Φαιδρά Πορτοκαλέα #005: Τα γενέθλια, το Στιγματολόγιο, ο Θεοδόσιος και η Ζορμπακτονία, η άλλη Ελλάδα, η απλή τέχνη, το Καπάνι, το Υπουργείον εξατμίσεως και το Κομματοξεφόρτωμα…… 

Εκεί που η καρδιά δεν γερνά, τα 51α γενέθλια του Γιάννη Κουρτάκη

«Χρόνια πολλά δε σου ‘πα εγώ, το λένε τόσοι άλλοι,

μα να ’ναι η ζωή σου μια γιορτή, χωρίς καημό και ζάλη.»

Με αυτή την κρητική μαντινάδα, ξεκινάμε σήμερα τη στήλη μας για να ευχαριστήσουν οι καρδερίνες μας, με  ανθρώπινη φωνή, την τιμή που τους έκανε για μια ακόμη χρονιά, ο εκδότης Γιάννης Κουρτάκης  και  τις είχε  προσκεκλημένες στο χωριό του, στις Λουσακιές Κισσάμου  Κρήτης, για το γλέντι των 51ων γενεθλίων του, στο πατρικό του σπίτι, ένα αυθεντικό, υπερφιλόξενο κρητικό γλέντι  χωρίς δήθεν και επιτήδευση ,με ανθρώπους από καρδιάς.

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, διακρίναμε την Ντόρα Μπακογιάννη μετά του συζύγου της Ισίδωρου Κούβελου, τον Γιάννη Παπά, τον Διονύση Σταμενίτη, τον Μίλτο Χρυσομάλλη, τον Γιάννη Μπρατάκο μετά της συζύγου του Έλενα Ράπτη, τον Ανδρέα Λοβέρδο, τον Διομήδη Νταούλα αλλά και πολλούς δημοσιογράφους και συνεργάτες του. Ηταν και οι Μαρκογιαννάκης, Βουλευτής Χανίων, Κεφαλογιάννης Κώστας βουλευτής Ηρακλείου, Ζέτα Μακρή βουλευτής Μαγνησίας

Η Θεσσαλονίκη έδωσε και φέτος το δυναμικό της παρόν μ΄ ένα μικρό κύμα επιχειρηματικών παρουσιών από τη Βόρεια Ελλάδα που πολλοί σχολίασαν ως “επέλαση Θεσσαλονίκης”, επιβεβαιώνοντας τις φιλίες, αλλά και τις συμμαχίες, του εορτάζοντος.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της βραδιάς κινήθηκε σε υψηλότατα επίπεδα, με τον Αντώνη Ρέμο και τους καλούς φίλους του Δημήτρη Χρυσοχοΐδη και Ζαφείρη Μελά να τραγουδούν μέχρι τα ξημερώματα, συνδυάζοντας το λαϊκό συναίσθημα με την αληθινή διασκέδαση.

Συγκινητικός και ουσιαστικός στον λόγο του, ο Γιάννης Κουρτάκης στάθηκε και φέτος στις δύο λέξεις που, όπως είπε, κρατούν όρθιο τον άνθρωπο, το ευχαριστώ και το συγγνώμη, στις λέξεις που ανοίγουν δρόμους, αντί να υψώνουν τείχη.

Γιατί τελικά, η ηλικία δεν μετριέται σε χρόνια, αλλά σε στιγμές που αξίζει να θυμάσαι, κι αυτή η βραδιά στις Λουσακιές, ήταν από τις στιγμές που μένουν.

Χρόνια σου καλά, Γιάννη, με υγεία, καρδιά ανοιχτή και με  ανθρώπους που να σε αγαπούν για αυτό που είσαι.

Δεν είναι τα χρόνια στη ζωή που μετράνε. Είναι η ζωή μέσα στα χρόνια.

Abraham Lincoln

 

Το Στιγματολόγιο, το Κράτος εξευτελίζει εκείνους που το ίδιο εγκατέλειψε

Η ΑΑΔΕ έδωσε ξανά στο φως τον περιβόητο κατάλογο “μεγαλοφειλετών”. Όμως αυτό που παρουσιάστηκε ως διαφάνεια, ήταν στην πραγματικότητα ένα στιγματολόγιο,  μια πράξη διασυρμού, όχι εισπρακτικής λογικής. Ένας κατάλογος που φιλοξενεί νεκρούς, διαλυμένες επιχειρήσεις  και ανθρώπους που έχουν ήδη γονατίσει  και τώρα διαπομπεύονται και δημόσια.

