Οι πολιτικοί πρεσβύωπες του ΣΥΡΙΖΑ

«Ο Τσίπρας κινείται σε διαφορετική τροχιά από τον ΣΥΡΙΖΑ» έγραφα στις 17 Ιουνίου, πριν περίπου τέσσερις μήνες.  Μιλούσα για μια «αυτόνομη πορεία στο δρόμο δημιουργίας ενός νέου πολιτικού σχηματισμού».

Ήμουν επηρεασμένος από όσα είδα και βίωσα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε για την ομιλία Φάμελλου φροντίζοντας να στείλει τα μηνύματά του μέσω από την σελίδα του στο facebook. Όχι, δεν έκανε καμία τοποθέτηση για το παρόν και το μέλλον του κόμματος αλλά στο δρόμο προς το γήπεδο του Περιστερίου οι στενοί του συνεργάτες ανέβασαν ένα απόσπασμα της ομιλίας του σε εκδήλωση του Ινστιτούτου λίγες μέρες πριν. Παράλληλα όσο ήταν στο συνέδριο, παρά τα χειροκροτήματα, την αποθέωση, δεν ανέβασε ΤΙΠΟΤΑ στην σελίδα του. Ούτε την επόμενη μέρα, ούτε λίγες μέρες μετά. ΠΟΤΕ.

«Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβει κανείς τί θα επακολουθήσει; Το σκηνικό είναι πιο ολοκάθαρο» έγραφα παρακινούμενος από αρκετές ομιλίες στελεχών που τους έβλεπα με ιδιαίτερο στόμφο να δηλώνουν ανοικτά στο συνέδριο ότι θα μείνουν… στον πάγκο. Έχετε δει εσείς πολλούς πολιτικούς σε συνέδρια να επιθυμούν την… εξέδρα; Προφανώς ο στόχος ήταν ξεκάθαρος να φύγουν από την δημοσιότητα και να επιστρέψουν την κατάλληλη στιγμή.

«Ο Αλέξης Τσίπρας θα απευθυνθεί στην κοινωνία. Στη βάση. Σε αυτή τη γείωση που έχει με τους πολίτες. […] Δεν θα έρθει αυτή τη φορά ριζοσπαστικά για να αλλάξει τον κόσμο. Δεν έχει ίσως και τις δυνάμεις να το κάνει. Θα χρησιμοποιήσει την εμπειρία του, την γνώση διακυβέρνησης για να υπάρξει κάποιος απέναντι στον Μητσοτάκη» άλλη μια φράση από εκείνο το άρθρο της 17^ης Ιουνίου.

Για όσους δεν με γνωρίζουν, αυτή τη στιγμή δεν κομπάζω ότι προέβλεψα το μέλλον, ούτε ότι κάνω περίφημες πολιτικές αναλύσεις. Μακριά από μένα η αλαζονεία του πολύξερου. Απλά θυμάμαι να τα επισημαίνω τόσο εντός του συνεδρίου σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όσο και κατά την επιστροφή μου σε συναδέλφους που μου ζητούσαν να τους μεταφέρω την εμπειρία μου.  

Για μένα ήταν ολοφάνερο αλλά πραγματικά μου έκανε εντύπωση που δεν το παραδέχονταν βουλευτές, στελέχη, πρώην υπουργοί. Όλοι έκαναν ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ το… κακό. Ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν και είναι πάντα σύντροφος. Και τώρα το ίδιο κάνουν. Την περασμένη εβδομάδα δεν έλεγαν ότι ακόμη είναι μέλος του κόμματος; Ο άνθρωπος τους έφτυνε (πολιτικά πάντα) και εκείνοι έλεγαν ότι βρέχει.

Και χθες μιλώντας με έναν αγαπημένο φίλο και εξαίρετο παράδειγμα συναδέλφου, θυμήθηκα τις τότε μας συζητήσεις. Αλλά και μια ατάκα που έλεγε ο Άρης Σερβετάλης στους Singles. «Υπαρξιακή πρεσβυωπία. Βλέπουμε αυτά που είναι μακριά και στα κοντινά έχουμε τύφλωση» θέλοντας να εξηγήσει το γεγονός ότι δίνουμε τις καλύτερες συμβουλές για τα προβλήματα των φίλων μας, αλλά στα δικά μας «στραβισμός».

Ε αυτό έχουν πάθει από τότε που διακυβέρνησαν τον τόπο στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Υπαρξιακή πρεσβυωπία. Προσπαθώντας να υποστηρίξουν γιατί έπρεπε να χάσουμε έξι μήνες, να ονοματίσουμε την τρόικα θεσμούς, να παρθούν όλα τα αποθεματικά των ταμείων για την περίφημη διαπραγμάτευση, να κλείσουν οι τράπεζες, να γίνει δημοψήφισμα χωρίς να τηρηθεί το αποτέλεσμα του (θα το ξαναγράψω – ευτυχώς που έγινε η κυβίστηση γιατί δεν υπήρχε Plan b), να υπογραφεί μνημόνιο, να υπάρξουν ματωμένα πλεονάσματα, για να τα κάνουν όλα αυτά και να παραμείνουν Αριστεροί, ε «στραβώθηκαν». Και δεν βλέπουν πολιτικά πλέον στα 2 μέτρα.

Το 80% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ λέει σήμερα ότι θα ψηφίσει το κόμμα Τσίπρα, αλλά υπάρχουν στελέχη και δημοσιολόγοι που λένε «για δείτε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεσε στην πρόθεση ψήφου».

Για αυτό και οι 149 βουλευτές έγιναν 25 σε μια δεκαετία. Για αυτό η κατρακύλα δεν θα έχει τέλος. Όσο διαρκεί η «υπαρξιακή πρεσβυωπία» και όσο προσπαθούν αντί να μιλήσουν πολιτικά, να δικαιολογούν και να ωραιοποιούν τα πάντα.