Από τη διαφωνία στον θόρυβο: Μια καρέκλα δρόμος
Γιατί δεν τραβάει το ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις; Φταίει ο πρόεδρος; φταίει το brand; φταίει ο κακός μας ο καιρός;
Δημήτρης Συρμάτσης
Γιατί δεν τραβάει το ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις; Φταίει ο πρόεδρος; φταίει το brand; φταίει ο κακός μας ο καιρός;
Το ερώτημα τίθεται μεταξύ των στελεχών σχεδόν καθημερινά αλλά σίγουρα μετά από κάθε δημοσκόπηση.
Σε ένα πράγμα συμφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι οι μεγάλοι περίοδοι εσωστρέφειας.
Τι βλέπουμε τους τελευταίους μήνες; Ακόμα και μετά τις εσωκομματικές εκλογές. Ενα θέατρο σκιών, όπου οι εσωκομματικές διαφωνίες, οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι αντιπαλότητες προβάλλονται με τρόπο που επισκιάζει την ουσιαστική πολιτική του πρόταση.
Τελευταίο παράδειγμα το “παρών” στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το μεταναστευτικό. Κάκιστη απόφαση, προσωπική εκτίμηση, για ένα κεντροαριστερό κόμμα. Αλλά η κοινωνία δεν αντέχει άλλες καραβιές μεταναστών, όχι προσφύγων. Δεν είμαστε στο 2015. Και αυτό το γνωρίζουν και ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι συνεργάτες του που μελετούν τις δημοσκοπήσεις.
Αλλά αυτή η απόφαση έγινε αφορμή για να αναδειχθεί και πάλι η εσωστρέφεια που ταλανίζει το κόμμα, στέλνοντας πολλαπλά και συχνά αντιφατικά μηνύματα προς το εκλογικό σώμα.
Οι διαφωνίες είναι φυσιολογικό κομμάτι της δημοκρατικής λειτουργίας ενός κόμματος. Όταν όμως αυτές οι διαφωνίες μετατρέπονται σε έναν διαρκή θόρυβο, με την εσωτερική αντιπαράθεση να γίνεται αυτοσκοπός, τότε το πρόβλημα παύει να είναι απλά θέμα απόψεων.
Ειδικότερα όταν ξέρουν ότι υπάρχουν φιλότιμα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ που θα κάνουν την τρίχα τριχιά, ειδικά όταν ρίχνουν νερό με κουβάδες ολόκληρους στο μύλο τους. Νομίζοντας οι αδαείς ότι αν αλλάξουν τα δεδομένα θα έχουν καλύτερη αντιμετώπιση…
Εδώ και καιρό, το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί σε ένα περιβάλλον όπου η «εσωκομματική αντιπολίτευση» λειτουργεί με τρόπους που θυμίζουν περισσότερο την προσπάθεια πριονίσματος της ηγεσίας, παρά την εποικοδομητική κριτική.
Και δεν είναι μόνο ο Χάρης Δούκας το “πρόβλημα” αν και τον δείχνουν όλα τα δάχτυλα εντός και εκτός του κόμματος. Ο δήμαρχος Αθηναίων, με τις φιλοδοξίες του σαφώς να υπερβαίνουν τα δημοτικά όρια, λειτουργεί ως μια διακριτή πτέρυγα εντός του ΠΑΣΟΚ, συχνά διαφοροποιημένες από την επίσημη κομματική γραμμή. Αυτό, από μόνο του, δεν είναι καταδικαστέο. Ωστόσο, όταν οι προσωπικές στρατηγικές υπερτερούν της συλλογικής δράσης και της ενιαίας φωνής, τότε το κόμμα χάνει την αξιοπιστία του.
Στον αντίλογο, εύλογο και ουσιαστικό, υποστηρίζεται ότι για να υπάρχει ενιαία φωνή πρέπει να συνεδριάζουν και τα όργανα και να γίνεται ουσιαστική διαβούλευση.
Βέβαια, στα υγιή κόμματα το νούμερο 1 και 2 (αν θεωρήσουμε ότι σήμερα ο κ. Δούκας παραμένει νο2 και δεν έχουν αλλάξει τα εσωκομματικά δεδομένα) οφείλουν να έχουν άμεση απευθείας επικοινωνία.
Σεβόμενοι την διαφορετική στάση και πολιτική στρατηγική αλλά με ενιαίο στόχο την άνοδο του ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή σε ποσοστά κυβερνησιμοτητας. Γιατί, τί να το κάνεις να είσαι πρόεδρος σε ένα μικρό κόμμα; Να κυβερνήσει πρέπει να θέλει ένας πρόεδρος μεγάλου κόμματος. Πώς θα εφαρμόσει το όραμά του για την χώρα; Αλλιώς γιατί να θέλεις να ηγηθείς ενός κόμματος;
Επιστρέφω σε αυτό που ξεκίνησα να γράφω πριν. Δεν “φταίει” μόνο ο Χάρης Δούκας. Παράλληλα, υπάρχουν και άλλα στελέχη που δείχνουν μια εμμονή με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Είτε από προσωπικές αντιπαλότητες, είτε από διαφωνίες με τον τρόπο που ασκεί την ηγεσία, η κριτική τους συχνά ξεπερνά τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης και λαμβάνει διαστάσεις προσωπικής επίθεσης. Αυτή η συνεχής αμφισβήτηση της ηγεσίας, ακόμη και για ζητήματα που δεν είναι μείζονος σημασίας, δημιουργεί μια εικόνα εσωτερικής πάλης, η οποία αποθαρρύνει το εκλογικό σώμα.
Οι επιπτώσεις αυτής της εσωστρέφειας είναι ορατές στις δημοσκοπήσεις. Δεν μπορεί κανείς να μην τις βλέπει. Το ΠΑΣΟΚ, αντί να κεφαλαιοποιεί τις αδυναμίες της κυβέρνησης και να προβάλλει μια πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, εμφανίζεται πολυφωνικό και πολυ-χασμένο.
Το εκλογικό σώμα παρατηρεί με απογοήτευση αυτές τις εσωτερικές τριβές και, μοιραία, χάνει την εμπιστοσύνη του στην ικανότητα του ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει μια σοβαρή και ενιαία δύναμη εξουσίας. Γιατί να εμπιστευθεί ο πολίτης ένα κόμμα που δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε στο εσωτερικό του;
Αν θέλουν στο ΠΑΣΟΚ να ανακτήσουν την αξιοπιστία τους και να αποτελέσουν πραγματικά μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, πρέπει να βάλουν ένα τέλος σε αυτή την αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια. Όλοι μαζί. Πρόεδρος και εσωκομματική αντιπολίτευση. Οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι εμμονές πρέπει να μπουν σε δεύτερη μοίρα.
Ενότητα, σύνθεση απόψεων, παραγωγή και ανάδειξη των πολιτικών επιλογών, της διαφορετικής κυβερνητικής πρότασης. Μόνο τότε, το ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να μετατρέψει τον “θόρυβο” σε “φωνή” και να πείσει τους πολίτες ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε μια καλύτερη πορεία.