Φαιδρά Πορτοκαλέα #010: Η ΦαιδραστΑΤ, η αριστερή ελπίδα, η Βερμουδόπολις, η Εισηγησολιμνάζουσα Πολιτεία, Ο Νόμος της Σαβάνας, το FIXάρισμα και ο ΑΞΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ……

ΦαιδράστΑΤ: Όταν η Πορτοκαλέα ξεπερνά την ΕΛΣΤΑΤ στην πρόβλεψη της καταστροφής

Φίλες και φίλοι  πορτοκαλόφιλοι

παίρνουμε και πάλι τον λόγο με δάκρυ στο μάτι και χυμό στο πληκτρολόγιο για να σας πούμε το εξής συγκλονιστικό (που το ξέραμε εδώ και μήνες, αλλά μας λέγανε υπερβολικούς):Η ΕΛΣΤΑΤ μόλις ανακάλυψε ότι ο λιανέμπορας τα ‘χει παίξει.

Ναι! Οι πωλήσεις σέρνονται σαν τσουβάλι με πατάτες σε ανήφορο, τα ταμεία κάνουν ηχώ και τα τιμολόγια στέκονται στις προθήκες σαν απλήρωτα ποιήματα της Κατοχής. Ε, τι να σας πούμε; Η ΦαιδραστΑΤ  είχε προβλέψει την καταστροφή με τόση ακρίβεια, που αν ήμασταν στοίχημα, θα είχαμε κλειδώσει απόδοση που θα τίναζε την μπάνκα στον αέρα.

Η μικρομεσαία τάξη, αυτή η πολυτραγουδισμένη “ραχοκοκαλιά της οικονομίας” έχει γίνει κάτι μεταξύ ερμητικά κλειστής οσφυαλγίας και θλιμμένου περιπτέρου. Κι όσο οι κυβερνώντες οργανώνουν ημερίδες τύπου “Ψηφιακός Μετασχηματισμός του Τυροπιτά” ή “Καινοτομία στον Καφέ Φίλτρου”, ο μικρός επαγγελματίας ρυθμίζει χρέη με τον ταβερνιάρη που του χρωστάει τα σουβλάκια από το ’22……

Η κυβέρνηση, η οποία κάποτε φωτογραφιζόταν με μαγαζάτορες πάνω από φραπέδες, τώρα κινδυνεύει να βρει τις κάλπες άδειες σαν σαββατιάτικο ταμείο. Γιατί ο μικρομεσαίος δεν ξεχνά. Και κυρίως, δεν ψηφίζει με το POS.

Ώρα για πράξεις, όχι εξαγγελίες-φελιζόλ:

Ρυθμίσεις με 100+ δόσεις, όχι “δώδεκα και βλέπουμε”  γιατί με 12-24 δόσεις δεν πληρώνεις ούτε καν το ρεύμα.

Προστασία επαγγελματικής στέγης, γιατί το real estate έχει γίνει hungry estate.

Ελαφρύνσεις στη φορολογία, γιατί δεν βγαίνουν ούτε τα delivery, όχι τα λειτουργικά.

Φορολογικές ανάσες, όχι μόνο στους influencers αλλά και στους κυρίους και τις κυρίες που ξυπνούν στις 6 για να ψήσουν καφέ, όχι stories.

Και όσο τα μέτρα δεν έρχονται, η ΦαιδραστΑΤ θα , ως έγκυρη στατιστική της λαϊκής και του καφενείου, θα προβλέπει τα οικονομικά φαινόμενα πιο γρήγορα κι από τα SMS του Taxis.

Όταν ο λαός δέρνεται με ένα ραβδί, δεν αισθάνεται ιδιαίτερα καλύτερα αν το ραβδί λέγεται « το Ραβδί του Λαού»

George Orwell

Ο Τσίπρας Επιστρέφει: η αριστερή Ελπίδα Ξαναέρχεται, Φορέστε Ζώνες!

Κάπου ανάμεσα σε ρηξικέλευθες δηλώσεις, δημοψηφίσματα-φωτοτυπίες και βόλτες χωρίς κράνος στη Συγγρού, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε πως δεν τελείωσε με την πολιτική. Όχι, δεν του έφτασαν οι διαπραγματεύσεις, τα μνημόνια, οι κωλοτούμπες. Είδε φως στη Le Monde και μπήκε. Μπήκε με μια συνέντευξη που μας θύμισε γιατί το 2015 ήταν μια χρονιά που, αν ήταν ταινία, θα έπαιρνε Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου Καταστροφής.