Η νέα κρατική μόδα λέγεται φοροδιαπόμπευση, δηλαδή, δεν βοηθώ, δεν προλαμβάνω, δεν στηρίζω, απλώς κρεμάω ταμπέλες σε όσους δεν άντεξαν, για να δείξω πόσο «σκληρός» είμαι, επικοινωνιακή καύσιμη ύλη, πάνω σε κοινωνικές στάχτες.

Η στήλη μας εντόπισε επιχείρηση  της Βορείου Ελλάδος, υπόδειγμα πριν την κρίση, που κατέρρευσε όχι λόγω φοροαποφυγής, αλλά επειδή το κράτος την εγκατέλειψε. Ο Συνήγορος του Πολίτη, σε επίσημα έγγραφα που κατέχουμε, κατακεραυνώνει τη Δημόσια Διοίκηση για τις παραλείψεις της, επί κυβερνήσεως Καραμανλή  και αρμόδιου Υπουργού Σταϊκούρα , το περιστατικό μάλιστα καταγράφεται στην τότε ετήσια έκθεση της Ανεξάρτητης Αρχής, που κατατέθηκε στη Βουλή.

Το πρόβλημα δεν λύνεται με διασυρμούς, λύνεται με πρόληψη. Είναι άμεση ανάγκη ν αυξηθούν οι δόσεις αποπληρωμής από 24 σε τουλάχιστον 100, για να υπάρξει διέξοδος για χιλιάδες επαγγελματίες, χωρίς ανάσα, δεν υπάρχει συνέπεια.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αν δεν κινηθεί άμεσα προς τη στήριξη των μικρομεσαίων, δεν θα χάσει μόνο ψήφους, θα θερίσει αγανάκτηση που δεν θα μαζεύεται πια με διαρροές και ημίμετρα.

Χειρότερη από την αδικία, είναι η προσποίηση της δικαιοσύνης

 Πλάτων

 

Η Ζορμπακτονία , Πώς μας κάνανε Γερμανούς χωρίς να το καταλάβουμε!

Ο Θεοδόσιος ο Μέγας, λένε, κάποτε αγανάκτησε με τους Έλληνες (Εθνικούς), πολύ γλέντι, πολύ τραγούδι, πολλή φιλοσοφία και πολύς Διόνυσος και είπε «ως εδώ!» Έκλεισε τα ιερά, τσάκισε τα αγάλματα, απαγόρευσε τις γιορτές, και φόρεσε στον λαό ράσο και κατήχηση. Ήταν η πρώτη οργανωμένη απόπειρα να γίνει ο Έλληνας… άλλος άνθρωπος.

 

Σήμερα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κάνει κάτι παρόμοιο,  μόνο που αντί για λιβάνια, μας ψεκάζει με φόρους, πλατφόρμες και ποινές σε κάθε απόλαυση. Κι αντί να μας πάει στην εκκλησία, μας πάει στο ταμείο  να πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ και να κόψουμε την καλημέρα για να μην υπερφορολογηθούμε ή καταλήξουμε σε κάποιο ευάερο κελί.

Το παλιό «έλα μωρέ» είναι πλέον ύποπτο, το «χαλαρά» είναι τεμπελιά, το τσίπουρο είναι πολυτέλεια και το τραπέζι της  Κυριακής οικογενειακό έγκλημα. Η ζωή έγινε εφαρμογή ,το ραχάτι πειθαρχικό παράπτωμα κι η χαρά, θέμα δημοσιονομικού ελέγχου.

Επιβάλλεται μια νέα Ζορμπακτονία δηλαδή, ένα σχέδιο εθνικής κάθαρσης από οτιδήποτε μας θυμίζει ποιοι είμαστε. Μας μαθαίνουν να μην γελάμε δυνατά, να μην καθόμαστε σε καφενείο, να μην λέμε «δε βαριέσαι». Να γίνουμε όλοι κάτι μεταξύ λογιστή, delivery boy και Ευρωπαίου του Βορρά χωρίς ήλιο, χωρίς κρασί και χωρίς ψυχή.

