Όταν τα Λευκά Άτια Σκίζουν τη Σιωπή και Χορεύουν στο Φεγγαρόφωτο – Η Θεατροφρένεια με ένα έργο-κραυγή ενάντια στη γυναικεία κακοποίηση διεκδικεί διάκριση στην Κόρινθο
Αυτή η παράσταση δεν είναι απλώς μια ιστορία· είναι μια κραυγή που γίνεται μουσική, γίνεται εικόνα, γίνεται συγκίνηση.
Διονύσης Ασημιάδης
Η παράσταση «Τα Λευκά Άτια Χορεύουν στο Φεγγαρόφωτο» δεν είναι απλώς ένα θεατρικό έργο, είναι ένας ύμνος στην αντοχή, μια ωδή στην ελευθερία, ένας καθρέφτης όπου όλοι μας καλούμαστε να δούμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι.
Υπάρχουν παραστάσεις που δεν είναι απλώς θέατρο, αλλά μαρτυρία. Υπάρχουν έργα που δεν περιορίζονται στη σκηνή, αλλά ξεχύνονται σαν φωτιά στις ψυχές των θεατών. «Τα Λευκά Άτια Χορεύουν στο Φεγγαρόφωτο» του Ιωάννη Χατζηιωάννου είναι μία από αυτές τις παραστάσεις. Η Θεατροφρένεια, με σκηνοθεσία της Άννας Δήμου, μουσική του Ιορδάνη Δουρβανίδη και τη φωνή της Γεωργίας Ασημοπούλου να διαπερνά τα όρια του τραγουδιού και να γίνεται συγκλονιστική αφήγηση, ανεβαίνει στο 21ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στην Κόρινθο με ένα έργο που τολμά να κοιτάξει στο κατάμαυρο βάθος της γυναικείας κακοποίησης και να το μετατρέψει σε ποίηση, σε θέαμα, σε επανάσταση.
Εννέα λευκά άτια, μπροστά στο λιβάδι της ζωής, στέκουν σαν ψυχές γεμάτες όνειρα και υποσχέσεις, μα οι σέλες τους είναι βαριές, μαρτυρικές, φορτωμένες με τον πόνο και τις πληγές των γυναικών που τις καβαλούν. Εννέα γυναίκες, διαφορετικές αλλά τόσο ίδιες στον πόνο τους, σέρνουν τον σταυρό της κακοποίησης που γνώρισαν – είτε από το χέρι μιας κοινωνίας που επιμένει να κλείνει τα μάτια, είτε από την ωμή βία ενός ανθρώπου που κάποτε ονομάστηκε σύντροφος. Γυναίκες-σύμβολα που περπατούν πάνω σε ερείπια αναμνήσεων, με πληγές αθέατες, κρυμμένες πίσω από χαμόγελα και σιωπές, γυναίκες που διεκδικούν κάτι τόσο απλό κι όμως τόσο βαθιά επαναστατικό: να υπάρξουν ελεύθερες, χωρίς φόβο.
Κι όμως, όταν πέσει το σούρουπο, τότε που οι βασανιστές κοιμούνται και το φεγγάρι χρυσίζει τη σκουριά, τα λευκά άτια χορεύουν στο φεγγαρόφωτο, λυτρωμένα, περήφανα, όμορφα, σαν μια υπόσχεση πως η ελευθερία και η γαλήνη δεν είναι άπιαστα όνειρα. Γιατί ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, η ψυχή ζητά χώρο να απλωθεί, να ανασάνει, να ξαναγεννηθεί. Και αυτό το φεγγαρόφωτο, που γίνεται καταφύγιο, δεν φωτίζει μόνο τις πληγές τους· τις εξαγνίζει. Εκείνη την ώρα, η μνήμη γίνεται χορός, η οδύνη μεταμορφώνεται σε ελπίδα, το σώμα – άλλοτε στόχος – γίνεται φτερωτός ίππος που δεν υπακούει πια σε κανέναν δυνάστη.
Αυτή η παράσταση δεν είναι απλώς μια ιστορία· είναι μια κραυγή που γίνεται μουσική, γίνεται εικόνα, γίνεται συγκίνηση. Είναι το βλέμμα των θυμάτων που απαιτεί να ακουστεί. Η Θεατροφρένεια, με την ψυχή και την ενέργεια της ερασιτεχνικής δημιουργίας που ξεπερνά τα όριά της, μετατρέπει την τέχνη σε πράξη αντίστασης. Δεν προσεγγίζει απλώς ένα θέμα· βουτάει μέσα του, το ανατέμνει, το ντύνει με ποίηση και τραγούδι, το μεταφέρει στο κοινό με ωμότητα αλλά και τρυφερότητα. Κάθε σκηνή, κάθε στίχος, κάθε βλέμμα των ηρωίδων είναι γροθιά στο στομάχι, αλλά και χάδι στην ψυχή.
Είναι εκείνο το είδος θεάτρου που θυμίζει γιατί τολμήσαμε κάποτε να αγαπήσουμε τη σκηνή. Είναι το θέατρο που δεν λέει «κοιτάξτε με», αλλά «ακούστε με». Το θέατρο που ξεκινά ως αφήγηση και τελειώνει ως βίωμα. Η συμμετοχή της Θεατροφρένειας στο φεστιβάλ δεν είναι απλώς μια τιμητική στιγμή· είναι επιβεβαίωση πως όταν η τέχνη υπηρετεί τον άνθρωπο, τον αληθινό, τον πληγωμένο, τον άφωνο, τότε μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Στο 21ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στην Κόρινθο, η Θεατροφρένεια δεν διεκδικεί απλώς μια διάκριση. Διεκδικεί το δικαίωμα να ακουστούν οι γυναίκες που σωπαίνουν, οι ιστορίες που θάβονται, οι ψυχές που αναζητούν λύτρωση. Και αν κάτι μπορεί να φέρει μια βαθιά αλλαγή, αυτό είναι η αλήθεια που τολμά να ειπωθεί δυνατά. Η παράσταση «Τα Λευκά Άτια Χορεύουν στο Φεγγαρόφωτο» δεν είναι απλώς ένα θεατρικό έργο. Είναι ένας ύμνος στην αντοχή, μια ωδή στην ελευθερία, ένας καθρέφτης όπου όλοι μας καλούμαστε να δούμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Και να τον αλλάξουμε.