης;

Καλώς ήρθατε στη νέα εποχή της ελληνικής διοικητικής ακροβασίας, όπου ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας έχει μετατραπεί σε ακροβάτη χωρίς δίχτυ, ενώ από κάτω δεν βρίσκεται το κοινό αλλά ο… ανακριτής.

Κάπου ανάμεσα στις γραφειοκρατικές ευαισθησίες και τις θεσμικές σουρεαλιστικές αποφάσεις, το ελληνικό Δημόσιο ανακάλυψε τη μαγεία του εξωδικαστικού μηχανισμού. «Ρύθμισε, σώθηκες!» σου λένε. Αλλά ξέχασαν να σου πουν πως ακόμα και αν ενταχθείς, η Εφορία δεν σε συγχωρεί  και σε στέλνει στον  Εισαγγελέα με κατηγορητήριο.

Και δεν μιλάμε για τον “φοροφυγά της βίλας με τα ελβετικά accounts”, αλλά για τον μικρομεσαίο επαγγελματία  που ρύθμισε εντάχθηκε στον εξωδικαστικό   Δηλαδή ολόκληρο το ελληνικό κράτος κινητοποιείται για να κυνηγήσει τον άνθρωπο που προσπάθησε να πληρώσει και είναι συνεπής!!!  Μήπως να του ρίχναμε και λίγο πίσσα με πούπουλα για να ‘ναι πιο αποτελεσματικό το φορολογικό σήμα κατατεθέν του Έλληνα πολίτη;

Το ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης, που όπως φαίνεται έχει μπερδέψει τον ρόλο του με αυτόν της Ιεράς Εξέτασης, στέλνει φακέλους στις εισαγγελικές αρχές με το ίδιο πάθος που ο φούρναρης ψεκάζει ψωμιά με σουσάμι. Γιατί να ξεχωρίσεις ποιος έχει ρυθμίσει και ποιος όχι, όταν μπορείς να στείλεις όλους πακέτο στον ανακριτή και να τελειώνεις με το “καθημερινό σου έργο”;

Και ρωτάμε: Ο Υπουργός Οικονομικών, κύριος Πιερρακάκης, έχει ιδέα τι κάνει το υπουργείο του ή περιμένει το report από το Excel της ψηφιακής διακυβέρνησης; Μήπως νομίζει ότι το ΚΕΒΕΙΣ είναι κάποιο start-up με καινοτομία στον τομέα της ασυδοσίας; Διότι εδώ δεν μιλάμε για φορολογική πολιτική, αλλά για θεσμικό σαδισμό με κρατική σφραγίδα. Όποιος ρυθμίζει χρέη, παίρνει βραβείο ανακριτή. Όποιος δεν ρυθμίζει τίποτα, μάλλον μπαίνει στο ΕΣΠΑ για «ανάπτυξη». Ειλικρινά, αν το Υπουργείο Οικονομικών ήταν άνθρωπος, θα τον είχαν απολύσει ακόμα και από call center. Όχι μόνο για αναλγησία, αλλά και για υπερβάλλοντα ζήλο στη βλακεία.

Εμπρός καλές μου καρακάξες ένα δυνατό τραγουδάκι « Κραα, κρααα ,κραα, κραα…..

Ἐστὶ δίκης ὀφθαλμὸς ὃς τὰ πάνθ’ ὁρᾷ

Μένανδρος

Η δολοφονία της αλήθειας,  τώρα σε live streaming

Ο Τσάρλι Κερκ δολοφονήθηκε. Τελεία. Απλή πρόταση, πικρή και καθαρή. Όμως, σε έναν κόσμο όπου οι ειδήσεις περνάνε πρώτα από το μπλέντερ του αλγορίθμου, το «τελεία» έγινε αποσιωπητικά. Γιατί πάντα θα βρεθεί ένα bot, μια «έξυπνη» πλατφόρμα ή ένας καλοθελητής να μας πει ότι «ίσως δεν είναι αλήθεια», ότι «μπορεί να είναι υποθετικό σενάριο» ή, ακόμη καλύτερα, ότι «το θύμα μόλις έκανε tweet». Σαν να λέμε, ο νεκρός βγήκε για μπίρες και ξέχασε να το αναφέρει στον ιατροδικαστή.