Ο Αλέξης μιλάει με το στυλ του τύπου που σου χτύπησε το αυτοκίνητο, σου λέει “ναι εντάξει φταίω, αλλά δες το θετικά, μπορούσες να σκοτωθείς”, και σου χαμογελάει τόσο γλυκά που σκέφτεσαι μήπως όντως φταις εσύ. Παραδέχεται, λέει, πως δεν ήταν έτοιμος για τη ρήξη. Ότι μπήκε στο γήπεδο χωρίς παπούτσια και πήγε να παίξει τελικό Champions League με… παντόφλες σαγιονάρα. Τη ρήξη δεν την έκανε, αλλά τα νεύρα μας τα έσπασε.

Η συνέντευξη μοιάζει περισσότερο με προσωπική εξομολόγηση σε ψυχολόγο που τον πληρώνουμε εμείς. “Ήμουν νέος, ήμουν άπειρος, ήμουν ρομαντικός”, λέει. Και κάπου εκεί, σχεδόν τον λυπάσαι. Αν δεν θυμόσουν ότι στη ρομαντική του επανάσταση έκλεισαν οι τράπεζες, σταμάτησαν οι πληρωμές, και παίζει να έκλαψε μέχρι κι ο Τσακαλώτος μες στο μαξιλάρι του.

Ο Τσίπρας είναι σαν τον παλιό σου γκόμενο που σε έστειλε σε ψυχοθεραπεία αλλά σου στέλνει τώρα μήνυμα “να τα πούμε από κοντά; Έχω αλλάξει”. Σου λέει πως ωρίμασε. Ότι έμαθε. Ότι τώρα ξέρει πώς να διαπραγματεύεται. Και θες να του πεις “μπράβο Αλέξη, αλλά το 2025 δεν είναι γυμνάσιο για να ξαναδώσεις μάθημα Μνημόνιο ΙΙΙ”.

Η πιο αστεία στιγμή της συνέντευξης; Όταν λέει ότι δεν του λείπει η εξουσία. Μόνο που το λέει δίπλα σε δήλωση του στυλ “αν μου το ζητήσει ο λαός, είμαι έτοιμος να επιστρέψω”. Κλασική ταπεινότητα τύπου: “Εγώ δεν θέλω, αλλά αν επιμένετε, θα ξανασωθώ για χάρη σας”.

Το πιο ακριβό πολιτικό λάθος στην ιστορία της Μεσογείου ξαναφοράει το σακάκι του, ξαναφτιάχνει το μαλλί του με λίγο κερί ελπίδας, και ετοιμάζεται για encore. Η σκηνή είναι έτοιμη. Το κοινό… κουρασμένο. Και το σενάριο, δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχει αλλάξει.

Το δράμα με τον Αλέξη δεν είναι ότι έκανε λάθη. Όλοι κάνουν. Το θέμα είναι ότι τα έκανε με το πάθος σκηνοθέτη που πίστευε πως γύριζε τον Νονό IV και του βγήκε Το Μνημόνιο των Καταραμένων. Ας είμαστε ειλικρινείς: ο Τσίπρας δεν είναι πολιτικός. Είναι είδος συναισθηματικής μόλυνσης. Κάτι μεταξύ Netflix original σειράς και παραμυθιού που ξεκινάει με “Θα σκίσω τα μνημόνια” και τελειώνει με “Δεν είχα Plan B, γιατί νόμιζα ότι η Μέρκελ θα λυγίσει”.

Τώρα θέλει δεύτερη ευκαιρία. Μας ζητάει να ξεχάσουμε τα capital controls, τους Βαρουφάκηδες, τις αυταπάτες, και να τον δούμε με άλλα μάτια. Μαζί του, λέει, “μπορούμε να ξαναδοκιμάσουμε”.

Αλέξη, δεν είμαστε delivery να μας ξαναπαραγγείλεις, είμαστε λαός. Και τα ψυχολογικά μας είναι ήδη αρκετά χωρίς sequel 2015.

