Φαιδρά Πορτοκαλέα #004: Η Αρμοτραγωδία, ο Μητσομάχος, ο ‘Αγι(ο)ς , οι «91»,η γέφυρα- φάντασμα και ο…Περραιβός…..

Η Αρμοτραγωδία της Γέφυρας Αλιάκμονα

Αγαπητοί μου, δεν απέχει και πολύ ο μέσος Έλληνας από τον Δον Κιχώτη, ειδικά όταν ανεβαίνει στην Εθνική με ταπεράκι, πετσέτα και ψευδαίσθηση ότι θα φτάσει στην παραλία πριν λιώσει, μόνο που αντί για ανεμόμυλους, εδώ πολεμάμε… αρμούς, ναι, αρμούς, εκείνους της γέφυρας του Αλιάκμονα που, αφού εγκαινιάστηκαν το 2022 με κορδέλες, παπάδες και drone πλάνα και τους αρμόδιους τότε υπουργούς Καραμανλή και Καραγιάννη , αποφάσισαν φέτος τον Ιούνιο να κάνουν την υπαρξιακή τους κρίση.

Έσπασαν λοιπόν  όχι από το βάρος των οχημάτων, αλλά από την πίεση των προσδοκιών. Και τι συνέβη; Μποτιλιάρισμα που κάνει τη ΛΕΑ να μοιάζει με σαλόνι πεντάστερου ξενοδοχείου, οδηγοί κόλλησαν για ώρες, οικογένειες άρχισαν να ανταλλάζουν εφόδια , κάποιος έψησε αυγό μάτι στο καπό, άλλος βάφτισε το παιδί του στην τάφρο απορροής…….

Κι όσο όλα αυτά εκτυλίσσονταν σε 40 βαθμούς υπό σκιάν (λέμε τώρα), τα διόδια έστεκαν σαν το Άγαλμα της Ελευθερίας, ανέκφραστα, ατάραχα και πάντα ανοιχτά για πληρωμή, όχι για διευκόλυνση, φυσικά, μόνο για είσπραξη. Στην Ελλάδα, βλέπετε, η ταλαιπωρία χρεώνεται, το χαμόγελο είναι προαιρετικό, αλλά το 2,40 ευρώ υποχρεωτικό.

Οι υπεύθυνοι εμφανίστηκαν με δηλώσεις τύπου «συγγνώμη για την ταλαιπωρία, αλλά αξίζει τον κόπο». Δηλαδή σαν να λένε «σου κάψαμε το αυτοκίνητο, αλλά σκέψου τι ωραίες αναμνήσεις θα έχεις από το παρμπρίζ», ένας μάλιστα είπε πως “είναι φυσιολογικά αυτά στα μεγάλα έργα”. Ε, τότε να κάνουμε κι ένα ακόμα μεγαλύτερο — ένα γλυπτό αφιερωμένο στην υπομονή του Έλληνα οδηγού.

Και σαν να μην έφτανε η θερμοπληξία και τα νεύρα, ευτυχώς εμφανίστηκε  ο Εισαγγελέας Πιερίας. Όχι για να ξεμπλοκάρει την κυκλοφορία (δεν είναι θαυματοποιός), αλλά για να ερευνήσει το φαινόμενο αυτό το γεφυρικό, το υπερβατικό. Μπήκε ο άνθρωπος με φακέλους και σοβαρότητα, να δει αν αυτή η «γέφυρα-σουβέρ» φτιάχτηκε για να περνάνε αυτοκίνητα ή απλώς για να φωτογραφίζεται Υπουργός δίπλα σε ντόπιο παπά με θυμιατό.

Εμπρός καλές μου καρακάξες τραγουδήστε δυνατά «Κραα, κραα, κραα….»

Η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή

Βολταίρος

 

 

Ο Μητσομάχος των Συνόρων: Η Ελλάδα Δεν Αφήνει Πόρτες Ανοιχτές

Σε μια Ελλάδα που έχει δει πολλά, ακούσει περισσότερα και υπομείνει τα πάντα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εμφανίζεται απλώς ως Πρωθυπουργός , αλλά ως ο τύπος που επιτέλους αποφάσισε να κλείσει την πόρτα, να κρατήσει το κλειδί και να πει: «Όχι, δεν μπαίνετε όλοι. Ευχαριστούμε, γεια σας».