Η τεχνητή νοημοσύνη, σε αυτή την παράσταση, είναι ο μεθυσμένος θείος στο τραπέζι της Κυριακής: μπερδεύει πρόσωπα, μοιράζει κατηγορίες στην τύχη, αλλά μιλάει με τόση αυτοπεποίθηση που όλο το σόι τον ακούει. Το Grok «αναγνώρισε» άλλους υπόπτους, η Google «βελτίωσε» φωτογραφίες μέχρι να μη μοιάζουν σε κανέναν, και η Perplexity έπαιξε τον ρόλο του μάντη: «ίσως έγινε, ίσως όχι». Έτσι, η ίδια η δολοφονία κατέληξε να μοιάζει με επεισόδιο του Black Mirror γυρισμένο από τον Θανάση Βέγγο.

Κι εμείς; Αντί να οργιστούμε, κάνουμε retweet. Το ψέμα έχει 4G, η αλήθεια πάει ακόμα με κάρο. Ποιος θα περιμένει την επίσημη ανακοίνωση όταν υπάρχει έτοιμο meme; Ποιος να δει το δελτίο ειδήσεων όταν το bot σου στέλνει ειδοποίηση «έχουμε αποκλειστικό»; Η κοινωνία δεν συζητά γεγονότα, παίζει κουμάρι με σενάρια. Το μόνο που λείπει είναι να ανοίξει στοιχηματική πλατφόρμα: «Πόνταρε τώρα ποιος τον σκότωσε ».

Το πιο σατυρικό είναι ότι δεν μας ενοχλεί πια το ψέμα. Μας ενοχλεί η σιωπή. Προτιμάμε μια ωραία ανοησία από μια βαρετή αναμονή. Έτσι, η δολοφονία του Κερκ έγινε διπλή: μία στο σώμα, μία στο μυαλό μας. Γιατί εκεί, στη δεύτερη, δεν έπεσε σφαίρα  έπεσε like.

Η αλήθεια σήμερα μοιάζει με τον τελευταίο καλεσμένο στο γάμο: κανείς δεν τον θέλει, αλλά όλοι νιώθουν τύψεις να τον πετάξουν έξω. Θα σταθεί σε μια γωνία, θα ψιθυρίσει «εγώ είμαι η πραγματικότητα», κι εμείς θα την πνίξουμε κάτω από emojis.

Το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να χειροκροτούμε τον θείο-αλγόριθμο ή αν κάποτε θα του πάρουμε το μικρόφωνο.

Όσο περισσότερο μια κοινωνία απομακρύνεται από την αλήθεια, τόσο περισσότερο θα μισεί αυτούς που την λένε

Τζορτζ Όργουελ

 

Βρύση μου παλιά, σε θυμήθηκα ξανά

Περπατώντας στην Άνω Πόλη   ελαφρώς ζαλισμένη απ’ την κάψα και τον φραπέ με γάλα βρώμης, πέφτω πάνω σε μια παλιά οθωμανική κρήνη, αναπαλαιωμένη, φρεσκαδούρα, πιο καθαρή κι απ’ τη συνείδηση πολιτικού σε προεκλογική περίοδο. Στέκομαι. Την κοιτάζω. Την αγγίζω (όχι με πάθος, είπαμε…….)  Και κάπου εκεί συνειδητοποιώ, ότι ο Δήμαρχος μας, ο Στέλιος Αγγελούδης, έχει βάλει νερό στ’ αυλάκι της Ιστορίας, κυριολεκτικά.

Ενώ άλλοι δήμαρχοι φυτεύουν πλαστικά λουλούδια και κλείνουν λακκούβες με ευχές, ο Αγγελούδης αποκαθιστά παλιές οθωμανικές βρύσες. Όχι για να το παίξει ανατολίτης ή νοσταλγός του σουλτάνου  αλλά γιατί ξέρει ότι η πόλη δεν χτίστηκε χθες. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι application που το κατεβάζεις και σβήνεις ό,τι δεν σ’ αρέσει. Είναι ιστορία πάνω στην ιστορία  και κάπου εκεί, ανάμεσα σε χριστιανικά λείψανα, εβραϊκές πινακίδες και οθωμανικές πέτρες, κρύβεται η αλήθεια της.

