Φωτεινή Καγιόγλου: Η πένα που γεφυρώνει την επιστήμη με την τέχνη του λόγου
Η Φωτεινή Καγιόγλου είναι μια δημιουργός που καταφέρνει να συνδυάσει τον ακαδημαϊκό στοχασμό με τη λογοτεχνική έκφραση.
Διονύσης Ασημιάδης
Η συγγραφική της φωνή δεν μένει εγκλωβισμένη σε έναν μόνο χώρο, αλλά κινείται ανάμεσα στην επιστημονική έρευνα και στη λογοτεχνική αφήγηση.
Η Φωτεινή Καγιόγλου είναι μια δημιουργός που καταφέρνει να συνδυάσει τον ακαδημαϊκό στοχασμό με τη λογοτεχνική έκφραση, χτίζοντας ένα συγγραφικό προφίλ πλούσιο και πολυεπίπεδο. Με σπουδές που εκτείνονται από τη Φιλοσοφική και τη Νομική έως την εξειδίκευση στη μετάφραση και τη μεταφρασεολογία, η Καγιόγλου απέκτησε τα εφόδια για να σταθεί με την ίδια ευχέρεια τόσο στον χώρο της επιστημονικής γραφής όσο και στον χώρο της λογοτεχνίας. Το έργο της, είτε πρόκειται για μονογραφίες είτε για άρθρα ή μεταφράσεις, χαρακτηρίζεται από την αυστηρότητα της επιστήμης αλλά και την ευαισθησία μιας γραφής που αναζητά το ανθρώπινο στοιχείο πίσω από τα γεγονότα.
Με περισσότερα από σαράντα επιστημονικά άρθρα, δύο μονογραφίες και συνεχή παρουσία σε συνέδρια, η συγγραφική της δραστηριότητα έχει συμβάλει σημαντικά στην έρευνα και στη διάδοση γνώσης σε τομείς που συνδέουν τη νομική, την πολιτική επιστήμη και τη γλωσσολογία. Παράλληλα, η ενασχόλησή της με τη μετάφραση και η αγάπη της για τη γλώσσα την οδήγησαν σε λογοτεχνικές διαδρομές, όπου η θεωρία συνάντησε την πράξη και το προσωπικό βίωμα μετατράπηκε σε λογοτεχνική δημιουργία. Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια έχει συμμετάσχει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, βραδιές ποίησης και παρουσιάσεις έργων, φέρνοντας σε επαφή τον ακαδημαϊκό κόσμο με το ευρύτερο κοινό.
Η συγγραφική της φωνή δεν μένει εγκλωβισμένη σε έναν μόνο χώρο· κινείται ανάμεσα στην επιστημονική έρευνα και στη λογοτεχνική αφήγηση, δημιουργώντας ένα υβρίδιο που έχει τη δύναμη να μιλά σε διαφορετικά ακροατήρια. Για τη Φωτεινή Καγιόγλου, το γράψιμο δεν είναι μόνο εργαλείο καταγραφής, αλλά και τρόπος κατανόησης του κόσμου, μέσο επικοινωνίας και διάλογος με την κοινωνία. Σε μια εποχή όπου τα όρια ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη γίνονται ολοένα πιο διάτρητα, η συμβολή της αποκτά ξεχωριστή σημασία: δείχνει πως η ακαδημαϊκή αυστηρότητα μπορεί να συναντήσει την ευαισθησία της λογοτεχνίας και να γεννήσει έργα που αντέχουν στον χρόνο.
To 2025, κυκλοφόρησε το βιβλίο της Πλάτων και Μακιαβέλλι: Από την Πολιτεία στον Ηγεμόνα, από τις εκδόσεις Ζήτρος. Εκεί, δημιουργείται ένας γόνιμος διάλογος ανάμεσα στον πλατωνικό ιδεαλισμό και τον μακιαβελικό ρεαλισμό, αναζητώντας όχι τόσο την αντιπαραβολή όσο την κατανόηση των ορίων και των δυνατοτήτων κάθε προσέγγισης. Ο Πλάτων εμφανίζεται ως οραματιστής μιας κοινωνίας που στηρίζεται στη δικαιοσύνη και στη διαρκή αναζήτηση του αγαθού, ενώ ο Μακιαβέλι φέρνει στο προσκήνιο τον ηγεμόνα που κινείται μέσα σε έναν κόσμο αβέβαιο, συχνά σκληρό, όπου η ισχύς και η στρατηγική αποτελούν προϋποθέσεις για την πολιτική επιβίωση.
Αυτό που καθιστά τη μελέτη ξεχωριστή είναι ότι δεν περιορίζεται στη φιλοσοφική σύγκριση, αλλά επιχειρεί να δείξει πόσο επίκαιρα παραμένουν αυτά τα δύο άκρα του πολιτικού στοχασμού. Η Φωτεινή Καγιόγλου φωτίζει τις αντιθέσεις τους όχι ως θεωρητικά απολιθώματα, αλλά ως διαρκείς εντάσεις που καθορίζουν ακόμη και σήμερα τη σχέση μας με την εξουσία, τη δημοκρατία, τη συλλογική δράση. Με γλώσσα καθαρή και χωρίς περιττές ακαδημαϊκές επιδείξεις, κατορθώνει να μετατρέψει ένα φαινομενικά κλασικό ζήτημα σε ζωντανό ερώτημα: πώς μπορεί ο άνθρωπος να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη για ιδανικά και στην πραγματικότητα της πολιτικής πράξης. Η πορεία της, αποδεικνύει ότι η συγγραφή μπορεί να είναι ταυτόχρονα επιστήμη και τέχνη, λογική και συναίσθημα, έρευνα και έμπνευση. Η ίδια καταφέρνει να μετατρέπει την πολυπρισματική της γνώση σε έργο ουσιαστικό, που συνομιλεί με το παρόν αλλά κρατά γερές ρίζες στο παρελθόν της σκέψης. Είτε προσεγγίζει ζητήματα πολιτικής θεωρίας είτε μεταφέρει το προσωπικό βίωμα σε λογοτεχνική μορφή, κατορθώνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και να προσφέρει στον αναγνώστη όχι μόνο πληροφορία, αλλά κυρίως μια αίσθηση συμμετοχής σε έναν ευρύτερο διάλογο. Στην πραγματικότητα, το συγγραφικό της έργο είναι ένας ζωντανός χώρος συνάντησης, όπου η γνώση συναντά την ευαισθησία και η σκέψη γίνεται πράξη. Και ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη της: ότι μας θυμίζει πως η γραφή, όταν πηγάζει από αλήθεια και αφοσίωση, έχει τη δύναμη να μας συνδέει με τον εαυτό μας, με τον άλλον και με τον κόσμο.