Βάσω Τσαβδαρίδου στο TheOpinion: «Ο αθλητισμός είναι μεγάλο “εργαλείο” που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις στα πάντα»

Η παλαίμαχη αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, Βάσω Τσαβδαρίδου, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η κατάρα του αλόγου» και μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

ΘΕΑΤΡΟ ΘΕΜΑ THEOPINION

Δέσποινα Δαϊλιάνη

19 Απριλίου 2023, 12:00

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η καλλιτεχνική ομάδα της «Synthesi productions» παρουσιάζει την πρώτη αμιγώς θεατρική της δημιουργία, με τίτλο «Η κατάρα του αλόγου», στο Βαφοπούλειο Θέατρο, από την Πέμπτη 20/04 και για πέντε παραστάσεις.

«“Η κατάρα του αλόγου” είναι μια παράσταση που στηρίζεται αρκετά στον ρυθμό. Έχει ζωντανή μουσική, πρωτότυπη. Γίνεται μια συνομιλία, επί σκηνής, είτε με λόγο είτε με νότα. Μιλάει το λογικό, μετά το άλογο και “σχολιάζει” το ένα το άλλο. Έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί, συνήθως, αυτήν τη φωνή δεν την ακούμε ζωντανά», σημειώνει η Βάσω Τσαβδαρίδου στο TheOpinion.

Κι ήταν όμορφο το «χαστούκι», όταν συνειδητοποίησα ότι η κουβέντα μου με μια παλαίμαχη αθλήτρια θα αφορά σε καλλιτεχνικά, πλέον, μονοπάτια.

Βάσω, από την ενόργανη βρέθηκες να ασχολείσαι με τα θεατρικά δρώμενα…

Είναι οι σπουδές μου. Μετά τα ΤΕΦΑΑ, τέλειωσα την Καλών Τεχνών, το Τμήμα Θεάτρου εδώ στη Θεσσαλονίκη.

Το θέατρο ήρθε μετά τον αθλητισμό. Όμως, τότε, κατάλαβα πόσα δεν ήξερα κι εγώ· πόσα δεν είχα δει για αυτόν τον κόσμο και πόσο μπορεί να «ανοίξει» το μυαλό μου και σε άλλο επίπεδο.

Πώς λειτούργησε το κομμάτι του αθλητισμού σε αυτό της τέχνης;

Για ‘μένα αυτά ταιριάζουν πάρα πολύ. Είσαι σε μία σκηνή, όπου προσπαθείς να δείξεις σε ένα σύνολο ανθρώπων όχι μόνον τη δουλειά σου, αλλά να μοιραστείς την ιδέα σου. Γιατί, και στον αθλητισμό, αυτό ήταν· δεν ήθελα να δείξω τη δουλειά, δεν ήταν αυτό που με έκανε να νιώθω όμορφα. Ήθελα να δείξω αυτό που έχω σκεφτεί για το συγκεκριμένο άθλημα, για το πρόγραμμα, για την άσκηση. Και να πουν ότι «Έμαθα κάτι από αυτό. Εμπνεύστηκα από αυτό». Για εμένα είναι σχεδόν το ίδιο. Και, ίσως, γι’ αυτό με «τράβηξε» μετά.

Ο αθλητισμός είναι μεγάλο «εργαλείο» που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις στα πάντα. Ο αθλητισμός, το θέατρο, οποιοσδήποτε χώρος είναι μια μικρογραφία του συνόλου της κοινωνίας. Οπότε, μαθαίνοντας σε ένα μοντέλο να διαχειρίζεσαι την επιτυχία, την αποτυχία, τη δουλειά, την πειθαρχία, την αναγνώριση εάν έρθει ή δεν έρθει, πιστεύω ότι, μετά, έχεις το εργαλείο να το εφαρμόσεις και σε άλλα. Αρκεί να το έχεις κάνει κτήμα σου. Νιώθω ότι είναι ένα είδους εκπαίδευσης, δηλαδή, όλο αυτό, το οποίο καλείσαι κι έχεις όλη τη δυνατότητα να το εφαρμόσεις και σε άλλα πράγματα. Σε όλη σου τη ζωή. Σε έναν άλλον τομέα που θα ασχοληθείς. Στην οικογένειά σου, πιθανώς. Βρίσκω εφαρμογή στο θέατρο και, νομίζω, μ’ αρέσει.

Αναφορικά με την εμπλοκή σου στη συγκεκριμένη παράσταση;

Είναι η πρώτη φορά που έχω αναλάβει τόσο μεγάλο κομμάτι μιας παράστασης. Το κείμενο είναι της αδερφής μου, το οποίο το έγραψε πέρυσι.

Υπάρχει ένας διαγωνισμός σεναριογράφων Ελλάδος –πέρυσι ήταν ο πρώτος- με μονολόγους επί σκηνής. Κι έτσι όπως συζητούσαμε, γιατί η αδερφή μου έχει γράψει δύο μυθιστορήματα, της λέω: «Ρε Μαρία, θέλω να πάμε. Θέλεις να μου δώσεις έναν μονόλογο, απ’ τα κείμενά σου, να τον παίξω στον διαγωνισμό;». Και μου λέει: «Θέλω να γράψω κάτι καινούριο, πιο θεατρικό. Θέλω να δοκιμάσω». Κι έτσι έγραψε το πρώτο κομμάτι· το βιβλίο είναι δύο μονόλογοι. Έγραψε τον πρώτο μονόλογο και πήγαμε στον διαγωνισμό. Για το κέφι μας. Πήγαμε, λοιπόν, στην προκριματική φάση, στη Θεσσαλονίκη, και περάσαμε. Από όλους τους διαγωνιζόμενους, περάσαμε δύο άτομα κι ήμασταν εμείς μέσα.

