Φαιδρά Πορτοκαλέα #002:  Ο Πρωθυπουργόφιλος, η έρημη πόλη, η επιθεωρητής του Κόκκινου στρατού, πρόβατα και ψήφος, Αμερικανιά με Καρμπυρατέρ και οι ανεπιθύμητοι…

Από τον Ιωάννη τον Ορφανοτρόφο στον Τάσο τον Πρωθυπουργόφιλο

Στην πρόσφατη συνέντευξή του για τα 100 χρόνια της ΔΕΘ, ο Πρόεδρος της Έκθεσης Τάσος Τζήκας δήλωσε με φανερή υπερηφάνεια :«Είναι τιμή μου που υπηρέτησα τέσσερις Πρωθυπουργούς» και πράγματι, δεν είναι μικρό πράγμα. Στην Ελλάδα των κυβερνητικών σαρωτήρων, το να μένεις ακλόνητος στην καρέκλα σου αποτελεί από μόνο του εθνική κληρονομιά, όχι όμως και ιστορική πρωτοτυπία. Γιατί κάπου στο βάθος των αιώνων, ο Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος, ευνούχος, αυλικός και πολιτικός μάγος του Βυζαντίου, έχει κάθε λόγο να μειδιά. «Εγώ υπηρέτησα πέντε αυτοκράτορες, και δεν είχα ούτε Εκθεσιακό Κέντρο ούτε hashtag», θα μπορούσε να λέει.

Ο Τάσος Τζήκας ξεκίνησε την πορεία του επί Πρωθυπουργίας Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά η καρέκλα του εδραιώθηκε επί της περίφημης συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, όταν οι θέσεις μοιράζονταν με τον κωδικό 4-2-1 (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ αντίστοιχα). Το “1” της ΔΗΜΑΡ πιστώθηκε τότε στο πρόσωπο του κυρίου Τζήκα, ο οποίος εξελίχθηκε σε θεσμική σταθερά μεγαλύτερης διάρκειας από την ίδια την ΔΗΜΑΡ.

Ο Ιωάννης, βέβαια, δεν περίμενε καμία αλγοριθμική κατανομή, έπλαθε αυτοκράτορες με το χέρι και τους άλλαζε με μια στροφή του ματιού. Αλλά ούτε ο Τζήκας πάει πίσω, από τον Παπανδρέου στον Σαμαρά μετά  στον Τσίπρα  κι από τον Τσίπρα στον Μητσοτάκη, πάντα εκεί, στην πρώτη σειρά των εγκαινίων. Ο πρώτος κυβέρνησε πίσω απ’ το παραβάν του Παλατιού, ο δεύτερος πίσω απ’ τα πάνελ της ΔΕΘ

Τελικά, είτε είσαι ευνούχος του 11ου αιώνα, είτε πρόεδρος της ΔΕΘ στον 21ο, το μυστικό είναι να ξέρεις να αλλάζεις κεφάλαιο, χωρίς να αλλάζεις σελίδα…..

Όπου αλλάζουν οι βασιλείς, αλλά όχι οι αυλικοί… κάτι ξέρουν οι αυλικοί

Φαιδρά πορτοκαλέα

 

Θες-Συ-INΤεκ: Από Silicon Valley… στην Παιδική Χαρά

Σε μια ηλιόλουστη γωνιά της Περαίας, εκεί που άλλοτε οι γλάροι φώναζαν κι οι ξαπλώστρες τρίζανε απ’ το αντηλιακό, ξεφύτρωσε ένα νέο τεχνολογικό άνθος: το Thess Intec. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του, κύριο Νίκο Ευθυμιάδη, έναν άνθρωπο που φαίνεται να έχει διαβάσει και Walt Disney και Elon Musk , το νέο hub δεν θα είναι απλά “τεχνολογικό”, αλλά «μια εμπειρία για όλη την οικογένεια».

Πισίνες, παιδικές χαρές, ακόμα και “ζώνες ευεξίας” υπόσχεται το συγκρότημα. Κάποιοι λένε ότι θα δεις startuppers να κάνουν pitching από φουσκωτά δελφινάκια. Άλλοι, ότι ο κώδικας θα γράφεται με καλαμάκι φραπέ στο χέρι, υπό τον ήχο παιδικού γέλιου από το τραμπολίνο δίπλα.