Με τρεις λέξεις και μία απόφαση που σηκώνει τη χώρα στα πόδια της, η κυβέρνηση αναστέλλει για 90 ημέρες τις αιτήσεις ασύλου από Βόρεια Αφρική και όχι, δεν το ανακοίνωσε για να βγάλει δελτίο Τύπου,  το έκανε μαζί με κλειστή δομή στην Κρήτη και θαλάσσια επιτήρηση που θυμίζει “Mission: Aegean Impossible”.

Μιλάμε για Πρωθυπουργό που δεν ψάχνει πολιτική προστασία πίσω από «ευρωπαϊκές αξίες», που δεν βγάζει ανακοινώσεις με απολογητικό τόνο, που δεν γράφει “σεβόμαστε τον άνθρωπο” με αστερίσκο που λέει «αλλά δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε». Ο Μητσοτάκης είναι ρεαλιστής: βλέπει πρόβλημα, πιάνει τιμόνι, παίρνει θέση, δεν είναι αφηγητής των εξελίξεων, τις διαμορφώνει.

Και ναι, κάποιοι ενοχλήθηκαν, μα δεν υπάρχει βράβευση για «πιο αρεστός ηγέτης στους ακτιβιστές της Σκανδιναβίας», υπάρχει ευθύνη απέναντι στη χώρα κι αυτήν ο Κυριάκος την κουβαλά σαν πανοπλία, όχι για να φανεί σκληρός αλλά για να είναι αποτελεσματικός. Όταν το σπίτι σου δέχεται πίεση, δεν αρχίζεις σεμινάριο περί αγάπης, πρώτα κλείνεις τις πόρτες.

Δεν φτιάχνει φράχτες από ιδεολογία φτιάχνει φράχτες από καθήκον, δεν παίζει άμυνα φοβισμένου, παίζει επίθεση κράτους που σέβεται τον εαυτό του. Κι εκεί είναι η ουσία: δεν προστατεύει μόνο τα νότια της Κρήτης,  προστατεύει την έννοια του να είσαι Έλληνας σε μια χώρα που λειτουργεί.

Ο Μητσοτάκης δεν είναι σούπερ ήρωας είναι κάτι πιο σπάνιο: Πρωθυπουργός που δεν φοβάται να κάνει αυτό που πρέπει. Με λόγο ψύχραιμο, χέρι σταθερό και βλέμμα στα σύνορα, ακριβώς εκεί που αρχίζει  και τελειώνει  το εθνικό συμφέρον.

Ένα έθνος που δεν μπορεί να ελέγξει τα σύνορά του, δεν είναι έθνος

 Ρόναλντ Ρέιγκαν

 

Πάμε σαν άλλοτε… με 91 υπογραφές

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου ανάμεσα σε ένα δελτίο ειδήσεων και ένα φραπέ σκέτο, μαζεύτηκαν 91 νοματαίοι, πρώην πρέσβεις, απόστρατοι, καθηγητές, συγγραφείς, κάτι τύποι που παλιά γράφανε σε εφημερίδες και λιγοστοί  τους θυμούνται ,όπως τότε το ’93 ή  όποτε τέλος πάντων νομίζουν ότι είχε μείνει η Ελλάδα σε VHS.

Βγάλανε, λοιπόν, μια “διακήρυξη”  που την ακούς και νομίζεις ή ότι ξεκινάνε πόλεμο ή ότι μαζεύουν υπογραφές για να ξανανοίξει το καφενείο του χωριού. Μέσα, γράφουν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει, τα σύνορα χάνονται, η γλώσσα ξεχνιέται, η πίστη ξεφτίζει, η Πατρίς βουλιάζει και χρειάζεται σωτηρία. Από ποιους;  Ποιοι να τη σώσουν; Ο Χάρι Πότερ;

Και ποιον σπρώχνουν για μπροστάρη; Εκείνον που κάθε τόσο πετάγεται, λέει “είμαι εδώ”, και μετά εξαφανίζεται πριν τον προλάβεις να ρωτήσεις “πού ακριβώς είσαι;”……

Και την ίδια ώρα, στο Μαξίμου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ανοιχτές τηλεδιασκέψεις με ηγέτες, ετοιμάζει νέες επενδύσεις, συζητάει για τεχνητή νοημοσύνη, υπογράφει συμφωνίες για την άμυνα και για την ενέργεια, και γενικά κάνει κάτι που λέγεται… δουλειά.

