Φαιδρά Πορτοκαλέα #012: Το φουαγιέ, η προσαρμοστικότητα, η επιμονή, το δράμα της Δράμας, η Τσιπρανάσταση, τα εγκαίνια της ΔΕΘ, η τζίφρα, το ΠΑΣΟΚ, δημοψήφισμα με το ζόρι, το σωστό νομοσχέδιο και η γαλάζια συσπειρωμανία …..

ΔΕΘ 2025: Χειροκροτήματα για όλους, αλλά οι μικρομεσαίοι… στο φουαγιέ

Ο πρωθυπουργός ανέβηκε στη σκηνή της ΔΕΘ σαν μαέστρος σε συναυλία και άρχισε να μοιράζει νότες φοροελαφρύνσεων: δύο μονάδες κάτω ο φόρος, συντάξεις με χαμόγελο, νέοι έως 25 που σχεδόν δεν θα ξέρουν τι σημαίνει Εφορία, ένστολοι που θα μπορούν να αγοράσουν διπλό φραπέ χωρίς δεύτερη σκέψη και οικογένειες που βλέπουν το πορτοφόλι να ανασαίνει. Όλα αυτά φυσικά τα υποδεχθήκαμε με χειροκροτήματα, σφυρίγματα και μερικά «ζήτω» από τους πιο ενθουσιώδεις.

Κι εκεί που νομίζαμε πως θα μοιράσει και κανένα «τυχερό φλουρί» στους μικρομεσαίους εμπόρους,  τίποτα. Ούτε μισό μεζεδάκι μέτρου, μόνο ένα «θα τα πούμε μέσω δανείων και Αναπτυξιακής Τράπεζας». Κοινώς, πάρε νούμερο στην ουρά, πάρε και μια υπογραφή, κι αν βρεθείς τυχερός, ίσως πέσει και σε σένα μια γραμμή χρηματοδότησης. Σαν το ΚΙΝΟ ένα πράγμα, μόνο που εκεί έχεις τουλάχιστον πιθανότητες.

Έτσι, ενώ όλοι έβγαιναν από την αίθουσα με το χαμόγελο του «κερδισμένου», οι μικρομεσαίοι έμποροι έμειναν στο φουαγιέ με το κλασικό βλέμμα: «ρε παιδιά, πάλι εμείς έξω;». Γιατί στην Ελλάδα, άμα δεν είσαι ούτε πολύτεκνος ούτε στρατιωτικός ούτε νεανίας με γυαλιστερό βιογραφικό, καταλήγεις στη γωνία να κάνεις κομπιουτεράκι με το ΦΠΑ.

Αλλά ας μην είμαστε άδικοι το κλίμα αισιοδοξίας υπάρχει. Μένει μόνο να θυμηθεί και το κράτος ότι η αγορά δεν είναι μόνο τα μεγάλα σούπερ μάρκετ και οι πολυεθνικές. Είναι και ο κυρ-Μήτσος με το μαγαζί στη γωνία, που ακόμα ψάχνει το χειροκρότημα που δεν ήρθε ποτέ.

Η πολιτική είναι η τέχνη να μοιράζεις υποσχέσεις σε όλους, αλλά να θυμάσαι μόνο τους μισούς

Ουίνστον Τσόρτσιλ

 

Η  Προσαρμοστικότητα…. και η λύση του Μυστηρίου…

Ήταν νύχτα με φεγγάρι και μαζευτήκαμε όλοι: οι Δρυίδες με τις λευκές ρόμπες τους, οι κουκουβάγιες με τις κάμερες που έβγαζαν σπίθες στο σκοτάδι, οι καρακάξες μας  που τραγουδούσαν σαν ανθρώπινες χορωδίες, ακόμα και οι καρδερίνες μας με ανθρώπινη φωνή  που ήρθαν με καθρεφτάκια για να φωτίζουν τη σύσκεψη. Στο κέντρο, κάτω από την σκιά της  ανθρωπόμορφης  «Φαιδράς Πορτοκαλέας», ανάψαμε κεριά και απλώσαμε παπύρους. Θέμα ημερήσιας διάταξης: το αιώνιο μυστήριο πώς ο κύριος Τάσος Τζίκας παραμένει ακλόνητος στη θέση του, όποιος κι αν περνάει από το Μαξίμου. Και επιτέλους, ναι, το λύσαμε.