Αν θες “καθαρή” πόλη χωρίς παρελθόν, πήγαινε σε εμπορικό. Εκεί ούτε βρύσες έχει, ούτε μνήμη. Αλλά αν αγαπάς τη Θεσσαλονίκη γι’ αυτό που είναι ένα παλίμψηστο πολιτισμών  τότε πες ένα “μπράβο” στον δήμαρχο  που δεν φοβάται να μας θυμίσει από πού ήρθαμε. Γιατί, τελικά, μια βρύση δεν είναι τουρκική, χριστιανική ή μοντέρνα. Είναι νερό που επιμένει να ρέει  όπως και η Ιστορία.

Το παρελθόν δεν σβήνεται, ούτε ξαναγράφεται

 Δημοσθένης

 

Η Προοδευτικοφοβία και άλλες υπαρξιακές αγωνίες

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι προοδευτικός στην Ελλάδα σήμερα. Όχι μόνο επειδή ο κόσμος σε κοιτάει σαν να του μιλάς για διαστημική αποστολή στον Άρη, αλλά κι επειδή πρέπει να διαλέγεις ανάμεσα σε κόμματα που μοιάζουν να μιλάνε την ίδια γλώσσα της ήττας,  απλώς με διαφορετική προφορά.

Ο Σωκράτης Φάμελλος στη ΔΕΘ μάς διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει κανένα σενάριο για νέο κόμμα Τσίπρα, πως ο πρώην πρόεδρος είναι “πολύτιμος σύμμαχος” και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται με ενότητα και σταθερότητα……. Λίγο έλειψε να πει πως κάθε πρωί τρώνε  ομαδικό πρωινό με αγκαλιές και φιλιά.

Ταυτόχρονα, όμως, κάτι αιωρείται στον αέρα. Σαν αυτή τη μυρωδιά από τοστ καμένο που κανείς δεν παραδέχεται πως έψησε. Ο Τσίπρας είναι εκεί, σιωπηλός, παρών, ναι μεν αλλά. Δεν αποχωρεί, δεν απειλεί, αλλά κάπως όλοι νιώθουν την παρουσία του σαν μουσική υπόκρουση που δεν κλείνει ποτέ. Ξέρεις ότι είναι στο δωμάτιο, απλώς δεν ξέρεις αν κρατάει το τηλεκοντρόλ ή τον αναπτήρα για νέα φωτιά.

Και όλα αυτά, ενώ το κόμμα γράφει 3 με 4%, αλλά συνεχίζει να δηλώνει πως ο λαός δεν θέλει πια την κυβέρνηση και ζητά “αλλαγή”. Μόνο που ο λαός, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θέλει καν να πάει να ψηφίσει, πόσο μάλλον να αλλάξει το σύστημα. Κι έτσι, όλη η εικόνα καταλήγει σε μια νέα πολιτική διάγνωση: Προοδευτικοφοβία , ο φόβος πως, αν σου κάτσει η ευκαιρία να κυβερνήσεις, δεν θα ’χεις τι να την κάνεις.

Η πολιτική είναι η τέχνη να αναβάλλεις το αναπόφευκτο

 Χένρι Κίσινγκερ

 

Οι Σύμβουλοι από τον Άρη και ο Λογαριασμός της ΔΕΘ

Πήγε ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, βγήκε με το μπλοκάκι γεμάτο μέτρα και υποσχέσεις, και περίμεναν όλοι οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου να γίνει πανηγύρι στις δημοσκοπήσεις. Έλα όμως που οι πολίτες είχαν άλλη γνώμη: έριξαν ένα «καλά, ωραία τα λες, αλλά εμένα το ρεύμα πώς θα το πληρώσω;». Και κάπου εκεί, οι περίφημοι «μάστερ της στρατηγικής» έπαθαν ομαδικό μπλακ-άουτ.

Διότι, αγαπητοί μου, υπάρχει μια λεπτομέρεια: για να καταλάβεις πώς ζει η κοινωνία, πρέπει να την έχεις δει. Όχι από το παράθυρο του SUV με τον σοφέρ, ούτε από την αίθουσα συσκέψεων όπου το ακριβότερο πρόβλημα είναι αν ο καπουτσίνο έχει αφρό ή όχι. Και όμως, κάποιοι από τους συνεργάτες του Πρωθυπουργού δείχνουν να πιστεύουν πως οι Έλληνες ξυπνούν κάθε πρωί, κάνουν γιόγκα, παίζουν λίγο γκολφ, και μετά αναρωτιούνται σε ποιο φορολογικό καθεστώς θα ήθελαν να ενταχθούν για λόγους ψυχολογίας.

