Γιώργος Κιμούλης στο TheOpinion: «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αυτάρκης, έχει ανάγκη τον άλλον»

«Η Συνάντηση» του Stephen Belber, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, επιστρέφει από 17 έως 23 Απριλίου στο Θέατρο Αμαλία, ολοκληρώνοντας τον κύκλο των παραστάσεων εκεί από όπου και ξεκίνησε.

Ο Γιώργος Κιμούλης «συναντά» επί σκηνής τους ηθοποιούς Άννα Μονογιού και Στάθη Παναγιωτίδη, σε ένα έργο που αποδεικνύει πως κανενός το παρελθόν δεν μπορεί να διαγραφεί. Υπενθυμίζοντας τη φράση του Σαίξπηρ στην «Τρικυμία»: «Το παρελθόν είναι πρόλογος».

Η…«Συνάντηση» με τους Θεσσαλονικείς καλά κρατεί. Κύριε Κιμούλη, τι ήταν αυτό που, κατά τη γνώμη σας, δημιούργησε αυτήν τη σχέση μεταξύ της παράστασης και του θεατρόφιλου κοινού της πόλης;

Ναι, πάει καλά δόξα τω Θεώ. Πιστεύω το ίδιο το έργο, καταρχάς. Και στη συνέχεια η παράσταση, δηλαδή ο τρόπος που αυτό παρουσιάζεται. 

Το έργο θίγει κάποια βασικά θέματα τα οποία, πιστεύω, απασχολούν τον κόσμο αυτήν την εποχή. Η διαχείριση, δηλαδή, της μοναξιάς είναι, πλέον, κοινός τόπος στους ανθρώπους. Είναι ένα σημαντικό ζητούμενο. Ο σύγχρονος άνθρωπος δυστυχώς, πολλές φορές, αντιμετωπίζει τη μοναξιά ως δική του επιλογή. Τον έχουν πείσει ή έτσι φαντάζεται ότι αντέχει περισσότερο. 

Η μοναξιά έχει σχέση με το πώς μας απομονώνει ο περιβάλλων χώρος μας. Αν το αντιμετωπίσεις ως δική σου επιλογή, τότε τη μοναξιά την κάνεις μοναχικότητα. Κι αυτό, ίσως, είναι ό, τι πιο «εγκληματικό» μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Η μοναξιά, δηλαδή η απομόνωση στην οποία μας ωθεί ο περιβάλλων χώρος, πρέπει να αντιμετωπίζεται ακριβώς με τον ανάποδο τρόπο· με μία ακόμα πιο έντονη ανοικτότητα. Με ακόμα μεγαλύτερη έξοδο από το προσωπικό «Μεσολόγγι» του καθενός. 

Αυτή τη μοναξιά – μοναχικότητα, όπως τη μετέτρεψε ο καθένας, τη βιώσαμε έντονα τα τελευταία χρόνια και λόγω του κορωνοϊού…

Αυτό είναι αλήθεια. Απλώς στον κορωνοϊό ήρθε και εντάθηκε η θέση ότι αυτό είναι και δική μας επιλογή.  

Ο στόχος του να μας πείσουν ότι η μοναξιά μπορεί να εκληφθεί κι ως μοναχικότητα, δηλαδή ως δική μας επιλογή, ήταν ακριβώς αυτός: η απομάκρυνση του ενός απ’ τον άλλον. Αν θέλετε, η όσο το δυνατόν πιο βίαιη κατάρρευση της έννοιας της συλλογικότητας. Η προσπάθεια να μας πείσουν ότι η αυτάρκεια είναι μία έννοια πολύ σημαντική στον άνθρωπο. Όχι, δεν είναι. Γιατί αυτάρκεια δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αυτάρκης, έχει ανάγκη τον άλλον. Κι ο άλλος έχει ανάγκη τον καθένα μας. 

Κάτι που επίσης πραγματεύεται το έργο είναι και τα ζητήματα καριέρας και πόσο επενδύουμε σε αυτά οι άνθρωποι.

Λέγεται στο έργο μέσα, πολύ καθαρά, ότι όταν είναι νέος κάποιος, πιστεύει ότι με το να αποκτήσει μια πολύ σημαντική κοινωνική θέση, θα αγαπηθεί από τον κόσμο. Ως ανάγκη κι ως έκκληση αγάπης προσπαθεί κάποιος να αποκτήσει μία σημαντική κοινωνική θέση. Όχι μόνον γιατί έχει ανάγκη τον θαυμασμό, έχει ανάγκη την αγάπη. Κι έτσι «χώνεται» στο κυνήγι της καριέρας. Τόσο, όμως, χάνεται από αυτούς που θα μπορούσαν να τον αγαπήσουν. 

Διαβάστε επίσης: Η Άννα Μονογιού στο TheOpinion για τη «Συνάντηση» με τον Γιώργο Κιμούλη

Συμβαίνει και το εξής παράδοξο: όταν συστήνουμε κάποιον, το κάνουμε αναφερόμενοι στην επαγγελματική του ιδιότητα. Προσωπικά, φαντάζομαι έναν κόσμο που θα συστήναμε τον διπλανό μας με βάση τα χόμπι του… Και σε αυτό μας καθορίζει, όμως, η καριέρα. Το έχετε σκεφτεί;

Έχετε απόλυτο δίκιο. Το θέμα είναι ότι ζούμε σε μία, αν θέλετε, ακραία οικονομίστικη κοινωνία. Κατ’ επέκταση έχουν διαβραχεί όλες οι αξίες μας από την έννοια του χρήματος. Και το επάγγελμα και η κοινωνική θέση πηγαίνουν παρέα με αυτό που λέγεται χρήμα.

