Οι Gadjo Dilo στο TheOpinion για τη gypsy jazz μουσική: «Ανακατέψαμε δυο παλιά πράγματα και φτιάξαμε κάτι καινούριο»

Ο Σωτήρης Πομόνης, με αφορμή την εμφάνιση των Gadjo Dilo στη Θεσσαλονίκη, μιλά στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

28 Δεκεμβρίου 2022, 12:27 UPD: 25 Ιανουαρίου 2023, 13:55

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Οι Gadjo Dilo έρχονται, με gypsy jazz διάθεση, την Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου, στον Πολυχώρο WE στη Θεσσαλονίκη.

Ένα «πάντρεμα» της gypsy jazz μουσικής παράδοσης με τους ήχους και τα χρώματα του παλιού ελληνικού τραγουδιού, καθώς και μελωδίες από διάφορα μέρη του κόσμου, θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό της Θεσσαλονίκης την Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου, στον Πολυχώρο WE.

«Πιστεύω ότι το να δει κάποιος μια συναυλία των Gadjo Dilo, συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Μια συναυλία των Gadjo Dilo δεν είναι μόνον διασκέδαση. Είναι και ψυχαγωγία, με την έννοια ότι το κοινό θα ακούσει και ελληνική μουσική, με έναν τρόπο που δεν την έχει ακούσει ξανά. Θα δει κάποιους ανθρώπους που είναι δεξιοτέχνες στα μουσικά τους όργανα, θα δει αυτοσχεδιασμούς. Για τον μέσο ακροατή είναι κάτι διαφορετικό. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο αντίστοιχο στην αγορά σε σχέση με εμάς», δηλώνει ο Σωτήρης Πομόνης στο TheOpinion, ένας εκ των κιθαριστών και ιδρυτικό μέλος των Gadjo Dilo.

Gadjo Dilo – Το συγκρότημα

Οι Gadjo Dilo ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους στις αρχές του 2009. Το συγκρότημα απάρτιζαν, τότε, οι δύο παιδικοί φίλοι και κιθαρίστες του, Σωτήρης Πομόνης και Κώστας Μητρόπουλος. Το μουσικό σχήμα, με την παρούσα μορφή, συστάθηκε στις αρχές του 2012, με κοινό σημείο την αγάπη τόσο για την παλιά jazz (swing) μουσική όσο και για την gypsy jazz.

Η ονομασία του συγκροτήματος προέκυψε από την ομώνυμη ταινία του Tony Gatlif, χωρίς, εξαρχής, να γνωρίζουν τα μέλη του τη σημασία της. «Ξέραμε ότι είναι δική τους γλώσσα, των Τσιγγάνων, αλλά δεν ξέραμε τι σημαίνει καν. Και το βγάλαμε στην αρχή έτσι, επειδή βλέπαμε την ταινία του Tony Gatlif, το “Gadjo Dilo”, και μας άρεσε. Μετά ήρθε ένας φίλος απ’ τη Ρουμανία, που είναι και Τσιγγάνος, και μας είπε ότι “Gadjo Dilo” είναι ο τρελάρας· ο τρελούτσικος, μη γύφτος. Ο τρελούτσικος μπαλαμός. Και μάλιστα το “Dilo”, όπως μας είπε κάποιος άλλος φίλος του συγκροτήματος, υπάρχει στα ελληνικά με το “Δελη-γιώργης”, “Δελη-γιάννης”, “Δελη-πέτρος”. Σημαίνει, ουσιαστικά, “τρελο-γιώργης”, “τρελο-γιάννης”, “τρελο-πέτρος”», παραθέτει ο Σωτήρης Πομόνης στο TheOpinion.

Και προσθέτει, χαριτολογώντας: «Μάθαμε τι σημαίνει και το όνομα τελικά. Είναι αυτό ακριβώς που λέει, πάντως. Για να ακούς gipsy jazz στην Ελλάδα και να μην είσαι και Τσιγγάνος, πρέπει να έχεις και κάποια τρέλα».

Παρά τις αντιξοότητες των δύο τελευταίων ετών, το μουσικό συγκρότημα ετοιμάζει την καινούρια του δουλειά. «Θα προσπαθήσουμε να προσαρμόσουμε το υλικό μας στις νέες ανάγκες, ο δίσκος είναι λίγο παλιομοδίτικο θέμα. Πιστεύουμε ότι, τους πρώτους μήνες του ’23, θα μπορέσουμε να το κυκλοφορήσουμε και να το δημοσιοποιήσουμε», αναφέρει ο κιθαρίστας των Gadjo Dilo.