Έτσι, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, περάσαμε από τη χώρα του Ζορμπά στη χώρα του “πότε θα σκάσει το εκκαθαριστικό”. Μας κάνανε Γερμανούς, χωρίς να μας αλλάξουν διαβατήριο, μόνο μυαλά.

Ζωή χωρίς γιορτή είναι σαν μακρύς δρόμος χωρίς χάνι

Δημόκριτος

 

Αχ, αυτή η Νταϊάνα… και η άλλη Ελλάδα!

Όλη η ένδοξη ομάδα της «Φαιδράς Πορτοκαλέας», κουκουβάγιες, δρυΐδες, πυθίες και καρδερίνες  παρευρεθήκαμε ευλαβικά στη Μεγάλη Συναυλία της DIANA ROSS στο Καλλιμάρμαρο, της μιας και μοναδικής DIANA, που εμφανίστηκε σαν Παναγία της Soul, όχι πάνω σε άλογο, αλλά με πέπλο και θεϊκή λάμψη.

Και τι λάμψη! Έλαμπε πιο πολύ κι από τον αναδρομικό φόρο του 2020. τραγουδούσε, χαμογελούσε, μιλούσε στο κοινό, κι εμείς… ξεχνούσαμε ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, ΕΦΚΑ, ΔΕΗ, και όλα τα τετραγράμματα του μαρτυρίου. Γιατί ναι, αυτή η Ελλάδα υπάρχει ακόμα, η Ελλάδα που πάει σε συναυλίες, που τραγουδάει, που συγκινείται, που δεν περιμένει “επιστροφή φόρου” για να χειροκροτήσει.

Η άλλη Ελλάδα, του θεάτρου, του χορού, του πανηγυριού και της ντισκομπάλας, αυτή που δεν καταγράφεται σε excel, που δεν φοβάται το Taxisnet, που δεν ταιριάζει στους πίνακες του Υπουργείου Οικονομικών. Αυτή που βάλλεται, ελέγχεται, σταυρώνεται από κάθε λογιστική κυβερνητική φαντασίωση, αλλά επιμένει να ντύνεται όμορφα και να τραγουδάει “Ain’t No Mountain High Enough” με τον διπλανό της άγνωστο.

Γιατί όπως τραγουδάει και η Diana, “I’m coming out” και ναι  η Ελλάδα βγαίνει, όχι απ’ τα μνημόνια, αλλά από τα ρούχα της.

Αν δεν μπορείς να πετάξεις, τρέξε. Αν δεν μπορείς να τρέξεις, περπάτα. Κι αν δεν μπορείς να περπατήσεις, σύρσου. Αλλά ό,τι κι αν κάνεις, συνέχισε να προχωράς.»

 Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ

 

Η φαινομενικά απλή τέχνη του να κάνεις τη δουλειά σου….

Αν μας έλεγες πριν λίγο καιρό ότι θα γράφουμε εγκώμιο για αντιδημάρχους καθαριότητας και δημοτικής αστυνομίας, θα σου λέγαμε να πιείς νερό, να ξαπλώσεις λίγο για να περάσει. Αλλά να που η πραγματικότητα, αυτό το αχώνευτο σουτζουκάκι της ελληνικής διοίκησης, είχε άλλα σχέδια.

Ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης  Στέλιος Αγγελούδης,  που όπως φαίνεται έχει κληρονομικό χάρισμα στην επιλογή «δύσκολων» ρόλων  έδωσε τα πιο κρίσιμα  πόστα σε δύο ανθρώπους που δεν πήγαν για δημόσιες σχέσεις , αλλά για πραγματική δημόσια υπηρεσία. Ο Γιώργος Δημαρέλος  στην Καθαριότητα και ο Κώστας Τσιαπακίδης στη Δημοτική Αστυνομία ανέλαβαν αποστολή σε ζώνες που άλλοι περνούν με λιβάνι και ξύδι.