Υπάρχουν πρόεδροι που μένουν στην Ιστορία για το έργο τους, άλλοι για τις τομές τους, κι άλλοι για τις συγκρούσεις τους. Ο κ. Τάσος Τζίκας θα μείνει για κάτι πιο… χρηστικό: για την ικανότητά του να γλιστράει μέσα από τις εποχές χωρίς να χαλάει ούτε τρίχα από το χτένισμά του. Αν ψάξει κανείς στη Google τη λέξη «προσαρμοστικότητα», θα εμφανιστεί (σατιρικά πάντα} η φωτογραφία του, με λεζάντα: «Οδηγός επιβίωσης σε δύσκολους πολιτικούς καιρούς».

Για χρόνια υπήρξε ο πιο θερμός υποστηρικτής του φαραωνικού σχεδίου ανάπλασης της ΔΕΘ, με mall, ξενοδοχεία και ουρανοξύστες. Έπαιρνε θέση δημόσια, το υπερασπιζόταν, σχεδόν το βάφτισε δικό του παιδί. Και ξαφνικά, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να το ακυρώσει, ο κ. Τζίκας έκανε τούμπα πιο εντυπωσιακή κι από παράσταση του Cirque du Soleil: «Και εμείς μελετούσαμε το νέο σχέδιο», δήλωσε με άνεση, λες και ποτέ δεν έβγαλε λόγο υπέρ του προηγούμενου.

Αυτό δεν λέγεται πια ευελιξία. Είναι καριέρα. Και κάπου εδώ έρχονται οι παλιοί του σύντροφοι, που πιθανόν χαμογελούν πικρά και λένε: «Μη το λέτε προσαρμοστικότητα. Οπορτουνισμός είναι η σωστή λέξη». Γιατί η προσαρμογή προϋποθέτει στρατηγική, ο οπορτουνισμός απλώς κάποιος  μυρίζει το πουκάμισο του νικητή και σπεύδει να το φορέσει.

Έτσι λύνεται το αίνιγμα της πολυετούς θητείας του. Δεν είναι ούτε το όραμα ούτε η αποτελεσματικότητα. Είναι η ικανότητα να λέει «ναι» σε όλα, αρκεί να ξέρει από πριν ποιος κρατάει το στυλό για την υπογραφή. Αν αύριο αποφασιστεί η ΔΕΘ να μετατραπεί σε θεματικό πάρκο για δεινόσαυρους, μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι θα βγει πρώτος να πει: «Και αυτό το είχαμε συζητήσει».

 

Ο άνθρωπος που αλλάζει απόψεις ανάλογα με τον άνεμο, δεν έχει ποτέ δικές του

Winston Churchill

  

 

Επέμειναν μέχρι Τέλους…..

Αν οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που κυκλοφορούν έχουν έστω ψήγματα αλήθειας, τότε το παρασκήνιο της κλειστής συνάντησης του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τα μέλη της διοίκησης της Διεθνούς Εκθέσεως  προκαλεί τουλάχιστον προβληματισμό.

Αναφέρεται πως, παρά την ξεκάθαρη τοποθέτηση του Πρωθυπουργού ότι το φαραωνικό σχέδιο δεν μπορεί να προχωρήσει, οι εκπρόσωποι της ΔΕΘ συνέχιζαν μέχρι την τελευταία στιγμή τις πιέσεις. Όχι μόνο ζητούσαν την εφαρμογή ενός έργου ή μέρος  αυτού ,που  σύμφωνα με την κυβέρνηση, δεν είναι υλοποιήσιμο, αλλά επιπλέον παζάρευαν και τα ποσά. Λες και πρόκειται για λαϊκή αγορά: “όχι 120 εκατομμύρια, δώστε παραπάνω.”

