Φαιδρά Πορτοκαλέα #021: O Σκλήκας, η Νέα Υόρκη, το ΚΕΒΕΙΣ, οι γαλάζιοι άφαντοι, το ζύγισμα, η πράσινη γκρίνια, η ΙΘΑΚΗ

Ο Σκλήκας την έκανε… συστημένη, λουκέτα στα ΕΛΤΑ και γράμματα στον αέρα

Στον χορό των παραιτήσεων, εκεί όπου οι καρέκλες λικνίζονται πριν αδειάσουν, ήρθε να προστεθεί και το όνομα του Σκλήκα Γρηγόρη, διευθύνοντος συμβούλου των ΕΛΤΑ. Μεσούσης της θύελλας των λουκέτων που έπεσαν σαν σιωπηλά γραμματόσημα σε ξεχασμένα χωριά, ο κ. Σκλίκας έκλεισε τον φάκελό του και αποχώρησε. Ο λόγος, όπως πάντα, οι “εξελίξεις”. Ένα ουδέτερο ουσιαστικό, ικανό να καλύψει από στρατηγικά ναυάγια μέχρι απλές διαφωνίες σε τραπέζια χωρίς αλάτι.

Τα ΕΛΤΑ κάποτε σύμβολο της κοινωνικής παρουσίας του κράτους, φορέας λαϊκής εγγύτητας για το χωριό, τον παππού, τη σύνταξη, περνά τώρα στην εποχή της συρρίκνωσης. Σαν να προσπαθεί να στείλει γράμμα με άδειο φάκελο. Η νέα στρατηγική, μας λένε, απαιτεί «εκσυγχρονισμό». Κι αν κάποτε το ταχυδρομείο πήγαινε τον πολιτισμό στις εσχατιές, σήμερα ο πολιτισμός… αποσύρεται με ειδοποιητήριο.

Ο κ. Σκλήκας, άνθρωπος της αγοράς με προϋπηρεσία στο ιδιωτικό σύμπαν, είχε αναλάβει την αποστολή της «εξυγίανσης». Σαν ταχυδρόμος των ριζικών αλλαγών, βρέθηκε να κρατά τον σάκο γεμάτο λουκέτα και όχι επιστολές.  Η παραίτησή του, εν μέσω αντιδράσεων για το κλείσιμο καταστημάτων, δεν ήρθε σαν κεραυνός, αλλά σαν ειδοποιημένο δέμα, αναμενόμενο και προπληρωμένο.

Κι εδώ ξεπροβάλλει το βασικό λάθος, όταν βάζεις τεχνοκράτες να διαχειριστούν κοινωνικούς θεσμούς, το αποτέλεσμα είναι σαν να στέλνεις e-mail σε γιαγιά που περιμένει το φάκελο με τη σύνταξη. Εκείνοι βλέπουν αριθμούς, δείκτες και PowerPoint. Εμείς βλέπουμε τον παππού με το μπαστούνι να περιμένει τον ταχυδρόμο, αλλά βλέπετε, στο Excel δεν φαίνεται η μοναξιά του χωριού, μόνο το έλλειμμα του οργανισμού….

Τελικά, κυβερνητική εμμονή είναι το να διορίζεις μάνατζερ να διοικήσουν ανθρώπινες ανάγκες, με την ίδια λογική που βάζεις vegan να κρίνουν πανηγύρι με κοκορέτσι. Το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο, ξινισμένα πρόσωπα και δράματα σε κάθε πιάτο.

Και τώρα; Τώρα αναμένουμε τον επόμενο διαχειριστή του συστημένου τέλους εποχής. Η διοίκηση αλλάζει, οι στρατηγικές επανεκτιμώνται, κι πολίτες μετράνε αποστάσεις από την παλιά καθημερινότητα, με το βλέμμα στο GPS αντί για τον ταχυδρόμο.

