Οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους μόνο στον πόλεμο

Είναι γνωστή η ρήση του Ηροδότου: Εν καιρώ ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους. Εν καιρώ πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους. Δε χωρά αμφιβολία: Δε ζούμε σε καιρό ειρήνης.

Αυτό σκέφτηκα βλέποντας το άδειο βλέμμα των γονιών του Αλκη Καμπανού. Και ντράπηκα ακούγοντας τον τόσο βαθύ, ουσιαστικό και ουμανιστικό λόγο τους.

Οι άνθρωποι αυτοί, ενώ έχουν κάθε δικαίωμα να είναι οργισμένοι, να ζητούν την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων του παιδιού τους και να εκφράζονται με μίσος, επιμένουν να μην κρατούν καμία κακία, να κατανοούν, να επιζητούν ένα τέλος σε αυτόν τον πόλεμο και μια κοινωνική ειρήνη ώστε να μη χάσει άλλος γονιός το παιδί του.

Από τους γονείς του αδικοχαμένου, του δολοφονημένου Άλκη, πρέπει να ξεκινήσει η ειρήνη που όλοι θέλουμε και που μόνο εύκολη δεν είναι. Όποιος πιστεύει πως είναι θέμα δυο αποφάσεων, ενός νόμου και πέντε πρωτοβουλιών το να λυθεί το πρόβλημα της βίας, πλανάται πλάνην οικτράν. Για να μην δολοφονηθεί άλλος άνθρωπος σε αυτό το μπαράζ βίας εκεί έξω στους δρόμους, πρέπει να αλλάξουν πολλά και όλα σε βάθος χρόνου.

Καταρχάς πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτήν την παρανόηση περί «αυστηροποίησης των ποινών». Καμία ποινή δε λύνει το πρόβλημα. Αν το έλυνε, δε θα υπήρχε εγκληματικότητα όσους αιώνες ίσχυε η θανατική ποινή. Ούτε το κλείσιμο των συνδέσμων θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Οι σύνδεσμοι ως σωματεία με καταστατικό, μέλη και ΔΣ, ήταν η μεγαλύτερη «δέσμευση» των οπαδών ότι θα τηρούν τη νομιμότητα.  Αν καταργηθούν, η δράση τους, νόμιμη ή παράνομη, θα μετατεθεί αλλού όπου θα είναι ευκολότερο στον οποιονδήποτε να παρεισφρήσει.

Το σημαντικότερο όλων, και επιστρέφω πάλι στα λεγόμενα των γονιών του Άλκη, είναι να φέρουμε και πάλι σε πρώτο πλάνο την μετριοπάθεια, την κατανόηση και στο τέλος τέλος την ανθρώπινη αγάπη. Κάνει πολλή οργή εκεί έξω. Και πολλή αδιαφορία. Και φτώχεια. Και έλλειψη προοπτικής. Ναι, δε γίνονται όλοι οι άνθρωποι δολοφόνοι στα καλά καθούμενα αν στερούνται αγάπης, αν ζορίζονται οικονομικά, αν δεν έχουν ενθάρρυνση, αν δεν φαντάζονται ένα καλύτερο μέλλον. Όσοι, όμως, τα αποκτούν όλα αυτά ή κάποια από αυτά ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.

Δείτε το βλέμμα των γονιών του Άλκη. Και φανταστείτε το βλέμμα και την εικόνα των ανθρώπων που στο μέλλον θα χάσουν το παιδί τους αν δεν κάνουμε κάτι. Αξίζει, είμαι σίγουρος, να προσπαθήσουμε έχοντας πάντα στο μυαλό μας πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ. Τίποτα δεν είναι εύκολο όταν μιλάμε για ένα πρόβλημα της κοινωνίας (διαβάστε το άρθρο του καθηγητή φιλοσοφίας. Μιχάλη Μπαρτσίδη, στο theopinion).