Οι Black Fridays του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης γιορτάζουν την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου

Οι Black Fridays γιορτάζουν την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου με το σκοτεινό ερωτικό αριστούργημα Δράκουλας (Bram Stoker’s Dracula, 1992) του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Οι Black Fridays του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης γιορτάζουν την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (Παρασκευή 14/02/2025, Ολύμπιον, 23:00) δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να απολαύσει μία από τις πιο σαρωτικές και αντισυμβατικές ιστορίες αγάπης που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Ο Δράκουλας (Bram Stoker’s Dracula, 1992) του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ένα κειμήλιο των κινηματογραφικών ’90s, με τον Γκάρι Όλντμαν να δίνει μια αξέχαστη ερμηνεία, ξεδιπλώνει ένα love story επικών διαστάσεων, που δοξάζει τον έρωτα ως τη μόνη δύναμη που μπορεί να υπερβεί τις ανίκητες έννοιες του χρόνου και της θνητότητας.

Ισορροπώντας μαεστρικά ανάμεσα στη ρετρό ταινία τρόμου, την περιπέτεια εποχής, το ανορθόδοξο γουέστερν και το ρομαντικό μελόδραμα, ο Δράκουλας συνδυάζει την gothic ατμόσφαιρα, το κατάμαυρο χιούμορ, τον αχαλίνωτο ερωτισμό και την αιχμηρή αλληγορία. Διαχωρίζοντας σκόπιμα και εμφατικά τη θέση του από το ομότιτλο μυθιστόρημα (1897) του Μπραμ Στόκερ που διασκευάζει, ο Κόπολα μετατρέπει την ιστορία του απέθαντου κόμη από την Τρανσιλβανία σε βατήρα για μια πολυεπίπεδη παραβολή. Ο Δράκουλας του Κόπολα επανεφευρίσκει και μεταμορφώνει τον κεντρικό του ήρωα, ως μια διακήρυξη αποδοχής του Άλλου και της ετερότητας, εκφράζοντας παράλληλα έντονες αντι-αποικιοκρατικές νύξεις. Επιπλέον, υφαίνει μια υποδόρια κριτική απέναντι στις δομές της θρησκείας και της αυστηρής κοινωνικής ηθικής που καταπνίγουν την ανθρώπινη επιθυμία, φροντίζοντας να εξυψώσει τη γυναικεία σεξουαλική απελευθέρωση σε όχημα χειραφέτησης και αλλαγής.

Πέρα από οτιδήποτε άλλο όμως, ο Δράκουλας είναι μια οπτικά εκθαμβωτική ταινία, που επιδεικνύει εντυπωσιακή αισθητική αρτιότητα σε όλα τα κατασκευαστικά-τεχνικά στάδια παραγωγής. Από την μπαρόκ αισθαντική φωτογραφία του Μίκαελ Μπάλχαους και την ασυναίσθητα πένθιμη μουσική του Βόιτσεχ Κίλαρ, μέχρι το εντυπωσιακό makeup design της Μισέλ Μπερκ και τα συναρπαστικά κοστούμια της Έικο Ισιόκα (αμφότερες κέρδισαν τα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς στις σχετικές κατηγορίες), ο Δράκουλας ξετυλίγεται σαν ένα φινιρισμένο οπτικοακουστικό ντελίριο. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι ο Κόπολα απέφυγε εμφατικά τη χρήση CGI εφέ, θέλοντας να αποδώσει έναν έμμεσο φόρο τιμής στην εικονογραφική κληρονομιά των horror movies του παρελθόντος.

