Φαιδρά Πορτοκαλέα #007 Η κοινοβουλευτική καφρίλα, το όνειρο, οι αντιδήμαρχοι του χθες, ο Γκερεκοτουρισμός, οι διακοπές, ο Χρεοπνίχτης και η Αυγουστοπύλη…..

Κυριαρχία της Καφρίλας: Η Βουλή που Ξέχασε να Πολιτεύεται

Στην Ελλάδα του 2025, η Βουλή δεν είναι πια ο ναός της δημοκρατίας αλλά το νέο hotspot για τους λάτρεις της κακοφωνίας και της προσωπικής επίθεσης. Τελευταίο χτύπημα: το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, που ανέδειξε τους βουλευτές μας σε πρωταθλητές της… αρρωστημένης λεκτικής πάλης. Ξεχάστε τις σοβαρές συζητήσεις, ξεχάστε τις πολιτικές ιδέες,  εδώ μιλάμε για την απόλυτη παράσταση βρισιών και χαρακτηρισμών που θα έκανε ακόμα και τους πιο άγριους καβγάδες σε γλέντι ταβέρνας  να μοιάζουν… οικογενειακή συνάντηση για καφέ.

Ενώ οι Έλληνες πολίτες παλεύουν να βάλουν πετρέλαιο, ξύλα στο τζάκι και να πληρώσουν τους λογαριασμούς που θυμίζουν τιμολόγιο πυρηνικού εργοστασίου, οι εκπρόσωποί τους αποφάσισαν πως η πραγματική προτεραιότητα είναι το ποιος θα πει την πιο ακατάλληλη λέξη σε ποιόν. Και το σόου ξεκίνησε: βρισιές, ύβρεις, και προσωπικές επιθέσεις εκατέρωθεν, σαν να παίζουν ποιος θα πάρει το βραβείο… του πιο ανελέητου πολιτικού καβγά.

Σαν να μην έφταναν οι άνεργοι, οι άστεγοι και οι μισθοί-φούσκα, βλέπουμε μπροστά μας μια Βουλή που λειτουργεί σαν παιδική χαρά για ενήλικες που ξέχασαν γιατί μπήκαν εκεί  και ίσως ξέχασαν και το ελληνικό σύνταγμα μαζί. Η Ελλάδα, αυτή η πανέμορφη χώρα που στέκει με το ένα πόδι στο χάος, αξίζει ένα κοινοβούλιο που μοιάζει περισσότερο με ρινγκ πυγμαχίας παρά με χώρο δημοκρατικού διαλόγου;

Μα τι περίμενες, φίλε μου; Σε μια χώρα όπου το κράτος σε κυνηγάει σαν να είσαι λαθραίος σε παζάρι, όπου η δουλειά γίνεται είδος υπό εξαφάνιση και τα χρήματα σου φεύγουν σαν τον καπνό από το τσιγάρο που δεν έχεις να αγοράσεις, η Βουλή αποδεικνύει πως το μόνο που της μένει είναι να μας προσφέρει… δωρεάν θέαμα κακοφωνίας και κουτσομπολιού. Και να μας θυμίζει κάθε μέρα πως, τελικά, η πολιτική στην Ελλάδα είναι ένα πολύ κακό σόου, με πολύ κακούς ηθοποιούς και χωρίς κανένα happy end.

Γιατί εδώ, όπου η αξιοπρέπεια είναι πολυτέλεια και η λογική έχει πάρει άδεια άνευ αποδοχών, η Βουλή δεν είναι παρά ο καθρέφτης μας  και δυστυχώς, το είδωλο που αντικρίζουμε είναι πιο ακατάληπτο και πιο ντροπιαστικό κι από τα πιο σκοτεινά μας όνειρα.