Αν όλα αυτά ισχύουν, τότε πρόκειται για μια στάση τουλάχιστον ασεβή  όχι μόνο προς τον θεσμικό ρόλο του Πρωθυπουργού, αλλά κυρίως προς τους πολίτες της Θεσσαλονίκης, των οποίων η φωνή φαίνεται πως απουσίαζε επιδεικτικά από την εξίσωση. Η πολιτική δεν είναι χρηματιστήριο μεγάλων έργων, ούτε σκακιέρα συμφερόντων. Είναι πρωτίστως ευθύνη και διαφάνεια.

Η Φαραωνία όπως θα μπορούσε να ονομαστεί αυτή η νοοτροπία ορισμένων μελών της διοίκησης της ΔΕΘ, είναι μια κατάσταση όπου οι υπερβολικές ιδέες βαφτίζονται “οράματα” και οι αντιρρήσεις “γραφειοκρατία”. Αλλά η Δημοκρατία δεν χτίζεται με πυραμίδες. Χτίζεται με εμπιστοσύνη.

Το φαραωνικό μεγαλείο δεν χωρά σε δημοκρατικά θεμέλια. Κι αν κάποιοι δεν το αντιλαμβάνονται, ίσως ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στις πυραμίδες τους.

Όταν η πίεση γίνεται υπερβολική, απομακρύνεται από την εύνοια

 Ισοκράτης

 

Το Δράμα της Δράμας και Παράσταση των Επαγγελματιών Αγανακτισμένων….

Όταν οι κουκουβάγιες της Φαιδράς Πορτοκαλέας άκουσαν πως ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν πήγε τελικά στο Νοσοκομείο Δράμας, πέταξαν αμέσως για έρευνα. Στο σημείο βρήκαν κάτι σωματεία να φωνάζουν, κάτι συνδικαλιστές να σπρώχνουν καροτσάκια για επανάσταση, και ένα πανό που έγραφε: «Όχι άλλα εγκαίνια στην Υγεία!»

Παιδιά, σοβαρά τώρα; Έχουμε φτάσει στο σημείο που ο Υπουργός Υγείας δεν μπορεί να επισκεφτεί νοσοκομείο, γιατί κάποιοι «αγωνιστές» με κομματικό GPS αποφάσισαν ότι η λύση για τα προβλήματα του ΕΣΥ είναι να εμποδίσουμε όποιον τολμήσει να τα δει από κοντά.

Δεν λέμε ότι συμφωνούμε με όλα όσα έχει πει ή κάνει ο Άδωνις,  ούτε εκείνος συμφωνεί με όλα όσα έχει πει παλαιότερα, άλλωστε. Όμως ο άνθρωπος τρέχει**. Πηγαίνει ο ίδιος, δεν στέλνει φάξ και δελτία τύπου. Δεν κρύβεται πίσω από επιτροπές και συμβούλους. Και αυτό, ακόμα και αν σου τη σπάει ο τρόπος του, είναι πολιτική παρουσία, όχι τηλεοπτική σκηνοθεσία.

Στο κομμάτι της Υγείας, έχει δώσει μάχες  και πολλές φορές σε αντίξοες συνθήκες. Έχει ξεμπλοκάρει έργα που λιμνάζανε για χρόνια, έχει ξηλώσει αραχνιασμένες δομές, έχει φέρει αξιολόγηση  και, ναι, παλεύει να βάλει μια τάξη σε έναν χώρο που, χρόνια τώρα, άλλοι απλώς διαχειρίζονταν με ευχολόγια.