Οι άνθρωποι ξεχνούν πόσο εξαρτώνται από τα πράγματα… ώσπου αυτά να πάψουν να υπάρχουν

Τόμας Στερνς Έλιοτς , ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και νομπελίστας , ο άνθρωπος που έκανε την “Έρημη Χώρα” διάσημη, πολύ πριν ερημωθούν τα ΕΛΤΑ

Όταν η Αλλαγή Μυρίζει Πολιτική Ανακύκλωση, Νέο Πρόσωπο με Παλιά Συνταγή

Στην υπερπολιτικοποιημένη ζούγκλα της Νέας Υόρκης, η εκλογική νίκη του Zohran Mamdani παρουσιάζεται σαν επανάσταση, “ιστορική αλλαγή”, “νίκη της προόδου”, “φωνή των καταπιεσμένων”. Όλα ωραία και συγκινητικά, αλλά μήπως απλώς αλλάξαμε βιτρίνα στο ίδιο παλιό μαγαζί;

Γιατί όσο κι αν ο Mamdani πλασάρεται ως «αντισυστημικός», το σύστημα τον καλωσορίζει σαν παλιόφιλο. Το αφήγημα είναι έτοιμο, νέος, αριστερός, ακτιβιστής, γέννημα θρέμμα των social justice hashtags. Αλλά πίσω απ’ τα λόγια, τι αλλάζει στ’ αλήθεια; tα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες συμμαχίες, τα ίδια χειροκροτήματα από τα ίδια κανάλια.

Εδώ αρχίζει το φιλοσοφικό ανέκδοτο, μπορεί μια αλλαγή να είναι τόσο καλά οργανωμένη από το σύστημα, που τελικά να το ενισχύει; Γιατί, όσο κι αν φαίνεται να έρχεται “απ’ τα κάτω”, αυτό το “καινούργιο” μυρίζει περίεργα οικείο. Σαν το περιτύλιγμα που αλλάζει αλλά το περιεχόμενο μένει ίδιο, μια εξουσία που παριστάνει πως μεταμορφώνεται για να συνεχίσει να λειτουργεί όπως πάντα!!!

Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, γυρίζεις πίσω στον Τραμπ. Όχι γιατί ο Mamdani του μοιάζει, αλλά γιατί παίζει το ίδιο παιχνίδι από άλλη πλευρά. Ενάντια στο «κατεστημένο», υπέρ του «λαού», με φανατική βάση και εχθρό το “σύστημα”. Ίδιο σενάριο, άλλη παραγωγή.

Η «νέα πολιτική» δεν είναι και τόσο νέα. Απλώς έμαθε να μιλάει διαφορετικά για να κρατά τα ίδια ηνία. Κι ενώ ο κόσμος πανηγυρίζει, το μόνο που άλλαξε ήταν το target group. Γιατί τελικά, αν θες να διατηρήσεις την εξουσία, απλώς φρόντισε να σε αποκαλούν “επαναστάτη”.

Είναι ένα μεγάλο κλαμπ, κι εσύ δεν είσαι μέσα

George Carlin, ήταν ένας από τους πιο καυστικούς, ανατρεπτικούς και εμβληματικούς Αμερικανούς stand-up κωμικούς του 20ού αιώνα

Πού είναι η εφαρμογή της αναλογικότητας, οεο;

Ευκαιρίας δοθείσης, ας ρίξουμε μια ματιά στο θαυμαστό σύμπαν του Κέντρο Βεβαίωσης και Είσπραξης (ΚΕΒΕΙΣ) Θεσσαλονίκης, το οποίο υποτίθεται ότι κινείται εντός του πλαισίου της αρχής της αναλογικότητας όπως θεσπίζεται από το Ελληνικό Σύνταγμα και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως και λέμε “όμως” γιατί εδώ αρχίζει η κωμικοτραγική φάση στο συγκεκριμένο περιστατικό ένας φορολογούμενος καλείται να εκπληρώσει υποχρέωση μισού εκατομμυρίου ευρώ, ενώ το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο είναι ένα αυτοκίνητο αξίας περίπου 5.000 €. Και ναι, νιώθει την “στοργή” της υπηρεσίας που του κατάσχει ό,τι έχει κάτι που μάλλον θυμίζει κυνήγι λαγού με οβίδα.

Η λογική λέει, χρέος μεγάλο → εξετάζω περιουσία → κατάσχω ό,τι μπορώ λογικά και αναλογικά. Εδώ φαίνεται πως η αρχή της αναλογικότητας έμεινε έξω από το γραφείο του ΚΕΒΕΙΣ Θεσσαλονίκης , τουλάχιστον σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε.