Γιατί ο Μητσοτάκης δεν είναι πολιτικός του φραπέ. Δεν κάθεται να γράφει διακηρύξεις με παρέα από τα παλιά, δεν στήνει κόμματα σε καναπέδες με παξιμάδι, είναι στο σήμερα, στη σοβαρότητα, στο διεθνές γήπεδο.

Από την άλλη, η «Ομάδα των 91» θυμίζει κάτι σαν «πατριωτικό ΚΑΠΗ ιδεών». Μια χαλασμένη μηχανή του χρόνου που γυρίζει πίσω σε εποχές με γραβάτα, μουστάκι και μαντιλάκι τσέπης. Όπου οι λύσεις στα προβλήματα ήταν «να φέρουμε τον Καραμανλή», τον παλιό, όχι τον Κώστα.

Και στο τέλος της μέρας, αυτό που καταλαβαίνει κι ο τελευταίος Έλληνας είναι απλό, «Όταν ο Κυριάκος κυβερνάει, οι άλλοι κάνουν προσευχή να τους θυμηθεί κανείς.» Μόνο που η Ελλάδα δεν πάει μπροστά με αναμνήσεις, πάει με δουλειά, με σχέδιο, και με σοβαρότητα. Για τους υπόλοιπους; Καλά κρασιά, καλή διακήρυξη και προσοχή στο fax, μην κολλήσει το χαρτί.

Όποιος ζει με το παρελθόν, πεθαίνει με το παρόν

 Νικολό Μακιαβέλι

Ένας Άγι(ο)ς στη μέση της ελληνογερμανικής συνεργασίας

Μερικές φορές η επικαιρότητα φέρνει ειδήσεις που δε χρειάζονται τυμπανοκρουσίες. Ο Άγις Παπαδόπουλος, καθηγητής Ενέργειας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, πρόεδρος της ΕΥΑΘ και πλέον καινούργιος πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση: ήρεμη δύναμη, τεχνοκρατικός νους και άνθρωπος με συνέπεια, που δουλεύει χωρίς να κάνει φασαρία  κι αυτό, καμιά φορά, είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα.

 

Η εκλογή του στην κορυφή του ενός σημαντικού επιμελητηρίου διμερούς συνεργασίας στη χώρα, δεν εξέπληξε κανέναν που παρακολουθεί τον χώρο. Ούτε εκείνους που τον ξέρουν από τα χρόνια του στο ΑΠΘ, ως ακαδημαϊκό με λόγο σταράτο και μετρημένο  ούτε τους Θεσσαλονικείς που είδαν στην ΕΥΑΘ έναν πρόεδρο που συνδύασε τη σταθερότητα με την πρόοδο χωρίς μεγάλα λόγια.

Ο Άγις ξέρει να “χτίζει γέφυρες”  και δεν εννοούμε μόνο ενεργειακές. Μιλάει τη γλώσσα των Ελλήνων, αλλά καταλαβαίνει τη σκέψη των Γερμανών κι αυτό, σ΄ ένα περιβάλλον γεμάτο… πρωτοκόλλα και μεταφραστές, είναι σπάνιο προσόν.

Στο Επιμελητήριο δεν πάει να πουλήσει εθνικές κορώνες, ούτε να μοιράσει φυλλάδια, πάει να δουλέψει και οι προτάσεις του, λένε όσοι τον παρακολουθούν, έχουν πάντα κοινό παρονομαστή: τον ρεαλισμό. Όχι από αυτόν που σε απογοητεύει, αλλά από τον άλλον  που φέρνει αποτελέσματα.

Το πιο ωραίο; δεν χρειάζεται να φωνάζει για να ακουστεί, δεν χρειάζεται να λέει «θα τα αλλάξω όλα», γιατί έχει ήδη αλλάξει αρκετά, μόνο που το έκανε ήσυχα. Και τώρα, με το νέο του ρόλο, έχει μια ακόμα πλατφόρμα να συνεχίσει αυτό που ξέρει καλά: συνεργασία με ουσία.

Καλή επιτυχία, κύριε Παπαδόπουλε.