Παίξαμε και στην Αθήνα. Αφού τέλειωσε αυτό, σκεφτόμαστε: «Τι; Μόνο αυτό τώρα;». Και μας μπήκε στο μυαλό ότι θέλουμε να το δούμε σε παράσταση. Οπότε, γράφτηκε και ο δεύτερος μονόλογος και δούλευε στο μυαλό μου πώς μπορεί αυτό να γίνει ένα έργο. Η διασκευή, βέβαια, που κάναμε για τη συγκεκριμένη παράσταση έχει κι άλλα πράγματα μέσα. Δεν είναι, δηλαδή, απλώς οι δυο μονόλογοι επί σκηνής. Προστέθηκαν κείμενα, συνθήκες… Βάλαμε σε ένα περιβάλλον αυτούς του δύο ήρωες, ώστε να συνυπάρξουν στη σκηνή και να μην πούμε δύο μονολόγους, αναλόγιο ας πούμε. Θέλαμε ένα θεατρικό έργο.

Το «στοίχημα» έγινε ακόμα μεγαλύτερο, κατά κάποιον τρόπο· και το έργο να διασκευαστεί και να γίνει ενιαίο και να σταθεί στη σκηνή.

Πώς, λοιπόν, γίνεται «Η κατάρα του αλόγου» θεατρική πράξη;

Ο τίτλος είναι πολύ εύστοχος σε σχέση με το κείμενο και αυτό που θα δούμε στην παράσταση. «Η κατάρα του αλόγου» είναι η κατάρα του εαυτού μας. Το άλογο, το έλλογο, το παράλογο που καταπιέζεται σε σχέση με το λογικό που βγάζουμε στην επιφάνεια. Οπότε όταν αυτό το άλογο, μέσα μας, το έχουμε καταπιέσει τόσο πολύ ή δεν του έχουμε επιτρέψει να υπάρξει, είναι αυτό που μας «εκδικείται».

Το κεντρικό θέμα είναι μία ιστορία δύο ανθρώπων, μία ερωτική ιστορία, όπου μέσα από αυτήν θα δούμε όλα αυτά που βιώνει ο καθένας μας σε σχέση με το περιβάλλον του, με αυτά που κουβαλάει από μικρός. Το πώς θα διαχειριστεί, δηλαδή, τον εαυτό του με αφορμή αυτήν τη σχέση.

Οι ήρωές μας είναι δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Δεν έχουν καμία σχέση, δεν έχουν τίποτα κοινό. Θεωρητικά, εννοώ, θα ήταν δύο αταίριαστοι άνθρωποι. Ίσως είναι αυτό που λέμε ότι, αυτό που μας λείπει ή αυτό που έχουμε καταπιέσει, μας ελκύει σε κάποιον άλλον. Δηλαδή, ένας άνθρωπος συντηρητικός μπορεί να γοητεύεται από έναν ατίθασο και αυθόρμητο άνθρωπο, γιατί αυτό είναι που αισθάνεται ότι καταπιέζει στον εαυτό του. Και το ανάποδο, φυσικά. Οπότε, πιστεύω, ψάχνουμε να συμπληρώσουμε αυτό που μας λείπει. Και, νομίζω, ότι οι ήρωές μας αυτό κάνουν στη συγκεκριμένη ιστορία. Δεν ξέρω αν καταφέρνουμε, πάντα, να το διαχειριστούμε στη ζωή μας, αλλά και την…κατάρα του αλόγου.

Δουλεύοντας πάνω στο κείμενο πολύ καιρό και ξαναδιαβάζοντας και βλέποντας τι σημαίνει το κάθε κομμάτι για να το αποδώσουμε με κάποιο νόημα που θα μας εκφράζει, κατάλαβα ότι, παρόλο που είμαστε τόσο διαφορετικοί, οι ανάγκες είναι ίδιες.

Σε έχει επηρεάσει σε προσωπικό επίπεδο; Εμβαθύνοντας σε ένα κείμενο, και καθώς μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, να συνειδητοποιήσεις κάποιες καταστάσεις και να το δεις λίγο αλλιώς;

Βέβαια. Και μέσα στην πορεία μιας δουλειάς με ένα κείμενο, κάθε μέρα «ανάβει» ένα λαμπάκι ακόμα. «Ανοίγει» ένα κουτάκι. Πώς αυτό το πράγμα έρχεται και κουμπώνει σε ένα πράγμα που έχεις ζήσει εσύ ή έχεις δει ή έχεις σκεφτεί ή που έχεις διαχειριστεί με έναν τρόπο. Και βλέπεις ότι κάποιος το έχει διαχειριστεί αλλιώς και «φωτίζει» κάτι άλλο. Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον η διαδικασία.

Πιστεύω ότι όλη η τέχνη κινείται έτσι. Διαβάζεις ένα βιβλίο, βλέπεις μια ταινία… Αν είσαι «ανοιχτός» και έχεις τη διάθεση να δεις πραγματικά αυτό που γίνεται απέναντί σου, μαθαίνεις πάρα πολλά πράγματα. Και, νομίζω, αυτό σου δίνει και μία μεγαλύτερη ελευθερία μετά, βλέποντας ότι κι οι άλλοι θα σκεφτούν το ίδιο. Υπάρχουν δυνατότητες διαχείρισης. Επίσης, υπάρχει μια συμπάθεια όταν βλέπεις ότι συμπάσχουν όλοι. Υπάρχει μια γλύκα σε αυτό και μια χαλάρωση που σε απελευθερώνει και σε ξε-αγχώνει.