Κι όμως, κάθε φορά που πάει να εμφανιστεί σε ένα νοσοκομείο, ξεπηδούν από το πουθενά κάτι έτοιμα πανό, κάτι ιατρικά συνθήματα του ’80, και με το ζόρι δεν του πετάνε καθετήρα στο κεφάλι. Τελικά τι θέλουμε; Έναν Υπουργό που πηγαίνει και κοιτάζει τα νοσοκομεία από κοντά ή έναν που απλώς εγκρίνει επιδόματα από το γραφείο του; Ή μήπως κάποιοι δεν θέλουν ούτε λύση, ούτε επίσκεψη  μόνο φασαρία;

Και το πιο ειρωνικό; Αν δεν πήγαινε, θα έλεγαν «κρύβεται». Πήγε, και λένε «τι δουλειά έχει εδώ». Ε, αποφασίστε επιτέλους. Η Υγεία δεν είναι πεδίο μάχης για τους επαγγελματίες διαμαρτυρόμενους. Είναι ευθύνη. Και ναι  ακόμη και μια κορδέλα, όταν κόβεται για καλό σκοπό, δεν είναι έγκλημα.

 

Όταν οι μικροί άνθρωποι ρίχνουν σκιές, σημαίνει ότι ο ήλιος πλησιάζει στο ηλιοβασίλεμα

Ναπολέων Βοναπάρτης

 

Τσιπρανάσταση

Νέα λέξη: Τσιπρανάσταση

(ουσ. θηλ.) – Η επανεμφάνιση πολιτικού προσώπου που πιστεύει ακράδαντα ότι το να κατέστρεψες το χθες σε καθιστά αυτόματα κατάλληλο για να χτίσεις το αύριο.

Είναι στιγμές που η Ιστορία κάνει κύκλους. Και μετά υπάρχουν στιγμές που η Ιστορία κάνει σπασμωδικές πιρουέτες και πέφτει ξερή από τα γέλια. Μία τέτοια στιγμή ζήσαμε όταν ο Αλέξης Τσίπρας, ο παλιός μας γνώριμος με τα αντιμνημονιακά τσαρούχια και το iPad των Βρυξελλών, ανακοίνωσε με σοβαρότητα που θα ζήλευε και δικαστής του The Voice, το σχέδιό του για το μέλλον της Ελλάδας.

 Ναι, καλά διαβάσατε. Ο άνθρωπος που κάποτε υποσχέθηκε να σκίσει τα μνημόνια με ένα άρθρο κι ένα νόμο, τώρα υπόσχεται να ράψει καινούργια κουστουμάκια για την ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη και κρατηθείτε την καινοτομία. Για κάποιο λόγο, ο Τσίπρας θεωρεί ότι η χώρα που τον γνώρισε μέσω του δημοψηφίσματος-μπουρλότου έχει ξεχάσει …….

Η Τσιπρανάσταση όμως έχει νόμους. Πρώτος νόμος: “Ποτέ μην απολογείσαι, πάντα ξαναπαρουσιάσου. Δεύτερος :”Αν μια ιδέα απέτυχε το 2015, δοκίμασέ την το 2025  με power point. Στο συνέδριο του Economist, ο Αλέξης μίλησε για το πώς θα βγούμε από την κρίση. Όχι την κρίση του 2023  αυτή μας πέρασε. Την κρίση εμπιστοσύνης στον ίδιο. Κι εκεί που περιμέναμε λίγη αυτοκριτική, πήραμε περισσότερο vision statement από εταιρεία startup που πουλάει οικολογικά ξυλάκια για σουβλάκια.

Η πιο ξεκαρδιστική στιγμή; Η αναφορά στην ανάγκη για «προοδευτική διακυβέρνηση». Από τον ίδιο που κυβέρνησε με τον Καμμένο, τον πολιτικό ισοδύναμο που έχει απέυθείας επαφή με τον Τραμπ (το άλλο με τον ΤΟΤΟ ….} . Τελικά, τι μάθαμε; Πως στην Ελλάδα, αν φωνάξεις αρκετά δυνατά τη λέξη «όραμα», ίσως κανείς να μη θυμηθεί ότι εσύ έσβησες τα φώτα.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος  να καταστρέψεις τους ανθρώπους είναι να αρνηθείς και να σβήσεις την κατανόησή τους για την ιστορία

Τζορτζ Όργουελ

 

Εγκαίνια ΔΕΘ , η Θεσσαλονίκη Γιορτάζει τη Σιωπή: Μια Παράσταση με Πρωταγωνιστή το Απόλυτο Τίποτα

