Στην δουλειά με πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων

Η ανθρωπότητα επιστρέφει – έχει επιστρέψει για την ακρίβεια – πολλές δεκαετίες πίσω.

Ζούμε στην εποχή του μεσοπολέμου και είναι θέμα χρόνου να επαναληφθεί η ιστορία.

Ο Δυτικός κόσμος απέτυχε 80 χρόνια μετά να κρατήσει ζωντανές και σημαντικές αξίες, όπως την αξία της Ελευθερίας. Ελευθερία στη Ζωή, Ελευθερία στο Λόγο, Ελευθερία στην Τέχνη.

Η ελευθερία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει αντιστραφεί εξαιτίας της δύναμής τους. Αντί να είναι μέρος της ζωής μας, τα κάναμε ΟΛΗ τη ζωή μας, όλη την ύπαρξη μας. Μία φενάκη ότι αν δεν υπάρχουμε στα social media δεν υπάρχουμε και γενικά.

Υπάρχουν σήμερα εργοδότες, κυρίως στο κομμάτι της επικοινωνίας και της δημοσιογραφίας, που μελετούν την δυναμική των social σου πριν σε προσλάβουν. Δεν ενδιαφέρονται αν έχεις γνώσεις, ικανότητες, work ethic αλλά αν έχεις followers, αν το προφίλ σου δεν έχει μπαναριστεί κλπ.

Έτσι λοιπόν και οι εταιρείες τρέμουν τα cancel κάθε μορφής. Πιστεύουν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου αν τυχόν για λίγα 24ωρα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα. Αποτέλεσμα αυτού οι σπασμωδικές κινήσεις που φέρνουν ως επί τω πλείστον χειρότερα αποτελέσματα.

Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα στην οποία ζει και η Pizza Fan. Χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την προώθηση της πίτσας της, επενδύει σε alternative content γιατί αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα.

Ένα σκετσάκι στα σοσιαλ είναι προτιμότερη έμμεση διαφήμιση από την άμεση. Θα αγοράσω την πίτσα όχι γιατί έχει εξαιρετική ζύμη, υλικά, έρχεται στην ώρα της αλλά γιατί ο αγαπημένος μου κωμικός γύρισε ένα πετυχημένο βίντεο. Λειτουργεί όμως και ενισχυτικά. Το καλό προϊόν θέλει και καλή διαφήμιση. Και ποιός βλέπει πια τηλεόραση για να παίξουμε σποτακια; Όλοι σε μια οθόνη είμαστε. Όποτε content ατελείωτο.

Τι γίνεται όμως όταν το πρόσωπο που έχουμε επιλέξει για το content μας,κάνει κι άλλες δουλειές; Και σε εκείνες τις άλλες δουλειές μπορεί να κάνει κάτι πολύ διαφορετικό; Έχει λόγο η ιδιοκτησία να το απαγορεύσει; Έχει αποκλειστικότητα; Προφανώς και όχι.

Τι συμβαίνει όμως αν στην άλλη εργασία, αυτό που κάνει το συγκεκριμένο πρόσωπο ενοχλεί μια μερίδα πολιτών; Και αυτοι οι πολίτες κάνουν έναν μεγάλο θόρυβο είτε μέσω παραδοσιακών τρόπων (τηλεφωνήματα) είτε στην ίδια την πηγή επικοινωνιακής δυναμικής της εταιρείας, στα social media. Μπορούν να συνδέονται οι δύο περιπτώσεις; Έχει το δικαίωμα, ηθικό και νομικό, η κάθε εταιρία να απολύσει για λόγους που δεν σχετίζονται με το αντικείμενο της συνεργασίας μας;

Θα πρέπει δηλαδή ο κάθε κωμικός/ influencer να δίνει το σενάριο ενός σκετς σε όλους τους εργοδότες του- είτε έχουν σχέση είτε όχι – προς έγκριση;

