«Superman» του James Gunn: Μια νέα εποχή για τον Άνθρωπο από Ατσάλι (VIDEO)
Δεν είναι μόνο το must-see του καλοκαιριού. Είναι η υπενθύμιση ότι οι υπερήρωες μπορούν ακόμα να εμπνέουν – όχι με το μέγεθος της γροθιάς τους, αλλά με το εύρος της καρδιάς τους.
Νικολέτα Τσορμπατζόγλου
){kind=icon}
Ο Superman επιστρέφει. Όχι απλώς ως ήρωας με υπερδυνάμεις, αλλά ως ιδέα. Ως σύμβολο. Και αυτή τη φορά, είναι ο James Gunn που κρατά τα ηνία – ένας δημιουργός με φαντασία, φλέγμα και το θάρρος να ξεσκονίσει τη μυθολογία του πιο εμβληματικού υπερήρωα στον κόσμο, επαναφέροντάς τον στις ρίζες του αλλά με μια σύγχρονη, ανθρώπινη ματιά.
Η νέα ταινία, απλώς τιτλοφορούμενη Superman, κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από τις 9 Ιουλίου 2025, και ήδη έχει προκαλέσει συζητήσεις. Ο David Corenswet φορά την κόκκινη κάπα με εντυπωσιακή φυσικότητα και αποδίδει έναν Clark Kent ευάλωτο, αφοσιωμένο και –κυρίως– αληθινό. Στο πλευρό του, η Rachel Brosnahan ως Lois Lane δεν είναι απλώς μια συνοδευτική φιγούρα, αλλά μια ανεξάρτητη και δυναμική προσωπικότητα, απολύτως σύγχρονη, που κουβαλά τη δική της δημοσιογραφική πυγμή. Ο Nicholas Hoult φέρνει έναν Lex Luthor σατανικά γοητευτικό, απειλητικό όσο πρέπει, χωρίς να γίνεται καρικατούρα.
Ένας Σούπερμαν για το σήμερα
Αυτό που κάνει την ταινία πραγματικά να ξεχωρίζει, όμως, δεν είναι μόνο το καστ ή τα εντυπωσιακά σκηνικά. Είναι ο τρόπος που ο James Gunn διαβάζει τον Superman σαν πολιτισμικό φαινόμενο και όχι απλώς ως χολιγουντιανό προϊόν. Η ταινία αποφεύγει την εξαντλημένη “ιστορία καταγωγής” και μας τοποθετεί απευθείας στο τώρα: Ο Superman υπάρχει, μάχεται, αμφιταλαντεύεται, και –το σημαντικότερο– αισθάνεται.
Η εσωτερική σύγκρουση του ήρωα ανάμεσα στην κρυπτονιακή του κληρονομιά και στην πίστη του στην ανθρωπότητα, είναι το θεμέλιο της ταινίας. Και εκεί ο Gunn δεν χαρίζεται. Δεν έχουμε έναν θεό με κάπα, αλλά έναν άνθρωπο που θέλει να ανήκει κάπου. Και αυτή η προσγείωση, αυτή η «ανθρώπινη πλευρά» του Σούπερμαν, ίσως είναι η πιο γενναία αφηγηματική επιλογή της ταινίας.
Βεβαίως, δεν λείπει η δράση. Η Μητρόπολη είναι εντυπωσιακή, το Φρούριο της Μοναξιάς μυθικό, ενώ οι συγκρούσεις (φυσικές και ιδεολογικές) κόβουν την ανάσα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά υπηρετούν μια αφήγηση με βάθος και καρδιά. Η ταινία καταφέρνει να είναι συγκινητική χωρίς να γίνεται μελό, διασκεδαστική χωρίς να διολισθαίνει στο φτηνό χιούμορ. Το ύφος είναι σφιχτοδεμένο, οι ρυθμοί σωστά δομημένοι, ενώ το χιούμορ –σε αντίθεση με την υπερβολή του Thor: Ragnarok– είναι διακριτικό, ουσιαστικό και καλοζυγισμένο.
Το soundtrack του John Murphy και οι μικρές, διακριτικές αναφορές σε παλιότερα έργα (και σειρές) του Superman δημιουργούν μια αίσθηση διαχρονικότητας, χωρίς όμως να βασίζονται στην εύκολη νοσταλγία.
Το DCU επιτέλους βρίσκει την πυξίδα του
Η ταινία του Gunn δεν μοιάζει με τις σκοτεινές, βαριές και ενίοτε υπερφιλόδοξες παραγωγές του Snyder. Δεν προσπαθεί να είναι “βαθιά” μέσα από τη μελαγχολία, αλλά μέσα από την ελπίδα. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη πολιτική της δήλωση. Σε μια εποχή διαρκούς αβεβαιότητας, συγκρούσεων και πληροφορίας, ο Superman του 2025 δεν είναι ο σωτήρας. Είναι ο καθρέφτης μας – το καλύτερο κομμάτι μας, αυτό που θα θέλαμε να είμαστε.
Ο Superman του James Gunn είναι κάτι παραπάνω από μια ακόμα υπερηρωική ταινία. Είναι ένα ερωτικό γράμμα στον χαρακτήρα, στο είδος και στους θεατές που περιμένουν –και αξίζουν– κάτι περισσότερο από ένα ακόμα θεαματικό CGI φινάλε.