Ο κ. Ευθυμιάδης δεσμεύτηκε ότι το Thess Intec, θα ενώσει την καινοτομία με τον… παιδότοπο. Κάτι σαν «Silicon Valley meets Luna Park». Ποιος είπε ότι η τεχνολογία δεν μπορεί να έχει και λίγο μπανάνα split ; Κι αν όλα πάνε καλά, το επόμενο βήμα είναι λένε… νεροτσουλήθρα που σε βγάζει κατευθείαν στην αίθουσα συσκέψεων με με μαγιό και πρωτοπορία. Αν μη τι άλλο, στη Θεσσαλονίκη ξέρουμε να το παντρεύουμε το πράγμα, καινοτομία με καλαμαράκι, όραμα με τσίπουρο.

Εγώ διαφέρω από τους πολλούς, διότι εκείνοι ζουν για να τρώνε, ενώ εγώ τρώω για να ζω.

Διογένης ο Κυνικός

 

Κεραμέως: Υπουργός Εργασίας ή Επιθεωρητής του Κόκκινου Στρατού;

Η υπουργός  Κεραμέως, πρώην Παιδείας, νυν εργασίας και  πολυεργαλείο  δηλώνει μέλος της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή της φιλελεύθερης, φιλοεπιχειρηματικής παράταξης και όμως, κάθε φορά που μιλάει, νομίζεις ότι ξεκινάει επανένωση της Σοβιετικής Ένωσης.

Μέρα παρά μέρα, νέα μέτρα υπέρ των εργαζομένων: προστασία, στήριξη, “δικαιώματα παντού!” , σαν να ακούς φεστιβάλ ΚΝΕ με κυβερνητική χορηγία. Αν συνεχίσει έτσι, θα προτείνει και «εργασιακή κολεκτίβα γειτονιάς» με μπουφέ.

Κι ενώ οι εργαζόμενοι βγάζουν selfie με τα νέα τους δικαιώματα, οι μικροεπαγγελματίες, ξέρεις, αυτοί που τους πληρώνουν, μένουν στο σκοτάδι. Πληρώνουν, χρεώνονται, και στο τέλος… βάζουν λουκέτο. Αλλά ποιος νοιάζεται για τον περιπτερά που δεν έχει «γραφείο σχέσεων εργασίας»;

Η Κεραμέως φαίνεται να ξεχνάει ποιος δημιουργεί δουλειές ή μήπως θυμάται, αλλά απλώς την βολεύει να παίζει τον ρόλο του φιλολαϊκού με ξένα λεφτά;

Αν την ξανακούσουμε να μιλάει για “στήριξη εργαζομένων” χωρίς να πει λέξη για αυτούς που  τους προσλαμβάνουν, να της στείλουμε μια κάρτα μέλους του ΚΚΕ,με αφιέρωση: «Καλή σταδιοδρομία στον αγώνα των τάξεων».

Αν δεν είναι ο Θεός  που «χτίζει το σπίτι», τότε ό,τι κι αν κάνουν οι άνθρωποι για να το χτίσουν είναι μάταιο. Όλες οι προσπάθειες πάνε χαμένες

Ψαλμός 126 (ή 127 κατά εβραϊκή αρίθμηση), στίχος 1

 

Η Θεσσαλονίκη ερημώνει κι εσείς που είστε;

Η πόλη καταρρέει οικονομικά και οι τοπικοί βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Η εικόνα της Θεσσαλονίκης σήμερα είναι αποκαρδιωτική. Στη Δωδεκανήσου, τη Μαρτίου, την Μπότσαρη, αλλά και στο ιστορικό κέντρο, τα καταστήματα μικρομεσαίων επαγγελματιών βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο. Οι δρόμοι μοιάζουν εγκαταλελειμμένοι, η εμπορική κίνηση έχει καταρρεύσει, και η τοπική οικονομία βυθίζεται, η μεσαία τάξη διαλύεται μπροστά στα μάτια μας.