Τα μέτρα, λοιπόν, έπεσαν σαν σεμινάριο management: καλοσχεδιασμένα σε PowerPoint, με ωραία γραφικά και γραμμές ανόδου, αλλά όταν βγήκαν στην αγορά, ο λαός απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές «μάλιστα… και;». Στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ κέρδισε ενάμιση  πόντο  και αυτό από όσους νόμιζαν ότι «επίδομα» είναι νέο reality στο Netflix.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Πρωθυπουργός δεν προσπάθησε. Το πρόβλημα είναι ότι οι «καθοδηγητές» του δείχνουν να έχουν χάσει επαφή με τη γη. Σαν αστροναύτες που προσπαθούν να πατήσουν στη Σελήνη, αλλά πέφτουν στην Ξηροκρήνη. Γιατί όταν η κοινωνία φωνάζει «θέλουμε ανάσα», κι εσύ τους δίνεις PowerPoint με μόνιμο χαρακτήρα, η μόνη ανάσα που ακούγεται είναι των δημοσκόπων που πνίγονται στα νούμερα.

Αν λοιπόν κάτι απέδειξε η φετινή ΔΕΘ, είναι ότι το πραγματικό «μέτρο» δεν είναι οι εξαγγελίες αλλά το μέτρο της επαφής με την κοινωνία. Και αυτό, κύριοι σύμβουλοι, χάθηκε κάπου ανάμεσα σε  δεξίωση  και μια παρουσίαση με λέιζερ.

Η αδιαφορία της κυβέρνησης προς τις ανάγκες του λαού είναι ο σπόρος της δυσπιστίας.

Τζον Κένεντι

 

Σούπερ Μάρκετ ή Σούπερ Σοκ; Η Ελλάδα στο ταμείο της απελπισίας

Πας, λοιπόν, για ψώνια με το καρότσι. Βάζεις μέσα ψωμί, λίγο τυρί, μισό κιλό κιμά, ένα γάλα για το παιδί και δυο μπανάνες για να μη λες ότι δεν τρως φρούτο. Και ξαφνικά, στο ταμείο ο λογαριασμός γράφει ποσό που θυμίζει… δόση στεγαστικού. Ούτε στο Λάς Βέγκας να είχες παίξει ρουλέτα! Κοιτάς γύρω μήπως μπήκες κατά λάθος σε ντιζάινερ μπουτίκ.

Οι τιμές έχουν ξεφύγει. Ο κιμάς ανέβηκε σαν να ’χει φτερά, τα ψάρια κάνουν βουτιά μόνο στη θάλασσα  και η σοκολάτα κοντεύει να γίνει επενδυτικό προϊόν στο χρηματιστήριο. Πας να πάρεις ένα παγωτό να δροσιστείς και λες: «Μήπως να πάρω ανεμιστήρα; Πιο φτηνά θα μου βγει». Ακόμη και οι φακές, που κάποτε ήταν το φαγητό του φτωχού φοιτητή, τώρα παριστάνουν τις μανιτάρες του gourmet.

Ο Έλληνας έχει πάθει νέο σύνδρομο: το “σοκ του ταμείου”. Μπαίνει στο σούπερ μάρκετ με λίστα για 20 ευρώ και βγαίνει με απόδειξη 75. Και φυσικά, η υπάλληλος σου χαμογελάει αθώα: «Θέλετε πόντους στην κάρτα;»  Μα τι να τους κάνω τους πόντους, κυρία μου; Να τους δώσω στον φούρναρη να μου χαρίσει μισή τυρόπιτα;

Η κυβέρνηση, από την άλλη, βρήκε τη λύση: πάγωμα τιμών σε κάποια προϊόντα. Δηλαδή, θα ξέρεις ότι μέχρι τον Οκτώβρη το μακαρόνι σου δεν θα πάει παραπάνω. Σαν να σου λέει: «Σου κλείνουμε το στόμα με σπαγγέτι, αλλά το λάδι θα το πληρώσεις σε δόσεις».

