Φαιδρά Πορτοκαλέα #011: Η ἀντίστροφος πληγή τής ΔΕΘ, το Υπουργοκαλοκαίριασμα, ο λιτός υπουργός, η φαραωνιάδα, η μόνιμη γκρίνια, το ψάρι με ονοματεπώνυμο, οι κοστουμάκηδες, το ΔΙΠΑΕ που σαρώνει, η ανοιχτή επιστολή…

Ἡμῖν ἔλαχεν νὰ σοβαρευθῶμεν

Ἐν καιροῖς πολιτικῆς παραζάλης, κρίναμεν πρέπον νὰ ἐπιστρατεύσωμεν τὴν καθαρεύουσαν, ὄχι ἐκ φιλολογικῆς φιλοκαλίας, ἀλλ᾽ ἐκ σατιρικῆς ἀνάγκης. Διότι, ὅταν τὸ ἄλογον κυριαρχεῖ, μόνον διὰ λογίων ὑπερβολῶν δύναταί τις νὰ τὸ σαρκάσῃ. Καθ᾽ ὁν τρόπον ὁ Ἀριστοφάνης ἐγέλα τὰ σοβαρά, οὕτως καὶ ἡμεῖς, διὰ τραχέων ρημάτων, περιγράφωμεν τὴν ἐλαφρότητα. Ἐὰν ἡ πολιτικὴ ἀφηγηματικὴ μανιέρα ἐπιμένῃ, ἡ καθαρεύουσα ἐπανακάμπτει  ὡς ὅπλον, ὡς γελοιογραφία, ἢ ἔστω… ὡς βόμβα φρασεολογική.

Ἐὰν μὴ μεταβληθῇ τὸ ἀφήγημα ἐν ΔΕΘ, εἰς Κυριάκον Μητσοτάκην θ᾽ ἐπιστραφῇ ὡς ἀντίστροφος πληγή

Ἡ κοινωνία ἐκ πολλοῦ εἶχεν ἀρχίσει νὰ ἀποτυπώνει τὴν δυσαρέσκειαν αὐτῆς. Τὸ μουρμουρητὸν ἔγινε βοὴ, καὶ πλέον αἱ δημοσκοπήσεις πιστοποιοῦσιν ὅτι τὸ κλίμα μεταβάλλεται ὄχι μόνον ἐπικοινωνιακῶς, ἀλλ᾽ οὐσιωδῶς.

Ἡ δυσφορία τοῦ λαοῦ δὲν ἐδράζεται εἰς θεωρίας, ἀλλ’ ἐν τῇ καθημερινῇ ζωῇ: εἰς τὰ τιμολόγια, εἰς τὰ καύσιμα, εἰς τὰ εἴδη πρώτης ἀνάγκης, εἰς τὰ ἐνοίκια. Καὶ ὅσον ἡ κυβέρνησις ἐμμείνῃ εἰς παλαιὰ τεχνάσματα, προσφέροντες φορολογικὰς ἐλαφρύνσεις ἀνεκπλήρωτοι ἐπ’ ἐλπίδι ἐνιαυσίου, τοσοῦτον ἡ κοινωνικὴ ἀγωνία μετατρέπεται εἰς πολιτικὴν φθοράν. Διότι ἔχομεν νὰ κάμωμεν μὲ ἐξίσωσην σαφῆ:

Μεσαία τάξις + ἀκρίβεια + περιφρόνησις τῆς καθημερινότητος + ὈΠΕΚΕΠΕ = ἀγανάκτησις.

Ἡ μεσαία τάξις οὐ περιορίζεται εἰς τὴν φορολογικὴν ἐλάφρυνσιν τοῦ πορτοφολίου. Ἐκπροσωπεῖ καὶ τὴν μικρομεσαίαν ἐπιχείρησιν, ἥτις στενάζει ὑπὸ φορῶν, εἰσφορῶν, λειτουργικῶν δαπανῶν, ἀνασφαλείας καὶ ἄνευ ρευστότητος καθημερινότητος. Καὶ ἡ τάξις αὕτη δὲν ζητεῖ ἐπιδοτήσεις· ἀπαιτεῖ ἀνάσες ἐπιβιώσεως.