Και οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας; Απόντες, τόσοι  υφυπουργοί κατάγονται από τη Θεσσαλονίκη και δεν έχει ακουστεί ούτε μία ουσιαστική πρόταση, ούτε μία φωνή αγωνίας ή διεκδίκησης. Μόνο σιωπή  ή στην καλύτερη, ανέξοδα δελτία Τύπου και φωτογραφίες σε χαμογελαστά εγκαίνια.

Πού είναι οι πρωτοβουλίες; Πού είναι η πίεση για στοχευμένα μέτρα στήριξης των τοπικών επιχειρήσεων; η  πόλη χρειάζεται δράση, όχι ευχολόγια. Και οι λεγόμενοι εκπρόσωποι του λαού συνεχίζουν  να πολιτεύονται  σαν να είμαστε ακόμα σε προεκλογική περίοδο, η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από δημόσιες σχέσεις. Έχει ανάγκη από πολιτικούς που καταλαβαίνουν την πραγματικότητα και παλεύουν γι’ αυτήν. Αν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, τότε ας δώσετε τη θέση σας σε κάποιον που μπορεί.

Η μεγαλύτερη τιμωρία για όσους δεν ασχολούνται με τα κοινά, είναι να κυβερνιούνται από κατώτερους

 Πλάτων

Πελατεία αγάπη μου! Κάθε πρόβατο και μια ψήφος

Στο νέο σίριαλ «Αγάπα με αν έχεις ΑΦΜ», πρωταγωνιστούν βουλευτές, πρόεδροι, πρόβατα-φαντάσματα και επιδοτήσεις που εμφανίζονται πιο συχνά κι από τον Θανάση Βέγγο στην τηλεόραση. ΟΠΕΚΕΠΕ – ένα ακρωνύμιο που θα έπρεπε να σημαίνει «Οργανισμός Προστασίας Εθνικών Κανονισμών Ελέγχου Παρατυπιών». Αντ’ αυτού, σημαίνει:

“Ο Πίσω Έχει Κομματάρχη Ενεργό Πάντα Ετοιμοπόλεμο”.

Τηλέφωνα πέφτουν βροχή:

– «Μπορείς να κάνεις το γλυκό καλαμπόκι… ανδρικό;»

– «Μείωσε τα ζώα, να του βγει η επιδότηση!»

– «Έχει πίεση, μην τον ελέγξετε, θα σκάσει ο άνθρωπος!»

Ειλικρινά, αν δεν ήταν αληθινό, θα το θεωρούσαμε αποτυχημένο σκετσάκι στο “Κομματικό Κουτί της Πανδώρας”.

Κι ενώ οι «γαλάζιοι σωματοφύλακες του ρουσφετιού» χορεύουν το χορό του “άμα δεν βοηθήσουμε τον δικό μας, πώς θα ξαναβγούμε;” ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι απών από τη σφαίρα της μικροεξυπηρέτησης και αυτό δεν είναι κριτική, είναι είδηση. Γιατί μπορεί να τον κατηγορούν για πολλά, αλλά κανείς δεν τον κατηγόρησε ποτέ να τηλεφωνεί για να βολέψει τον ξάδερφο, τον βαφτισιμιό ή τον μπατζανάκη. Ούτε καν για να σώσει έναν αγρότη από… καλαμπόκι με κρίση ταυτότητας.

Και το ερώτημα είναι πια πολιτικό, όχι νομικό: μπορεί ο Πρωθυπουργός να πολεμήσει ένα σάπιο σύστημα που ζει μέσα στην κυβέρνηση του; Γιατί «ἄνδρα δεί, οὐ λόγου», όπως έλεγαν και οι παλιοί.

Το κράτος είναι το μεγάλο ψέμα που όλοι συμφωνούν να πιστεύουν.»