Και ο κόσμος; Ανακαλύπτει νέες δίαιτες. Το “Cambridge” και το “keto” πάνε περίπατο. Τώρα έχουμε τη «δίαιτα του σούπερ μάρκετ», τρως μόνο ό,τι αντέχει το πορτοφόλι σου. Ψωμί με αέρα, νερό από το ράφι, και για επιδόρπιο… τον καημό σου. Η Ελλάδα του 2025 δεν μετράει πια θερμίδες, μετράει ευρώ. Και στο τέλος, το ερώτημα είναι ένα: «Θέλετε σακούλα;» Όχι, θέλω να βάλω τα ψώνια στην τσέπη μου, μιας και ήδη μου  άδειασε.

Το πρώτο γιατρικό για ένα κακοδιοικούμενο έθνος είναι ο πληθωρισμός του νομίσματος το δεύτερο είναι ο πόλεμος. Και τα δύο φέρνουν μια προσωρινή ευημερία  και τα δύο φέρνουν μια μόνιμη καταστροφή

Έρνεστ Χέμινγουεϊ

 

 Το χάλκινο που έγινε χρυσό στα μάτια μας

Ήταν ένα βράδυ που η καρδιά της Ελλάδας χοροπηδούσε σαν να βρίσκεται στο τελευταίο λεπτό με την μπάλα να κρέμεται στον αέρα για τρίποντο. Η Εθνική Μπάσκετ, η επίσημη αγαπημένη μας, έσπασε την κατάρα των 16 χρόνων και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο EuroBasket 2025. Το έκανε με τρόπο ελληνικό  γεμάτο δράμα, ιδρώτα και αγωνία, απέναντι στη Φινλανδία, σε ένα ματς-θρίλερ που τελείωσε 92-89 και άφησε όλους μας να ψάχνουμε ανάσα και… υπογλώσσια.

Όμως αυτό το μετάλλιο δεν είναι απλώς ένα μεταλλικό δισκάκι που κρέμεται στον λαιμό. Είναι μια σπίθα χαράς σε εποχές που οι Έλληνες βομβαρδιζόμαστε από προβλήματα, λογαριασμούς, φόρους και μόνιμη μιζέρια. Σε μια χώρα όπου ο καφές έχει γίνει πολυτέλεια και η ελπίδα είδος προς εξαφάνιση, ξαφνικά βρέθηκε μια ομάδα να μας θυμίσει ότι, όταν η ψυχή συναντά το πάθος, μπορούμε να ξανασηκωθούμε όρθιοι. Κι αν το χάλκινο δεν είναι χρυσό στην ύλη, είναι χρυσό στη μνήμη μας, στη συλλογική ψυχή που ξέρει να γιορτάζει τις στιγμές που αξίζουν.

Δεν ήταν μόνο ο Αντετοκούνμπο που σήκωσε την ομάδα στις πλάτες του, ήταν όλοι τους, οι παίκτες, ο πάγκος, ο προπονητής, ακόμα κι εκείνοι που έσφιξαν τα δόντια στον πάγκο χωρίς να παίξουν λεπτό. Μια ομάδα που είπε «όχι άλλο μελαγχολία, ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε». Κι έτσι το έκανε. Γιατί, τελικά, τα μετάλλια δεν μετριούνται μόνο σε χρώματα αλλά σε συναισθήματα  και αυτό το χάλκινο μας έδωσε την αίσθηση ότι για λίγο η Ελλάδα ξαναχαμογέλασε.

Ας κρατήσουμε αυτή την εικόνα: τα δάκρυα χαράς, τα χέρια υψωμένα, τον εθνικό ύμνο να γεμίζει την ψυχή μας. Είναι η υπενθύμιση πως, ακόμα κι όταν όλα γύρω μας μοιάζουν δύσκολα, υπάρχουν στιγμές που κάνουν τον χρόνο να σταματά και να μας χαρίζει κάτι από την παλιά, καθαρή ευτυχία.

Το μόνο που αξίζει δεν είναι να πιάσεις το αστέρι  αλλά να φτάσεις ως εκεί, αστραφτερός μέσα στη νύχτα

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