Θα έπρεπε το κείμενο που έστειλα στην εφημερίδα το Καρφί να το δώσω προς έγκριση νωρίτερα στην ιδιοκτησία του TheOpinion; Αν θέλω να ανεβάσω ότι μου λείπει ο Σαμάτα γιατί ο ΠΑΟΚ δεν βάζει γκολ, θα πρέπει να ρωτήσω πρώτα τον Σταύρο Κόλκα αν είναι σύμφωνος ή μπορεί να του προκαλέσω πρόβλημα; Αν πιστεύω αύριο μεθαύριο ότι ο Ρασβαν πρέπει να φύγει, θα απολυθω γιατί θα το εκφράσω δημόσια αν είμαι καλεσμένος σε μια εκπομπή και με ρωτήσουν πέρα από τα πολιτικά και για τον ΠΑΟΚ να πω τη γνώμη μου;

Δεν έχει τέλος όλο αυτό, αν δεν το αντιλαμβάνεστε για όσους έχουμε βήμα και η φύση της δουλειάς μας είναι η διαρκής έκθεση. Θα έπρεπε δηλαδή ο Πάνος Ρούπος να ρωτήσει την Pizza Fan αν θα συμμετέχει σε αντιφασιστικό φεστιβάλ; Και τι αστεία δηλαδή θα έλεγε στο αντιφασιστικό; Αυτά που θα άρεσαν στο συγκεκριμένο κοινό. Τί θα έλεγε; Για το πόσο επικίνδυνος είναι ο ακροαριστερός φασισμός και οι μολότοφ;

Ο Μπογδάνος και οι λοιποί YouTubers έχουν κάθε δικαίωμα να δηλώσουν θιγμένοι. Έχουν κάθε δικαίωμα να πουν ότι αυτό δεν είναι αστείο. Ούτε εγώ γέλασα. Ούτε εμένα μου αρέσουν τα αστεία με τα Θεία. Ούτε οι βρισιές σε σκετσάκια. Και αν θέλουν να ξεκινήσουν μποϋκοτάζ και αυτό δικαίωμα τους είναι. Έτσι είναι η Ελευθερία. Πρέπει να την δέχεσαι από παντού.

Σημειωτέον πρέπει να προσμετρηθεί αν οι εκφράσεις περί σκουπιδιών, απλυτων κλπ για έναν άνθρωπο είναι σύννομες. Γιατί σε ένα κανάλι αυτες οι εκφράσεις θα ήταν μηνύσιμες. Στο YouTube ακόμη αυτά είναι ελεύθερα. Ακόμη.

Η απόφαση της εταιρίας ήταν και είναι το μεγάλο πρόβλημα. “Μπορείτε να διανοηθείτε τι ασκός ανοίγει αν οποιοσδήποτε εργοδότης διαφωνεί με τις απόψεις εκτός εργασίας ,να μπορεί να σε στέλνει σπίτι?..Έχετε ιδέα τι σημαίνει αυτό?” εγραψε πολύ σωστά ο Αλέξανδρος Τσουβέλας.

“Δεν κινδυνεύει η κοινωνία από ενα αστείο που δεν σου άρεσε.. Ακυρωσε τον οποιονδήποτε δεν γουσταρεις μέσα σου και προχώρα παρακάτω..Πρέπει να μισούμε?”. Πώς μπορεί κανείς νοήμονας να μην συμφωνήσει μαζί του. Θα πηγαίνουμε στη δουλειά με πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; 

Και θα κλείσω το σημερινό πόνημα με μια ακόμη ανάρτηση που με εξέφρασε από τις εκατοντάδες που διάβασα από χθες. Του Παναγιώτη Παπαχατζή. “Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν η pizza fan είχε απλά γράψει κάτι τέτοιο: «Η συνεργασία μας με δημιουργούς περιεχομένου αφορά αποκλειστικά τα βίντεο που παράγονται στο πλαίσιο της συμφωνίας μας. Οι απόψεις και οι τοποθετήσεις τους εκτός αυτής της συνεργασίας εκφράζουν αποκλειστικά τους ίδιους. Ως πάγια αρχή, δεν σχολιάζουμε καλλιτεχνικά έργα ή προσωπικές δηλώσεις. Εμείς παραμένουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που γνωρίζουμε καλύτερα: να σερβίρουμε εξαιρετική πίτσα σε όλους.» Elementary my dear Watson.