Ο πρώτος, αντιδήμαρχος Καθαριότητας, δεν πήγε να «σουλουπώσει» λίγο την κατάσταση, πήγε για γενικό ξεκαθάρισμα, σαν να του παραδώσανε ριάλιτι επιβίωσης με κάδους. Βρήκε πεζοδρόμια που φιλοξενούσαν στρώματα, χτισμένους καναπέδες και κουζινικά από το 1997, κάδους γεμάτους μέχρι δακρύων και άλλους μισοκαμένους, μισοάδειους και ολόκληρα εγκαταλελειμμένα σκουπιδοσυστήματα. Ο Δημαρέλος δεν το έπαιξε παράγοντας, έπιασε το σχέδιο από τη ρίζα, αναδιοργάνωση, επιτήρηση, καθαρισμός με πρόγραμμα και όχι με ευχές, τον έχουν δει να σταματάει στο φανάρι και να φτιάχνει στραβό καπάκι. Ξέρει ότι η καθαριότητα δεν είναι μόνο εικόνα,  είναι καθημερινή μάχη με τη συνήθεια του “άσ’ το εκεί, δεν βαριέσαι” και τη δίνει με εμμονή, όχι για τα likes. Αλλά γιατί η βρωμιά δεν θα φύγει μόνη της, αν φύγει, είναι γιατί κάποιος πέρασε και τη σήκωσε.

Ο δεύτερος, ως αντιδήμαρχος Δημοτικής Αστυνομίας, ανέλαβε να επιβάλει τάξη εκεί που βασίλευε το χάος με πολιτικά δικαιώματα: παρεμπόριο, καρέκλες στις ράμπες, τραπεζοκαθίσματα σε διάταξη ΝΑΤΟ, και παρκάρισμα όπου σε βολεύει, κυριολεκτικά πάνω στην είσοδο της γιαγιάς σου. Δεν κήρυξε πόλεμο, δεν έταξε θαύματα, απλώς έβγαλε μπλοκάκι και άρχισε να κάνει τη δουλειά. Ούτε να φωνάζει, ούτε να φωτογραφίζεται μπροστά σε κατεβασμένες τέντες, σήκωσε αυτοκίνητα, μάζεψε τσαντίρια και κυρίως  δεν σήκωσε τα χέρια ψηλά. Δεν ντύνεται σούπερ ήρωας, αλλά στο τέλος της βάρδιας έχει κάνει περισσότερα από πολλούς που φοράνε μπέρτα και το κάνει με χαμόγελο, ψυχραιμία και αίσθηση καθήκοντος. Γιατί για τον Τσιαπακίδη, η πόλη δεν είναι βιτρίνα  είναι πεδίο ευθύνης και το αντιμετωπίζει έτσι κάθε μέρα.

Μην περιμένεις θαύματα, οι άνθρωποι δεν ήρθαν να σώσουν τον κόσμο, ήρθαν να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά ή έστω να τα τραβήξουν δυο μέτρα πίσω απ’ την ράμπα αναπήρων και το κάνουν χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς λούστρο, χωρίς τον ηρωισμό του Facebook.

Οπότε, φίλε αναγνώστη, την επόμενη φορά που θα δεις καθαρό πεζοδρόμιο ή κλήση σε  παρμπρίζ, μην σκεφτείς «μας τσακίσανε», σκέψου, κάποιος, επιτέλους, κάνει τη δουλειά του.

Στην Ελλάδα, το θαύμα δεν είναι να νοικοκυρέψεις την πόλη. Είναι να μην παραιτηθείς την τρίτη μέρα

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ

 

Ανάπλαση Καπάνι: Το Σχέδιο Που Αναπλάθεται Περισσότερο Από την Ίδια την Αγορά

Α! Η περίφημη ανάπλαση και εύρυθμης λειτουργίας, της αγοράς Καπάνι στη Θεσσαλονίκη, ένα έργο, φάντασμα τόσο πολυσυζητημένο που έχει αποκτήσει δική του προσωπικότητα. Αν είχε φωνή, θα ούρλιαζε “Σώστε με!” με ταμπελάκι προσφοράς -90%.

Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξαν κυβερνήσεις, δήμαρχοι, εργολάβοι, ίσως και πλανήτες, κι όμως η ανάπλαση… αναπλάθεται. Όπως ο Σίσυφος σπρώχνει τον βράχο του, έτσι κι εμείς σπρώχνουμε ελπίδες πάνω σε μπετά, λασπωμένους διαδρόμους και εγκαταλελειμμένα ψυγεία που κάποτε φύλαγαν κοτόπουλα και τώρα φιλοξενούν περιστέρια.

 Το ΚΑΠΑΝΙ μοιάζει περισσότερο με σετ για κινηματογραφικό post-apocalyptic θρίλερ, “Ο Τελευταίος Πωλητής Λάχανων”. Τα μαγαζιά άδεια, οι τέντες σκισμένες σαν τις υποσχέσεις των έργων, κι ένα αχνό άρωμα μπαγιάτικου σουσαμιού πλανάται στον αέρα,  μαρτυρία αλλοτινών ημερών.

Και τώρα, έρχεται η σωτηρία! Με μέτρα, σχέδια, συσκέψεις, φορείς, στήριξη από το ΕΣΠΑ, από το Διάστημα, ίσως κι από τον Απόλλωνα τον ίδιο. Θα γίνουν όλα! Αλλά πρώτα, να βρούμε έναν φορτιστή για το δράπανο…….

Εν τέλει, η ανάπλαση της αγοράς θυμίζει δίαιτα μετά τα Χριστούγεννα, κάθε χρόνο την ξεκινάς, κάθε χρόνο μένεις στο “θα”.

Αλλά μη φοβάστε! Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία  και το  Καπάνι  έχει ήδη κλείσει ραντεβού με τον εργολάβο για του χρόνου, αν δεν βρέξει, αν δεν φυσήξει και αν δεν προκηρυχθούν εκλογές.

Εμπρός καλές μου καρακάξες ένα ωραίο άσμα «Κραα, κραα, κραα….»

Η κόλαση είναι στρωμένη με καλές προθέσεις

 George Bernard Shaw

 

Ανάπτυξις με Χαμηλή Πτήσιν και Υψηλήν Αυταπάτην, υπό την εποπτεία του Υπουργείου Εξατμίσεως των Μικρομεσαίων

Ἡ παροῦσα παράγραφος γράφεται εἰς Καθαρεύουσαν,  διότι ἐὰν γράφαμεν τὴν ἀλήθειαν εἰς Δημοτικήν, θὰ εἶχεν κατατεθῇ μήνυσις διὰ προσβολή δημοσίας αιδούς……..

Ἐν μέσω θέρους, ἐντός τῆς βαθυτάτης νυκτός τῆς ἑλληνικῆς ἀγοράς, το Υπουργεῖον Ἀναπτύξεως συνεχίζει νὰ τελεί… αναπαυόμενων. Τοῦτ’ ἐστίν, ὅπως ὁ Ἐρμῆς κοιμόταν πάνω στὰ φτερωτὰ του σανδάλια, έτσι κι ὁ κύριος Θεοδωρικάκος επιθεωρεί   τὴν πραγματικότητα μὲ  τα μάτια ἐρμητικῶς κλειστά.

Διότι, ἂν πράγματι ἐπεσκέπτετο αὐτὰς τὰς ἐπαρχιακὰς πόλεις ,Κατερίνη, Σέρρας, Βέροια, Κομοτηνή, Καστοριά, Κοζάνη ἀλλὰ καὶ τὴν Θεσσαλονίκη, τὸ πολύπαθον κέντρον τῶν Ἀθηνῶν καὶ λοιπὰς πόλεις εἰς κατάστασιν παρακμής, θὰ ἔβλεπε ὅτι πρὸ τοῦ τοῦρισμοῦ, ἡ μόνη ἀνάπτυξις ποὺ παρατηρεῖται εἶναι ἡ ἀνάπτυξις ἀραχνῶν στὰ ξενοίκιαστα μαγαζιά. Πλέον, ἡ βιτρίνα τῆς ἐπαρχίας κοσμεῖται ἀπὸ χαρτόνια με το λογότυπο «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ»  ναι, το νέον εθνικό μας brand name.