Ἡ Διεθνὴς Ἔκθεσις Θεσσαλονίκης ἀποτελεῖ τὴν ὕστατην σκηνὴν, ἐφ’ ἧς δύναται ἡ κυβέρνησις νὰ ἀναστρέψῃ τὴν πτωτικὴν τροχιάν. Ἐὰν ἀντιθέτως ἐπιλέξῃ νὰ ὑποτιμήσῃ ἔτι μίαν φοράν τὴν ἀνάγκην δραστικῶν μέτρων, τὸ ἀφήγημα τοῦ «ρεαλισμοῦ» θ᾽ ἀποδειχθῇ ἄδειον κέλυφος.

Καθότι ἡ πολιτικὴ φθορά δὲν ἐπέρχεται μὲ μίαν μεγάλην ἐκτροπήν ἀλλὰ μὲ τὴν σωρὴν μικρῶν ἡττῶν, ἃς οἱ κυβερνῶντες θεωροῦσιν «παροδικά φαινόμενα».

Τὸ σφαιρίδιον νῦν κείται ἐπὶ τοῦ ἀγροῦ τῆς κυβερνήσεως. Ἐὰν δὲν ἐπιλέξῃ ἐπιθετικὴν τακτικὴν μὲ μέτρα ὁρατὰ, ἀπτά, βιωτὶμως σημαντικὰ, θ᾽ ἀντιμετωπίσῃ τὴν ἀντίστροφον πληγήν  τοῦ ἀφηγήματός της. Καὶ τότε, τὸ κόστος δὲν θὰ εἶναι μόνον δημοσκοπικόν  ἀλλὰ ΟΛΕΘΡΙΟΝ.

Ἔρχεται πάντοτε στιγμή, καθ’ ἣν ἡ ἐξέγερσις καθίσταται ἀναγκαία.

Ἀλμπέρ Καμύ

 Υπουργοκαλοκαίριασμα Α.Ε.  Δουλειά με θέα, hashtag #ΔενΥπάρχουνΔιακοπές

«Δεν υπάρχουν διακοπές για την κυβέρνηση. Το καλοκαίρι είναι περίοδος δουλειάς και όχι χαλάρωσης για εμάς» .Αυτή ήταν η αυστηρή ντιρεκτίβα του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη προς τους υπουργούς του, στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο στις 30 Ιουλίου. Και, για να μη μείνει καμία αμφιβολία, πρόσθεσε και δεύτερο καρφί: «Οι πολίτες δεν σταματούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα τον Αύγουστο. Ούτε κι εμείς, λοιπόν, μπορούμε να σταματήσουμε να δουλεύουμε για να τα λύνουμε.» Και μέσα σε λίγες μέρες, τσουπ, να σου και ο Άκης Σκέρτσος, Υπουργός Επικρατείας, να ανεβάζει στο Facebook ηλιοβασίλεμα πιο ρομαντικό κι από διαφήμιση για κρασί Σαντορίνης. Ένα στιγμιότυπο ευτυχίας, γαλήνης και… ενδεχομένως πολιτικής τηλεργασίας, γιατί το caption δεν το ξεκαθάριζε.

Κάποιοι υπουργοί, βλέπεις, δουλεύουν αθόρυβα. Άλλοι δουλεύουν με θέα. Και κάποιοι, οι πιο προχωρημένοι, ποστάρουν ότι δουλεύουν με θέα. Καλώς ήρθατε στη νέα σχολή του Υπουργοταξιδιωτικού Realism.

Ίσως ο Σκέρτσος να είναι απλώς πρωτοπόρος. Να έχει εγκαινιάσει ένα νέο μοντέλο διοίκησης, ένα “sunset governance”  , όπου οι αποφάσεις παίρνονται μεταξύ ενός doppio espresso και του golden hour. Ή μήπως ο Πρωθυπουργός, όταν είπε «δεν υπάρχουν διακοπές», εννοούσε για τους υπόλοιπους ; Μήπως ο Άκης έχει κερδίσει τη χρυσή κάρτα VIP Υπουργικής Απόδρασης; Να μια καινούργια startup ιδέα:       Ministourism™  Κυβερνώ και Κολυμπώ.

Και να σου τώρα κι εμείς, οι δύσπιστοι, οι γκρινιάρηδες, να τολμάμε να αναρωτιόμαστε μήπως όλο αυτό δεν είναι διακυβέρνηση αλλά… σκηνοθετημένη φαντασίωση ευθύνης.

