Θέλουμε κι άλλους Παπανικολάου να… μιλάνε

Η κοινωνία είναι τα social media; Άραγε υπάρχει τόση σκατοψυχιά ανάμεσά μας;

Επιθέσεις, φιλοσοφία του cancel , απαξίωση, λασπολογία σε μαζικότητα. Από troll προφίλ, από σελίδες που δημιουργούνται για αυτό το σκοπό και από κοντά από θύματα του όχλου.

Αυτή είναι μια εικόνα σήμερα στα ελληνικά social media. Φαντάζομαι και στο εξωτερικό αλλά στέκομαι περισσότερο στο δικό μας τοπίο, το οποίο μελετώ λόγω της εργασίας μου εδώ και 16 πλέον χρόνια.

Δεν ήταν έτσι οι διάλογοι το 2009, ούτε καν στις αρχές των μνημονίων. Αν έβαζα ένα ορόσημο είναι μετά το 2012 , αποκορύφωμα στον τεράστιο διχασμό του δημοψηφίσματος, εκτός ελέγχου πολλές φορές οι συζητήσεις και για την Συμφωνία των Πρεσπών.

Σήμερα είναι καθημερινότητα. Από τον Μητσοτάκη μέχρι τον Μαζωνάκη και από τον Πορτοσαλτε μέχρι την Εθνική Ελλάδος. Για τα πάντα θέλουμε να μαλώνουμε. Γράφουμε στο πληκτρολόγιο με λέξεις που δεν θα τις χρησιμοποιούσαμε ούτε στο καφενείο. Μοιάζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν μια μεριά της καθημερινότητας μας που ξεσπάμε την πίεση της μέρας μας.

Χωρίς όμως να σκεφτούμε ότι μιλάμε για ανθρώπους. Για έμψυχα όντα. Που μπορεί να διαβάσουν, να επηρεαστούν, να τους κάνουμε κακό. Γιατί; Επειδή έφαγαν τρία γκολ από τη Δανία; Επειδή ο Μαζώ έχει κάνει μια επιλογή τρόπου ζωής που ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ; Επειδή ένας opinion leader πιστεύει κάτι άλλο απο εμάς να του ευχόμαστε να πάθει τα χειρότερα και αυτός και η οικογένεια του;

Μίσος, φθόνος, εύκολα λόγια. Είναι όμως η πλειοψηφία αυτή πλέον της κοινωνίας;

Ο Κώστας Παπανικολάου, αυτός ο εμβληματικός αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας στο μπάσκετ, που δίνει πάντα το παρών, που ήταν σε όλα τα τουρνουά που φάγαμε σφαλιάρες, θέλησε αντί να μιλήσει για την πρόκριση στην τετράδα να στείλει ένα τεράστιο μήνυμα.

“Χθες το βράδυ παρακολουθώντας το ποδόσφαιρο μετά στα σόσιαλ είδα πολλούς να μειώνουν αυτά τα παιδιά και την προσπάθειά τους, μια πολύ ελπιδοφόρα γενιά που αν μη τι άλλο εκπροσωπούν την Ελλάδα. Το στενάχωρο δεν είναι ότι βλέπω μικρά παιδιά να το κάνουν που έχει γίνει συνήθειο, αλλά βλέπω και μεγαλύτερους σε ηλικία να κρίνουν παιδιά μικρότερα που έχουν διαγράψει μια πορεία και στο τέλος της ημέρας παλεύουν για τη χώρα μας. Όλοι οι γονείς λέμε ότι θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν καλοί άνθρωποι στην κοινωνία και χρήσιμοι. Όταν εμείς σαν παραδείγματα είμαστε έτσι, πώς περιμένουμε τα παιδιά μας να γίνουν αυτό που πρέπει να γίνουν; Κι αυτό έγινε τώρα στον αθλητισμό, αλλά είναι μια μικρογραφία. Όλοι πρέπει να αλλάξουμε το τσιπάκι και να βλέπουμε το θετικό, όχι το αρνητικό και την τοξικότητα”.

Προσωπικά πιστεύω ότι αυτοί που φωνάζουν δεν είναι πλειοψηφία. Αυτοί που βρίζουν, αυτοί που καταριούνται, αυτοί που μειώνουν, απαξιώνουν ελαφρά την καρδία δημόσια δεν είναι η πλειοψηφία. Είναι ηχηρή μειοψηφία.

Η πλειοψηφία αρνείται να σχολιάσει, να μαλώσει, να ασχοληθεί με όλα αυτά. Αρνείται να μπλέξει. Αρνείται να καταδικάσει ακόμα και αυτά τα κακώς κείμενα. Απλά για να μην μπει στο στόχαστρο, απλά και γιατί η αδιαφορία είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της εποχής.

Θέλουμε πολλούς Παπανικολάου. Αλλά να μιλάνε. Από τα παιδιά τους στο σπίτι μέχρι και δημόσια. Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτήν την κατηφόρα. Όλοι εμείς που θέλουμε ένα άλλο επίπεδο πολιτικού διαλόγου. Ένα άλλο επίπεδο παιδείας στη χώρα.