Σοφός είναι αυτός που δεν μιλάει άκαιρα

Μένανδρος

 

Η Γέφυρα-Φάντασμα και η Διοίκηση-Αφασία: Η περραιβιάδα που θα έκανε τον Περραιβό να σηκωθεί απ’ τον τάφο

Σε μια Θεσσαλονίκη που ταλαντεύεται μονίμως ανάμεσα στην αστική κατάρρευση και την ηρωική καθημερινότητα, η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας κατάφερε, εν μέσω θέρους και πυροπροστασίας, να προσφέρει μια στιγμή γνήσιας γραφειοκρατικής ποίησης: ένα δελτίο τύπου όπου αναφερόταν ρητώς η ανάγκη επιτήρησης πέριξ της… «γέφυρας Περραιβού»

Ποιο το πρόβλημα; Η γέφυρα Περραιβού δεν υπάρχει.

Όχι ως σχήμα λόγου, κυριολεκτικά, η  γέφυρα έχει αφαιρεθεί, ξηλωθεί, καταργηθεί εδώ και έναν ολόκληρο μήνα λόγω των έργων του περιβόητου flyover. Όμως στο δελτίο τύπου του Αντιπεριφερειάρχη Θεσσαλονίκης, Κώστα Γιουτίκα, η γέφυρα συνεχίζει να στέκει, σα να μην πέρασε μια μπουλντόζα,  κανένας γερανός, καμία εργολαβική πρόοδος.

 

Και να ήταν μόνο η γκάφα; Όχι, ας μην αδικούμε τους ιθύνοντες. Γιατί είχαν και τη στοιχειώδη ευθιξία να βγάλουν… διορθωτική ανακοίνωση! Ένα νέο δελτίο, για να διευκρινιστεί ότι η γέφυρα Περραιβού δεν υφίσταται πλέον και άρα «η αναφορά στο σημείο δεν ισχύει», ούτε μια συγγνώμη, ούτε ένα «μας διέφυγε». Μόνο μια μισοαυτοματοποιημένη παραδοχή ότι κάποιος έκανε copy-paste από περσινές οδηγίες, και το πράγμα ξέφυγε.

Σε αυτό το σημείο, αν μπορούσε να παρέμβει ο Χριστόφορος Περραιβός ο πραγματικός, ο ιστορικός, θα ζητούσε τουλάχιστον να αφαιρεθεί το όνομά του από την υπόθεση.

Για όσους το αγνοούν, ο Χριστόφορος Περραιβός ήταν στρατιωτικός, πολιτικός, συγγραφέας και σημαντικότατη μορφή του Αγώνα του ’21. Έδωσε μάχες για την ελευθερία των Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετείχε στα Επαναστατικά Συντάγματα, έγραψε απομνημονεύματα, έδρασε ως απεσταλμένος, ως διπλωμάτης, ως ιστορικός. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη….. ότι επιτηρούσε ανύπαρκτες γέφυρες ή ότι θα ανεχόταν τέτοιο επίπεδο κρατικής αφασίας. Κι όμως, το όνομά του δέθηκε με μία από τις πιο γελοίες στιγμές τοπικής διοίκησης στη Θεσσαλονίκη. Μια ανακοίνωση που θυμίζει περισσότερο μαθητική εργασία του «τελευταίου θρανίου» παρά επίσημη τοποθέτηση Περιφέρειας.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα απλό λάθος. Έχουμε ένα σύμπτωμα συστημικής αδιαφορίας, όπου κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ελέγξει τα βασικά: Υπάρχει ακόμα η γέφυρα; Είναι στο σχέδιο επιτήρησης;

Αντί για αυτά, έχουμε μια ανακοίνωση- χρονοκάψουλα για μια γέφυρα-φάντασμα, με υπογραφή ζωντανών ανθρώπων που δεν φαίνεται να έχουν επίγνωση του τι γράφουν. Η δημόσια διοίκηση δεν είναι μόνο το τι κάνεις είναι το πόσο ξέρεις τι κάνεις κι εδώ αποδείχθηκε ότι ούτε ήξεραν, ούτε νοιάστηκαν, απλώς τύπωσαν, υπέγραψαν, κυκλοφόρησαν.

Και κάπως έτσι, ο Χριστόφορος Περραιβός, που αντιμετώπισε Οθωμανούς, Ρώσους, πολιτικές ίντριγκες και εξορίες, τελικά ηττήθηκε από το απόλυτο τέρας της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Στην Ελλάδα δεν χρειάζεσαι γέφυρα για να τη φυλάξεις. Αρκεί να υπήρξε κάποτε και να υπάρχει ακόμα στο Word

ΦΑΙΔΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