Όταν το ψέμα γίνεται κανονικότητα και η βρισιά νόμος, τότε η δημοκρατία δεν πεθαίνει  απλώς παραιτείται με πάταγο

Φαιδρά Πορτοκαλέα

 

Όνειρα καλοκαιρινά

Ένα βράδυ του Ιούλη, αποκοιμήθηκε ο Δρυίδης μας κάτω από την Ιερή Οξυά, κι είδε ένα όνειρο τρελό. Ήταν όνειρο απατηλό;

Είδε λοιπόν ότι κάποτε ήταν δύο φίλοι, ο Βαθυπράσινος κι ο Μπλε. Στενοί φίλοι, όχι χαζά. Φίλοι οικογενειακοί. Ο Βαθυπράσινος είχε δυστυχώς ένα κακό χούι, κουτσομπόλευε πολύ. Έτσι κουτσομπόλευε συχνά και τον Μπλε, βάζοντας και μπόλικη σάλτσα. Τα μάθαινε ο Μπλε και γελούσε. “Δεν πειράζει, με τον Βαθυπράσινο περάσαμε πολλά, ας λέει και καμιά μ@λ@κι@” έλεγε.

Οι δυο φίλοι έκαναν και μερικές δουλειές μαζί. Όχι μεγάλα πράγματα, επιπέδου Σαλονίκης. Στην τελευταία μάλιστα, ο Μπλε όχι μόνο βρήκε περισσότερους χρηματοδότες, αλλά έσωσε και τον Βαθυπράσινο από ένα άδειασμα που πήγαν να του κάνουνε.

Τον έσωσε, και μετά τον έβαλε γενικό αρχηγό στο μαγαζί, να κάνει ότι γουστάρει με τα λεφτά των μετόχων.

Στην πορεία οι δυο τους βοήθησαν έναν παλιό φίλο του Βαθυπράσινου, τον Πράσινο Ντεγκραντέ, να κυνηγήσει έναν πολύ μεγάλο στόχο. Όπως το συνήθιζε, ο Βαθυπράσινος κουτσομπόλευε πολύ και τον Ντεγκραντέ, λέγοντας μάλιστα διάφορες χοντράδες. Και πάλι όμως δεν γινόταν φασαρία. Πάνω από όλα ο στόχος.

Τελικά τα κατάφερε ο Ντεγκραντέ, κι αμέσως ο Βαθυπράσινος ένιωσε πολύ σπουδαίος, λες και σ’ αυτόν οφειλόταν η επιτυχία. Ηλικιωμένος άνθρωπος, στη δύση της επαγγελματικής ζωής, θυμήθηκε τον καιρό που ως νεαρός αγωνιστής τυραννούσε όσους ταλαίπωρους δεν του ‘σκύβαν το κεφάλι. Νόμισε ότι στα γεράματα ήρθε η ώρα του να γίνει Μέγας Βεζίρης της πόλης. Μαζί με τον Ντεγκραντέ, καβάλησαν από ένα καλάμι να!

Σιγά σιγά λοιπόν, ο Βαθυπράσινος και οι τριγύρω του άρχισαν να τραμπουκιζουν κόσμο. Δεν τραμπουκιζουν μόνο όσους τολμάνε να λένε ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους αυτός κι ο Ντεγκραντέ. Τραμπουκιζουν και παλιούς τους φίλους, με πρώτο απ’ όλους τον κάποτε χρήσιμο Μπλε.

“Κορόιδο πιάστηκε ο Μπλε” σκέφτηκαν, “τώρα καλά θα κάνει να μας λιβανιζει κιόλας. Αλλιώς, λάσπη μπόλικη. Την κατέχουμε δα καλά την τέχνη”. “Και τι λάσπη θα του πετάμε;” Εμ άμα έχεις θράσος μπόλικο, εύκολη η απάντηση. “Θα λέμε ότι κάνει ακριβώς αυτά που κάνουμε εμείς κι οι καινούργιοι κολλητοί μας! Σατανικό;”

Μαχαίρια κανονική. Γιατί στην Ελλάδα, άμα δεν σε μαχαιρώσει φίλος, δεν μετράει η μαχαιριά.