Καταλαβαίνουμε ότι η φορολογία δεν είναι παιχνιδάκι. Όμως όταν το εργαλείο της είσπραξης γίνεται σφυρί αντί για κλιμακωτό όργανο, τότε η κανονικότητα θρυμματίζεται. Και όταν επανειλημμένα προκύπτουν αστοχίες όπως αυτή — δηλαδή άνθρωπος με ένα asset ≈ 5 000 € υποχρεώνεται για ένα χρέος 500 000 € τότε το σύστημα μοιάζει να παίρνει διαζύγιο από τη λογική και να παντρεύεται την υπέρβαση.

Το πιο σωστό θα ήταν να γίνει άμεσα έλεγχος για το αν εφαρμόστηκε πράγματι η αρχή της αναλογικότητας. Να δοθεί δυνατότητα επαναξιολόγησης της οφειλής και της κατάσχεσης. Να επικοινωνηθεί στους φορολογούμενους με σαφήνεια ποια κριτήρια οδηγούν σε κατάσχεση όχι «πάμε να πάρουμε ό,τι βρούμε και μετά βλέπουμε».

Αλλά πέρα από το τοπικό ΚΕΒΕΙΣ, υπάρχει κι ένα μεγαλύτερο ερώτημα, Τι κάνει τελικά το Υπουργείο Οικονομικών; Τι κάνει ο αρμόδιος Υπουργός, Κυριάκος Πιερρακάκης; Αφήνει τέτοιες εξόφθαλμες αστοχίες να συνεχίζονται ανεξέλεγκτα, ως προϊόν «υπερβάλλοντα ζήλου» κατά την εφαρμογή του φορολογικού νόμου; Δεν πρέπει να παρέμβει όταν ο κρατικός μηχανισμός πατάει το γκάζι της αυστηρότητας και πετάει στα σκουπίδια την κοινή λογική; Διότι χωρίς έλεγχο και διόρθωση, δεν έχουμε κράτος δικαίου. Έχουμε απλώς μια φορολογική μηχανή που ροκανίζει ό,τι βρει μπροστά της ακόμη κι όταν είναι φανερό πως δεν υπάρχει τίποτα να ροκανίσει.

Η τιμωρία πρέπει να έχει αναλογία με την παράβαση  Ηράκλειτος

Η Νέα Δημοκρατία και οι Άφαντοι Στρατιώτες της, όταν ο Μηχανισμός έχει πάρει άδεια άνευ αποδοχών

Στη Θεσσαλονίκη, την κάποτε προπύργιο της Νέας Δημοκρατίας, εκεί όπου οι καλοκαιρινές περιοδείες υπουργών συνοδεύονταν από ταρτάρ κομματικής συμμετοχής και οι τοπικές οργανώσεις έπαιζαν ρόλο κοινωνικού GPS του κόμματος, σήμερα επικρατεί μία σιγή πολιτικής ραδιοφωνίας.

Οι επερχόμενες εσωκομματικές εκλογές δείχνουν να βρίσκουν το μηχανισμό σε ηλεκτροεγκεφαλογράφημα επίπεδου καρτούν Looney Tunes. Οι υποψηφιότητες για τις ΔΕΕΠ σε πολλές περιπτώσεις είναι μονοψήφιες, χωρίς αντίπαλο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ρεύμα και συχνά χωρίς να ξέρουν καν οι ίδιες γιατί κατεβαίνουν. Πρόκειται για μια δημοκρατία με έναν υποψήφιο, πράγμα πιο κοντά σε διορισμό από ό,τι σε εκλογή.

Τα παλαιά μέλη, που άλλοτε ήταν η ραχοκοκαλιά του κόμματος, αρνούνται να ανανεώσουν την εγγραφή τους. Όχι από λήθη, αλλά από βαθιά αποστροφή. Δεν είναι ότι ξέχασαν ,είναι ότι θυμούνται πολύ καλά και δεν βλέπουν λόγο να ξαναμπλέξουν. Πολλοί δηλώνουν πως η κομματική τους πίστη δεν είναι πλέον αυτοματισμός αλλά προσωπική απόφαση με βαριά απογοήτευση στο υπόβαθρο.

