Ο «επαγγελματίας» Τσίπρας και οι «εξαπατημένοι» πρώην

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιστρέψει για τα καλά στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι μέρος της πολιτικής ατζέντας. Αδιαμφισβήτητα.

Ο πρώην πρωθυπουργός κινείται τις τελευταίες εβδομάδες σε ρυθμούς “Ιθάκης”. Το βιβλίο του είναι το κυριότερο μέρος του rebranding του. Θα ακολουθήσει ο τρόπος που θα κάνει πράξη το νέο του όραμα για την Αριστερά όπως είπε ότι γράφει στον επίλογο του βιβλίου.

Μέχρι τώρα όλα τα βήματά του είναι άκρως “επαγγελματικά”. Με σεβασμό σε όλα τα ΜΜΕ δίνοντας όλες τις πληροφορίες χωρίς εξαιρέσεις, με audiobook, με καθημερινή θεματολογία για το βιβλίο, άλλοτε ενδιαφέρουσες πολιτικά, άλλοτε χρηστικές, άλλοτε παρουσιάζοντας backstage.

Όλα παίζουν ρόλο το 2025 στην πολιτική επικοινωνία. Και μέχρι στιγμής ο Αλέξης Τσίπρας τα κάνει όλα σωστά. Επικοινωνιακά και επαγγελματικά. Πολιτικά θα κριθεί όταν κατέλθει ξανά και επισήμως.

Παρακολούθησα με πολύ μεγάλη προσοχή το vidcast μαζί με τον Αιμίλιο Χειλάκη. Δεν είδα προσωπικά έναν διαφορετικό Τσίπρα από του 2019, αλλά είδα σίγουρα έναν πιο δημιουργικό Τσίπρα από το 2023. Στέκεται στην εμπειρία του, θέλει να αναδείξει την δική του οπτική στα γεγονότα της εποχής, να αλλάξει ίσως την κατεστημένη άποψη για το “αχρείαστο μνημόνιο” και το εξάμηνο της πιο “επικίνδυνης” και “ατελέσφορης” διαπραγμάτευσης.

Με αυτά που άκουσα θεωρώ ότι στρογγύλεψε τα γραφόμενα του. Είπε ο ίδιος ότι ήθελε να είναι δίκαιος, να αποδώσει τις σωστές λέξεις. Συνήθως με τόσες αλλαγές, το πρώτο αυθόρμητο κείμενο χάνεται. Βέβαια, η ανάγκη να αποδομηθεί όλη η περίοδος 2015-2019 δεν είναι του Τσίπρα αλλά της Νέας Δημοκρατίας και του Μεγάρου Μαξίμου.

Και εδώ έρχονται οι πρώην συνοδοιπόροι και πρώην συντρόφοι. Οι “εξαπατημένοι” από τον Αλέξη Τσίπρα μαζεύονται πολλοί. Οι πρώτοι ήταν το 2015 μετά την υπογραφή του μνημονίου. Λαϊκή Ενότητα, Ζωή, Βαρουφάκης. Οι δεύτεροι προέκυψαν μετά την εκλογή Κασσελάκη. Πρόσωπα εντος ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς. Οι τρίτοι μετά το συνέδριο του μπουζουξίδικου, οι kasselistas που χρεώνουν τον πρώην πρωθυπουργό για όσα έγιναν παρασκηνιακά.

Και πλέον σε όλους αυτούς προστίθενται κι άλλοι καθημερινά. Οι οποίοι είναι και οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του Αλέξη Τσίπρα. Τα γραφόμενα του Κώστα Βαξεβάνη και η στάση του εκδότη – δημοσιογράφου που στήριξε με κάθε κόστος την κυβέρνηση Τσίπρα είναι ενδεικτική. Όπως και του ανθρώπου που είχε γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου γιατί υπήρχε ο Τσίπρας, του Καρανίκα. Ή του Παύλου Πολάκη που ήδη προμηνύεται ως ο άνθρωπος που θα διεκδικήσει να εκφράσει τον “αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ” που θα μείνει μετά την προσχώρηση στελεχών στο νέο κόμμα.

Οι πρώην φίλοι και σύμμαχοι θα γίνουν οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του Αλέξη Τσίπρα. Και η δυναμική τους θα εξαρτηθεί από το μεγάφωνο τους. Θα τους αξιοποιήσει το γνωστό σύστημα όπως έκανε στο παρελθόν με τόσους άλλους “χρήσιμους ηλίθιους” και πόσο;

Τα μέσα του Βαξεβάνη θα έχουν κοινό να εκφράσουν στο τέλος; Γιατί όταν είσαι απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και εξαπολύεις πόλεμο πρώτα στον Ανδρουλάκη και μετά στον Τσίπρα (δηλαδή τις κατά τις δημοσκοπήσεις δύο μεγάλες δεξαμενές ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς) τι θα πετύχεις στο τέλος; Αλλά αν θεωρείς ότι έχεις δώσει “πόνο και αίμα” για να στηρίξεις κάποιον που λίγα χρόνια μετά σε “αδειάζει” όπως διαφαίνεται από τα όσα έχει δημοσιοποιήσει ο κ. Βαξεβάνης για την υπόθεση Novartis, τι θα πρέπει να κάνεις; Να σιωπήσεις;

Ο παλιός Τσίπρας θα απολάμβανε σίγουρα αυτό το τοξικό περιβάλλον. Θα ανέβαινε πάνω στο κύμα και θα προσπαθούσε να το εκμεταλλευτεί όπως ο σέρφερ για μια τέλεια πιρουέτα. Ο σημερινός Τσίπρας όμως; Που παρουσιάζεται με την “σοφία” της εμπειρίας και ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάει την δική του δεύτερη ευκαιρία για μια προοδευτική κυβέρνηση χωρίς μνημόνια και δανειστές στο σβέρκο;

Σίγουρα όλα αυτά έχουν ένα πολιτικό – παραπολιτικό ενδιαφέρον, να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων, αλλά τα προβλήματα των πολιτών δεν τα λύνουν. Και εκεί θα πρέπει να κριθούν όλοι στις εκλογές. Και γράφω “πρέπει” γιατί προσωπικά διαβλέπω ότι επειδή κανένας δεν μπορεί να δώσει πειστικές λύσεις και απαντήσεις, η “μπάλα” θα πεταχτεί σε άλλη κερκίδα. Σε αυτή που συμφέρει τον καθένα.