«Ήμουν και Εγώ στο Πολυτεχνείο»: Ποιος φοράει το παράσημο σήμερα;

Το Πολυτεχνείο είναι το τοτέμ της δικής μας γενιάς. Συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι γονείς μας μεταφέροντας το βίωμά τους.

Συνδέθηκε με την μεταπολίτευση αλλά και με τους αγώνες για δημοκρατία. Το «ήμουν και εγώ στο Πολυτεχνείο» ήταν παράσημο που το επικαλέστηκαν ακόμα και κάποιοι που ήταν χιλιόμετρα μακριά.

Κάθε δημοκρατικό σπίτι ακόμη κι αν μην τολμούσε να κατέβει, ήθελε να ακούσει, να μάθει, να περιθάλψει. Οι ψυχές όλων αναθάρρησαν. Το ηθικό εκείνες τις μέρες ανατάθηκε.

Το αυθόρμητο, η νεολαία, η αγωνιστικότητα, το ουτοπικό της εξέγερσης, το ραδιόφωνο, το θάρρος απέναντι στο τανκ και τις σφαίρες είναι μερικά χαρακτηριστικά σύμβολα που το κρατούν ζωντανό για πολλά χρόνια στις μνήμες μας.

Αισθάνομαι ότι χρόνο με το χρόνο μειώνεται ο κόσμος που το μνημονεύει. Στην ουσία. Γιατί για το φαίνεσθαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα δούμε αναρτήσεις και από ανθρώπους που άνετα θα συνεργάζονταν με την Χούντα.

Δεν αναρωτιέμαι γιατί. Είναι πολλά τα χρόνια χωρίς να απειλείται η Δημοκρατία μας. Η ποιότητά της προφανώς φθείρει αλλά εκλογές, ελευθερία έκφρασης, δουλειά χωρίς πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων δεν τα έχουμε ζήσει ούτε εμείς οι 45ρηδες, ούτε οι νέες γενιές. Πόσω δε μάλλον για βασανιστήρια, εξορίες και μαζικές φυλακίσεις.

Αυτό που με θλίβει όμως είναι κάθε πολιτική αντιπαράθεση τούτη την ημέρα. Είμαι υπέρ πάντα της σιωπηλής τιμής σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στην Δικτατορία. Γεγονότα όπως των προηγούμενων ημερών ή αυτά που ζούμε κάθε χρόνο μόνο κακό κάνουν στον συμβολισμό του Πολυτεχνείου. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τους αποκλεισμούς σε κόμματα ή τα αυγά σε πολιτικούς κατά την κατάθεση στεφάνων.

Έπρεπε να θεωρούνταν τιμή για το αγωνιστικό κίνημα, να τιμήσει την εμβληματική σου μέρα ο ταξικός σου αντίπαλος. Αλλά η περιχαράκωση από διάφορες ομάδες και η ανοχή λειτούργησε μόνο αρνητικά για την μεγάλη πλειοψηφία.

Η ημέρα μνήμης και τιμής για το Πολυτεχνείο έπρεπε να φέρει την σφραγίδα της ομοψυχίας του δημοκρατικού κόσμου. Δεν το καταφέραμε ούτε τα χρόνια που οι ταξικές αντιπαραθέσεις είχαν αμβλυνθεί. Όχι σήμερα, την εποχή του διχασμού και της λογικής του cancel με την δύναμη του αλγόριθμου.