Η κατάσταση θυμίζει μία οργάνωση που έχει εγκαταλείψει την ιδέα της κοινωνικής εκπροσώπησης, και λειτουργεί πια σαν ένα γραφειοκρατικό ΚΤΕΟ συνειδήσεων. Πέρασε ο βουλευτής, υπογράψαμε ένα χαρτί, φάγαμε ένα τυροπιτάκι, χειροκροτήσαμε (μηχανικά), και τέλος.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οργανωτικό είναι βαθιά πολιτισμικό. Ο μηχανισμός στις τοπικές κοινωνίες έχει πάψει να λειτουργεί ως φορέας ιδεών και έχει μετατραπεί σε γραφείο ρουτίνας, όπου κυριαρχεί η αίσθηση του «τι ώρα θα τελειώσει να πάμε σπίτια μας». Οι ΔΕΕΠ έχουν εξελιχθεί σε φαντασμαγορικά απομεινάρια του παρελθόντος, όπως τα αρχαία μνημεία, προκαλούν σεβασμό μεν, δεν ζει κανείς εκεί δε.

Η Πειραιώς βλέπει την αποσύνδεση αυτή με έντονη ανησυχία, αλλά φαίνεται να αδυνατεί να αρθρώσει ουσιαστική πρόταση αποκατάστασης. Στην πραγματικότητα, το κόμμα δείχνει να θεωρεί την κομματική πίστη δεδομένη, σαν φορολογική υποχρέωση. Αλλά οι ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ, ακόμα κι αυτοί με ισχυρούς δεσμούς, δεν είναι πια δεδομένοι. Το βλέμμα τους είναι αλλού και συχνά, πουθενά.

Το ερώτημα είναι σαφές και σκληρό: Μπορεί ένας μηχανισμός που δεν κινητοποιείται ούτε για τις ίδιες του τις εκλογές, να εμπνεύσει για οτιδήποτε πέραν αυτών; Αν δεν δοθεί πνοή, αν δεν επανέλθει η ουσία, η συμμετοχή και το πολιτικό κριτήριο στη λειτουργία των τοπικών δομών, τότε οι γαλάζιες ΔΕΕΠ της Θεσσαλονίκης ( και όχι μόνο) θα παραμείνουν ως ιστορικά λήμματα, σαν εκείνα τα παλιά πανό που ξεχάστηκαν σε κάποια αποθήκη, παρέα με τις ιδέες που κάποτε εκπροσωπούσαν. Μήπως ο κομματικός μηχανισμός πέθανε, απλώς δεν του το έχουνε πει ακόμα;

Οι νεκροί μόνο έχουν δει το τέλος του πολέμου Πλάτων

Ζυγίζει το νέο κόμμα… χωρίς να ρίχνει την κουτάλα στην κατσαρόλα

Ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίστηκε ξανά στο πολιτικό προσκήνιο, όχι με ντεσιμπέλ, αλλά με… ακριβείας κουβέντες. «Σταθμίζω την κατάσταση με προσοχή», είπε. Δηλαδή όχι «ναι», όχι «όχι», αλλά ένα πολιτικό «ίσως», ντυμένο με γραβάτα.

Το ερώτημα που αιωρείται πιο επίμονα κι από μυγάκι σε καφενείο είναι το εξής: πάει για κόμμα ή απλώς κάνει… πρόβες στα μικρόφωνα;

Ο πρώην Πρωθυπουργός δεν πέταξε κορώνες, δεν ανέβηκε σε κάγκελα, αλλά κατέθεσε μια μετρημένη σχεδόν μαθηματική δυσφορία. Μίλησε για ΝΔ που έχει «μεταλλαχθεί», που «πάει στα βράχια», που δεν είναι αυτή που ήξερε. Και κάπου εκεί, πολλοί δεξιοί ψηφοφόροι όχι οι «γαλάζιοι των σαλονιών» αλλά οι «παραδοσιακοί της λαϊκής» ένιωσαν ένα τσίμπημα στην καρδιά. Ίσως επειδή δεν έχουν πια σε ποιον να απευθυνθούν. Ούτε στα αριστερά βλέπουν ελπίδα, ούτε στο κόμμα που κάποτε τους εκπροσωπούσε.