Ανανεώνοντας με τολμηρό και ευφάνταστο τρόπο τη στερεοτυπική απεικόνιση του Δράκουλα, όπως είχε παγιωθεί ήδη από τη δεκαετία του ’30 και τον Μπέλα Λουγκόζι, η ταινία του Κόπολα πυροδότησε μια όψιμη αναγέννηση του υπο-είδους των βαμπιρικών ταινιών τρόμου, ανοίγοντας τον δρόμο για ταινίες όπως η διασκευή του Φρανκενστάιν από τον Κένεθ Μπράνα και η Συνέντευξη με έναν βρικόλακα του Νιλ Τζόρνταν, που κυκλοφόρησαν δύο χρόνια αργότερα.

Δράκουλας / Bram Stoker’s Dracula

Ο αιμοβόρος αλλά συγχρόνως σαγηνευτικός πρίγκιπας της Τρανσιλβανίας, κόμης Δράκουλας, που είναι καταδικασμένος να ζει για πάντα τρεφόμενος με το αίμα των ζωντανών, μετακομίζει από την ανατολική Ευρώπη στο Λονδίνο ύστερα από αιώνες μοναξιάς στο υπό κατάρρευση κάστρο του. Απώτερος στόχος του να ενωθεί με την αγαπημένη του Ελιζαμπέτα, η οποία σκοτώθηκε αιώνες πριν, αλλά ο ίδιος πιστεύει ότι ξαναζεί στο σώμα της νεαρής και όμορφης Μίνα.

FUNDAMENTALS OF CINEMA: LOVE IS STRANGE

Την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου (Σταύρος Τορνές, 20:30), στο πλαίσιο της άκρως επιτυχημένης ενότητας προβολών Fundamentals of Cinema: Love Is Strange, αφηνόμαστε στη μεθυστική γοητεία που εκπέμπει Το δικό μου Αϊντάχο (My Own Private Idaho, 1991) τoυ Γκας Βαν Σαντ, με την εκτυφλωτική ερμηνεία του αξέχαστου Ρίβερ Φίνιξ, δύο μόλις χρόνια προτού το άστρο του δύσει τόσο άδοξα και πρόωρα.

Ταινία-ορόσημο του New Queer Cinema που άνθισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το My Own Private Idaho μάς προσκαλεί σε μια μυσταγωγική αναζήτηση αγάπης, ταυτότητας και λύτρωσης, συνδυάζοντας υποδειγματικά το avant-garde αισθητικό στιλιζάρισμα και την indie ατμόσφαιρα, με ορισμένες από τις ερωτικές σκηνές να ξεδιπλώνονται σαν στατικοί αναγεννησιακοί πίνακες. Σε ένα εντυπωσιακό κράμα μοντερνισμού και παράδοσης, ο Γκας Βαν Σαντ συνυφαίνει μοτίβα και αναφορές από τα θεατρικά έργα Ερρίκος ο Δ΄ και Ερρίκος ο Ε΄ του Γουίλιαμ Σέξπιρ με τη σύγχρονη αμερικανική αντικουλτούρα –με βασικό σημείο αναφοράς το μυθιστόρημα Η πόλη της νύχτας (1966) του Τζον Ρέτσι– για να υφάνει μια ιστορία άγριας ενηλικίωσης, χαμένης αθωότητας, προδοσίας και ατελούς κάθαρσης, όπου οι νεαροί hustlers της ταινίας θυμίζουν σκοτεινή εκδοχή των «χαμένων παιδιών» του Πίτερ Παν και της Χώρας του Ποτέ.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Γκας Βαν Σαντ είχε γράψει μια πρώτη εκδοχή του σεναρίου ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, όμως δυσκολεύτηκε αφάνταστα να βρει πρόθυμους χρηματοδότες και παραγωγούς τόσο λόγω των ταμπού που έθιγε η ταινία όσο και εξαιτίας της εμφάνισης του AIDS στη δεκαετία του ’80, με την κατάσταση να αλλάζει μετά την απρόσμενη επιτυχία της ταινίας Drugstore Cowboy (1989). Μάλιστα, το αρχικό σενάριο ήταν ευκρινώς χωρισμένο σε δύο τελείως διακριτά μέρη, τα οποία θα αντιστοιχούσαν σε δύο αυτοτελείς ιστορίες των βασικών ηρώων. Τελικά, αντλώντας έμπνευση από το περίφημο cut-up (λογοτεχνικό) κολάζ του Γουίλιαμ Μπάροουζ, ο Βαν Σαντ συνένωσε τα δύο επιμέρους σενάρια σε μία ενιαία πολυφωνική πλοκή. Με βασικό όχημα το ευφυέστατο σεναριακό εύρημα της ναρκοληψίας του ενός εκ των δύο πρωταγωνιστών, η ταινία ξετυλίγεται στο μεταίχμιο ανάμεσα στο ομιχλώδες όνειρο και τη ωμή πραγματικότητα, σαν ένα νοερό road movie. Πάνω απ’ όλα, ίσως, μας χαρίζει μια ερμηνεία μεγατόνων από τον μόλις 21χρονο Ρίβερ Φίνιξ, γεμάτη σιωπηρό πόνο και καμουφλαρισμένη ευαισθησία, που τιμήθηκε με το Volpi Cup Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ της Βενετίας.

Το δικό μου Αϊντάχο / My Own Private Idaho

O Μάικ, ένα ναρκοληπτικός νεαρός που ζει στους δρόμους και τα βγάζει πέρα ως hustler, έχει ανεπούλωτα τραύματα από την εγκατάλειψη που βίωσε από τη μητέρα του όταν ήταν ακόμη παιδί. Ο Σκοτ, γιος του δημάρχου του Πόρτλαντ και κολλητός φίλος του Μάικ, έχει απαρνηθεί (προσωρινά) την πλουσιοπάροχη ζωή θέλοντας να πάει κόντρα στην οικογένειά του και στις συντηρητικές τους αξίες. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι αναζήτησης της μητέρας του Μάικ, που λειτουργεί συγχρόνως και ως οδοιπορικό αυτογνωσίας, ενηλικίωσης και απομάγευσης.

Απολαυστικές ειδικές προβολές και τέσσερις νέες ταινίες σε μια πλούσια κινηματογραφική εβδομάδα!

Σε μια πολυσυλλεκτική κινηματογραφική εβδομάδα υποδεχόμαστε τέσσερις νέες ταινίες, η καθεμία με διακριτό ύφος και διαφορετική θεματολογία, καθώς και τέσσερις ειδικές προβολές, που θα δώσουν στο κοινό την ευκαιρία να απολαύσει ισάριθμα κινηματογραφικά διαμάντια στη μεγάλη οθόνη.

Πιο συγκεκριμένα, μη χάσετε στις αίθουσες του Φεστιβάλ:

Το συγκινητικό και οπτικά εκθαμβωτικό animation Το πιο πολύτιμο φορτίο του Μισέλ Χαζαναβίσιους, που ξεδιπλώνει μια διαχρονική ιστορία για την απώλεια, την αντίσταση και τη βαθύτερη ουσία τού να είσαι (και να παραμένεις σε δύσκολες συνθήκες) άνθρωπος. Την αντισυμβατική και πρωτότυπη ελληνική ταινία Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο του Γιάννη Βεσλεμέ, μια κωμική και ανορθόδοξη διερεύνηση του πένθους, με απόηχους επιστημονικής φαντασίας.

Το μυσταγωγικό Grand Tour του Μιγκέλ Γκόμες, που απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών. Ένα οδοιπορικό αγάπης και εμμονής, που εξυψώνεται σταδιακά σε σπουδή για την ανθρώπινη συνθήκη και τις ανεξέλεγκτες διαδρομές της καρδιάς.

Το ντοκιμαντέρ Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία – Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας των Μιχάλη Ασθενίδη και Βασίλη Λούρα, το οποίο αναπλάθει την περίοδο ενηλικίωσης της Κάλλας στην Αθήνα, στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και την επάνοδό της στην Ελλάδα, μετά το 1957.