Τινάχτηκε μούσκεμα στον ιδρώτα ο Δρυίδης! “Ρε τι είδα; Ρε τι σόι άνθρωποι ήταν αυτοί; Μπορεί αλήθεια να υπάρχουν τέτοια πλάσματα; Μπα, αποκλείεται, σίγουρα μου ‘πεσε βαριά η γαρδούμπα και είδα κάτι τόσο απαίσιο.” Γύρισε πλευρό και προσπάθησε να ξανακοιμηθεί, με την απορία αν είδε όνειρο ή όραμα…

Οι ψεύτικοι φίλοι είναι χειρότεροι από τους φανερούς εχθρούς

Elizabeth I of England

Οι Αντιδήμαρχοι του Χθες, Επαναστάτες του Σήμερα

Αν αναζητούσε κανείς το πολιτικό αντίστοιχο του «πήδα το φράχτη για να σώσεις τη δουλειά», θα έβρισκε σε κορνίζα τις φωτογραφίες του Κούπκα και του Δημητριάδη. Οι δύο πρώην αντιδήμαρχοι του Κωνσταντίνου Ζέρβα, οι οποίοι κάποτε είχαν αυτομολήσει από την παράταξη Ταχιάου και άφησαν μπουκάλα τον μετέπειτα επικεφαλής Βασίλη Γάκη, για να ανέβουν στο άρμα της εξουσίας, εμφανίστηκαν τώρα πληγωμένοι, αγανακτισμένοι και κυρίως ελεύθεροι.

Ο Δημητριάδης μάλιστα δήλωσε πως «δεν είμαστε ούτε μαριονέτες ούτε κομπάρσοι», ξεχνώντας προφανώς ότι επί τέσσερα χρόνια συμμετείχε ως πρωταγωνιστής στην θεατρική παράσταση με σκηνοθέτη τον  Ζέρβα. Ο Κούπκας, σε πιο σεμνό τόνο, απλώς αποστασιοποιήθηκε  όπως το ψυγείο όταν το βγάζεις από την πρίζα: δεν δουλεύει, αλλά πιάνει ακόμα χώρο.

Η αλήθεια είναι πως η παράταξη Ζέρβα, μετά την εκλογική πανωλεθρία, μοιάζει πλέον με απομεινάρι παλαιού δημαρχιακού πολιτισμού. Ένα ρημαγμένο τοπίο, όπου οι λίγοι εναπομείναντες δημοτικοί σύμβουλοι τσακώνονται για το αν η επόμενη κίνηση θα είναι απόσχιση, ανασχηματισμός σκιών ή απλώς μια συνέντευξη διαμαρτυρίας στον τοπικό Τύπο για να θυμηθεί ο κόσμος ότι υπάρχουν.

Το ενδιαφέρον, βέβαια, είναι ότι οι ίδιοι που εγκαλούν τώρα τον Ζέρβα για αυταρχισμό, ήταν κάποτε οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του. Τον στήριξαν όταν τους υποσχέθηκε καρέκλα, τον ξαναπρόδωσαν όταν έχασε τις εκλογές και τώρα τον καταγγέλλουν για… απουσία ομαδικότητας. Κοινώς, ζητούν fair play αυτοί που έπαιζαν μονότερμα με πασαδόρο το Εγώ τους.

Και ο Ζέρβας; Αγανακτεί,  τους αδειάζει και τους προκαλεί να ολοκληρώσουν…. Ίσως γιατί ξέρει πια πως μερικοί άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν το πλοίο,  το κουρσεύουν, το βουλιάζουν και μετά βγαίνουν στην τηλεόραση λέγοντας πως απλώς ήθελαν να τραβήξουν την προσοχή στον κακό καπετάνιο.

Εμπρός καλές μου καρακάξες τραγουδήστε ωραίο τραγούδι «Κρααα, κρααα, κρααα…»

Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος

Μένανδρος

 

Γκερεκοτουρισμός: Η λεπτή τέχνη του να είσαι δημόσιο πρόσωπο χωρίς δημόσια ευθύνη

Η Άντζελα Γκερέκου αποχώρησε τελικά από τον ΕΟΤ  και το γεγονός δεν κατέπληξε κανέναν  όπως δεν εντυπωσιάζει πια ούτε ο λογαριασμός του νερού, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το “νερό” ήταν τουριστικό κεφάλαιο και το “πάγιο” διακοσμητικό.