Άρα, λες, θα το τολμήσει; Θα ιδρύσει κόμμα; Εδώ ο Σαμαράς θυμίζει τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά στο ψυγείο, κοιτάζει τη χωριάτικη, το σουφλέ και το γιαούρτι, λέει «πεινάω», αλλά δεν αγγίζει τίποτα. Μπορεί να σκέφτεται το έντερό του ή τη διατροφή του…..

Κι ενώ κάνει αυτήν την ιδιότυπη… πολιτικό νηστεία, ρίχνει και μερικά «προειδοποιητικά», ότι δεν τον καίνε οι φιλοδοξίες, ότι έχει μέσα του το εθνικό καθήκον, ότι «θα κρίνει όταν έρθει η ώρα». Είναι σαν να λέει: «Έχω το καζάνι έτοιμο, αλλά δεν έχω βάλει τη φωτιά ακόμα».

Εδώ κάπου, όσοι νιώθουν προδομένοι από την πορεία της ΝΔ, ίσως ακούνε αυτά και λένε: «Μπα, λες; Να βγει κανείς με μπέσα και λόγο πατριωτικό;». Δεν λέμε ότι ο Σαμαράς έχει τις απαντήσεις. Αλλά δείχνει να καταλαβαίνει τα ερωτήματα. Κι αυτό όσο κι αν είναι «στρογγυλό» κάτι λέει.

Είναι, βέβαια, πολύ πιθανό όλο αυτό να είναι μια κίνηση τακτικής. Ένα «είμαι εδώ», χωρίς να πει ξεκάθαρα «θα ηγηθώ» ή και να περιμένει αν η σημερινή ηγεσία φάει τα μούτρα της για να πει μετά: «Εγώ το έλεγα». Κλασικά πολιτικά αντανακλαστικά, με άρωμα… καλαματιανό. Ο Σαμαράς, τελικά, λειτουργεί σαν GPS που λέει: «Υπολογίζω νέα διαδρομή». Μόνο που δεν έχει πει ακόμα αν προορισμός είναι νέο κόμμα, πολιτική επιστροφή, ή απλώς ένα βιβλίο με τίτλο «Σκέψεις ενός ψύχραιμου πατριώτη».

Όπως κι αν το πάρει κανείς, η συνέντευξη του δεν πέρασε απαρατήρητη. Όχι γιατί είπε κάτι τρομερά ριζοσπαστικό, αλλά γιατί χτύπησε χορδές. Ιδίως στους «καφενειακούς» που πίνουν τον ελληνικό τους, μουρμουράνε για τις τιμές στο σούπερ μάρκετ και ψάχνουν έναν πολιτικό που να μη χρειάζεται GPS για να θυμηθεί από πού ξεκίνησε. Για τώρα, το μόνο βέβαιο είναι πως… δεν έχουμε τίποτα βέβαιο. Και εκεί που περιμένεις μια έκρηξη, έρχεται άλλη μια σταθμισμένη δήλωση.

Όταν αλλάζουν τα δεδομένα, αλλάζω γνώμη. Εσείς τι κάνετε, κύριε; John Maynard Keynes, οικονομολόγος

Το Μετρό πάει μπροστά, το ΠΑΣΟΚ τραβά το φρένο κινδύνου

Άνοιξε το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Επιτέλους. Μπήκαν μέσα άνθρωποι, χαμογέλασαν, έβγαλαν selfie, είπαν «ναι, ρε φίλε, έγινε!» κι εκεί που νόμιζες πως η πόλη βρήκε ρυθμό, πετάγεται το ΠΑΣΟΚ με ανακοίνωση και βαρύ ύφος, να μας θυμίσει πως «η Θεσσαλονίκη πληρώνει ξανά το τίμημα της προχειρότητας». Ε, όχι πια. Άμα ήταν έτσι, να το κλείσουμε τελείως να μη χαλάμε τη μελαγχολία τους.

Γιατί, όσο κι αν το ψάχνεις, δύσκολα βρίσκεις τέτοιο ταλέντο στο να γκρινιάζει κανείς ακόμη κι όταν κάτι προχωράει. Η πόλη κινείται, ο κόσμος εξυπηρετείται, χιλιάδες άνθρωποι πάνε στις δουλειές τους χωρίς να τους προσπερνά το λεωφορείο μέσα στη βροχή και το ΠΑΣΟΚ αναρωτιέται γιατί… διακόπτει προσωρινά την λειτουργία του!!