Εμπρός καλές μου καρακάξες ένα …γαλλικό τραγούδι «Κγααα, κγααα, κγααα…..»

Το πρόβλημα με τον σοσιαλισμό είναι ότι κάποια στιγμή τελειώνουν τα λεφτά των άλλων

Margaret Thatcher

 

Βερμουδόπολις: Είναι τελικά η Θεσσαλονίκη το St. Tropez του φραπέ;

Πάμε να το πιάσουμε απ’ την αρχή. Η Θεσσαλονίκη, αυτή η ντίβα του Βορρά, η πόλη που αν είχε φωνή θα σου μιλούσε με accent του Βαρδάρη και θα σου πρότεινε φραπέ σκέτο, ξαφνικά μετατράπηκε στο… St. Tropez των Βαλκανίων. Και πώς το καταλαβαίνεις αυτό; Όχι από τα yacht (που δεν έχουμε), ούτε από τις σαμπάνιες (που μόνο σε stories φαίνονται), αλλά από κάτι πιο ύπουλο: τη μαζική επέλαση της βερμούδας.

Η βερμούδα φίλε αναγνώστη, παλιά ήταν όπως ο εξάδερφος απ’ το χωριό: την έβλεπες μόνο το καλοκαίρι και μόνο σε διακοπές. Τώρα όμως; Κυκλοφορεί στην Τσιμισκή με άνεση CEO, κάνει check-in σε ότι Airbnb υπάρχει  στην  Αριστοτέλους και παραγγέλνει “καφέ με γάλα αμυγδάλου” χωρίς να ιδρώνει γιατί είναι αεράτη, κυριολεκτικά.

Ας προσεγγίσουμε όμως το θέμα και φιλοσοφικά. Όπως ίσως θα έλεγε και ο Ηράκλειτος αν ζούσε σήμερα και είχε TikTok: “τα πάντα ρέουν  και μερικά ρέουν και με βερμούδα.” Υπήρχε μια εποχή, όχι πολύ μακρινή, όπου αν τολμούσες                   να πατήσεις το πόδι σου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με βερμούδα, κινδύνευες να χαρακτηριστείς:

α) τουρίστας, β) χαμένος ή γ) φαν του Βασιλιά Καρόλου στις διακοπές του.

Βλέπεις, ο Βασιλιάς Κάρολος, ο βασιλιάς της Αγγλίας, όχι της μπουγάτσας, φοράει βερμούδα μόνο όταν βρίσκεται κάπου τροπικά, περπατώντας χαλαρός, με το βλέμμα “μη με ενοχλείτε, διαβάζω The Times και πίνω τσάι με πάγο.” Ποτέ στο Λονδίνο. Ποτέ σε αστικό περιβάλλον. Γιατί; Διότι η βερμούδα ήταν για χρόνια το ένδυμα του “παραθεριστή” και όχι του “καφέ στην Καμάρα.”

Κι όμως, η Σαλονίκη δεν νοιάζεται για τα πρωτόκολλα της μόδας. Την ώρα που ευρωπαϊκές πόλεις Νίκαια, Μπαρτσελόνα, Βενετία απαγορεύουν μαγιό και βερμούδες στο κέντρο τους, η πόλη μας απαντά με ένα “έλα μωρέ, ζέστη έχει”. Έτσι, ολόκληρο το κέντρο μοιάζει με resort χωρίς θάλασσα αλλά με μπουγάτσες.

Οπότε ναι. Η Θεσσαλονίκη είναι πια επίσημα η Βερμουδόπολις των Βαλκανίων. Όχι γιατί το λέει η μόδα, αλλά γιατί εδώ… ακόμη και η βερμούδα έχει κουλτούρα, attitude και συνοδεύεται πάντα με τσουρέκι με πραλίνα.

Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να είσαι σοφός με γυμνά γόνατα;

Ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων

Πρωταγόρας ,Αρχαίος Σοφιστής

 

Η  Εισηγησολιμνάζουσα Πολιτεία

Στείλαμε τις καρδερίνες μας, με φωνή ανθρώπινη και αυτί γεράκι, να τρυπώσουν διακριτικά στο ΚΕΑΟ Θεσσαλονίκης. Κρυφά, όπως οφείλει κάθε σωστή καρδερίνα που σέβεται την αποστολή της, παρακολούθησαν τη δραστηριότητα του καταστήματος. Το πόρισμα; Έπαθαν την πλάκα τους.

