Η νέα παραγωγή του ΚΘΒΕ «Big in Japan», της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη, κάνει πρεμιέρα σήμερα Σάββατο, 22 Απριλίου, στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Ένα έργο εμπνευσμένο από ακραία κοινωνικά φαινόμενα που συναντάμε στη σύγχρονη Ιαπωνία, σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη.
«Έχω την ανάγκη να φύγω από τη Θεσσαλονίκη, πια. Και με πετυχαίνεις σε μία περίεργη περίοδο, η αλήθεια είναι, σχετικά με τα όνειρα και τις βλέψεις μου. Από την άποψη ότι αισθάνομαι, επειδή μεγαλώνω κιόλας, πως πρέπει να προσπαθήσω για κάποια πράγματα τώρα στη ζωή μου, να δω μέχρι που μπορούν να πάνε. Γιατί, αλλιώς, πρέπει να βρω άλλους τρόπους να είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη και ειρηνική με τον εαυτό μου. Είμαι σε φάση που ψάχνω πιο δραστικά και με μεγαλύτερο ρίσκο τα επόμενα βήματά μου. Αυτό που λέμε “Όλα ή Τίποτα”», εξομολογείται η ηθοποιός Ιωάννα Δεμερτζίδου στο TheOpinion.
Παρόλα αυτά, το επόμενο διάστημα, πρόκειται να διανύσει τη δική της διαδρομή επί σκηνής του Μικρού Θεάτρου της Μονής Λαζαριστών, συμμετέχοντας στην παράσταση «Big in Japan»· κάτι για το οποίο η ίδια δηλώνει ευγνώμων.
Ιωάννα, μοιράσου μαζί μας μερικές πληροφορίες για ‘σένα.
Αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού το 2016, προερχόμενη από σπουδές χορού. Πρώτα σπούδασα χορό, στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού του Δήμου Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, για χορεύτρια είχα ξεκινήσει…
Η αλήθεια είναι πως χορός, φωνή και υποκριτική, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Ισχύει. Κατά μία έννοια, είναι συνυφασμένα. Και στο κομμάτι της υποκριτικής αναγκάζεσαι να μιλάς και με το σώμα, απλώς χρησιμοποιείς και τη φωνή σου. Στο κομμάτι του χορού λείπει αυτό, στην πλειοψηφία των παραστάσεων. Ίσως κι αυτό να μου έλειπε, κιόλας. Η ανάγκη του λόγου και της έκφρασης. Έχω βαθιά αγάπη στις παραστατικές τέχνες.
Και κάπως έτσι φτάσαμε να συζητάμε, τώρα, για τη νέα παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, «Big in Japan», της οποίας είσαι μέλος.
Ναι, κάπως έτσι ήρθε το ένα μετά το άλλο κι έχω μείνει εδώ στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αν εξαιρέσεις το Κρατικό Θέατρο και μια – δυο ακόμα σκηνές οι οποίες υπάρχουν στην πόλη, κατά τα άλλα τα υπόλοιπα θέατρα φιλοξενούν παραγωγές από την Αθήνα. Οπότε, για ‘μένα το Κρατικό ήταν μονόδρομος από τη στιγμή που έμεινα εδώ· και λόγω κορωνοϊού, αλλά και γιατί, πάντα, είχα κι ένα κίνητρο σε σχέση με τη δουλειά και τις συνεργασίες.
Ένα επιπλέον κίνητρο υπήρξε, τώρα, ο Παντελής ο Δεντάκης, που ήθελε να συνεργαστούμε σε αυτήν την παράσταση. Και χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό, είμαι πολύ ευγνώμων. Γιατί αισθάνθηκα ότι συνάντησα –και ο Παντελής και η Κατερίνα Λούβαρη Φασόη, που έχει γράψει το έργο- στην κυριολεξία, δύο ανθρώπους. Και το εννοώ με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι σπάνιο. Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, χαίρομαι γι’ αυτό.