Ναι, σωστά διαβάσατε: το Μετρό κλείνει προσωρινά, όχι γιατί χάλασε ή γιατί “δεν τα υπολόγισαν σωστά”, αλλά γιατί μεγαλώνει, πάει παραπέρα, τραβά γραμμή προς την Καλαμαριά. Δηλαδή η πόλη κάνει βήμα μπροστά και το ΠΑΣΟΚ ψάχνει να βρει πίσω το λάθος βήμα. Είναι σαν να βλέπεις παιδί που μεγάλωσε και να του λες με αυστηρό ύφος «ναι, αλλά τα παπούτσια σου δεν κάνουν πια».

Η Θεσσαλονίκη όμως, φίλοι μου, δεν φταίει σε τίποτα. Έπαθε ό,τι και μια καλή νοικοκυρά, καθάρισε, σφουγγάρισε, έβαλε επιτέλους τάξη, κι ο καλεσμένος αντί να πει «μπράβο, λάμπει το σπίτι», της λέει «το χαλί δεν είναι σιδερωμένο».

Ε, κάπου φτάνει. Το Μετρό λειτούργησε, οι πολίτες το χρησιμοποίησαν, η πόλη ανέπνευσε. Και τώρα, επειδή το έργο επεκτείνεται για να φτάσει ακόμα πιο βαθιά στην καθημερινότητά της , στην Καλαμαριά και πιο πέρα το ΠΑΣΟΚ θυμήθηκε να βγει με ανακοίνωση. Μόνο που, δυστυχώς, δεν ανακοίνωσε ποτέ κάτι για τη χαρά των πολιτών. Και ξέρετε τι είναι πιο κουραστικό απ’ τη διαδρομή Συντριβάνι – Νέα Ελβετία; Η διαδρομή από το “μπράβο” μέχρι το “ναι, αλλά”.

Ας το πούμε καθαρά, η γκρίνια δεν είναι πολιτική. Είναι απλώς η τέχνη του να μην αναγνωρίζεις τίποτα. Κι αυτήν την τέχνη, το ΠΑΣΟΚ τη γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά.

Η μεγαλύτερη τιμωρία για έναν άνθρωπο δεν είναι να τον αγνοήσεις , είναι να τον κάνεις να νιώσει πως δεν μετράει James Baldwin, Αμερικανός Συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

ΙΘΑΚΗ, το Ημερολόγιο ενός πρώην Πρωθυπουργού σε Κρουαζιέρα Αυταπάτης

Αφού κυβέρνησε σαν να δοκίμαζε μενού σε all-inclusive ξενοδοχείο , λίγο απ’ όλα και πολύ από τίποτα, ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει, όχι με νέο κόμμα, αλλά με νέο… βιβλίο: «Ιθάκη».

Όχι, δεν είναι μυθιστόρημα φαντασίας, αν και θα μπορούσε. Είναι το χρονικό μιας πολιτικής Οδύσσειας, με τον ίδιο στον ρόλο του Οδυσσέα και τον ελληνικό λαό στον ρόλο των κουπιών. Και όπως κάθε καλός ήρωας της αρχαιότητας, έτσι κι αυτός επιστρέφει στην «Ιθάκη» του ή τουλάχιστον σε μια φαντασιακή εκδοχή όπου όλα πήγαν καλά, εκτός από αυτά που φταίνε οι άλλοι.

Το βιβλίο, απ’ ό,τι μαθαίνουμε από τα δημοσιεύματα και τις παρουσιάσεις του, δεν είναι αυτοκριτική, αλλά αυτομνημείο. Ένα κείμενο στο οποίο ο Αλέξης θυμάται τον Τσίπρα και συγκινείται. Περιγράφει την εποχή 2012–2019, το πρώτο του βήμα ως ηγέτης, τη ριζοσπαστική ελπίδα, τα μνημόνια, το ηρωικό… ΝΑΙ στο ΟΧΙ, και φυσικά την περιβόητη «έξοδο από τα μνημόνια», που ακόμα και ο Κύκλωπας…. Πολάκης δεν την είδε να έρχεται.