Η διοίκησή της δεν ήταν θορυβώδης. Ήταν ακριβώς το αντίθετο: μεταξωτή, άοσμη, σχεδόν αέρινη. Σαν κάποιος να κράτησε το  προεδρικό γραφείο του ΕΟΤ, όχι για να το ζήσει, αλλά για να το υποδυθεί. Και ίσως αυτό να είναι το πιο σύγχρονο μοντέλο δημόσιας θέσης: λειτουργικά ασαφής, επικοινωνιακά υπέρλαμπρη και πολιτικά αδιάφορη.

Η κ. Γκερέκου ξεκίνησε άμισθη, στην συνέχεια απέκτησε εκτελεστικές αρμοδιότητες που της εξασφάλισαν μισθό γενικού γραμματέα (περί των 5000 ευρώ μηνιαίως κατά τις πληροφορίες),  έγραψε βιβλίο μαγειρικής, συμμετείχε σε τηλεοπτική σειρά και συνέχισε να εκπροσωπεί τον ΕΟΤ με τόση επιμέλεια, όσο και μια αεροσυνοδός εκπροσωπεί την αεροπορική: πάντα χαμογελαστή, σπανίως στα χειριστήρια.

Και σαν λεπτομέρεια που λέει περισσότερα από κάθε δελτίο Τύπου, εγκατέστησε και κεραία κινητής τηλεφωνίας στο πατρικό της, εντός τουριστικού παραδοσιακού οικισμού της Κέρκυρας. Όχι επειδή ήταν παράνομο  αλλά επειδή ήταν τόσο οικείο στο αφήγημα μιας εξουσίας που προτιμά τις μικρές, σιωπηλές απολαβές.

Κι εκεί, στη στροφή της εξόδου, αντηχεί ένας στίχος του Τόλη Βοσκόπουλου:

«Πριν χαθεί το όνειρό μας / και ξαναβραδιάσουμε / άσε με να σ’ αγαπάω…»**

Δεν είναι τραγούδι για χαμένους έρωτες. Είναι επιτάφιος ψίθυρος για τη χαμένη αξιοπρέπεια της δημόσιας λειτουργίας.

Η πραγματική εξουσία δεν είναι να επιβάλλεις, αλλά να περνάς απαρατήρητος ενώ την ασκείς

Σιμόν Βέιλ, Γαλλίδα δικηγόρος και ακτιβίστρια

 

Οι διακοπές του λαού και οι διακοπές της εξουσίας

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στο τελευταίο  θερινό Υπουργικό Συμβούλιο, έκανε για άλλη μια φορά το ετήσιο κάλεσμα αυτοθυσίας: «Δεν είναι καιρός για διακοπές,  οι διακοπές είναι για τους πολίτες». Η φράση, κλασική όσο και τα γεμιστά του Αυγούστου,  την ξεστόμισε ξανά με στόμφο καθήκοντος.

Και έχει δίκιο. Σ ένα καλοκαίρι με πυρκαγιές, τουριστική υπερφόρτωση, ελληνοτουρκικές λεπτότητες και ΔΕΗ που γράφει πιο πολύ απ’ τον Καβάφη, ο κυβερνητικός μηχανισμός δεν δικαιούται παύση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μίλησε στους πολίτες, μίλησε στους υπουργούς. Κι εκεί αρχίζει η ρωγμή.