Πολίτες με προβλήματα, Πρωθυπουργός με εντολές, και κάπου στο ενδιάμεσο, ένας υπουργός που ατενίζει τον ορίζοντα. Δουλειά ή διακοπές; Ίσως η απάντηση να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο SPF(δείκτης προστασίας) και το briefing.

Όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα…

Ρίτα Σακελλαρίου

 

 Ο λιτός υπουργός, δεν φώναξε πως ήρθε, κι όμως τον κατάλαβες όταν έφυγε…

Κι ενώ κάποιοι υπουργοί ατενίζουν τον ήλιο πίσω από instagramικά ηλιοβασιλέματα και επιμελημένα καρέ με φίλτρο “ευθύνη-σε-αναμονή”, υπάρχει κι ο Κωστής Χατζηδάκης. Ο οποίος ανέβηκε στη Χαλκιδική  όχι για διακοπές, αλλά για οικογενειακή υποχρέωση. Για την ακρίβεια, έπρεπε να φέρει τον γιο του, τον Γιάννη, να τον δουν οι παππούδες στη Θεσσαλονίκη, όπως κάθε φυσιολογική ελληνική οικογένεια που ζει μακριά από τη γιαγιά και τον παππού. Και κάπως έτσι, για λίγες μέρες, βρέθηκε στην Κρυοπηγή. Ούτε με θόρυβο, ούτε με κάμερες, ούτε με τους γνωστούς υπουργικούς κηδεμόνες ασφαλείας.

Ολιγοήμερη παρουσία, χωρίς φρουρά και πομπές, χωρίς πολιτικά δείπνα στην Κασσάνδρα και χωρίς social media παραγωγή. Μόνο με λίγους κοντινούς φίλους, και φυσικά την οικογένεια. Δεν ανέβασε story, δεν τσέκαρε σε μπουζούκια, δεν πόσταρε μπουγάτσες. Απλώς…  πήγε στου Δράμη στη Χανιώτη, έφαγε το πρωινό του σαν άνθρωπος, και μίλησε με τον επιχειρηματία για τα προβλήματα της εστίασης και του τουρισμού  γιατί ακόμη κι όταν δεν “δουλεύεις”, ακούς.

Και ναι, ένα βράδυ τον εντόπισαν οι «κουκουβάγιες μας με κάμερα»  σε συναυλία των Gipsy Kings. Δεν είπε λόγο, δεν ανέβηκε σκηνή, δεν κούνησε σημαιάκι. Απλώς… κάθισε να ακούσει μουσική με την σύζυγο του. Όπως κάθε σύζυγος που έχει υποσχεθεί “θα πάμε  κάπου να περάσεις καλά”.

Γιατί βλέπεις, άλλο να είσαι μόνιμος κάτοικος ευθύνης, κι άλλο τουρίστας της εξουσίας. Μερικές φορές, το πιο πολιτικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας υπουργός είναι να μην κάνει ντόρο. Και να θυμίζει ότι πέρα από υπουργός, είναι  πατέρας και σύζυγος. Γιατί δεν χρειάζεται πάντα να δείχνεις ότι ξεκουράζεσαι, όταν σε ξέρουν όλοι για το πώς δουλεύεις.

Η διαφορά μεταξύ ηγεσίας και επίδειξης είναι ότι η πρώτη γίνεται αθόρυβα

 ΟυίνστονΤσώρτσιλ

 

Η φαραωνιάδα που θάφτηκε πριν μπει η πρώτη μπουλντόζα

Σε ένα ρεσιτάλ πολιτικής κομψότητας (βλέπε: χειρουργικό άδειασμα χωρίς αναισθησία), ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε με στόμφο, χαμόγελο Colgate και βλέμμα που φώναζε «λυπάμαι, αλλά όχι και πολύ», πως το σχέδιο της Διοίκησης της ΔΕΘ για τη φουτουριστική “φαραωνική ανάπλαση” απλώς… δεν.

Και όταν λέμε δεν, εννοούμε «δεν ταιριάζει στην πόλη», «δεν είναι βιώσιμο», και πάνω απ’ όλα, δεν είναι πλέον της κυβέρνησης.

Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, αφού ευχαρίστησε γενικά και αόριστα τους μέχρι τώρα εμπλεκόμενους (με το ύφος ανθρώπου που σου λέει «ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε»), ανακοίνωσε ξεκάθαρα πως το σχέδιο αλλάζει και μαζί του πρέπει να αλλάξουν κι εκείνοι που το εμπνεύστηκαν. Κοινώς: «Άμα δε γουστάρεις τη νέα πρόταση, φεύγεις. Κι αν γουστάρεις την παλιά, φύγε διπλά.»

Μάλιστα, πέταξε τη φαρμακερή μπηχτή πως το Υπερταμείο οφείλει να αλλάξει τη διοίκηση της ΔΕΘ, ώστε να προχωρήσει το νέο  όραμα, που, κρατηθείτε θα υλοποιηθεί από το Δημόσιο! (Το ακούς αυτό, Ιδιώτη; Πιες ένα χαμομήλι.)

Ο Τάσος Τζίκας, που μέχρι πριν λίγους μήνες φωτογραφιζόταν με καμάρι μπροστά σε μακέτες τύπου “Ντουμπάι meets Σαλονίκη”, βλέπει τώρα το όραμά του να πνίγεται σε ένα ωκεανό κυβερνητικής realpolitik. Κι όλα αυτά, εν μέσω ΔΕΘ-ικής σκόνης και αποριών του τύπου: «Ποιος θα ξεπλύνει τις αφίσες του παλιού project;» και φυσικά η απάντηση είναι Κανείς. Θα τις σκεπάσει το νέο, πιο ταπεινό και ΠΟΛΥ πιο δημόσιο… όραμα.

Μερικές φορές, το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κακό σχέδιο… είναι να μην υλοποιηθεί ποτέ

Nassim Nicholas Taleb, Λιβανέζος αντισυμβατικός και πολύ διορατικός στοχαστής

 

Η Θεσσαλονίκη δεν χτίζεται με γκρίνια

Υπάρχουν άνθρωποι που, αν τους χαρίσεις λουλούδι, θα διαμαρτυρηθούν ότι το βάζο είναι άδειο. Κάπως έτσι λειτουργεί η παράταξη του Σπύρου Πέγκα, που βρήκε και πάλι την ευκαιρία να βάλει το προσωπικό της stamp of misery πάνω στην πόλη.

Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε κάτι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα: άκουσε τους δημότες. Είδε ότι το σχέδιο ανάπλασης της ΔΕΘ, έτσι όπως προτάθηκε, δεν είχε κοινωνική αποδοχή και αποφάσισε να το αποσύρει. Μία καθαρή νίκη για τη λογική και τη φωνή της πόλης. Αλλά για τον Σπύρο Πέγκα; Όχι. Για εκείνον είναι απλώς άλλη μία αφορμή να βγάλει γκρίνια με το κιλό.

Τι κι αν η Θεσσαλονίκη χρειάζεται συναίνεση και προκοπή; Η παράταξη Πέγκα ειδικεύεται στο “όχι σε όλα”. Αν έβρεχε χρυσάφι, θα έβγαιναν να καταγγείλουν ότι στραβώνει τις ομπρέλες. Αν έδιναν στους δημότες καινούρια παπούτσια, θα μιλούσαν για «πλήγμα στον τοπικό τσαγκάρη ».

 

Η πόλη έχει ανάγκη από σχέδιο, ενότητα, προοπτική. Όχι από αντιπολίτευση που θυμίζει σχολιαρόπαιδα στην αυλή: φασαρία για τη φασαρία, γκρίνια για τη γκρίνια. Στο τέλος, το μόνο που μένει είναι η εικόνα μιας Θεσσαλονίκης εγκλωβισμένης σε πολιτικές παρατάξεις που βάζουν το προσωπικό τους μικρόφωνο πάνω από τη φωνή της κοινωνίας. Αν συνεχίσουμε έτσι, η μόνη ανάπλαση που θα πετύχουμε θα είναι η ανάπλαση του… εκνευρισμού μας.

Η γκρίνια δεν γιατρεύει τα κακά, η πράξη τα γιατρεύει

Δημόκριτος

 

Ψάρι με Ονοματεπώνυμο και Γαρνιτούρα Εξουσίας

Στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου η πολιτική συναντά το τζατζίκι και οι σφυρίδες ψηφίζονται σχεδόν ομόφωνα στο μενού, στήθηκε άλλο ένα επεισόδιο της άτυπης (αλλά άκρως οργανωμένης) πολιτικής γαστροδιπλωματίας. Ο Πρωθυπουργός ετοιμαζόταν να κάνει απόβαση στη νύμφη του Θερμαϊκού, κι έτσι οι πιο καπάτσοι του επιτελείου προηγήθηκαν για «ζύμωση»  Όχι μόνο  κομματική αλλά και ψαρίσια.

