Η μετά… θάνατον “εκδίκηση” του Μίκη

Ένα υπέροχο Σάββατο βράδυ στο προαύλιο του Αγίου Δημητρίου.

Ο καιρός ήταν σύμμαχος για τη συναυλία «Ένας αιώνας… Μίκης» για τη συμπλήρωση των 100 ετών από την γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη. Αναγνώστρια της στήλης μεταφέρει μια πραγματική πανδαισία.

Όλοι τους ήταν υπέροχοι και συγκίνησαν το κοινό. Η σοπράνο Τζώρτζια Κωνσταντίν, ο βαρύτονος Νίκος Κωνσταντέλιας, το γυναικείο φωνητικό σύνολο “Cantus Arte” του Μακεδονικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, το οργανικό σύνολο με τον Γιάννη Δαμιανίδη στο πιάνο, τον Γιάννη Κλέοντα στο μπουζούκι και τον Μιχάλη Μιτκούδη στην κιθάρα. Πολλά τα συγχαρητήρια και στον Ηρακλή Παναγόπουλο που είδε την καλλιτεχνική επιμέλεια.

Έτερος αναγνώστης της στήλης μεταφέρει διάλογο περαστικών έξω από την εκκλησία, που στάθηκαν στην τραγική ειρωνία της… ιστορίας να ακούγεται ο Μίκης Θεοδωράκης έξω από Εκκλησία. Και όχι απλά να ακούγεται αλλά να αποθεώνεται κιόλας.

Συμπληρώνω όχι απλά να αποθεώνεται, αλλά η συναυλία να φέρει την υπογραφή της Χριστιανικής Καταφυγής. Που οι πρόγονοι ορισμένων εκ των σημερινών υπευθύνων της Χριστιανικής Οργάνωσης μπορεί να είχαν κυνηγήσει πολίτες που άκουγαν τον Μίκη ως κομμουνιστες. Δεν μιλάμε για αιώνες νωρίτερα. Αλλά για καμία 60 χρόνια πίσω.

Προφανώς κάποιος θα πει ότι δεν τίμησαν τον Μίκη Θεοδωράκη για τα πολιτικά του πιστεύω αλλά για το έργο του. Ναι αλλά αυτό το παγκόσμιο έργο του Μίκη Θεοδωράκη δεν προέκυψε την τελευταία δεκαετία της ζωής του. Αλλά εκείνες τις δεκαετίες μεγαλούργησε. Πριν και κατά τη διάρκεια της Χούντας και μετά στην Μεταπολίτευση.

Που στο πλαίσιο μιας απίστευτης λογοκρισίας, κάθε έργο του, κάθε μουσική του, ήταν απαγορευμένη ως κομμουνιστική. Τότε που μπλέκαμε τα πολιτικά πιστεύω με την εργασία. Εδώ θα μου πείτε κάποιοι πλήρωναν την συγγένεια με κομμουνιστές. Γιατί βόλευαν τα μιάσματα, τα ξερονήσια, τα βασανιστήρια.

Τότε λοιπόν, κυνηγήθηκε και το έργο του Μικη Θεοδωράκη. Αποκλείστηκαν οι μουσικές, τα τραγούδια του. Δεν αποκλείστηκαν οι πολιτικές του δηλώσεις. Αλλά η τεράστια συμβολή του στον ελληνικό πολιτισμό. Από την ίδια κάστα ανθρώπων, με τα ίδια πιστεύω που το Σάββατο τον αποθέωναν. Γιατί δυστυχώς οι παπάδες εκείνα τα χρόνια συνυπέγραψε τα εγκλήματα στο όνομα του αντικομμουνισμού, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων.

Αυτές τις ιστορίες ντροπής για το έθνος μας, δεν πρέπει να τις ξεχνάμε. Ειδικά τώρα που μας έχουν προκύψει από παντού αναθεωρητές της ιστορίας. Μια βόλτα στα κοινωνικά δίκτυα θα δει δεκάδες σχόλια ρητορικής μίσους, χαρακτηρισμούς και συνθήματα άλλης εποχής.

Ο Μίκης “εκδικήθηκε”. Με το έργο του. Έστω και μετά… θάνατον. Καθώς ούτε ο ίδιος θα πίστευε κάποτε ότι η Χριστιανική Καταφυγή θα τον τιμούσε με μια τέτοια υπέροχη συναυλία. Και μάλιστα έξω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου.