Αλλάζει ατζέντα και η αντιπολίτευση τσιμπάει

Δηλαδή μετά από τρεις εβδομάδες απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι αυτό που μένει ως “ίζημα” είναι η εικόνα μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη;

Δεν είναι ότι επανήλθε δυναμικά η συζήτηση για τα Τέμπη, ότι στο αίτημα ενός γονέα συντάχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, ο αρχιεπίσκοπος ακόμα και υπουργοί. Δεν είναι ότι εξαναγκάσθηκε η κυβέρνηση σε καθημερινές αναδιπλώσεις. Ή ότι η πίεση έφερε πάλι σε τρομακτική δύσκολη θέση υπουργούς που κατέφυγαν στην γνωστή τους ρητορική κραυγάζοντας.

Δεν είναι ότι η Δικαιοσύνη άφησε τις πολιτικές δηλώσεις εναντίον συγγενών και πολιτικών κομμάτων που στέκονται στο πλευρό τους και υποχώρησε δεχόμενη όλα τα αιτήματα. Χωρίς να καθυστερήσει η δίκη ούτε μια μέρα.

Είναι αν τυχόν η εικόνα με τα 2-3 αντίσκηνα λίγα μέτρα μακριά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι καλαίσθητη.

Ηταν μια συζήτηση που οι γνωστοί ακροκεντρώοι, που στην προσευχή τους πριν το φαγητό ευλογούν τον Πρωθυπουργό μην τυχόν και έρθει το χάος στη χώρα, την ξεκίνησαν όταν έβλεπαν τους υπουργούς, τον έναν μετά τον άλλον να αναδιπλώνονται. Τότε εφηύραν τα «τσαντίρια». Η συζήτηση ξεκίνησε δειλά δειλά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Λειτούργησαν, όπως σε τόσες και τόσες υποθέσεις, ως λαγοί και ταγοί στον κοινωνικό διάλογο.

Και αφού τελείωσε η υπόθεση υπέρ των συγγενών και με την κυβέρνηση εκτεθειμένη στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης – θα το δείξουν εκτιμώ και οι δημοσκοπήσεις – έπρεπε να αλλάξει η ατζέντα. Και άλλαξε.

Η υπεροπλία επικοινωνιακά του Μεγάρου Μαξίμου είναι εντυπωσιακή. Κάθε επαγγελματίας της πολιτικής επικοινωνίας πραγματικά υποκλίνεται στο πως καταφέρνουν να περνάνε το μήνυμα και να ξεκινούν οι ίδιοι το γαϊτανάκι. Δεν είναι απλά «μάστορες». Είναι «αυθεντίες».

Σε αντίθεση με τους «ερασιτέχνες» στην αντιπολίτευση. Που «τσίμπησαν» και έπαιξαν το παιχνίδι του Μαξίμου. Γιατί το επιχείρημα περί στρατού εν καιρώ ειρήνης εντός της χώρας ήταν το ΑΠΟΛΥΤΟ «όπλο» και μαζί με την ΑΠΑΞΙΑ ότι μιλά μόνο στο ακροατήριο του, το περιορισμένο αυτό τον καιρό, θα ήταν μια ενδεδειγμένη κίνηση. Αλλά μέχρι εκεί. Επιστρέφοντας το μήνυμα στον στον αποστολέα.

Αντ’ αυτού έδωσαν χώρο για να σχηματιστούν στρατόπεδα. Πάλι διχασμός. Πάλι το σκηνικό που εξυπηρετεί την κυβέρνηση. Και γιατί την εξυπηρετεί; Γιατί όπως δείχνουν όλα τα ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να εκφράσει ένα 30-40%. Αυτό θέλει, αυτό επιζητά, αυτό θα της δώσει και πάλι αυτοδυναμία και κυβέρνηση.

Και η αντιπολίτευση, της το… δίνει στο πιάτο. Και με τον κατακερματισμό της στην προοδευτική πλευρά της και με τον τρόπο που χειρίζεται τέτοιου είδους υποθέσεις επικοινωνιακά.

Ο «φανατισμός» αυτή τη στιγμή δεν λειτουργεί υπέρ της αντιπολίτευσης. Η οποία οφείλει να δώσει εναλλακτική διακυβέρνησης στον τόπο. Να πείσει για σταθερότητα, να πείσει ότι η επόμενη μέρα δεν ενέχει ρίσκο, να δώσει ξανά στον πολίτη όραμα για την πολιτική. Οι φωνές, οι εμφύλιοι και οι… κρεμάλες θα στείλουν τους πολίτες στην αποχή και τη Νέα Δημοκρατία πιθανότητα ξανά στην διακυβέρνηση της χώρας.

Απλά μαθηματικά είναι…