Μένοντας, λοιπόν, σε αυτήν την όμορφη πλευρά της δουλειάς, πες μας περισσότερες λεπτομέρειες για τη συγκεκριμένη παράσταση. Με τι θα έρθουμε «αντιμέτωποι»;
Αυτό το έργο αποτελείται από πέντε διαφορετικές ιστορίες, πέντε διαφορετικά φαινόμενα της Ιαπωνίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που συνδέει τα φαινόμενα είναι ότι πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος, για τους δικούς του λόγους, έχει τεράστια ανάγκη να αποκοπεί από το κοινωνικό περιβάλλον που βρίσκεται. Και να φύγει, να αλλάξει τη ζωή του. Να πάει σε κάτι πιο κοντά που, ίσως, θεωρεί φύση του ή ιδανικό για αυτόν.
Θεωρώ ότι όλα τα φαινόμενα είναι ακραία. Αλλά δεν ξέρω, πια, και τι μπορεί να θεωρήσουμε «ακραίο», προκειμένου να είναι καλά ένας άνθρωπος.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που οι άνθρωποι παθαίνουν έμφραγμα την ώρα της δουλειάς τους. Θέλω να πω, αυτό δεν φαίνεται να έχει και πάρα πολύ την έννοια της επιλογής μέσα. Παρόλα αυτά, εμείς, στη συγκεκριμένη παράσταση το βλέπουμε από ένα πρίσμα που, ίσως, σου αφήνει κι ένα περιθώριο επιλογής. Μιλάμε για ανθρώπους που θέλουν να εξαφανιστούν και πηγαίνουν και ζουν αλλού, αφήνοντας πίσω οικογένειες, παιδιά, δουλειές. Χάνουν την ταυτότητά τους, προκειμένου να βρουν ηρεμία και ησυχία. Για ανθρώπους που μπορεί να αποφασίσουν να αυτοκτονήσουν, για να φύγουν από ό, τι τους βασανίζει· από την αξιοπρέπεια που, ίσως, δεν βρήκαν ή δεν μπορούν να βρουν. Για κάποιους που προτιμούν να είναι στη φυλακή για να έχουν σίτιση, στέγη, ζέστη, ιατρική περίθαλψη. Ίσως και παρέα, προκειμένου να μην ζουν σε μία εξαθλίωση μοναξιάς. Για ανθρώπους που πραγματικά έχουν παραιτηθεί από τον κόσμο και θέλουν να είναι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, γιατί εκεί αισθάνονται ασφαλείς και δεν τους ενοχλεί κανένας. Και δεν βρίσκουν κανένα κίνητρο στη συναναστροφή τους με τους υπόλοιπους. Τέτοια θέματα θίγει αυτό το έργο.
Το ωραίο είναι, με τα δικά μου μάτια, ότι δεν κατηγορεί καμία από τις δύο πλευρές. Γιατί, σε όλες τις ιστορίες, πάντα είναι δύο άνθρωποι. Είναι ανοιχτό το δικαίωμα της επιλογής· αρχικά, το να θες να ψάξεις τη ζωή που επιθυμείς και, κατά δεύτερον, που για ‘σένα βρίσκεται αυτή. Χωρίς τις κοινωνικές επιταγές, τα σωστά, τα καλά, τα ηθικά, τα μη ηθικά.
Δεν σου κρύβω ότι έκανα κι έναν παραλληλισμό με το ομώνυμο τραγούδι, καθώς και το νόημα και την ιστορία που κρύβονται πίσω από τη φράση…
Το «Big in Japan», σαν φράση, προέκυψε από κάποιες μπάντες, ευρωπαϊκές ή αμερικάνικες, οι οποίες δεν βρήκαν ένα ευρύ κοινό στις χώρες τους και, με έναν τρόπο, στην Ιαπωνία είχαν τεράστια απήχηση. Οπότε, έφτασαν να είναι πάρα πολύ «μεγάλοι», σε ένα τελείως άλλο κοινό.