Τα φετινά εγκαίνια  της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης θύμισε λίγο κηδεία γλάστρας: όλοι ήρθαν, όλοι έφεραν λουλούδια, αλλά κανείς δεν ήξερε ποιος (ή τι) πέθανε. Με μια κυβερνητική εντολή που έμοιαζε βγαλμένη από καφενείο τρίτης ηλικίας (“όχι χαρές και πανηγύρια, παιδιά, μην προκαλέσουμε”), η πόλη βυθίστηκε σε μια αμηχανία τόσο έντονη, που ακόμα και τα περιστέρια στην Αριστοτέλους έκαναν λιγότερο θόρυβο.

Στους δρόμους κυκλοφορούσαν κάτι κουστούμια (άνθρωποι εννοείται, απλά οι ψυχές τους είχαν φύγει εδώ και καιρό), ενώ στο DACHRISTO, οι espresso σερβίρονταν με μια γερή δόση υπαρξιακής κρίσης. Στην Άθωνος, η ψαροταβέρνα ΠΣΑΡΑΣ έκανε το καθήκον της, φιλοξενώντας την πάντα διακριτική κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία μάλιστα δέχτηκε αιφνιδίως  καλαίσθητη ανθοδέσμη από ένα διαχρονικό φίλο της.

Η κυκλοφορία σταμάτησε. Κυριολεκτικά. Ολόκληρη η πόλη μετατράπηκε σε ένα τεράστιο, υπερθερμασμένο parking οργής και ιδρώτα. Άνθρωποι περπατούσαν 3,4 χιλιόμετρα για να πάνε στο περίπτερο να πάρουν τσιγάρα. Οδηγοί παρίσταναν τους νεοϋορκέζους, κορνάροντας σε σταθερά αντικείμενα και βρίζοντας το GPS. Κάποιος, σύμφωνα με μαρτυρίες, εγκατέλειψε το αυτοκίνητό του στον περιφερειακό και πήγε σπίτι του με τα πόδια… στην Καλαμαριά.

Η Θεσσαλονίκη, μια πόλη που κανονικά δεν χρειάζεται και πολλά για να βγει στους δρόμους (π.χ. καλή μέρα, 25 βαθμοί και λίγο μποτιλιάρισμα για τσαμπουκά), αυτή τη φορά έμεινε ασυνήθιστα ήσυχη. Όχι γιατί δεν είχε τι να πει, αλλά γιατί απλά… βαρέθηκε. Βαρέθηκε τις ίδιες φάτσες, τα ίδια εγκαίνια, τις ίδιες υποσχέσεις με καινούρια γραβάτα. Βαρέθηκε και την προσβολή να την ονομάζουν «γιορτή της πόλης» ενώ όλοι ήξεραν πως ήταν «ημέρα αγανάκτησης». Ο δήμος έστησε περίπτερα. Η κυβέρνηση έφερε τον Πρωθυπουργό. Ο κόσμος, όμως, δεν έφερε τον εαυτό του.

Αν αυτή ήταν γιορτή, τότε το καρναβάλι του Ρίο είναι συνέδριο νευρολογίας…..

 

Η πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σε αυτά που τους αφορούν

Paul Valéry ,Γάλλος ποιητής, δοκιμιογράφος και φιλόσοφος

 

Έντεκα χρόνια για μια τζίφρα!

Εδώ είναι Ελλάδα, φίλε μου. Αν θες να δεις μια εκκρεμότητα να κλείνει, πρέπει να της βάλεις… κεράκια τούρτας. Έντεκα χρόνια περίμενε ο ΟΑΣΘ με τον συνεταιρισμό Ηρακλή για να υπογράψουν συμφωνητικό. Κι όταν τελικά μπήκαν οι τζίφρες με τον Κυρανάκη παρόντα, έμοιαζε σαν πανηγύρι: χαμόγελα, χειραψίες, «τέλος καλό, όλα καλά».

