The Long Walk: Ο πιο σκληρός δρόμος του Stephen King στη μεγάλη οθόνη (VIDEO)

Ο Francis Lawrence μεταφέρει με ωμό ρεαλισμό και αφοπλιστική απλότητα το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε ποτέ ο Stephen King. Το The Long Walk δεν είναι μια περιπέτεια για εύπεπτη κατανάλωση, αλλά μια αργή κάθοδος σε έναν εφιάλτη χωρίς τέρμα, όπου η βία και η εξάντληση γίνονται θέαμα για τις μάζες.

Το The Long Walk υπήρξε το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε ο Stephen King γύρω στο 1966, αν και εκδόθηκε αρκετά αργότερα, το 1979, με το ψευδώνυμο Richard Bachman. Πρόκειται για ένα έργο βαθειά πολιτικό, γεννημένο στον απόηχο του Πολέμου του Βιετνάμ και της αμερικανικής κοινωνικής διχόνοιας, που μιλά για την αυταρχία, τον ανταγωνισμό και την ανθρώπινη αντοχή. Στην κινηματογραφική του διασκευή από τον Francis Lawrence, σε σενάριο του JT Mollner, η λιτή αλλά συνταρακτική πλοκή αποκτά σάρκα και οστά με έναν τρόπο που διατηρεί απόλυτο σεβασμό στο πνεύμα του King.

Η υπόθεση είναι απλή αλλά αδυσώπητη: κάθε χρόνο, 50 νεαροί άνδρες επιλέγονται να συμμετάσχουν σε έναν μακάβριο διαγωνισμό. Ο κανόνας είναι ξεκάθαρος – πρέπει να περπατούν με ταχύτητα τουλάχιστον τριών μιλίων την ώρα, χωρίς διακοπή, χωρίς ύπνο, χωρίς στάση. Όποιος επιβραδύνει ή παραβεί τους κανόνες τρεις φορές, εκτελείται επιτόπου από τους στρατιώτες που συνοδεύουν την πορεία υπό τις διαταγές του Ταγματάρχη (Mark Hamill). Ο τελευταίος που θα απομείνει κερδίζει μια «ευχή» – οποιαδήποτε χάρη επιθυμεί.

Ο Lawrence ξεκινά την ιστορία σχεδόν αμέσως, αλλά αφήνει το βάρος να κλιμακωθεί σταδιακά. Οι εξαντλητικές διαδρομές, η πείνα, η βροχή, οι σωματικές ανάγκες και η αργή φθορά των σωμάτων μετατρέπονται σε εφιάλτη χωρίς τέρμα. Οι θάνατοι έρχονται μεθοδικά, δίχως υπερβολές ή θεαματικά τρικ, δίνοντας έμφαση στα πρόσωπα και στην ψυχολογική καταρράκωση των επιζώντων. Ο θεατής αναγκάζεται να γίνει συνένοχος σε αυτό το θέαμα, καθώς η βία επαναλαμβάνεται μέχρι που αποκτά μουδιαστικό χαρακτήρα – κάτι που αποτελεί συνειδητή επιλογή της ταινίας.

Το The Long Walk είναι μια από τις πιο ωμές και πολιτικά φορτισμένες κινηματογραφικές μεταφορές του Stephen King. Ο Francis Lawrence, εγκαταλείποντας κάθε ίχνος θεαματικότητας, στήνει ένα υπαρξιακό θρίλερ που μοιάζει περισσότερο με σωματική και ψυχολογική δοκιμασία παρά με ταινία δράσης. Η επαναληπτική φύση του σεναρίου ίσως κουράσει, όμως ακριβώς σε αυτή την εξάντληση κρύβεται η δύναμη του φιλμ: ο θεατής βιώνει μαζί με τους ήρωες το μαρτύριο ενός δρόμου που δεν τελειώνει ποτέ.

Με εξαιρετικές ερμηνείες από τον Cooper Hoffman και τον David Jonsson, αλλά και με τη συγκινητική παρουσία της Judy Greer, το φιλμ καταφέρνει να διασώσει την ανθρωπιά μέσα σε έναν κόσμο που τη θεωρεί αναλώσιμη. Ο Mark Hamill προσφέρει μια ειρωνική, σχεδόν καρικατούρα ενσάρκωση της αυταρχικής εξουσίας, ενισχύοντας τον αλληγορικό χαρακτήρα της ιστορίας.

Δεν είναι μια εύκολη ταινία – είναι σκοτεινή, επαναληπτική και χωρίς κάθαρση. Όμως ακριβώς γι’ αυτό είναι και σημαντική: γιατί μας θυμίζει ότι πολλές φορές η πιο μεγάλη φρίκη δεν είναι τα τέρατα του φανταστικού, αλλά η αποδοχή της βίας ως κανονικότητας από μια κοινωνία που κοιτάζει, χειροκροτεί και προσπερνά.

«Οι Νεκρές»: Η πιο σκοτεινή αλήθεια του Μεξικού στη μικρή οθόνη (VIDEO)