Οἱ δρόμοι; Ἔρημοι. Οἱ μαγαζάτορες; Σαν τοὺς Σπαρτιάτες στὰ Θερμοπύλαι, ἀλλὰ χωρίς Λεωνίδα, χωρίς κεφάλαιο καὶ φόρους  ἐφ’ ὥλῃς τῆς ὕλης. Καὶ τὴν ἴδια ὥραν, στὴν ὁδὸ Νίκης ἢ στὸ Κολωνάκι, σχεδιάζονται νέα ἐπενδυτικὰ σχέδια: μὲ ροζ διαγράμματα, πράσινα δανεικά καὶ μπλε θαλασσοδάνεια.

Οἱ ἐναπομείναντες ἐπαγγελματίες; Διψοῦν διὰ στήριξιν, ἣν οὐδαμοῦ λαμβάνουσιν. Ἀντιθέτως, ἀναμένουν ἐξαγγελίες μὲ περισσότερον πάθος ἀπ’ ὅ,τι ὁ ἐρωτευμένος περιμένει SMS καὶ πάντοτε τὸ μήνυμα ἔρχεται ἑκτὸς χρόνου ἢ καὶ καθόλου.

Όσο διὰ τὸν κύριον Υπουργόν, πληροφορούμεθα ὅτι διεξάγει συναντήσεις μὲ “φορείς τῆς ἀγορᾶς”, δηλαδή δύο ντιλιβεράδες, ἕναν φίλον ἀπὸ τὸ στρατό καὶ τὸν κουμπάρο του ἀπὸ τὸ χωριό, ὅπου ἔκλεισε τὸ ψιλικατζίδικο καὶ τὸ ὀνομάσαμε “ψηφιακὸ μετασχηματισμό”.

Ἐκτὸς βεβαίως ἐὰν ὁ κ. Θεοδωρικάκος ἔχει κατά νοῦν νὰ ἐφαρμόσῃ σύστημα τύπου πρώιμης ….. Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, ὅπου ὁ πᾶς μικρομεσαῖος καταστηματάρχης θὰ μετατραπῇ εἰς κρατικὸν λειτουργὸν. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ἀναμένομεν με ἀγωνία τὸν κρατικὸν φούρναρη, τὸν κρατικὸν κουρέα, τὸν κρατικὸν καφετζῆ  καὶ φυσικά τὸν κρατικὸν φραπέ, με σφραγίδα ὑπουργικῆς ἐγκρίσεως καὶ σειριακὸν αριθμόν ενιαίου δημοσίου τιμολογίου

Καὶ οὕτως ὁδεύει τὸ ἔθνος, με τὰς ἐπιχειρήσεις τελοὺς, τελοῦσας ἐπὶ μηχανικῇς ὑποστηρίξεως, τὸ κράτος διανέμον πακέτα ὡς ἂν ἦσαν παρηγορητικὰ φυλλάδια ΚΑΠΗ  καὶ τοὺς ὑπουργοὺς παρατηροῦντας δείκτας ἐν ὧ παρατηρεῖ ὁ λαὸς ὀφειλάς. Τὰ μόνα κινητὰ τῆς ἀγορᾶς εἶναι τὰ κουνούπια, τὰ ἠλεκτρονικὰ μηνύματα τοῦ Taxisnet  καὶ ὁ ΦΠΑ. Καὶ ἐὰν ὑπάρχει τι κρατοῦν ἔτι τοῦτο τὸ πολυτραυματισθὲν κράτος, αὕτη εἶναι ἡ ἐλπίς  ὅτι, κάποτε, ἐνδεχομένως, θὰ ἐνθυμηθῇ τίνα ὑποτίθεται ὅτι ὑπηρετεῖ.