Διότι ο μέσος πολίτης, αν δεν πήγε διακοπές, δεν πήγε επειδή δεν βγαίνουν τα κουκιά. Ο μέσος υπουργός, αν δεν πήγε διακοπές, απλώς φρόντισε να μην ανεβάσει story. Και όπως φαίνεται, το πραγματικό καθήκον δεν είναι να μείνεις στο γραφείο, αλλά να φαίνεται πως είσαι στο γραφείο……

Ο Μητσοτάκης ξέρει καλά ότι στην Ελλάδα, η εικόνα είναι πολιτικό κεφάλαιο και την εικόνα προσπαθεί να διασώσει. Όχι τη δική του  την κυβερνητική. Γιατί εκεί που ο ίδιος κρατάει το σενάριο σοβαρότητας, κάποιοι υπουργοί πετάνε πρόχειρα ατάκες τύπου «είμαι εδώ για να επιθεωρήσω ……» με φόντο κάποιο  Yacht Club.

Αν είναι να μην κάνουμε διακοπές, ας μην κάνουμε. Όλοι. Όχι μόνο στις κάμερες. Γιατί όσο ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να σώσει την πολιτική από τη γελοιοποίηση, τόσο κάποιοι δίπλα του παλεύουν να την κάνουν TikTok reel.

Στην πολιτική, όταν σταματάς να πείθεις ότι δουλεύεις, δεν χρειάζεται να σταματήσεις να δουλεύεις  έχεις ήδη χάσει

Abraham Lincoln

Χρεοπνίχτης με Σφραγίδα: Το Κράτος που Πνίγει τους Μικρούς και Κάνει πως δεν ξέρει

Αχ, η μυθική μας μικρομεσαία επιχείρηση  αυτή η ιερή φάμπρικα της ελληνικής οικονομίας, όπου ο ιδρώτας αναμειγνύεται με το άγχος σαν φτηνή μπουγάδα και οι ώρες εργασίας κάνουν σκόνη τις υπερωρίες των υπουργικών συσκέψεων. Εκεί που οι υπάλληλοι του ΕΦΚΑ και του ΚΕΑΟ, αυτοί οι γενναίοι γραφειοκράτες-καλλιτέχνες της ατελείωτης αλληλογραφίας, στέλνουν εναγωνίως προς την κυβέρνηση, το Υπουργείο και τους αρμόδιους κάθε λογής ειδοποίηση, αναφορά, σημείωμα, τηλεγράφημα  ουσιαστικά μια επική έκκληση που αναφέρει πως, για να επιβιώσουν οι μικρομεσαίοι και να ξεπληρώσουν τα χρέη τους, πρέπει οι δόσεις να αυξηθούν τουλάχιστον σε 100-120! Αλλά τι γίνεται; Η απάντηση είναι πάντα αυτό το γεμάτο απόγνωση μείγμα «…κάνουμε ό,τι μπορούμε…» και

«…το πρόβλημα δεν υφίσταται…»  σα να προσπαθείς να συζητήσεις με έναν τοίχο βαμμένο σε παστέλ χρώμα αδιαφορίας.

Ο θρύλος της «ανάπτυξης» πετάει πέρα από τα μικρά καταστήματα σαν ένας απαλός αέρας που μοιάζει να ψιθυρίζει «τα πράγματα πάνε καλά»  ενώ στην πραγματικότητα οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αυτοί οι σύγχρονοι Τιτάνες της ταμειακής μηχανής, παλεύουν με τους φόρους σαν να είναι δράκοι με κακή διάθεση και ακόμα χειρότερο χιούμορ. Βουλιάζουν σε χρέη και αγωνία, χορεύοντας έναν καρναβαλικό χορό χρεών που δεν τελειώνει ποτέ αλλά με την ελπίδα της αύξησης των δόσεων αποπληρωμής.

Και ποιος νοιάζεται για τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που διατηρούν αυτές οι επιχειρήσεις; Η κυβέρνηση; Α, όχι, εκείνοι προτιμούν να ποζάρουν σε φωτογραφίες σαν να βρίσκονται σε διαφημιστική καμπάνια τύπου «Το μέλλον είναι φωτεινό!»  ενώ το παρόν ασφυκτιά κάτω από τη σκόνη της γραφειοκρατίας και της πολιτικής υποκρισίας. Οι μικρομεσαίοι πνίγονται στα χρέη, και τα υπουργικά γραφεία παραμένουν πιο παγερά αδιάφορα κι από τη χειρότερη χειμωνιάτικη νύχτα, περιμένοντας να δουν ποιος θα καταφέρει να εκπνεύσει τελευταίος σε αυτό το μακάβριο σίριαλ του επιχειρείν.