Μα τι καλό; Για να φτάσουμε εδώ, πέρασε μνημόνιο, πανδημία, πτώσεις κυβερνήσεων, ακόμα και το μετρό πρόλαβε να δουλέψει! Στο μεταξύ, οι πολίτες έκαναν το σταυρό τους να βρουν λεωφορείο και να μη λιώσουν στην αναμονή.

Κι όμως, αυτή είναι η μαγεία της ελληνικής γραφειοκρατίας: όλα γίνονται… αρκεί να έχεις υπομονή ελέφαντα. Στην Ευρώπη θα ήταν σκάνδαλο να καθυστερήσεις τόσο…..Ας μην είμαστε γκρινιάρηδες, όμως. Έστω και με καθυστέρηση, η δουλειά έγινε. Και, σαν σωστοί Έλληνες, τώρα που κλείσαμε ένα ζήτημα έντεκα χρόνων, το γιορτάζουμε λες και πήραμε το Euro ξανά.

Γιατί ναι, στην Ελλάδα όλα καθυστερούν, αλλά όταν κλείσουν… μας πιάνει η εθνική περηφάνια!

Αν όλα φαίνονται υπό έλεγχο, τότε σίγουρα δεν πηγαίνεις αρκετά γρήγορα.

Μάριο Αντρέτι, θρυλικός  οδηγός της  Formula 1:

 

Το  ΠΑΣΟΚ που μένει… υπόγειο ενώ οι ένοικοι πήγαν ρετιρέ

Γιατί, ενώ η κυβέρνηση βουλιάζει στις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει ούτε μισό ποσοστό;

Η λύση ήταν πιο απλή κι από το να βρεις καφέ φίλτρου στο περίπτερο: διότι το ΠΑΣΟΚ είναι ήδη… μέσα στην κυβέρνηση. Όχι όλο, αλλά το μισό και βάλε. Άλλοι σε θέσεις κλειδιά, άλλοι σε καρέκλες δευτερεύουσες, όλοι όμως με ένα κοινό: δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να αφήσουν τον «πράσινο ήλιο» να ξαναλάμψει. Όταν έχεις εξασφαλισμένο το air condition του υπουργείου και το κρατικό αυτοκίνητο, ποιος γυρνάει πίσω σε ποσοστά του 10%;

Έτσι, η εικόνα είναι παρανοϊκή αλλά αληθινή: το ΠΑΣΟΚ υποτίθεται ότι είναι αντιπολίτευση, αλλά ένα κομμάτι του φροντίζει η αντιπολίτευση να μείνει στον πάγο. Και το άλλο κομμάτι; Περιμένει να δει αν θα χωρέσει κι αυτό στο κυβερνητικό παζλ. Σαν συγκατοίκηση σε παλιά πολυκατοικία: ο ένας πληρώνει το ρεύμα, ο άλλος τα κοινόχρηστα, όλοι όμως μένουν στο ίδιο σπίτι.

Αν δεν το ’χαμε ψάξει με τις σοφές κουκουβάγιες μας, θα νομίζαμε πως είναι μυστική συνωμοσία. Στην πραγματικότητα, είναι απλά πολιτική τεμπελιά. Γιατί να τρέξεις να χτίσεις καινούργιο σπίτι, όταν έχεις βολευτεί με την πανσιόν της εξουσίας;

Έτσι εξηγείται το αίνιγμα. Το ΠΑΣΟΚ δεν ανεβαίνει, επειδή δεν θέλει να ανεβεί. Το ΠΑΣΟΚ έγινε airbnb για κυβερνητικές φιλοδοξίες. Και το χειρότερο; Το νοικιάζουν οι ίδιοι οι ένοικοί του.

Οι άνθρωποι ζητούν την ελευθερία του λόγου μόνο όταν δεν έχουν τίποτα να πουν

 Βόλφγκανγκ Γκαίτε

 

 

Δημοψήφισμα με το ζόρι: Όταν η πραγματικότητα δεν βολεύει, φτιάχνουμε δική μας

Είναι να απορεί κανείς με την αστείρευτη επιμονή ορισμένων “πολιτών” – ναι, με τα εισαγωγικά  που συνεχίζουν να μαζεύουν υπογραφές για δημοψήφισμα σχετικά με την ανάπλαση της ΔΕΘ, λες και δεν έχει υπάρξει καμία κυβερνητική απόφαση, λες και δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα η ακύρωση του φαραωνικού σχεδίου από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Αλλά όχι, αυτοί εκεί! Δημοψήφισμα να γίνει, ακόμα κι αν δεν υπάρχει πια τίποτα να ψηφίσουμε!

