Εκλογές ναι αλλά με εναλλακτική τον «Κανέναν» και τον σοβαρό κίνδυνο της αποχής

Κυβέρνηση σε κρίση, αντιπολίτευση στα «κάγκελα» να ζητά εκλογές. Και να πάει ο Μητσοτάκης σε κάλπες, ποιος θα βγει νικητής; Ο κανένας;

Οι παραιτήσεις υπουργών και οι υποσχέσεις για επιστροφή των κλεμμένων επιχειρείται από την κυβέρνηση να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στη λαϊκή αγανάκτηση από όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες ημέρες για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το σκάνδαλο πλήττει σοβαρά την εικόνα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Οι αποκαλύψεις για πιθανές ατασθαλίες και η αίσθηση ότι υπονομεύεται η ορθή διαχείριση ευρωπαϊκών πόρων, έχουν δημιουργήσει ένα βαρύ κλίμα δυσπιστίας. Και μετά τα Τέμπη όλα είναι διαφορετικά. Η πεποίθηση ότι «θα περάσει κι αυτό και «θα ξεφουσκώσει»» ίσως αυτή τη φορά να μην επιβεβαιωθεί.

Σε ένα σκηνικό καταγγελιών για κακοδιαχείριση, αδιαφάνεια και πολιτικών παρεμβάσεων, η αντιπολίτευση ζητά την άμεση προσφυγή στις κάλπες, επιδιώκοντας να κεφαλαιοποιήσει την κυβερνητική φθορά. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία αποκαλύπτει μια πολύπλοκη εικόνα, στην οποία η πρόταση για εκλογές, αν και λογική εκ πρώτης όψεως, σκοντάφτει σε σημαντικές αδυναμίες.

Η αδυναμία της αντιπολίτευσης

Ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης είναι η μεγαλύτερη εμφανής αδυναμία της να παρουσιάσει μια πειστική και σοβαρή εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.

Οι δημοσκοπήσεις, όλες μηδεμιάς εξαιρουμένης εδώ και χρόνια, καταγράφουν την Νέα Δημοκρατία σε σημαντική απόσταση από τα υπόλοιπα κόμματα. Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να έχει τη δυναμική να την ανταγωνιστεί ευθέως, πόσο μάλλον να την εκτοπίσει από την εξουσία. Η κοινωνία, παρά την απογοήτευση και την οργή για τα τεκταινόμενα στον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν φαίνεται να εμπιστεύεται την αντιπολίτευση ως μια αξιόπιστη λύση στα προβλήματα της χώρας.

Και πώς να εμπιστευτεί έναν χώρο όπου τα διάφορα κόμματα και οι προσωπικότητές του, παρά τις κοινές αρχές και αξίες, δυσκολεύονται να συνεννοηθούν, να συντονιστούν και να δημιουργήσουν ένα ενιαίο, ισχυρό μέτωπο;

Πώς να μην παραμένουν αδιάφοροι οι πολίτες απέναντι στα πολλά και διαφορετικά «εγώ»; Και πώς να μην επιλέγουν την αποχή από την συμμετοχή στέλνοντας πλέον ισχυρότατο μήνυμα στο πολιτικό σύστημα;

Ο «κανένας» και η «αποχή»

Υπάρχει σήμερα κανένα κόμμα με δυναμική που να ενώσει έστω την κοινωνία; Το ΠΑΣΟΚ που είναι δεύτερο και θεωρητικά έχει τις μεγαλύτερες δεξαμενές ψηφοφόρων και ζητά την πολιτική αλλαγή, υπολείπεται με περίπου δέκα μονάδες στο πιο αισιόδοξο εκλογικό σενάριο. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει ταβάνι το 25%, το ίδιο και μια επανεμφάνιση Τσίπρα.

Κακά τα ψέματα, ο χώρος της Κεντροαριστεράς καλείται να υπερβεί τις εσωτερικές του διαφωνίες και να οικοδομήσει ένα προοδευτικό μέτωπο. Ένα μέτωπο που θα βασίζεται σε ένα σαφές και συνεκτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, με έμφαση στην ενίσχυση της διαφάνειας, της λογοδοσίας, την πάταξη της γραφειοκρατίας και της κακοδιαχείρισης, καθώς και στην κοινωνική δικαιοσύνη και την οικονομική ανάπτυξη. Ένα μέτωπο που θα εμπνέει εμπιστοσύνη και θα προσφέρει την αίσθηση ότι υπάρχει πραγματικά μια εναλλακτική λύση στην παρούσα κρίση.

Αλλιώς το αίτημα για εκλογές, χωρίς εναλλακτική πρόταση με δυναμική, ενδέχεται να οδηγήσει σε αναπαραγωγή του ίδιου πολιτικού τοπίου ή ακόμη και σε ενίσχυση της κυρίαρχης δύναμης, παρά τη φθορά της. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι η επανεκλογή Καραμανλή μετά τα Τέμπη δεν θα επαναληφθεί και με τους σημερινούς πρωταγωνιστές του σκανδάλου.

Αλλά υπάρχει και το χειρότερο σενάριο. Ο μοναδικός αντίπαλος του Μητσοτάκη στις δημοσκοπήσεις είναι ο «κανένας». Ο οποίος μπορεί να ενσαρκωθεί από ένα βροντερό κίνημα αποχής που θα προκαλέσει πραγματικό πολιτικό σεισμό. Μια Βουλή που την εξέλεξε το 30% του εκλογικού σώματος δεν έχει καμία ουσιαστική νομιμοποίηση σε ένα άκρως ναρκοθετημένο μέλλον. Και μετά τα νερά είναι αχαρτογράφητα…