«Ένα άδειο κουφάρι, κλαίω ασταμάτητα» – Η συγκινητική ιστορία για τους εργαζόμενους στο κυλικείο του τρένου
«Μόνο σιωπή... Η κοπέλα βρέθηκε απανθρακωμένη.. 32 ετών»
theopinion
Συγκλονίζει η ανάρτηση ενός γνωστού Barista της Θεσσαλονίκης για τους νεκρούς εργαζόμενους στο κυλικείο του μοιραίου τρένου.
Ο Γιάννης είχε εκπαιδεύσει τους δύο εργαζόμενους του κυλικείου που έχασαν τη ζωή τους μετά τη φονική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη.
Σε μια συγκινητική ανάρτηση μιλά για το τηλέφωνο που δέχτηκε από τους συγγενείς της κοπέλας ενώ θυμήθηκε και τον διάλογο με τον Νίκο. «Σώθηκα» του είπε πριν δύο μήνες για τη δουλειά που βρήκε στο τρένο και σήμερα δεν βρίσκεται στη ζωή.
«Σήμερα το πρωί με πήρε τηλ μια Μάνα… Με πήρε να με ρωτήσει αν ξέρω που είναι η κόρη της, γιατί εγώ την έβαλα για δουλειά στο κυλικείο της Τραινοσε. Μετά με πήρε τηλ και ο αδερφός της και με έβριζε γιατί της βρήκα εκεί δουλειά… Εγω δεν μιλούσα…Τον άφηνα να ξεσπάσει, να κλάψει ,να ξεθυμάνει.. Τι θα μπορούσα εγώ να πω σε αυτόν τον άνθρωπο;; Μόνο σιωπή… Η κοπέλα βρέθηκε απανθρακωμένη.. 32 ετών…»
«Τον Νίκο τον πέτυχα πριν 6 μήνες στο παλιό μαγαζί που δούλευε και με ενθουσιασμό στο βλέμμα του μου έλεγε ότι «σώθηκα…τέλος ο καφές για μένα»… 29 ετών… Και εγώ, ένα άδειο κουφάρι, ενα ζόμπι, κάθομαι στο αμάξι και κλαίω ασταμάτητα όλη μέρα…»
Η συγκινητική ανάρτηση:
Θα πω αυτό και δεν θα ποσταρω κατι άλλο σήμερα…
Σημερα το πρωί με πήρε τηλ μια Μανα… Με πήρε να με ρωτήσει αν ξέρω που είναι η κόρη της, γιατί εγώ την έβαλα για δουλειά στο κυλικείο της Τραινοσε.. Με πήρε τηλ γιατί δεν υπήρχε κανείς να την ενημερώσει που είναι η κόρη της !! Μετα με πήρε τηλ και ο αδερφός της και με έβριζε γιατί της βρήκα εκεί δουλειά… Εγω δεν μιλούσα…Τον άφηνα να ξεσπάσει, να κλάψει ,να ξεθυμάνει..Τι θα μπορούσα εγώ να πω σε αυτόν τον άνθρωπο;; Μονο σιωπή… Η κοπέλα βρέθηκε απανθρακωμενη.. 32 ετών…
Πριν 2 ώρες με πήραν τηλ να μου πουν ότι ένας ακόμη μαθητής μου,ο Νίκος, που άφησε την δουλειά στην Καφεστιαση και έπιασε στην Τραινοσε ήταν και αυτός στα θύματα.. Τον Νίκο τον πέτυχα πριν 6 μήνες στο παλιό μαγαζί που δούλευε και με ενθουσιασμό στο βλέμμα του μου έλεγε ότι “σώθηκα…τέλος ο καφές για μένα”… 29 ετών…
Και εγώ, ένα άδειο κουφάρι, ενα ζόμπι, κάθομαι στο αμάξι και κλαίω ασταματητα όλη μέρα…
Εχω πολύ μίσος μέσα μου αυτήν την στιγμή.. Ειλικρινά ,είναι ανεξέλεγκτο αυτό που νιώθω..
Φυγετε… Φυγετε για να ζήσετε…
Αυτα, και συγνώμη για τα συνεχόμενα ποστ.. Ηθελα να γράφω για να μην πονάω τόσο..