Η λογική λέει ότι όταν το αντικείμενο του “αγώνα” σου αποσύρεται, σταματάς. Εκτός αν, φυσικά, ο πραγματικός σκοπός δεν ήταν ποτέ η ανάπλαση καθαυτή, αλλά ένα ωραίο προπέτασμα καπνού για άλλου τύπου πολιτικές στοχεύσεις. Αλλά   όταν το σχέδιο της υπερ-ανάπλασης παγώνει, ποια ακριβώς είναι η ανάγκη να στηθεί κάλπη;

Ο κόσμος δεν τρώει πια κουτόχορτο. Βλέπει πως πίσω από τον «λαϊκό ξεσηκωμό» κρύβονται υπόγειες πολιτικές ατζέντες. Είναι αξιοσημείωτο πως οι ίδιοι που κάποτε μιλούσαν για “σεβασμό στη δημοκρατία”, τώρα χρησιμοποιούν τη δημοκρατία σαν ντεκόρ για να εξυπηρετήσουν αντιπολιτευτικά πυροτεχνήματα. Και το κάνουν με ύφος σωτήρα, λες και κρατάνε το τελευταίο κάστρο της αξιοπρέπειας. Ενώ στην ουσία στήνουν παραστάσεις συμμετοχής με ένα σενάριο που έχει ήδη αλλάξει, μόνο που ξέχασαν να ενημερώσουν το κοινό.

 

Η υποκρισία είναι το φόρο τιμής που πληρώνει η κακία στην αρετή

Όσκαρ Ουάιλντ

 

Όταν το Υπουργείο Ανακαλύπτει την Πραγματικότητα με Χρονοκαθυστέρηση

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η Υπουργός Κεραμέως αξίζει θερμά συγχαρητήρια. Επιτέλους, ένα νομοσχέδιο που διορθώνει τα προβλήματα της ηλεκτρονικής κάρτας εργασίας στον χώρο της εστίασης και όχι μόνο! Μόνο που, όπως φαίνεται, για να αντιληφθεί το Υπουργείο τι σημαίνει «βάρδια σε κουζίνα Ιουλίου με χαλασμένο κλιματιστικό» χρειάστηκε να περάσουν περίπου τόσοι μήνες, όσοι χρειάζεται μια ομελέτα σε φούρνο μικροκυμάτων με μπαταρία.

Αλλά δεν πειράζει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Άλλωστε, είναι γνωστό πως οι πολιτικές αποφάσεις, όπως και οι καλές σάλτσες, θέλουν τον χρόνο τους  μόνο που στη δεύτερη περίπτωση, τουλάχιστον στο τέλος τρως κάτι. Το σημαντικό είναι ότι η Υπουργός άκουσε. Κάποια στιγμή. Μετά από , καταγγελίες, συνεντεύξεις, απεργίες, πανό, και ένα ποστ στο TikTok που έγινε viral. Αυτό δείχνει πως το κράτος λειτουργεί: απλά με ένα χρονικό delay που θυμίζει τη σύνδεση ADSL του 2006.

Κι αν φωνάζουν οι επαγγελματίες του κλάδου από την πρώτη μέρα πως το σύστημα δεν δουλεύει; Σιγά! Αυτοί είναι απλώς οι άνθρωποι που το ζουν κάθε μέρα. Δεν έχουν την τεχνογνωσία του Excel στο Υπουργείο.