Στο καλοδουλεμένο ψαρομάγαζο της Άθωνος,  που ακούει στο όνομα  « PSARAS fisheria», στήθηκαν τραπέζια με περισσότερη ισχύ ανά τετραγωνικό από σύσκεψη στο Μαξίμου. Στο ένα, οι παλιοί γνώριμοι, από τα χρόνιας της ΟΝΝΕΔ, Ταχιάος, Νέζης, Γκιουλέκας και ο Υπουργός εν αποστολή Κωστής Χατζηδάκης. Καλαμάρια μπροστά, πολιτικές αναλύσεις πίσω. Οι μερίδες; Δομημένες, σαν προεκλογικός λόγος. Οι κουβέντες; Λελογισμένες, μην πεταχτεί καμία γόπα εκτός πιάτου ή γραμμής.

Σε διπλανό τραπέζι, ο γραμματέας του κόμματος, ο  Κώστας  Σκρέκας, συνοδευόμενος από την κλασική συνοδεία στελεχών, νεολαίων, ίσως και δυο τρεις που ακόμα ψάχνουν τι δουλειά κάνουν εκεί. Και τότε εμφανίζεται ο Λευτέρης Γεωργιάδης, ο πρώην πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης και από τους ισχυρότερους τοπικούς γαλάζιους opinion leaders, με το βλέμμα του ανθρώπου που έχει περάσει από εκλογικά και από χταποδο-πολιτικά και  ξέρει καλά ποιος κάθεται πού και γιατί. Ο Σκρέκας τον βλέπει, σηκώνεται σαν να χτυπάει καμπάνα Ανάστασης. Αγκαλιές, θυμηδίες, αναμνήσεις από τα φοιτητικά έδρανα  εκεί όπου κάποτε τα συνθήματα πέφτανε σαν το χοντρό αλάτι στο ψητό χταπόδι. Και τότε, ο Γεωργιάδης, με ύφος που δεν χωρά ούτε σάλτσες ούτε παρερμηνείες, του λέει: «Θα στα πω όπως πρέπει. Όχι όπως θέλεις. Ούτε όπως σου τα λένε.» Ούτε ερώτηση, ούτε προειδοποίηση. Δήλωση προθέσεων. Πιο καθαρή κι απ’ το φιλέτο συναγρίδας. Κάπως έτσι πέρασε ένα απόγευμα γεμάτο ψάρι, πολιτική και αναμνήσεις. Όπως μόνο στη Θεσσαλονίκη μπορούν να σερβιριστούν  όλα μαζί στο ίδιο τραπέζι, με λίγο λάδι παραπάνω.

Η πολιτική είναι σαν το ψάρι: αν το κρατήσεις πολύ, μυρίζει. Αν το ψήσεις σωστά, σε ταΐζει για καιρό.

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ

 

 Οι κυβερνητικοί «κοστουμάκηδες» αλλάζουν στέκι

Τέρμα πια το Olympion στην Αριστοτέλους, που για χρόνια ήταν το βασίλειο της εξουσίας στα εγκαίνια της  ΔΕΘ. Έκλεισε το «σαλόνι» και τώρα τα πουλάκια της Αθήνας ψάχνουν νέο κλαδί να κάτσουν. Μόνο που αυτά δεν είναι σπουργίτια είναι «κοστουμάκηδες»: ίδιο κουστούμι, ίδιο περπάτημα, ίδια γραβάτα. Όπου μαζεύεται ο ένας, κοπάδι όλοι μαζί.

Λέγεται πως φέτος την τιμητική του θα  έχει το DACHRISTO στην Παλαιών Πατρών Γερμανού. Εκεί, λένε οι γνωρίζοντες, θα στηθεί η «νέα φωλιά» των κυβερνητικών «κοστουμάκηδων», με τραπεζάκια γεμάτα κονιάκ, κλείσιμο ματιού στις κάμερες και χαμόγελα που παγώνουν πιο γρήγορα κι από τον πάγο στο ποτήρι. Και για φαΐ; Η ψαροταβέρνα ΠΣΑΡΑΣ  στην Άθωνος, όπου βρίσκεις τα πιο φρέσκα ψάρια σε όλο το κέντρο της πόλης, τόσο φρέσκα που κάνουν τις κυβερνητικές εξαγγελίες να μοιάζουν μπαγιάτικες.