 Νίτσε

Κάθε μέρα κι ένας λιγότερος

Μα τι στο καλό γίνεται πια στη Νέα Δημοκρατία; Είναι κυβέρνηση ή τηλεπαιχνίδι αποχωρήσεων; Δεν προλαβαίνει να στεγνώσει το μελάνι της τελευταίας παραίτησης και να σου η επόμενη Βορίδης, Χατζηβασιλείου, Σταμενίτης, Μπούκουρας,  πιο συχνές οι παραιτήσεις απ’ τα δρομολόγια του Προαστιακού. Κι όλες με την ίδια καραμέλα: «λόγοι ευθιξίας», μόνο που αυτή η «ευθιξία» έχει καταντήσει ανέκδοτο. Σαν να λέμε “παραιτήθηκε γιατί δεν άντεξε να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη.  Το θέμα με τον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλώς άλλο ένα σκάνδαλο  είναι το κερασάκι σε μια τούρτα μούχλας. Οι απλοί νεοδημοκράτες που ψήφισαν για «σταθερότητα» νιώθουν πια ότι πήραν φύλλο πορείας για το θέατρο του παραλόγου. Και ρωτούν: Πώς γίνεται κάθε φορά που κάτι πάει να σταθεί στα πόδια του, να σωριάζεται κάτω σαν πολυκατοικία με θεμέλια από γιαούρτι και κομματικά ρουσφέτια;

Μην ψάχνετε φαντάσματα και συνωμοσίες, το πρόβλημα δεν είναι εξωγήινοι, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα είναι μέσα στο γαλάζιο σπίτι  και μυρίζει. Ένας μηχανισμός που έχει ξεχάσει τι θα πει αξιοκρατία, που καλύπτει τα δικά του παιδιά όσο κι αν βρωμάνε.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν δεν θέλει να μείνει στην ιστορία ως διαχειριστής σαθρών καταλοίπων, πρέπει να ανοιχτεί στην κοινωνία , όχι στους κολλητούς και τα ξαδέρφια. Να μιλήσει ξανά στους πολίτες που τον πίστεψαν, κι όχι σ’ εκείνους που τον τραβάνε από τα μανίκια για μια καρέκλα και μια επιδότηση. Αλλιώς, το καράβι δεν βουλιάζει από τις τρικυμίες. Βουλιάζει όταν έχει τρύπα στον πάτο και όλοι κάνουν ότι δεν την βλέπουν.

Η εξουσία δεν διαφθείρει. Απλώς αποκαλύπτει τους διεφθαρμένους

George Bernard Shaw.

 

Fake news, real business και μια οικογένεια που δεν μασάει

Στο Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο γίνεται πρωτόγνωρος χαμός: θυμίζει καφενειακό τάβλι όπου όλοι φωνάζουν «πιες τον ελληνικό σου και άσε τα ζάρια». Δυο παικταράδες ετοιμάζονται για την καρέκλα του προέδρου: από τη μια ο μάνατζερ των PR, Αλέκος Κωστόπουλος, κι από την άλλη ο «παλιός της πιάτσας» Γιάννης Σαρακάκης, που κουβαλά στη ζώνη του δεκαοχτώ χρόνια θητείας στο Επιμελητήριο και κάτι βουνά από εμπειρία.

Μόλις, λοιπόν, κυκλοφόρησαν δημοσιεύματα που άφηναν υπονοούμενα ότι τα σαρακακίδεια αμάξια δεν… μυρίζουν αρκετή Αμερική, ο Γιάννης άστραψε και βρόντηξε. Έστειλε επιστολή-μπουρλότο, χαρακτηρίζοντας τα γραφόμενα «κατάπτυστα, μονομερή και υποκινούμενα». Με μια λαϊκή μαγκιά είπε: «Εγώ δεν μπαίνω σε λοβιτούρες, φυλάω το κύρος του μαγαζιού μας» και, εννοείται, θύμισε σε όλους ότι σκοπός του Επιμελητηρίου είναι να ενώνει, όχι να σπέρνει ζιζάνια.

Ο κόσμος του εμπορίου ψιθυρίζει: «Ε, ρε συ, εδώ ο Σαρακάκης έβαλε πλάτη σε Ελλάδα-ΗΠΑ, Σουηδία, μέχρι και στα… καρμπυρατέρ των Ιαπώνων· θα κολλήσει τώρα σε μερικά κλικ;» Κι ο ίδιος χωρίς να υψώσει ντεσιμπέλ απαντά με το πιο απλό όπλο: τη φήμη του. «Ενότητα και δουλειά» λέει, κλείνοντας το μάτι στους ψηφοφόρους μέλη σαν να τους κερνάει τσίπουρο.