Gypsy Jazz μουσική

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία του είδους της μουσικής που κάνουν οι Gadjo Dilo. Eπισημαίνει ο Σωτήρης Πομόνης στο TheOpinion:

«Είναι αυτό που λέει ο φίλος μου ο Κώστας: “Εμείς πήραμε δυο παλιά πράγματα, τα ανακατέψαμε, και φτιάξαμε κάτι καινούριο”. Αυτή η μουσική παιζόταν στην Κεντρική Ευρώπη, από το ’30 μέχρι το ’40. Μεσολάβησε ο πόλεμος και, μετά το ’40, άλλαξε γενικά η μορφή της jazz παγκοσμίως. Αυτό το στυλ -επειδή ο Django Reinhardt που ήταν κύριος εκπρόσωπος αυτού του είδους, ήταν Τσιγγάνος- το διατήρησαν οι Τσιγγάνοι προς τιμήν του. Γιατί ήταν μεγάλος σταρ γι’ αυτούς. Είναι μεγάλο γεγονός, όπως καταλαβαίνετε, όταν ένας άνθρωπος, ξαφνικά, από μια ομάδα που είναι περιθωριακή, γίνεται τόσο διάσημος. Είναι μεγάλο γεγονός για όλους, το θεωρούν τιμή τους. Και κράτησαν αυτό το στυλ κι έπαιζαν για δική τους κατανάλωση. Δεν ήταν, δηλαδή, τόσο διάσημο.

Υπήρχαν εκπρόσωποι και στη δεκαετία του ’70. Αλλά από το ’85 – ’90, άρχισε να απασχολεί πιο έντονα. Μέχρι τότε, αφορούσε στους Τσιγγάνους και, κυρίως, της Κεντρικής Ευρώπης: Γαλλίας, Γερμανίας, Αγγλίας, Νορβηγίας. Σε αυτά τα μέρη. Από το ’90 και μετά, εξαιτίας του συγκροτήματος Rosenberg Trio και του Bireli Lagrene, που είναι φαινόμενο στον χώρο, άρχισε να έχει απήχηση και σε μεγαλύτερο κοινό αυτό το είδος της μουσικής».

Και συμπληρώνει: «Έτσι κι εμείς, το 2005 – 2006, είδαμε τον Bireli Lagrene σε μια συναυλία, στην Ελλάδα, και μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Κάποια στιγμή, πήρε μια τέτοια κιθάρα ο Κώστας, από περιέργεια, κι αρχίσαμε να κάνουμε αυτή τη μουσική.

Πήγαμε στο εξωτερικό, στη Γαλλία, στη χώρα που παίζεται η μουσική αυτή. Είδαμε πώς παίζεται, είδαμε πολλά πράγματα. Κι εκεί, προσαρμόσαμε ένα ελληνικό τραγούδι στο στυλ αυτό. Γιατί, κακά τα ψέματα, το να παίξουμε gipsy jazz και να προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουν οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί, που το ‘κάνουν από δύο χρονών, δε νομίζω ότι θα τα καταφέρναμε πολύ καλά. Παίξαμε, έτσι, διαφορετικά και τα ελληνικά, παίξαμε διαφορετικά και την gipsy jazz».

Σχετικά με το «Manouche De Grec», σημειώνει στο TheOpinion: «Κάποιος που δεν έχει δει το πρόγραμμά μας, νομίζει ότι είμαστε το “Manouche De Grec”. Όποιος παρακολουθεί το πρόγραμμα και τις συναυλίες μας, θα δει κάτι διεθνές. Το “Manouche De Grec” είναι ένα project που είχε ξεκινήσει πολύ πριν βγει ο πρώτος δίσκος, το ’13. Εμείς παίζαμε και τα μαγαζιά ήταν γεμάτα, χωρίς να έχουμε δισκογραφία. Απλώς, μέσα από τον χώρο, είχαμε ακουστεί και πήγαινε πάρα πολύ καλά το σχήμα. Θελήσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και κάναμε το “Manouche De Grec”. Είναι ένα project, δεν σημαίνει ότι αυτό θα κάνουμε σε όλη μας τη ζωή».