Οι υπάλληλοι δουλεύουν. Ναι, καλά διαβάσατε. Δου-λεύ-ουν. Βοηθούν επαγγελματίες. Σκέφτονται. Κάνουν εισηγήσεις. Και το πιο εξωφρενικό; Ο προϊστάμενος είναι ικανός, άνθρωπος με κεφάλι και καρδιά. Επικρατεί μια παράδοξη εικόνα δημοσίου που θυμίζει… Σκανδιναβία με άρωμα Τσιμισκή.

Αλλά, όπως κάθε καλό ελληνικό παραμύθι, έρχεται ο δράκος: το Υπουργείο Εργασίας. Οι υπηρεσιακές  εισηγήσεις ταξιδεύουν με όνειρα και φιλοδοξίες ως το γραφείο της εκάστοτε Υπουργού (με τελευταία στάση την κα Κεραμέως), και εκεί… λιμνάζουν. Όχι απλώς καθυστερούν  παγιδεύονται σ’ ένα διοικητικό τέλμα που θα ζήλευε κι ο Βάλτος των Γιαννιτσών. Τις κοιτάζει κάποιος γραφειοκράτης, τις τοποθετεί ευλαβικά στο “ράφι των καλών προθέσεων”, σημειώνει «εξετάζεται αρμοδίως» και συνεχίζει την ημέρα του με φρέντο καπουτσίνο και έντονο αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Οι υπουργοί αλλάζουν πιο συχνά κι από status στο Facebook. Οι εισηγήσεις μένουν ίδιες  σαν playlist σε παλιό ραδιόφωνο  και οι επαγγελματίες συνεχίζουν να πνίγονται στα χρέη, στα πρόστιμα και στις ατελείωτες γραφειοκρατικές φανφάρες.

Το ΚΕΑΟ δείχνει πως υπάρχουν ακόμη δημόσιοι υπάλληλοι με φιλότιμο. Αλλά χωρίς πολιτική βούληση, φιλότιμο και ικανότητα πάνε χαμένα όπως ο ΕΝΦΙΑ σε φοιτητικό διαμέρισμα.

Αντί για Υπουργείο Εργασίας, μήπως να το λέγαμε Υπουργείο Αναμονής; Ή, ακόμα καλύτερα, να θεσπίσουμε νέα δημόσια δομή: το Υπουργείο Εισηγησολιμνάζουσας Πολιτείας. Θα είχε και λογότυπο: έναν φάκελο να επιπλέει ήρεμα πάνω σε χαρτοβασίλειο.

Για να δούμε ποιος είναι υπεύθυνος, αρκεί να δούμε ποιος δεν κάνει τίποτα

Βολταίρος

 

Νόμος της Σαβάνας: Πώς το Ελληνικό Δημόσιο Εμπνέεται από τις Πιο Σκοτεινές Γωνιές του Μπουρούντι

Υπάρχει ένα ανέκδοτο που λέει ότι αν θες να κρύψεις κάτι στην Ελλάδα, βάλε το μέσα σε έναν νόμο. Και ιδανικά, πέρασέ τον ένα απόγευμα Παρασκευής, λίγο πριν φύγουν οι υπάλληλοι για το τριήμερο. Ο νόμος 4611 του 2019 λοιπόν, αυτός ο υπερήφανος γίγαντας της… ανενεργής νομοθεσίας, ήταν υποτίθεται η λύση για τους μικρομεσαίους επαγγελματίες. Ρύθμιζε λέει το ακατάσχετο στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Δηλαδή αν πλήρωνες, θα ανέβαινε το προστατευόμενο ποσό και δεν θα έμπαινε το κράτος με το τσεκούρι κάθε φορά που σου έμπαιναν 200 ευρώ από πελάτη.

Στην πράξη όμως; Πιο πιθανό είναι να βρεις WiFi στην έρημο Καλαχάρι παρά να δεις αυτό τον νόμο να εφαρμόζεται. Για πέντε χρόνια, το νομοθέτημα κοιμόταν σε κάποιο ψηφιακό σεντούκι του Taxisnet, δίπλα σε ξεχασμένα ειδοποιητήρια ΕΝΦΙΑ και προϊστορικά εκκαθαριστικά. Πέντε χρόνια που οι μικρομεσαίοι κυκλοφορούσαν με το ένα μάτι στην εφορία και το άλλο στο υπόλοιπο του λογαριασμού τους, γιατί ποτέ δεν ήξερες πότε θα έρθει το κράτος να σου πάρει και τα ρέστα από τον καφέ.