Όταν το βλέπω από μία «ειρωνική» πλευρά, αναρωτιέμαι πόσο μεγάλος μπορεί να είσαι σε ένα τόσο αχανές περιβάλλον; Σε έναν τόσο χαοτικό κόσμο. Μου υπενθυμίζει, πραγματικά, πόσο «μικροί» είμαστε σε κάθε κόσμο, σε κάθε κοινωνική κλίμακα. Και, ταυτόχρονα, όλοι έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε μοναδικοί. Ότι η ζωή μας είναι μοναδική.
Για ‘μένα, μάλλον, καταλήγει σε θέμα επιλογών, προσωπικής τοποθέτησης των πραγμάτων. Του εαυτού σου. Και κατ’ επέκταση των άλλων. Ξέρεις είναι πολύ μεγάλη κουβέντα, αλλά έχει να κάνει με αυτό που λέμε κατά πόσο συνειδητοί είμαστε με τους συμβιβασμούς μας, με τη ζωή που κάνουμε, με το πόσο μεγάλα ή μικρά θεωρούμε αυτά που κάνουμε.
Γενικά, λέμε για μία παράσταση ότι οφείλει να είναι «τροφή» για σκέψη για τους θεατές, αλλά είναι εξίσου εντυπωσιακό, τελικά, τα κανάλια που ανοίγουν και για εσάς τους ίδιους, τους συντελεστές, εμβαθύνοντας σε ένα κείμενο.
Αυτό θεωρώ ότι είναι και το πιο ωραίο, στον διάλογό μας με τα κείμενα, και το πιο γόνιμο. Γιατί έχει να κάνει και με το τι έχεις στο μυαλό σου και στην ψυχή σου εκείνη τη στιγμή. Οπότε, διαβάζοντάς το, μπορεί να σε οδηγήσει σε διαφορετικούς δρόμους. Και σε κάποιους άλλους, αν είσαι σε άλλη στιγμή της ζωής σου. Και να μπεις σε μία διαδρομή σκέψεων, η οποία να είναι πολύ φωτεινή.
Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό, γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Επαναπροσδιορίζεις πράγματα ή και όχι. Έρχεσαι αντιμέτωπος με ανθρώπους, γιατί γνωρίζεις και ανθρώπους μέσα από τα έργα. Εννοώ, όταν καλείσαι να διαβάσεις κάποιους ρόλους, σίγουρα γνωρίζεις κάποιους ανθρώπους. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται να τους υποδυθείς. Όλα, κάπως, έχουν αντίκρισμα.
Πληροφορίες
«Big in Japan», της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών (Kολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη)
Πρεμιέρα: Σάββατο, 22 Απριλίου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19.00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 & 21.00, Κυριακή στις 19.00
Για εισιτήρια, δείτε εδώ
Κατάλληλο για άτομα άνω των 16 ετών
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου
Σκηνικά: Δανάη Πανά
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Κίνηση: Λένα Μοσχά
Φωτισμοί/Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Σχεδιασμός – Κατασκευή μασκών: Μάρθα Φωκά
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Χατζηιωάννου
Θεατρικό μακιγιάζ: Μαντώ Καμάρα
Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)
Διανομή
Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Μοναχός)
Ιωάννα Δεμερτζίδου (Σεσίλ)
Εμμανουέλα Καμπίτση (Έμμα, νέα στο σούπερ μάρκετ)
Αίγλη Κατσίκη (Φίλιπ, γυναίκα)
Ιωάννα Παγιατάκη (Μάγια, Μανού)
Βασίλης Σπυρόπουλος (Νάγκο)
Χρίστος Στυλιανού (ο γέρος)
Γιάννης Τομάζος (υπάλληλος, νέος στο σούπερ μάρκετ, Κομπέρ)
Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Ρον, ο λίγο πιο μεγάλος γέρος)