«Ο Ψυχίατρός μου Τρελάθηκε»: Μια ευχάριστη γαλλική έκπληξη (VIDEO)

Η εποχή των θερινών έχει ξεκινήσει για τα καλά και τι καλύτερο από το να πας για να απολαύσεις μια ταινία χωρίς να γνωρίζεις για αυτήν πολλά πολλά. 

Μέσα στην εβδομάδα πήγα να δω την νέα κωμωδία «Ο Ψυχίατρός μου Τρελάθηκε» του Arnaud Lemort και πραγματικά διασκέδασα αρκετά.

Η γαλλική ταινία  ξεκινά με έναν πρωτότυπο και φρέσκο χαρακτήρα: τον Δρ. Μπερανζέ, έναν ψυχαναλυτή που έχει χτίσει μια επιτυχημένη καριέρα και θεωρεί πως η ζωή του είναι υπό έλεγχο. Όλα αλλάζουν όμως όταν εμφανίζεται ο Νταμιέν Λερόι, ένας ασθενής με σοβαρά ψυχολογικά άγχη και ιδιόμορφη, προσκολλητική συμπεριφορά που προκαλεί εκνευρισμό ακόμα και στον ίδιο τον γιατρό. Η σχέση των δύο αντρών γίνεται η καρδιά της ταινίας, με το αρχικό αίσθημα δυσφορίας και σύγκρουσης να εξελίσσεται σε μια σειρά ξεκαρδιστικών καταστάσεων.

Ο τρόπος που ο ψυχίατρος προσπαθεί να απαλλαγεί από τον ασθενή του — κάνοντάς τον να πιστέψει πως ο μόνος τρόπος για να θεραπευτεί είναι να βρει την αληθινή αγάπη — είναι ένα έξυπνο σενάριο που θέτει τη βάση για την ανάπτυξη της υπόθεσης. Η πραγματική έκρηξη του χιούμορ συμβαίνει όταν, λίγο πριν από την 30ή επέτειο γάμου του Δρ. Μπερανζέ, η κόρη του ανακοινώνει πως θέλει να παντρευτεί. Η μεγάλη έκπληξη; Ο μελλοντικός γαμπρός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Νταμιέν. Αυτό το απρόσμενο μπέρδεμα μετατρέπει ένα οικογενειακό πάρτι σε σκηνικό απόλυτου χάους, γεμάτο παρεξηγήσεις, αμήχανες στιγμές και κωμικά επεισόδια που κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση.

Ο Christian Clavier στον ρόλο του Δρ. Μπερανζέ είναι απολαυστικός, φέρνοντας την εμπειρία και το χιούμορ του σε κάθε σκηνή, ενώ ο Baptiste Lecaplain ως Νταμιέν προσθέτει ζωντάνια και μια αίσθηση αυθεντικότητας στον ρόλο του άγχους και της νευρικότητας που διακατέχει τον χαρακτήρα του. Η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών είναι ο βασικός λόγος που η ταινία λειτουργεί τόσο καλά, καθώς η αλληλεπίδρασή τους δημιουργεί τις πιο διασκεδαστικές και αναπάντεχες στιγμές.

Η σκηνοθεσία του Lemort κινείται σε γρήγορους ρυθμούς, δίνοντας έμφαση στο κωμικό στοιχείο αλλά χωρίς να χάνει την ανθρώπινη πλευρά των χαρακτήρων. Η ταινία δεν επιχειρεί να γίνει βαθιά ψυχολογική ή δραματική, αλλά επιτυγχάνει να περάσει το μήνυμα πως οι ανθρώπινες σχέσεις, με όλα τα ελαττώματα και τις περίεργες δυναμικές τους, μπορούν να γίνουν πηγή γέλιου και αποδοχής.

Ωστόσο, η ταινία δεν αποφεύγει κάποιες κλισέ καταστάσεις που μπορεί να φαντάζουν προβλέψιμες, και η πλοκή δεν προσφέρει μεγάλες ανατροπές πέρα από την κεντρική σύγκρουση. Παρόλα αυτά, το καλό καστ και οι έξυπνοι διάλογοι κρατούν το ενδιαφέρον και κάνουν το «Jamais sans mon psy» μια καλή επιλογή για τους λάτρεις της γαλλικής κωμωδίας που ψάχνουν κάτι ανάλαφρο, με καλοδουλεμένο χιούμορ και έναν οικογενειακό χαρακτήρα.