Και τώρα, το 2025 παρακαλώ, που έσφιξαν τα λάχανα, ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι ο νόμος «θα ενεργοποιηθεί»……….

Σαν τι ακριβώς; Σαν ζωντανό ηφαίστειο στην Ουγκάντα που μετά από δεκαετίες αποφάσισε να ξυπνήσει; Σαν υπουργικό ένστικτο που άναψε ξαφνικά μετά από πέντε χρόνια χουζουριού;

Γιατί να βιαστούμε; Δεν είμαστε τίποτα Γερμανοί. Εδώ κάνουμε slow governance. Καθυστερούμε γιατί μπορούμε. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου ο χρόνος είναι σχετικός, ο νόμος ακόμα πιο σχετικός, και η εφαρμογή του… επιστημονική φαντασία. Αλήθεια, πού αλλού στον κόσμο περνάει ένα μέτρο για τη διευκόλυνση του πολίτη και δεν εφαρμόζεται επί πέντε χρόνια;

Ούτε στη Σομαλία δεν τα κάνουν αυτά. Εκεί, τουλάχιστον, ξέρεις πως είσαι μόνος σου και δεν έχεις προσδοκίες.

Στην Ελλάδα, όμως, υπάρχει αυτή η μοναδική αίσθηση ότι το κράτος είναι εδώ για να «σε σκίσει με διαδικασίες». Με φόρους που έρχονται από παντού, με πλατφόρμες που ανοίγουν και κλείνουν σαν θερινά μπαρ και με νόμους που θυμούνται να τους εφαρμόσουν αφού πρώτα τους ξεχάσουν καλά-καλά.

Και τώρα τι; Θα βγούμε να πούμε “μπράβο που τελικά  εφαρμόζεται; Δηλαδή αν κάποιος σε αφήσει πέντε χρόνια έξω από το σπίτι σου και ξαφνικά σε θυμηθεί και σου ανοίξει, του λες και “ευχαριστώ”; Όχι βέβαια. Του λες: «πού ήσουνα τόσα χρόνια, ρε φίλε;»

Αλλά δεν πειράζει. Η Ελλάδα έχει ρυθμό. Έστω κι αν είναι ο ρυθμός ενός τραυματισμένου ρινόκερου που προσπαθεί να χορέψει ζεϊμπέκικο σε αφρικανική σαβάνα.

Και έτσι, με τον γνωστό συνδυασμό αδιαφορίας, ημιτελών μεταρρυθμίσεων και καθαρής τρέλας, συνεχίζουμε.

Στην Ελλάδα, όλα δουλεύουν… αρκεί να μην τα χρειάζεσαι.

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ

 

FIXάροντας τον Πολιτισμό: 8,5 Εκατομμύρια για ένα Εργοστάσιο Μπύρας, ενώ τα Μνημεία Πνίγονται στα Χόρτα

Σε μια χώρα όπου οι αρχαίοι θεοί έχουν πια αντικατασταθεί από εργολάβους και οι Μούσες δραπετεύουν αγανακτισμένες προς άγνωστη κατεύθυνση, το Υπουργείο Πολιτισμού  με την Υπουργό κ. Μενδώνη σε ρόλο αποφασιστικής… κληρονόμου  αποφάσισε ότι η πιο επείγουσα πολιτιστική επένδυση στην Μακεδονία,  δεν είναι π.χ. ο καθαρισμός του αρχαιολογικού χώρου στο  Αρχαίο Δίον, ούτε η συντήρηση των δεκάδων ξεχασμένων μνημείων, αλλά, κρατηθείτε, η εξαγορά του συγκροτήματος FIX με το διόλου ταπεινό ποσό των 8,5 εκατομμυρίων ευρώ.