Το πρωί της Κυριακής ανανεώνουμε το καθιερωμένο ραντεβού μας με τους μικρούς και μεγάλους σινεφίλ στην ενότητα προβολών Kids Love Cinema, απολαμβάνοντας το θρυλικό Toy Story 2, ένα πανέμορφο animation που υφαίνει έναν πολύτιμο ύμνο στη φιλία (Κυριακή 16/02, Παύλος Ζάννας). H ενότητα προβολών Fundamentals of Cinema: Love Is Strange μάς προσκαλεί στη μεθυστική γοητεία που εκπέμπει Το δικό μου Αϊντάχο (1991) τoυ Γκας Βαν Σαντ, με την εκτυφλωτική ερμηνεία του αξέχαστου Ρίβερ Φίνιξ, δύο μόλις χρόνια προτού το άστρο του δύσει τόσο άδοξα και πρόωρα (Τετάρτη 19/02, Σταύρος Τορνές). Στο πλαίσιο της ενότητας προβολών CineDoc παρακολουθούμε το συνταρακτικό ντοκιμαντέρ. Η σιωπή των άλλων των Αλμουδένα Καραθέδο και Ρόμπερτ Μπάχαρ (και με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ μεταξύ των παραγωγών) για τον αγώνα που έδωσαν οι συγγενείς των θυμάτων της δικτατορίας του Φράνκο ενάντια στην αποσιώπηση των φρικιαστικών εγκλημάτων εκείνης της σκοτεινής περιόδου.

Παράλληλα, στις αίθουσες του Φεστιβάλ συνεχίζουν την επιτυχημένη τους πορεία οι παρακάτω ταινίες:

➢ Το επικών διαστάσεων The Brutalist του Μπρέιντι Κόρμπετ, ένα εμβυθιστικό οδοιπορικό στο τραύμα του ξεριζωμού και στις σκοτεινες όψεις του Αμερικανικού Ονείρου, που έχει αποσπάσει δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες και προβάλλει ως το ακλόνητο φαβορί για την οσκαρική τελετή της 2ας Μαρτίου στις κατηγορίες της Καλύτερης Ταινίας και του Α΄ Ανδρικού Ρόλου για τον Έιντριεν Μπρόντι.

➢ Το χαμηλόφωνο και συγκινητικό κοινωνικό δράμα Όλα θα πάνε καλά του Ρέι Γιενγκ, το οποίο αφουγκράζεται τη συχνά επισφαλή καθημερινή ζωή των ηλικιωμένων ανθρώπων της queer κοινότητας, υφαίνοντας ένα μικρό δοκίμιο για τη διαχείριση του πένθος και τις ποικίλες όψεις της (α)ορατότητας. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την ταινία και το μεσημέρι της Πέμπτης (Παύλος Ζάννας, 13:00) στο πλαίσιο της ενότητας προβολών Early Thursdays.

➢ Το απολαυστικό και πολυβραβευμένο animation Η γάτα που δεν φοβόταν το νερό του Γκιντς Ζιλμπαλόντις, που ξεδιπλώνει ένα ηχηρό οικολογικό μήνυμα μέσα από μια πανέμορφη αλληλουχία εικόνων, χωρίς τον παραμικρό διάλογο. Η ταινία είναι υποψήφια τόσο για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων όσο και για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, καθώς και για το Βραβείο Κοινού LUX για τον Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο.

➢ Το αγαπημένο μου γλυκό των Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα, μια απρόσμενη ιστορία αγάπης για τον ξαφνικό έρωτα που βιώνει μια μοναχική γυναίκα στην Τεχεράνη. Η ταινία απέσπασε τα βραβεία της Οικουμενικής Επιτροπής και της Fipresci στην Μπερλινάλε, ενώ βρέθηκε στην κορυφή της λίστας του Guardian με τις καλύτερες ταινίες του 2024.