Θεατροφρένεια: Όταν το θέατρο γίνεται παλμός ζωής και πράξη ελευθερίας
Η Θεατροφρένεια αρνείται τις επιφανειακές εντυπώσεις και την ευκολία της φόρμας, επιλέγοντας αντ’ αυτών την ουσία.
Διονύσης Ασημιάδης
Η Θεατροφρένεια εκπέμπει κάτι βαθιά τίμιο και παλλόμενο: την πεποίθηση ότι το θέατρο, όταν είναι αληθινό, είναι τρόπος να είσαι άνθρωπος.
Η Θεατροφρένεια δεν είναι απλώς μια θεατρική ομάδα. Είναι μια συλλογική ανάσα δημιουργίας, μια καλλιτεχνική σύμπραξη ανθρώπων που αντιλαμβάνονται το θέατρο ως πολιτική πράξη, ως ζωντανή γλώσσα, ως εργαλείο επανασύνδεσης με τον άνθρωπο και τον εαυτό. Με πνεύμα αντισυμβατικό, γόνιμα ανατρεπτικό και με απόλυτη προσήλωση στην ενέργεια του σώματος, της φωνής και της σκηνής, δημιουργεί παραστάσεις που πάλλονται από την αγωνία και τον ενθουσιασμό της ζωντανής έκφρασης.
Η ομάδα λειτουργεί πάνω στις αρχές της ισοτιμίας και της ομαδικής δημιουργίας. Κάθε μέλος είναι συνδημιουργός και όχι απλός ερμηνευτής. Η Θεατροφρένεια αρνείται τις επιφανειακές εντυπώσεις και την ευκολία της φόρμας, επιλέγοντας αντ’ αυτών την ουσία, το βάθος και τη ριζική αναμέτρηση με το κείμενο, το σώμα, τον χώρο και πάνω απ’ όλα την εποχή. Οι παραστάσεις τους αναδεικνύουν την ανάγκη για επανεξέταση της ταυτότητας, της ιστορίας, της βίας, της αγάπης και της κοινωνικής κατασκευής του εαυτού.
Ο σκηνικός τους λόγος είναι ζωντανός, σωματικός και συχνά εξομολογητικός, χωρίς να χάνει τη δυναμική της θεατρικής πρόκλησης. Υπάρχει έντονη φυσική παρουσία, έντονο δόσιμο – και μία αίσθηση ότι ό,τι συμβαίνει επί σκηνής δεν είναι «παράσταση» αλλά συμβάν. Είτε πρόκειται για κλασικά έργα που διαβάζονται με καινούρια μάτια είτε για πρωτότυπες δημιουργίες που γεννιούνται από την κοινή τους έρευνα, η Θεατροφρένεια εργάζεται με πάθος, αφοσίωση και ειλικρίνεια.
Πέρα από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αυτό που εντυπωσιάζει είναι η φιλοσοφία πίσω από τη δράση τους. Το θέατρο δεν είναι ένα επάγγελμα ή μια τέχνη για το κοινό τους. Είναι ένας ζωντανός, καθημερινός αγώνας για έκφραση, συνύπαρξη και ελευθερία. Ένας τρόπος να διατυπωθούν ερωτήματα που η κοινωνία αποφεύγει. Ένα μονοπάτι που ενώνει την ατομική εμπειρία με τη συλλογική συνείδηση.
Η Θεατροφρένεια εκπέμπει κάτι βαθιά τίμιο και παλλόμενο: την πεποίθηση ότι το θέατρο, όταν είναι αληθινό, είναι τρόπος να είσαι άνθρωπος ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Και γι’ αυτό, είναι απολύτως απαραίτητο.