Ολόκληρος ο άξονας Κούσκουρα – Παλαιών Πατρών Γερμανού και πέριξ της Μητροπόλεως θα γίνει πασαρέλα: «κοστουμάκηδες» να πηγαινοέρχονται σε σφιγμένες πεντάδες, με τα κοστούμια να γυαλίζουν σαν βιτρίνα Σαββάτου. Άλλος στο καφέ να δείχνει τάχα απασχολημένος στο λάπτοπ, άλλος μασώντας σουβλάκια  να μιλάει για «επενδύσεις» που δεν φτάνουν ούτε ως την Καμάρα.

Κι όσο για μας τους ντόπιους; Τους κοιτάμε όπως κοιτάς τουρίστες με χάρτη: μπερδεμένοι, χαμογελάνε άστοχα, φωτογραφίζονται σε κάθε γωνία και νομίζουν ότι κάνουν κατάκτηση, ενώ στην πραγματικότητα απλώς ψάχνουν πού είναι η τουαλέτα. Οι «κοστουμάκηδες» δεν έρχονται για να ζεστάνουν την πόλη έρχονται για το τσεκ-ιν και τη δήλωση.

Και  βέβαια αφού καταναλωθούν ποτά(για τους ψαγμένους) στο all time classic  FLIPSIDE της Προξένου Κορομηλά,  το αποκορύφωμα του κοσμικού ημερολογίου θα είναι το ετήσιο Σεπτεμβριανό Ραντεβού του Δημήτρη Φίστα, που φέτος μετακομίζει στη Μπαρμπαρέλα. Πρόγραμμα μπουζουκοκατάστασης της  γνωστής PARTYTOURA. Κάθε χρόνο εκεί μαζεύονται οι κυβερνητικοί παράγοντες για το ανεπίσημο «νυχτερινό υπουργικό». Το ερώτημα είναι μόνο ένα: φέτος θα τους αφήσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να εκτεθούν στα φώτα της πίστας ή θα υπάρξουν οδηγίες «χαμηλών τόνων»; Γιατί άλλο είναι να χειροκροτάς εξαγγελίες στη ΔΕΘ, κι άλλο να χτυπάς παλαμάκια σε ζεϊμπέκικο……..

Όλα αλλάζουν. Πλέον παίρνουν στα σοβαρά τους κωμικούς και τους πολιτικούς ως ανέκδοτο

Will Rogers, Αμερικάνος  ηθοποιός, κωμικός, αρθρογράφος και σχολιαστής

 

Από  Αλεξάνδρειο ΤΕΙ στο All-Star, Το ΔΙ.ΠΑ.Ε. «σαρώνει» στις προτιμήσεις και βάζει πλώρη για κορυφή!

Κάποτε το ξέραμε ως Αλεξάνδρειο ΤΕΙ. Σήμερα; Το Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος (ΔΙ.ΠΑ.Ε.) δεν είναι απλά ένα ακόμα πανεπιστήμιο  είναι μια ακαδημαϊκή ροκ σταρ που κάνει τους υποψήφιους φοιτητές να το βάζουν πρώτο στη λίστα τους και τους γονείς να ψάχνουν ακίνητα στη Σίνδο!

Με τις φετινές βάσεις εισαγωγής να αναδεικνύουν ξεκάθαρα την τάση, όλες οι σχολές του ΔΙΠΑΕ γέμισαν. Ούτε μία θέση αδειανή. Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο φανταστικό success story made in Harvard  είναι η απόδειξη ότι κάτι πολύ καλό συμβαίνει εδώ, εντός των ελληνικών συνόρων.

Μήπως αυτό έγινε… κατά τύχη; Όχι βέβαια! Γιατί πίσω από το εκπαιδευτικό αυτό «θαύμα» υπάρχει σχέδιο, όραμα και, φυσικά, δουλειά. Πολλή δουλειά.

Η επικεφαλής του Τμήματος Δημοσίων Σχέσεων, Μαρία Αγοραστού, δεν μοιράζει απλώς δελτία τύπου μιλάμε για μια επικοινωνιακή «στρατηγό» που ξέρει πώς να βάλει το πανεπιστήμιο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, εκεί που αξίζει να είναι.

