Sinners του Ράιαν Κούγκλερ: Ο τρόμος ως τελετουργία μνήμης και ταυτότητας

Μετά τον θρίαμβο του Black Panther, ο Ράιαν Κούγκλερ αφήνει πίσω του τα υπερηρωικά έπη και βυθίζεται στα πιο σκοτεινά στρώματα της αμερικανικής ψυχής.

Το Sinners δεν είναι ένα ακόμη φιλμ τρόμου είναι ένα κινηματογραφικό ξόρκι που μιλά για τη μνήμη, τη φυλή και το συλλογικό τραύμα, με την ένταση μιας τελετουργίας και τη δύναμη μιας εξομολόγησης.

Η πλοκή ξεκινά με γνώριμες συντεταγμένες: μια οικογένεια, ένα σπίτι, ένα παρελθόν που αρνείται να πεθάνει. Όμως, πολύ γρήγορα, ο Κούγκλερ απομακρύνεται από τη ρητορική του είδους. Ο τρόμος εδώ δεν είναι εξωτερικός — είναι ενδογενής, εγγεγραμμένος στο DNA μιας κοινότητας που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιστορική της κληρονομιά. Το σπίτι των ηρώων γίνεται πεδίο μάχης ανάμεσα στη ζωή και τη μνήμη, στο παρόν και το ανεξίτηλο παρελθόν της δουλείας.

Ο Κούγκλερ σκηνοθετεί με την πειθαρχία ενός τελετουργού. Η κάμερα κινείται αργά, σχεδόν διστακτικά, σαν να σέβεται τα πνεύματα που κατοικούν τον χώρο. Οι σιωπές είναι πιο εύγλωττες από τις λέξεις, ενώ η μουσική λειτουργεί σαν υπόκωφη προσευχή. Η αισθητική του Sinners φλερτάρει με το υπερφυσικό χωρίς να εγκαταλείπει ποτέ τον ρεαλισμό – ένα σπάνιο επίτευγμα, όπου η μεταφυσική συνδιαλέγεται με το κοινωνικό σχόλιο. Δεν λείπουν, βέβαια, οι στιγμές όπου η φιλόδοξη σύνθεση του Κούγκλερ δείχνει να υπερφορτώνεται. Το Sinners μοιάζει κάποιες φορές να ταλαντεύεται ανάμεσα στην ποιητική πρόθεση και το αφηγηματικό χάος, ανάμεσα στην ανάγκη να συγκινήσει και στην επιθυμία να διαφωτίσει. Ωστόσο, ακόμη κι όταν παραπατά, η ταινία παραμένει απολύτως προσωπική — μια πράξη πίστης στο σινεμά ως χώρο μνήμης, όχι διασκέδασης.

Στο τέλος, εκεί όπου άλλες ταινίες επιζητούν την κάθαρση, ο Κούγκλερ επιλέγει τη σιωπή. Το Sinners τελειώνει όπως ξεκίνησε: σαν ψίθυρος, σαν προσευχή. Όχι για τους ζωντανούς, αλλά για εκείνους που κουβαλούν μέσα τους τον φόβο, την ενοχή και τη μνήμη των αδικημένων. Είναι ένας κινηματογραφικός ψαλμός για το βάρος της Ιστορίας, ειπωμένος με τη γλώσσα του τρόμου.

100 χρόνια Μάνος: Ο Χατζιδάκις μέσα από τα λόγια του και τα μάτια των άλλων (VIDEO)