Η πιο πικρή δόση; Όχι αυτή που δεν πληρώνεται, αλλά αυτή που σερβίρεται απλόχερα από τους «υπεύθυνους»  η δόση της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης, μια συνταγή που υπόσχεται ανάπτυξη, αλλά μάλλον καλλιεργεί προσωπικά πολιτικά αδιέξοδα και φωτογραφικά στιγμιότυπα μιας ψευδεπίγραφης ευημερίας. Κι όσο οι μικρομεσαίοι σφαδάζουν, οι ψήφοι της κυβερνητικής παράταξης λιώνουν σαν παγωτό σε πανηγύρι τον Αύγουστο. Η διαμαρτυρία έρχεται ολόκληρη, όχι σε δόσεις. Οι γαλάζιοι βουλευτές; εξαφανισμένοι, πιο άφαντοι κι από φορολογικές ελαφρύνσεις.

Οι αδύναμοι και οι φτωχοί πάντοτε σηκώνουν το βάρος του δικαίου

Θουκυδίδης

 

Αυγουστοπύλη,  η πύλη του ήλιου, του γλεντιού και της καρδιάς που δεν κουράζεται ποτέ!!

Ήρθε ο Αύγουστος, ο πιο ζεστός μήνας της καρδιάς μας  και όχι μόνο από τον ήλιο! Η Ελλάδα φοράει το πιο λαμπερό της χαμόγελο, εκείνο που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού στον κόσμο. Εδώ, οι διακοπές δεν είναι απλά,  μέρες ξεκούρασης, είναι ένα ολόκληρο τελετουργικό γεμάτο γλέντι, έρωτες και παρέες που κρατάνε μέχρι το πρωί.

Ναι, οι διακοπές μας μυρίζουν αλμύρα, γιασεμί και φρέσκο καφέ που σε ξυπνάει με ένα φιλί ζωής. Εκεί που το μόνο πρόβλημα είναι «ποια παραλία να πρωτοδιαλέξω» και το μόνο άγχος «πόσα μεζεδάκια θα φάνε οι φίλοι πριν ξαναγελάσουμε δυνατά».

Γέλια δυνατά, καρδιές ανοιχτές, και στιγμές που θα θυμόμαστε όταν ο δύσκολος χειμώνας έρθει με τα γκρι σύννεφα και τα τσουχτερά κρύα του. Μα μέχρι τότε, ας ζήσουμε τον Αύγουστο σαν να μην υπάρχει αύριο  γιατί αυτή η καλοζωία, αυτή η ατέλειωτη ελληνική ξεγνοιασιά, είναι η πιο γλυκιά μας αντίσταση σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε……

Φίλες και φίλοι, αγαπημένοι της Πορτοκαλιάς,  της στήλης που ανθίζει κάθε καλοκαίρι με χρώμα, γέλιο και καλοζωία και φυσικά …γκρίνια, σας ευχόμαστε  διακοπές γεμάτες ήλιο, θάλασσα, μαζί με  ανθρώπους που αγαπάτε. Να γεμίσετε τις μπαταρίες σας με χαρά, γλέντι και έρωτα, γιατί αυτά είναι τα φάρμακα που μας κρατούν ζωντανούς και δυνατούς!

Και να θυμάστε: η Ελλάδα στις διακοπές της δεν είναι απλά προορισμός  είναι τρόπος ζωής, ψυχή και καρδιά. Καλή καλοκαιρινή πανδαισία σε όλους!

Το καλοκαίρι δεν είναι εποχή  είναι η υπόσχεση ότι η ζωή μπορεί να είναι γλυκιά

 Annie Dillard,  Αμερικανίδα συγγραφέας, γνωστή για τα έργα της που συνδυάζουν τη φύση, τη φιλοσοφία και την προσωπική εμπειρία