Και όταν έχεις στο τιμόνι έναν Πρύτανη όπως ο Σταμάτης Αγγελόπουλος, που όχι μόνο βλέπει μπροστά αλλά μάλλον έχει και διόπτρα από το μέλλον, τότε το ΔΙΠΑΕ δεν πάει απλά καλά. Πάει για πρωτάθλημα.

Με τη συντονισμένη δουλειά των μελών του Πρυτανικού Συμβουλίου, του επιστημονικού και διοικητικού προσωπικού αλλά  και τη διαρκή αναβάθμιση των προγραμμάτων σπουδών, το Διεθνές Πανεπιστήμιο φαίνεται να παίζει μπάλα σε άλλο επίπεδο. Και το κοινό (βλ. υποψήφιοι φοιτητές) το αναγνωρίζει. Γιατί, τελικά, το πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο κτίρια και μαθήματα  είναι οι άνθρωποι που το υπηρετούν και το προβάλλουν με πάθος. Και στο ΔΙΠΑΕ το πάθος περισσεύει.

Οπότε, αν νομίζατε ότι το ΔΙ.ΠΑ.Ε. θα μείνει στη… Β’ Εθνική της τριτοβάθμιας, ξανασκεφτείτε το. Το πανεπιστήμιο αυτό ήρθε για να μείνει και να ανεβάσει τον πήχη για όλους.

Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους

 Eleanor Roosevelt

Και κλείνουμε αυτή την εβδομάδα με Ανοιχτή επιστολή της Φαιδράς Πορτοκαλέας προς τον Πρωθυπουργό

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Σας γράφω με την ευγένεια που αρμόζει στη θέση σας, και τη νεύρωση που αρμόζει στην εποχή μας. Που σημαίνει ότι σας απευθύνομαι με σεβασμό  αλλά και με το βλέμμα εκείνο του πολίτη που μόλις πλήρωσε 7,60€ για ένα αγγούρι, δυο ντομάτες και ψυχική οδύνη.

Δεν είμαστε ειδικοί. Δεν έχουμε  PhD στην Μακροοικονομία, ούτε λέμε  το “ΑΕΠ” με ορθογραφία. Είμαστε απλώς μια φωνή μέσα στον θόρυβο. Μια φωνή που, αν ήταν τραγούδι, θα έπαιζε σε χαλασμένο ραδιόφωνο, πάνω σε λεωφορείο χωρίς κλιματισμό, κολλημένο στην κίνηση.

Βλέπετε, κύριε Πρωθυπουργέ, η Ελλάδα έχει αλλάξει. Όντως. Παλιά για να βρεις δουλειά έπρεπε να έχεις μέσο. Τώρα, πρέπει να έχεις και μέσο  και τρία πτυχία  και ψυχολόγο. Και στο τέλος, πάλι θα σου ζητήσουν “εμπειρία σε περιβάλλον πίεσης”. Δηλαδή, να ‘χεις ζήσει πέντε ζωές σε μία ……

Η περιβόητη μεσαία τάξη, που όλοι υπόσχονται και κανείς δεν θυμάται μετά τις εκλογές, έχει μετατραπεί σε μεσαία φρίκη. Δεν βγάζει τον μήνα,  τον συρρικνώνει. Τον κόβει στη μέση, βγάζει τα ψιλά από τον καναπέ και πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ με κουπόνια …..

Είναι ωραίο να λέμε για ψηφιακή πρόοδο. Αλλά τι να την κάνω την ηλεκτρονική ταυτότητα, όταν δεν μπορώ να βγω απ’ το σπίτι χωρίς να σκέφτομαι αν το παγκάκι έχει τέλη κυκλοφορίας; Δείξατε σοβαρότητα σε κρίσιμες στιγμές, ψυχραιμία σε διεθνείς εντάσεις, και σταθήκατε παρών όταν η χώρα χρειάστηκε στιβαρή φωνή προς τα έξω.

Η καθημερινότητα όμως, κύριε Πρωθυπουργέ, δεν έχει timecode, δεν είναι παρουσίαση PowerPoint. Είναι ένας άνθρωπος που περιμένει τέσσερις ώρες στα επείγοντα με πίεση 18 και πληρώνει 60€ για να τον δει ιδιώτης επειδή το δημόσιο σύστημα υγείας έχει γίνει το Survivor του ΕΣΥ, μόνο που αντί για νικητή, έχουμε υπογλυκαιμίες.