Έτσι, όσο οι άλλοι ρίχνουν σκιές, ο «κύριος Honda-καρδιά-ελληνική» παίζει καθαρό παιχνίδι: φέρνει τα αμερικάνικα business πιο κοντά στην ελληνική πλατεία, χωρίς καπνογόνα και fake news. Οι σημερινές εκλογές ξεκίνησαν, τα μικρόφωνα παίρνουν φωτιά, αλλά ο Γιάννης δείχνει να έχει ήδη περάσει το τεστ της λαϊκής λογικής: «Άμα δουλεύεις σωστά, δεν φοβάσαι ούτε σκανδαλοθηρικά φύλλα ούτε ηλεκτρονικά τρολ».

Ένα ψέμα κάνει τον γύρο του κόσμου πριν η αλήθεια φορέσει τα παπούτσια της Μαρκ Τουέιν

 

Ο αφανισμός των ανεπιθύμητων

Η επίσημη αφήγηση λέει πως οι μικρομεσαίοι είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Στην πράξη, είναι η ακίδα στο μάτι κάθε κυβέρνησης που ονειρεύεται μια χώρα χωρίς πολίτες  μόνο πελάτες και διαχειριστές έργων. Το OΠΕΚΕΠΕ  δεν είναι σκάνδαλο∙ είναι manual ,είναι ο επίσημος τρόπος με τον οποίο το κράτος δείχνει ποιοι είναι οι καλεσμένοι στο τραπέζι  και ποιοι περισσεύουν…..  Το χρήμα ρέει άφθονο προς τους κολλητούς, τις εταιρείες-φαντάσματα, τα virtual πρόβατα, τα πολιτικά ανίψια και τους συμβούλους. Κι οι μικρομεσαίοι; Στους κάδους, μαζί με τα τιμολόγια που δεν πλήρωσε ποτέ το Δημόσιο.

Την ίδια ώρα, η Εφορία και ο ΕΦΚΑ βγαίνουν παγανιά, κυνηγούν ψίχουλα με λύσσα που θα ζήλευε και φοροεισπράκτορας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σου βάζουν κατάσχεση για 1187 ευρώ ,σου στέλνουν ειδοποιητήριο με απειλή πλειστηριασμού ,επειδή ξέχασες το τέταρτο τρίμηνο του 2019 και το κάνουν με περηφάνια  σαν να σώζουν την πατρίδα. Γιατί αυτό είναι σήμερα η Ελλάδα για τον μικροεπαγγελματία: μια επιχείρηση εκκαθάρισης, χωρίς καν την αξιοπρέπεια του “εκκαθαρίζω επειδή χρωστάς”, εκκαθαρίζουν επειδή υπάρχεις.

Άναυδοι παρακολουθούν οι γαλάζιοι μικρομεσαίοι, οι ίδιοι άνθρωποι που πίστεψαν, στήριξαν, ψήφισαν, χειροκρότησαν, που είδαν στο πρόσωπο της κυβέρνησης έναν υπερασπιστή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τώρα τους επιστρέφει βλέμμα γραφειοκρατικού περιφρονήματος και ειδοποίηση δήμευσης. Πίστεψαν πως θα τους σώσουν, αλλά τελικά τους αποψιλώνουν, τους στήριξαν σαν σπόνδυλο  και τώρα τους λυγίζουν σαν καλάμι.

Το κράτος δεν τους θέλει, θέλει να τους τελειώσει, θέλει πλατφόρμες, start-ups με αγγλικές ονομασίες και ένα μέλλον όπου κανείς δεν θα θυμάται τι σημαίνει “μαγαζί της γειτονιάς“. Η επιβίωση των μικρών θεωρείται πλέον πράξη αντίστασης.

Εμπρός καλές μου καρακάξες ένα χορωδιακό τραγούδι «ΚΡΑΑ, ΚΡΑΑ, ΚΡΑΑ…»

Όταν το κράτος γίνεται πανίσχυρο, οι πολίτες γίνονται υπηρέτες.

Frédéric Bastiat, Γάλλος οικονομολόγος και στοχαστής του 19ου αιώνα