«Θέλουμε να σταθούμε πάρα πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις» – Ο Διογένης Γκίκας για την παράσταση «Αἱ συνέπειαι τῆς παλαιᾶς ἱστορίας» στο TheOpinion

Ο ηθοποιός Διογένης Γκίκας, με αφορμή την παράσταση «Αἱ συνέπειαι τῆς παλαιᾶς ἱστορίας», μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

ΘΕΑΤΡΟ ΘΕΜΑ THEOPINION

Δέσποινα Δαϊλιάνη

20 Απριλίου 2023, 12:30

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η νουβέλα του Γεώργιου Βιζυηνού «Αἱ συνέπειαι τῆς παλαιᾶς ἱστορίας», η οποία θεματοποιεί τον έρωτα, τον θάνατο και τις ψυχικές διαταραχές, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή, στο Θέατρο Σοφούλη, στις 21, 22 και 23 Απριλίου.

Ένας άνδρας, που σπουδάζει στη Γοτίγγη της Γερμανίας και πάσχει από κάποιου είδους «νευρικό πάθος», επισκέπτεται έναν παλιό συμμαθητή και καλό του φίλο στην Κλάουσθαλ. Εκεί, θα διαπιστώσει ότι ο φίλος του υποφέρει από βαθιά μελαγχολία, εξαιτίας ενός έρωτα που δεν ευοδώθηκε.

«Και από το σημείο αυτό ξεκινάει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας», σημειώνει ο ηθοποιός και συν-σκηνοθέτης της παράστασης, Διογένης Γκίκας, στο TheOpinion.

«Από ‘κει αρχίζει και το “What If”, που λένε οι Αμερικάνοι. Tι θα συνέβαινε εάν… Το έργο αναφέρεται σε κάποια μονοπάτια, τα οποία δεν πήραν οι συγκεκριμένοι ήρωες και κατέληξαν κάπου. Και που θα κατέληγαν, εάν επέλεγαν αυτούς τους δρόμους.

Είναι πάντα μοντέρνο το συγκεκριμένο κομμάτι. Καταπιάνεται με ψυχικές νόσους, τις οποίες τις έχουμε και θα τις έχουμε. Με έρωτες που δεν ευοδώθηκαν. Με αδιέξοδα. Όλα αυτά που υπάρχουν στο κείμενο, υπάρχουν και στο τώρα. Και, νομίζω, ενδιαφέρουν τον θεατή.

Θέλουμε να σταθούμε πάρα πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις. Τι θα συνέβαινε, εάν οι χαρακτήρες έλεγαν πραγματικά αυτά που αισθάνονται. Το πιο σημαντικό είναι ότι, δυστυχώς ή ευτυχώς, βλέπουμε στο τέλος τι θα συνέβαινε πραγματικά. Κι αυτό, ίσως, είναι το στενάχωρο της υπόθεσης. Δύο, τρεις άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι και γιατί δεν κατέληξαν να είναι.

Θέλουμε να λυτρωθούν οι θεατές. Να το βιώσουν, όπως εμείς. Να κλάψουν μαζί μας, να συγκινηθούν. Και, στο τέλος, να φύγουν με αυτήν τη γλυκόπικρη γεύση. Κι, ίσως, να είναι πιο “ανοιχτοί” από ‘δω και πέρα στα συναισθήματά τους και στο πώς τα επικοινωνούν με τους γύρω τους».

«Έχουμε διατηρήσει το κείμενο με την καθαρεύουσα και τα στοιχεία δημοτικής»

Τι ήταν, όμως, αυτό το οποίο παρακίνησε τους συντελεστές να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο έργο του Γεώργιου Βιζυηνού, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής λογοτεχνίας; Αναφέρει ο Διογένης Γκίκας στο TheOpinion:

«Θεωρώ ότι δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, γιατί είναι ένα κείμενο δύσκολο. Και είναι δύσκολη η συνθήκη σαν ιστορία, ούτως ή άλλως. Πρέπει να μπεις σε μία συγκεκριμένη κατάσταση πριν, να το βιώσεις όπως πρέπει. Ήταν ρίσκο το όλο εγχείρημα, εννοώντας ότι πρέπει να σκέφτεσαι και ως θεατής. Αλλά, νομίζω, πήγε καλά.

Την επιλογή του κειμένου την έκανε η Δέσποινα η Μπισχινιώτη. Γενικότερα, επειδή συνεργαζόμαστε τα τελευταία χρόνια, τα περισσότερα τα επιλέγει εκείνη και δέχομαι με “κλειστά μάτια” ό, τι κι αν προτείνει».

Και συμπληρώνει: «Έχουμε διατηρήσει το κείμενο ακριβώς όπως είναι. Αυτούσιο. Με την καθαρεύουσα και τα στοιχεία δημοτικής. Δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά με μελέτη και στοχοπροσήλωση, νομίζω γίνεται δουλειά.

Εκεί που δώσαμε πάρα πολύ βάρος είναι στο ότι μπορεί να έρθει οποιοσδήποτε· κάποιος που γνωρίζει καθαρεύουσα και κάποιος που δεν ξέρει. Αυτό που εμείς θέλαμε είναι να φύγει ο άλλος και να καταλάβει την ιστορία. Εάν η φράση σου δεν είναι ξεκάθαρη στο πώς θα τονίσεις, στο τι και πώς θα το πεις, ίσως ο θεατής “χαθεί” λόγω του ότι δεν είναι εξοικειωμένος με την καθαρεύουσα. Όταν, όμως, μπεις μέσα στον λόγο αυτόν και τον ανακαλύπτεις, γίνεται ένα μαγικό πράγμα· μία κατάσταση που θες να μπεις ακόμα περισσότερο σε αυτήν. Είναι ενδιαφέρον και για εμάς τους ίδιους, γιατί δεν το έχουμε ξανακάνει».