Ο κόσμος δεν φωνάζει. Δεν έχει πια φωνή. Έχει silent mode. Κάνει scroll, βλέπει memes για ακρίβεια και γελάει με δάκρυα που όμως δεν μπορεί να σκουπίσει, γιατί τα χαρτομάντιλα ανέβηκαν κι αυτά.

Και, μιας και μιλάμε για πραγματικότητα, τα τελευταία γκάλοπ μας επιβεβαιώνουν,  δυστυχώς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που, όπως είχε εγκαίρως προβλέψει η στήλη μας, τα ποσοστά της κυβέρνησης έχουν πάρει την κατηφόρα. Όχι επειδή οι πολίτες έγιναν ξαφνικά αντιδραστικοί. Απλώς κουράστηκαν.

Να μη σας κουράσω με αναλύσεις  δεν είμαστε  think tank, είμαστε drip tank που στάζει μερικές ιδέες:

➤ Κατεβείτε στην αγορά. Όχι με κάμερες. Με πορτοφόλι. Να αγοράσετε 3 πράγματα και να δείτε αν σας μείνουν ρέστα ή μόνο για τσίχλα.

➤ Κάντε την πολιτική στέγασης πραγματική πολιτική. Όχι επικοινωνιακά μέτρα και εξαγγελίες-βιτρίνα, αλλά ουσιαστικές παρεμβάσεις που να μειώνουν το κόστος στέγασης για τον μέσο εργαζόμενο και τον νέο άνθρωπο. Ρωτήστε έναν 28χρονο πού ζει. Αν η απάντηση περιλαμβάνει «σοφίτα», «υγρασία» ή «πρώην παιδικό δωμάτιο», κάτι πάει λάθος. Η στέγη δεν είναι καινοτομία. Είναι προϋπόθεση για να ξεκινήσει η ενήλικη ζωή.

➤ Μην τιμωρείτε τον ελεύθερο επαγγελματία σαν φοροφυγά εκ προοιμίου. Πιο πιθανό να δει UFO παρά τζίρο, βοηθήστε τον να ανασάνει. Αναβαθμίστε τον εξωδικαστικό σε μια πιο φιλική προσέγγιση, δίνοντας  μία πραγματικά δεύτερη ευκαιρία επανένταξης του συνόλου των χρεών ακόμα και σ’ αυτούς που τον έχουν χάσει μία φορά.

➤ Προστατέψτε ουσιαστικά την πρώτη κατοικία. Όχι με ημι-ρυθμίσεις και ευχές σε ΦΕΚ, αλλά με σαφές νομικό πλαίσιο που να απαγορεύει τους πλειστηριασμούς για την αποκλειστική, μοναδική κατοικία μίας οικογένειας . Το σπίτι δεν είναι “περιουσιακό στοιχείο” στον πίνακα του Εφορίας. Είναι το ταβάνι που βλέπει ένα παιδί όταν ξυπνάει. Αναστολή πλειστηριασμών τώρα  και όχι μόνο για όσους προλαβαίνουν να βγουν στα κανάλια.

➤ Και κυρίως: Σώστε το ΕΣΥ. Το “καλημέρα” στον γιατρό να μην ακούγεται σαν “συγγνώμη που υπάρχω”.

Δεν σας κατηγορούμε για όλα. Ξέρουμε ότι η Ελλάδα δεν φτιάχνεται με ένα νόμο και ένα άρθρο. Ούτε με δύο. Χρειάζεται και λίγη ανθρώπινη βούληση  και παπούτσια που έχουν περπατήσει άσφαλτο, όχι χαλί.

Κύριε Πρωθυπουργέ, σας το λέμε με αστεία διάθεση αλλά καθαρή πρόθεση:

Ήρθε η ώρα να μην κυβερνάτε απλώς την Ελλάδα του Excel, αλλά την Ελλάδα του ζωντανού, του κουρασμένου, του ευγενικά απελπισμένου πολίτη.

Με ειλικρινή σάτιρα και πίστη στη μεταρρύθμιση,

Η Φαιδρά Πορτοκαλέα

 

Το να κυβερνάς δεν είναι διαχείριση. Είναι ενσυναίσθηση με εξουσία.

 Ανώνυμος φιλόσοφος