Ναι, καλά διαβάσατε. Σε έναν τόπο όπου το χώμα κάτω απ’ τα πόδια μας είναι στρωμένο με ιστορία και τα ζιζάνια πλέον έχουν ανακηρυχθεί “φύλακες της πολιτιστικής κληρονομιάς” επειδή απλώς την καλύπτουν, η προτεραιότητα του κράτους είναι να “διασώσει” ένα παλιό εργοστάσιο μπίρας. Όχι μάλλον  από ιστορικό ενδιαφέρον, αλλά επειδή κάπου, κάποτε, κάποιος επιχειρηματίας πρέπει να ρευστοποιήσει.

Αλήθεια, ποιος αρχαιολόγος τόλμησε να εισηγηθεί ότι τα απομεινάρια μιας Ζυθοποιίας  είναι πιο σημαντικά από το ιερό της Δήμητρας στο Αρχαίο Δίον, που πλέον φιλοξενεί περισσότερα αγριόχορτα απ’ ό,τι επισκέπτες;

Το FIX, λέει, θα μετατραπεί σε “πολιτιστικό πολυχώρο”. Δηλαδή θα έχουμε μια σάλα για εκδηλώσεις και μια αίθουσα για να αναστενάζουμε την κατάντια μας, όσο ο Ποσειδώνας του Δίον αναρωτιέται από το βάθος του χόρτου αν η θεότητά του είναι λιγότερο σημαντική από έναν ζύθο της δεκαετίας του ’60.

 Γιατί όταν οι πολιτιστικές προτεραιότητες μυρίζουν μαγιά και όχι μάρμαρο, το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να υψώσουμε το ποτήρι  στην υγειά της επόμενης «επένδυσης»!

Απόδωσε στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα και στον Θεό ό,τι ανήκει στον Θεό

 Ιησούς Χριστός, Κατά Ματθαίον 22:21

 

Ο Άξιος Άνθρωπος που Έφυγε Πρόωρα: Ο Απόστολος Βεσυρόπουλος

Ο αιφνίδιος χαμός του Απόστολου Βεσυρόπουλου βύθισε σε ανείπωτη θλίψη την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ημαθία, αλλά και ολόκληρη τη χώρα. Ένας πολιτικός με ήθος, χαμηλούς τόνους και αφοσίωση στο καθήκον έφυγε τόσο ξαφνικά, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Ο Απόστολος Βεσυρόπουλος δεν υπηρέτησε μόνο αξιώματα  υπήρξε πάντα δίπλα στους ανθρώπους. Ως βουλευτής, υφυπουργός Οικονομικών και Γενικός Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, προσέγγισε την πολιτική με καθαρότητα, ανθρωπιά και διάθεση προσφοράς. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του, όχι απλώς με λόγια, αλλά με πράξεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευαισθησίας του ήταν η μέριμνα για την ευρύτερη διάδοση απινιδωτών στη χώρα. Είχε συνειδητοποιήσει νωρίς ότι η πολιτική αποκτά αξία μόνο όταν ακουμπά τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Είναι τραγική ειρωνεία πως ο ίδιος δεν είχε κοντά του το σωτήριο μέσο που τόσο οραματίστηκε για τους συμπολίτες του. Κι όμως, αυτή η πράξη του θα μείνει ως παρακαταθήκη ευθύνης και ανθρωπιάς.

Η σκέψη όλων μας βρίσκεται στη σύζυγο και τα παιδιά του, που χάνουν τον δικό τους άνθρωπο, αλλά κληρονομούν την τιμή ενός ονόματος ταυτισμένου με σεμνότητα και προσφορά.

Ο Απόστολος Βεσυρόπουλος θα μείνει στη μνήμη μας όχι μόνο ως πολιτικός, αλλά ως ένας καλός, γνήσιος άνθρωπος. Η απουσία του είναι βαριά  η μνήμη του, όμως, θα είναι αιώνια.

Απόστολε, έφυγες πρόωρα, αλλά η παρουσία σου θα μείνει ανεξίτηλη. Σήμερα δεν αποχαιρετούμε μόνο έναν πολιτικό αποχαιρετούμε έναν αληθινό φίλο του τόπου, έναν άνθρωπο που έκανε την προσφορά του, τρόπο ζωής. Αιωνία σου η μνήμη.

 

Ο τάφος των καλών ανθρώπων βρίσκεται στις καρδιές των ζωντανών

Πλούταρχος