Μια άρνηση εκταφής που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει

Ο πατέρας θύματος της τραγωδίας των Τεμπών ζητά την εκταφή του παιδιού του. Θέλει να διαπιστώσει, θέλει να ερευνήσει, θέλει να καταλάβει. Η δικαιοσύνη αρνείται. Γιατί;

Παρατηρώ απορημένος τις τελευταίες ημέρες την σχετική ειδησεογραφία για την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι. Είναι ο πατέρας του Ντένι Ρούτσι, που έχασε άδικα μαζί με άλλους 56 συνανθρώπους μας την ζωή του σε εκείνη την μετωπική σύγκρουση τρένων στα Τέμπη την 28η Φεβρουαρίου του 2023. Τότε που δύο τρένα κινήθηκαν για 16 λεπτά στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή μέχρι να συγκρουστούν.

«Θα συνεχίσω τον αγώνα μου, έχω δυνάμεις ακόμα» σημείωνε πριν λίγα 24ωρα στο TheOpinion και τον Άρη Κουτσιούκη συναισθηματικά φορτισμένος, αλλά και αποφασισμένος να μην κάνει πίσω και να φτάσει ως το τέλος, καθώς όπως λέει, η απεργία πείνας την οποία πραγματοποιεί, δεν έχει ημερομηνία λήξης.

Χιλιάδες κόσμου καθημερινά περνάει από το Σύνταγμα για έναν συμπαραστατικό λόγο. Υπογραφές από άλλους συγγενείς, παρεμβάσεις κομμάτων. Όλοι στο πλευρό του. Όλοι εκτός της Δικαιοσύνης. Γιατί αρνείται το αίτημα; Ακόμα κι αν εκτιμά ότι δεν θα προκύψει τίποτα. Γιατι να αρνείται σε μια τόσο ευαίσθητη υπόθεση;

Δανείζομαι τα λόγια του Παύλου Χρηστίδη. “Δεν ξέρω αν η εκταφή θα αποκαλύψει κάτι καινούργιο. Αυτό που ξέρω είναι ότι η άρνηση γεννάει περισσότερα ερωτήματα, και όχι λιγότερα” ανέφερε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Από ανθρωπολογικής άποψης, οι τελετουργίες που περιβάλλουν έναν θάνατο έχουν βαθιά συμβολική σημασία. Η εκταφή, ειδικότερα, μπορεί να θεωρηθεί μεταξύ άλλων ως μια τελετουργική πράξη που αποσκοπεί στην ανακατασκευή της μνήμης, στην αναζήτηση της αλήθειας.

Στα Τέμπη όμως το πένθος δεν είναι μόνο ατομικό αλλά και συλλογικό. Είναι κοινωνικό ζήτημα, πάνδημο αίτημα να επέλθει η κάθαρση. Αυτό ζήτησαν τα εκατομμύρια που βγήκαν στους δρόμους. Προφανώς κανένας μας δεν πονάει όσο οι συγγενείς. Αλλά ο τρόπος που μια κοινωνία αντιδρά στο θάνατο και στο πένθος ενός ατόμου, αντικατοπτρίζει τις αξίες της. Η άρνηση της Πολιτείας στο αίτημα του πατέρα μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή “διπλής απώλειας” για τον ίδιον, καθώς πέρα από το παιδί του, αισθάνεται ότι χάνει και το δικαίωμα του να αναζητήσει την αλήθεια.

Στην περίπτωση του πατέρα, η επιθυμία του για εκταφή και επανεξέταση των λειψάνων του παιδιού του, δεν είναι απλώς μια νομική ενέργεια, αλλά μια βαθιά συναισθηματική και συμβολική πράξη. Τα οστά του παιδιού του μπορεί να αποτελούν για αυτόν την “απόδειξη” που ζητάει, ένα υλικό τεκμήριο που θα επιβεβαιώσει τις αμφιβολίες του και θα του δώσει ένα τελειωτικό συμπέρασμα.

Πολύ φοβάμαι ότι στην αρνητική απάντηση των αρχών κρύβεται μια διαφορετική αντίληψη και μια αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να αντιληφθεί την συναισθηματική και συμβολική διάσταση του αιτήματος.

Δυστυχώς δεν είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στην απόδοση ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ για τα Τέμπη.