Ξέρετε, το χρήμα κάποτε ήταν αντικείμενο στην πρόταση. Έλεγαν, ας πούμε, ότι «Εγώ μπορεί να είμαι χαρούμενος, έχοντας χρήματα». Τώρα, έχει αναποδογυριστεί η φράση και το χρήμα έχει γίνει υποκείμενο. Λέμε ότι «Το χρήμα με κάνει χαρούμενο». Αυτή η τόσο απλή, όπως φαίνεται, μετατροπή, έχει κάνει τον κόσμο σχεδόν να συμπεριφέρεται ατονικά. Να συμπεριφέρεται μοιρολατρικά, ότι έτσι είναι η κατάσταση, έτσι είναι η συνθήκη. 

Όταν, λοιπόν, ζούμε με αυτό το ακραίο κυνήγι του χρήματος -δεν εννοώ ότι δεν το έχουμε ανάγκη. Επαναλαμβάνω ότι το χρήμα παραμένει, ως αντικείμενο όμως. Κι όταν είναι κάτι αντικείμενο, τότε υπάρχει χώρος και για άλλα αντικείμενα. Όταν, όμως, είναι υποκείμενο που μας καθορίζει, τότε δεν καταλαβαίνουμε τίποτα άλλο παρά μόνον αυτό που μας καθορίζει. 

Κι έχοντας «παντρέψει» το χρήμα με την κοινωνική θέση, είναι φυσικό να συστήνει ο ένας τον άλλον με το ποια είναι η κοινωνική του θέση, ποιο είναι, άρα, το επάγγελμά του.

Θα ήθελα μου μιλήσετε και για τους συνοδοιπόρους σας στο θεατρικό αυτό ταξίδι, για τη συνεργασία σας με την Άννα Μονογιού και τον Στάθη Παναγιωτίδη.

Ο Στάθης ήταν μαθητής μου, βοηθός μου. Γνωριζόμαστε χρόνια. Τον θεωρώ ιδιαίτερα ταλαντούχο πλάσμα. Η Άννα είναι χρόνια ηθοποιός, έχει πολλές ώρες πτήσης επάνω στη σκηνή. 

Και τα δύο παιδιά έχουν δύο χαρακτηριστικά που εμένα με συγκινούν πάρα πολύ. Το ένα είναι ότι είναι αφοσιωμένοι κι έχουν μία σκηνική αυταπάρνηση. Ζούμε σε μία εποχή που δύσκολα βρίσκεις ανθρώπους αφοσίωσης. Και το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι την ποιητικότητά τους δεν την εκφράζουν μόνον στον χώρο της τέχνης τους, αλλά και στη ζωή τους. Αυτό σπανίζει και είναι φυσικό, όταν βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους, να μην θες και να τους χάσεις. 

Και, φυσικά, όλη η παράσταση «ντύνεται» υπό τη μουσική του Διονύση Τσακνή. 

Χρόνια συνεργάτης μου, χρόνια φίλος μου. Είμαστε σαν οικογένεια με τον Διονύση. Και δεν χρειαζόμαστε και πολλά πράγματα να πούμε για να συνεννοηθούμε. Ο Διονύσης, σχεδόν, είναι η μουσική μου. Δηλαδή, ο ήχος του είναι ο ήχος που ακούω πριν γράψει τη μουσική. 

Αναφορικά με τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια; 

Οργανώνουμε για το καλοκαίρι μία άλλη παράσταση με τους συνεργάτες μου. Περιμέναμε να δούμε πώς θα είναι και τα πράγματα σε σχέση και με τις εκλογές, με το πότε των εκλογών. Παίζει ρόλο. Ο χώρος της τέχνης εκ των πραγμάτων είναι μέρος του κοινωνικού χώρου. Οπότε, δεν μπορείς να λειτουργείς ερήμην αυτού που συμβαίνει κοινωνικο-πολιτικά.  

Πληροφορίες

«Η Συνάντηση», του Stephen Belber

Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα, 17/04 – Σάββατο, 22/04 στις 21:00, Κυριακή,  23/04 στις 20:00

Εισιτήρια: Γενική Είσοδος 17€, Μειωμένο 15€  (Άνεργοι – Φοιτητές – ΑμεΑ – άνω των 65 ετών)

Προπώληση εισιτήριων: Στο ταμείο του Θεάτρου Αμαλία, viva.gr

 Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 842 509 (καθημερινά: 10:30 – 14:30 & 17:30 – 21:30)

Ταυτότητα παράστασης

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κιμούλης, Άννα Μονογιού, Στάθης Παναγιωτίδης

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης

Σκηνικά – Κουστούμια: Σοφία Νικολαΐδη

Μουσική: Διονύσης Τσακνής

Φωτισμοί: Θύμιος Γουδέλης

Παραγωγή: Πόλις Πολιτισμού