Οι άδειες καρέκλες που δεν τιμούν κανέναν

Σε ένα από τα πολλά εορταστικά τηλέφωνα που έλαβα χθες, υπήρξε η ερώτηση «Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν πήγε στην κηδεία του Σαββόπουλου;». Γεγονός που δεν ισχύει αλλά ας τα πιάσουμε ένα-ένα.

Το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα εμείς οι δημοσιογράφοι, με το πώς οι υπόλοιποι πολίτες που δεν ζουν μέσα στις ειδήσεις όπως εμείς, ήταν ίσως από τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα στο Ράδιο Θεσσαλονίκη. Μαζί με το να «βάζουμε μπροστά» την κοινή λογική.

Η αρχική είδηση ήταν ότι οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης δεν πήγαν στην κηδεία του Σαββόπουλου. Στο κάδρο αρχικά οι Ανδρουλάκης-Φάμελλος-Χαρίτσης-Κουτσούμπας. Και επειδή δεν ήταν οι συγκεκριμένοι αυτόματα «πήρε μπάλα» και τα κόμματά τους.

Το ΠΑΣΟΚ ενημέρωσε ότι ο πρόεδρος του κόμματος εκπροσωπήθηκε από τον γραμματέα της ΚΟΕΣ Γιάννη Βαρδακαστάνη. Από το ρεπορτάζ προκύπτει ότι ο Ν.Ανδρουλάκης εγκαίρως είχε μιλήσει με την οικογένεια Σαββόπουλου και την είχε ενημερώσει ότι δεν προλαβαίνει να επιστρέψει από το εξωτερικό. Επίσης στην Μητρόπολη ήταν οι Αννα Διαμαντοπούλου, Κώστας Λαλιώτης, Μιλένα Αποστολάκη, Χάρης Δούκας και δεκάδες στελέχη. Αλλά τα ρεπορτάζ δεν άλλαξαν. Πρόσθεσαν μια παρένθεση δίπλα στο όνομα του Νίκου Ανδρουλάκη αλλά η λέξη ΠΑΣΟΚ δεν αφαιρέθηκε. Ορισμένοι έβαλαν τη λέξη «ιστορικό» δίπλα στο όνομα του κόμματος θέλοντας προφανώς να ξεχωρίσουν το παλιό με το σήμερα του Ανδρουλάκη, στο πλαίσιο ενός αδυσώπητου τσουβαλιάσματος προς τέρψη των ακροκεντρώων.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν λοιπόν στο τελευταίο αντίο του Διονύση Σαββόπουλου. Αλλά η εντύπωση στον γενικό πληθυσμό είναι η παραπάνω ερώτηση που άκουσα από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. «Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν πήγε στην κηδεία του Σαββόπουλου;». Αυτό έχει μείνει ως συμπέρασμα στους πολίτες.

Πάμε τώρα και στα σοβαρά…

Η φωτογραφία με τις άδειες καρέκλες των «επισήμων» από την τελετή ήταν γροθιά στο στομάχι για όλους τους προοδευτικούς πολίτες. Δεν είναι δυνατόν να γυρνάς την πλάτη σε ένα τεράστιο Έλληνα, έναν σπουδαίο δημιουργό που τίμησε την χώρα και τον πολιτισμό της επειδή δεν θέλεις να σταθείς δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ή δεν θέλεις να «ανεχθείς» να εκφωνήσει έναν από τους επικήδειους.

Δεν ξέρω γιατί ο επικήδειος και ποιος θα τον εκφωνήσει πρέπει να επηρεάζει την απόφασή σου να τιμήσεις τον εκλιπόντα. Πάνε στην εκκλησία και μείνε πίσω πίσω, μακριά από τα φωτογραφικά ενσταντανέ. Όπως έκανε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Θα μπορούσε ως αρχηγός κόμματος να ήταν δίπλα στον Χαρδαλιά ή τον κ. Βαρδακαστάνη. Αντ’ αυτού όπως φαίνεται και στο βίντεο του TheOpinion βρίσκεται δύο βήματα μακρύτερα, στο πλατύσκαλο αποχαιρετώντας τον Νιόνιο με το πιο θερμό της χειροκρότημα.

Αυτήν την Αριστερά δεν πρόκειται να την καταλάβω ποτέ. Δεν μπορώ να την κατανοήσω. Αυτό το «ή με μας ή εναντίον μας» δεν είναι προοδευτισμός. Μπορώ να καταλάβω κάπως τους «προδομένους». Που δεν πίστεψαν την πολιτική του αλλαγή μετά το 1989. Αυτούς ναι. Έζησαν σε μια άλλη εποχή, πολύ πιο πωρωμένη, πολύ των άκρων. Με τα γαλάζια και πράσινα καφενεία, με την Αριστερά ακόμη δακτυλοδεικτούμενη. «Πώς ένας άνθρωπος που βασανίστηκε μπορεί να μιλήσει έτσι πλέον για την Αριστερά;» Αυτούς τους καταλαβαίνω, χωρίς να ασπάζομαι την άποψή τους.

Ο καθένας μπορεί να αλλάξει πολιτική άποψη, ψήφο, τοποθέτηση, να πει ποιοι του αρέσουν και ποιοι όχι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα αναγνωριστεί το έργο του, ούτε ότι η παρουσία σου στην κηδεία του θα σημαίνει ότι συμφωνείς με τις απόψεις του εκλιπόντα.

Πόσο αυτονόητο… ΄

Όμως δεν μπορώ να καταλάβω τους γεννημένους μετά το 1980 πχ. 45 χρονών άνθρωποι, νέα πολιτικά στελέχη να έχουν τραγουδήσει σε όλα τα φεστιβάλ τους τον Σαββόπουλο αλλά στην κηδεία να μην πηγαίνουν ως πολιτική θέση. Και να επιβραβεύεται αυτή η στάση από δεκάδες μέλη των κομμάτων τους.

Πόσο λάθος…

Το αν το εκμεταλλεύτηκαν η Ομάδα Αλήθειας, η στρατευμένη φιλοκυβερνητική ενημέρωση ποσώς με απασχολεί. Αν θέλεις να φέρεις την Αλλαγή στον τόπο πρέπει να εμπνεύσεις και να ενώσεις. Με μικροπρέπειες δεν εμπνέεις. Με το να μην αποδέχεσαι έναν επικήδειο ή κάποιους υπουργούς που θα πάνε στην κηδεία δεν ενώνεις. Γιατί ήσουν εσύ που κατηγόρησες τον Πρωθυπουργό για τοξικότητα και διχασμό για την τροπολογία του Αγνώστου Στρατιώτη. Και τώρα λίγα 24ωρα μετά τι πράττεις; Δεν διχάζεις λέγοντας αυτός ο καλλιτέχνης τιμάται όχι για το έργο του αλλά για τις πολιτικές του απόψεις;

Είναι όλο λάθος. Και σε μια κοινωνία που απομακρύνεται διαρκώς από τα κόμματα, αυτές οι πράξεις κάνουν το πολιτικό σύστημα ακόμη πιο μικρό στα μάτια των πολιτών.