Η αφήγηση είναι λόγος προφορικός. Είναι λόγος λιτός και στηρίζεται στο υπαινικτικό, στο «κρυφτό», στο λίγο· σαν τον έρωτα, που χρονοτριβεί σε ασήμαντες λεπτομέρειες

Ο Πολυχώρος Τέχνης Alte Fablon και η Ανθή Θάνου υποδέχονται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη τον Peter Chand, έναν από τους σημαντικότερους αφηγητές της διεθνούς σκηνής.

Η γοητεία του προφορικού λόγου μένει αμείωτη μέσα στους αιώνες. Λένε πως, ο προφορικός λόγος, «γεννήθηκε» από την ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει την αγάπη του.

Σκέψου την πρώτη γυναίκα του κόσμου να νανουρίζει το παιδί της και εκεί να «γεννιέται» η επιθυμία να ονοματίσει αυτό, που νιώθει. Ή τους πρώτους εραστές, που γεύονται τον πόθο και θέλουν να του δώσουν όνομα.

Ο προφορικός λόγος αφήνει τα ίχνη του στις αισθήσεις, σε αντίθεση με τον γραπτό, που «φυλακίζει» τις λέξεις στο οπτικό πεδίο. Υπάρχει, όσο υπάρχει η ανάσα της φωνής· όσο υπάρχουν αφτιά για να τον ακούσουν και καρδιές για να κουρνιάσει μέσα τους.

Ο ήχος των λέξεων είναι φθαρτός, εξαφανίζεται καθώς σκορπίζεται στις συλλαβές. Έχει, όμως, μεγάλη δύναμη. Σκέψου πως πρώτα ακούς τα βήματα κάποιου μέσα στο σκοτάδι κι ύστερα τον βλέπεις.

Ο λαός λέει: «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει». Ο προφορικός λόγος είναι συμβολικός και «υφαίνει» ένα αόρατο δίχτυ ανάμεσα στα γεγονότα και στους ακροατές. Για να συμβεί αυτή η σύνδεση, χρειάζεται μια τελετουργία: ένα κερί, μια σιωπή, ένα βλέμμα. Τα πράγματα χάνουν τη μαγεία τους, αν στερηθούν το βλέμμα.

Η αφήγηση είναι λόγος προφορικός. Είναι λόγος λιτός και στηρίζεται στο υπαινικτικό, στο «κρυφτό», στο λίγο· σαν τον έρωτα, που χρονοτριβεί σε ασήμαντες λεπτομέρειες.

Προϋποθέτει την πνευματική χαλάρωση, έτσι ώστε οι ακροατές να αφεθούν. Είναι μια μυστική συμφωνία, κατά την οποία παραδινόμαστε σε έναν κόσμο, που πλάθεται εκείνη τη στιγμή. Μια στιγμή μοναδική, ανεπανάληπτη.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο «γεννιούνται» και οι παραστάσεις μας με τον Peter Chand. Τόπος συνάντησης είναι η φωνή και η ιστορία, που «συνομιλούν». Έτσι, η προφορικότητα ξαναγίνεται γιορτή. Δεν αφηγούμαστε απλώς. Συμμετέχουμε μαζί με το κοινό σε μια τελετουργία, που μας θυμίζει ότι η ιστορία ζει, μόνο όταν τη μοιραζόμαστε.