Η Ιθάκη του δεν έχει τέρατα. Οι Σειρήνες είναι τα ΜΜΕ, η Σκύλλα είναι ο Βαρουφάκης και η Χάρυβδη… τα νούμερα της Eurostat. Η «Ιθάκη» δεν είναι ένας τόπος επίγνωσης, αλλά μια δικαιολογία: «Έκανα ό,τι μπορούσα, φταίει ο καιρός». Μόνο που δεν φταίει ο καιρός όταν πηγαίνεις με βάρκα χωρίς πυξίδα.

Κι όμως, ο τίτλος είναι αριστοτεχνικός. Γιατί όντως μοιάζει με Ιθάκη όλο αυτό,μια πορεία γεμάτη καθυστερήσεις, ανατροπές, και τελικά απογοήτευση. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε με όνειρα και τέλειωσε με ΕΝΦΙΑ.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο Καβάφης

“Τα Καλύτερα Έρχονται” ήρθε επιτέλους ένα vidcast που δεν ντρέπεσαι να προτείνεις

Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα περισσότερα ελληνικά vidcasts είναι σαν ραντεβού στα τυφλά, ξεκινούν με ενθουσιασμό, αλλά μετά από 7 λεπτά θέλεις να προσποιηθείς ότι χτύπησε το κουδούνι και πρέπει να ταΐσεις τη γάτα. Όχι όμως αυτό.

Το “Τα Καλύτερα Έρχονται”, η νέα παραγωγή του TheOpinion.gr, μπαίνει με φόρα στο παιχνίδι και δεν φρενάρει ούτε για stop. Πίσω από το μικρόφωνο, η Έφη Αλεβίζου, που αποδεικνύει ότι μπορείς να είσαι δημοσιογράφος, αιχμηρή, ανθρώπινη και με χιούμορ, χωρίς να μιλάς σαν σε δελτίο ειδήσεων .

Η κουβέντα με την πρώτη της καλεσμένη, τη Νίκη Λυμπεράκη, είναι ό,τι πιο ανάλαφρα σοβαρό και σοβαρά διασκεδαστικό έχουμε δει τελευταία. Δύο γυναίκες που ξέρουν το χώρο, έχουν περπατήσει τα μονοπάτια της επικαιρότητας με στιλέτο και τώρα κάθονται χαλαρές να σου πουν τι παίζει χωρίς φίλτρα, χωρίς μισόλογα, και χωρίς να σου βγάλουν την ψυχή με “θεματάκια”.

Η Αλεβίζου ρωτάει, αλλά δεν ανακρίνει. Η Λυμπεράκη απαντάει, αλλά δεν ωραιοποιεί. Και εμείς παρακολουθούμε μια σπάνια, αληθινή συζήτηση, γεμάτη ουσία, γέλιο, στιγμές προσωπικές αλλά και βαθιά δημοσιογραφικές. Το βίντεο κυλάει σαν φίνο κρασί (όχι από το σούπερ μάρκετ από αυτά που κρύβεις στο ντουλάπι για “καλή παρέα”). Δεν έχει κραυγές, δεν έχει βαρύγδουπες ατάκες του τύπου “όπως είπε ο Καζαντζάκης…” έχει αλήθειες, χαμόγελα και λίγο ανελέητη ειλικρίνεια, του, let’s be honest, που μας έχει λείψει.

Αν δεν το είδες, δες το, https://www.youtube.com/watch?v=H8dCVYpNbKQ Αν το είδες, στείλ’ το. Αν δεν το στείλεις, τουλάχιστον πάτα ένα replay και πες ότι το ‘κανες.

Η αλήθεια δεν φοβάται το φως Μενέλαος Λουντέμης

Και μετά από καιρό κλείνουμε την σημερινή μας πορτοκαλιά μ ένα ΚΟΥΙΖ

Ποιος Θεσσαλονικιός μεγαλοπαράγοντας, πρόεδρος και CEO γνωστής ιστορικής εταιρείας των media, πουλάει τις μετοχές του ή απλώς δοκιμάζει αν το “ψάρι” τσιμπάει;

Όταν αρχίζει να πουλάει μετοχές κι ο πρόεδρος, ή μυρίζει χρήμα ή… κάτι κάηκε στην κουζίνα και δεν είναι τσουρέκι!

Φαιδρά Πορτοκαλέα