Ναι, κατά καιρούς την έχουμε επικρίνει, και με το δίκιο μας. Ναι, έχουμε ασκήσει κριτική στην Υπουργό Κεραμέως  έντονη, εύστοχη, και απολύτως θεμιτή. Όμως στην προκειμένη περίπτωση, οφείλουμε να το πούμε ξεκάθαρα: μπράβο. Σωστή κίνηση, σωστές διορθώσεις. Μακάρι να γινόταν αυτός ο διάλογος με τους επαγγελματίες νωρίτερα  αλλά ποτέ δεν είναι αργά για τη λογική.

Αυτό που μένει τώρα, είναι να αναρωτηθούμε: πού είναι όλοι αυτοί που φώναζαν τόσο καιρό για τις δυσλειτουργίες του συστήματος; Πού είναι όλοι αυτοί που ζητούσαν λύσεις, τώρα που ήρθε η λύση, να βγουν ανοιχτά και να πουν «ναι, έγινε κάτι σωστό»; Η σιωπή τους κάνει πιο πολύ θόρυβο από τις κατσαρόλες της κουζίνας τους.

Και μέχρι να έρθει το επόμενο νομοσχέδιο-σωσίβιο για να διορθώσει τα σωσίβια των προηγούμενων, ας βγάλουμε κι εμείς μια ηλεκτρονική κάρτα υπομονής  να χτυπάει κάθε φορά που κάποιος λέει “ήταν αναγκαία η μεταρρύθμιση” με δύο χρόνια καθυστέρηση.

 

Οι θεοί κινούνται αργά, αλλά δεν ξεχνούν

 Σοφοκλής

 

Συσπειρωμανία Θεσσαλονίκης: Το ανέκδοτο με τα γαλάζια κουστούμια

Αν κάποιος έλειπε κάποιος από  την πρόσφατη  κομματική  «συγκέντρωση συσπείρωσης» της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, ας μην ανησυχεί: η μόνη συσπείρωση που υπήρχε στο αμφιθέατρο του ΤΕΕ ήταν στις γραβάτες, στα καλογυαλισμένα παπούτσια και στις selfies των βουλευτών.

Ο νεοεκλεγείς γραμματέας του κόμματος  Σκρέκας υποσχέθηκε τρίτη νίκη με το πάθος που ταιριάζει σε μπάρμαν που ανακοινώνει happy hour. Ο δε Κυρανάκης μας είπε για τους απινιδωτές στο μετρό, λες και το πολιτικό όραμα της παράταξης είναι να σωριαζόμαστε από τα νοίκια και να μας επαναφέρουν στις ράγες με ηλεκτροσόκ.

Η αλήθεια είναι πικρή: στη Θεσσαλονίκη οι γαλάζιοι βουλευτές δεν ασχολούνται ούτε με τα μικρομάγαζα που κλείνουν, ούτε με τα νοικοκυριά που στενάζουν από τις τιμές. Τρέχουν μόνο να βρουν καλύτερο κάδρο δίπλα στον εκάστοτε υπουργό, μπας και εξασφαλίσουν άλλη μια τετραετία «με δημόσιες σχέσεις και χαμόγελα».            Το αποτέλεσμα; Μια κοινωνία που βουλιάζει στην αδιαφορία, ενώ το κόμμα πανηγυρίζει… συσπειρωτικά φαντάσματα.

Όσο για  την κομματική συσπείρωση δεν γίνεται με powerpoint, χειροκροτητές ρετιρέ και απινιδωτές σταθμών. Γίνεται με ανθρώπους, με τους παλιούς αγωνιστές της παράταξης που έτρεχαν σε αφισοκολλήσεις, που έβαζαν πλάτη στις δύσκολες στιγμές, κι όμως σήμερα είναι εξαφανισμένοι. Ξεχάστηκαν σαν παλιοί λογαριασμοί ΔΕΗ, κι η θέση τους γέμισε με «κοστουμάκηδες» που νομίζουν ότι η πολιτική είναι δημόσιες σχέσεις και χαμόγελα στις δεξιώσεις. Αυτή η «συσπείρωση» είναι σαν τσίχλα χωρίς γεύση.

 

Το ψεύδος γρηγορεί, η αλήθεια όμως αεί μένει

Δημοσθένης