Κράτος ἀνδρῶν, οὐκ ἄνδρες κράτους

Θουκυδίδης

 

Ο Νόμος της Κομματικής Βαρύτητας, πάνω πας, κάτω ξεχνάς ή αλλιώς  Κομματοξεφόρτωμα

Στην Άνω Πόλη,  εκεί όπου ακόμα βουίζουν τα σοκάκια από τις μεγάλες κομματικές νύχτες του ’90, τις «μετά τη σύσκεψη πάμε όλοι στο Διογένης Studio»  στήθηκε άτυπη σύναξη παλαιών Οννεδιτών .  Ήταν όλοι εκεί: τριάντα ψυχές, πενηντάχρονοι και βάλε, ψυχή τε και σώματι  στον κομματικό πυρήνα, που κάποτε κόλλαγαν αφίσες με καημό και φώναζαν συνθήματα με ιδρώτα, όχι με PowerPoint, στελεχη πρώτης γραμμής,  της γλουτολίνης και των ιδεολογικών αγώνων .

Μόνο που, αυτή τη φορά, η μάζωξη  δεν είχε μπροστάρη, δεν είχε έμπνευση , δεν είχε ελπίδα, είχε μόνο πίκρα, είκοσι από τους τριάντα είπαν ότι δεν πρόκειται να ξαναψηφίσουν Νέα Δημοκρατία!!!!  Όχι γιατί αλλαξοπίστησαν , δεν έγιναν ροζ, πράσινοι ή παρδαλοί, αλλά γιατί νιώθουν προδομένοι από το ίδιο το κόμμα που κάποτε θεωρούσαν το  «δεύτερο σπίτι»  σπίτι τους (αν όχι το πρώτο) και   πίστευαν ότι ο δικός τους συναγωνιστής ο Θανάσης ο Νέζης θα συνέχιζε να κρατάει τουλάχιστον ανοιχτό το φεγγίτη του «ιερού».

Γιατί, βλέπεις, ο Θανάσης «αναβαθμίστηκε», καταπιάστηκε με νέα σύνθετα καθήκοντα που μάλλον δεν του αφήνουν χρόνο για τα απλά και για τα μικρά που δίνουν τον χαρακτήρα και νόημα στο μεγάλο.

Ο παλιός τους φίλος, ο τύπος που έπινε μαζί τους φτηνό κονιάκ στα συνέδρια του κόμματος, που ζητούσε «στήριξη στις εσωκομματικές «γιατί μετά… θα δείτε», που έστελνε Χριστουγεννιάτικες ευχές , που θυμόταν ονόματα και μικρά αιτήματα τύπου «πες έναν λόγο στον τάδε να δει το βιογραφικό του παιδιού μου»… αυτός που ήταν παντού και για όλα σήμερα δεν σηκώνει ούτε το βλέμμα του.

Εντάξει να δεχτούν να μην κάνει χάρες, γιατί δεν θυσίασαν τα νιάτα τους για να διοριστούν όπως οι μεταγενέστεροι ή οι ξενόφερτοι …….. αλλά να μην λέει ούτε ένα “παιδιά, σας ακούω; Να μη σηκώνει το τηλέφωνο ούτε για να πει “δεν μπορώ”; Ε, τότε, ο αναβαθμισμένος Θανάσης είναι πια αλλού και κυρίως, όχι μαζί τους.

Μαζεύτηκαν λοιπόν και τα είπαν μεταξύ τους, όχι σαν στελέχη, αλλά σαν προδομένοι συναγωνιστές, μίλησαν για τη ΝΔ που έγινε κουστούμι ακριβό, αλλά στενό. Για ένα κόμμα που κάποτε έτρωγαν κουραμπιέδες στην Πολιτική επιτροπή , που στην πρώτη γραμμή ήταν οι άνθρωποι, οι ιδέες και οι παρέες , που οι αντιθέσεις έδιναν ζωή , είχαν ουσία αλλά και ενότητα « Δεν συμφωνώ με τον συναγωνιστή,  αλλά είναι καλό παιδί», για ένα κόμμα που αναζητούσε την Πρωτοπορία για τον Άνθρωπο, την Κοινωνία και την Πατρίδα  και που τώρα κυριαρχεί μόνο «στείλε μου το αίτημα στο gov.gr»

Εσείς π ακούτε τα τραγούδια μας,

Θα βρείτε μέσα στιγμές απ’ την πατρίδα

Να μην νομίσετε πως είναι λόγια μόνο

Άλλα βγαλμένα  από Ελλήνων πόνο….

 

Στίχοι από τραγούδι των Γαλάζιων Μαχητών