Υπόθεση Μουρτζούκου: Τύπος σε παρακμή, κοινωνία σε άρνηση
Η ομολογία δεν απαλλάσσει ούτε τα ΜΜΕ, ούτε τις αρχές, ούτε εμάς τους ίδιους.
Φάνης Ουγγρίνης
Η υπόθεση της Ειρήνης Μουρτζούκου δεν σοκάρει μόνο για το αποτρόπαιο του περιεχομένου της. Σοκάρει για τις αποτυχίες των θεσμών, για την υποκρισία των ΜΜΕ και για την αλλοπρόσαλλη αντίδραση μιας κοινωνίας που ως συνήθως έπεσε από τα σύννεφα, παρά όσα μας δίδαξε η ιστορία της Ρούλας Πισπιρίγκου.
Οι θάνατοι παιδιών ξεκίνησαν το 2014. Μοτίβο επαναλαμβανόμενο, κουτσομπολιά στην τοπική κοινότητα, όμως καμία συντονισμένη δράση μέχρι το 2023. Καμία έγκαιρη παρέμβαση από τις αρχές. Καμία κινητοποίηση από τους ιατροδικαστές, καμία επιτήρηση από την αρμόδια εισαγγελία, καμία παρέμβαση των υπηρεσιών πρόνοιας. Όλοι ήξεραν κάτι αλλά ποτέ δεν ήξεραν αρκετά. Ή, επιδεικνύοντας τυπικό ωχαδερφισμό, απλώς δεν ήθελαν να ξέρουν. Πάντως η έρευνα διεξήχθη σχετικά διακριτικά και με προσοχή στη δικονομική αρτιότητα, ώστε να μην καταρρεύσει το κατηγορητήριο σε επόμενα στάδια
Από την πλευρά τους, τα ΜΜΕ για μία ακόμη φορά φάνηκαν ανεπαρκή. Όταν το θέμα βγήκε στην επιφάνεια μεγάλο μέρος των μέσων προεξόφλησε την ενοχή της, υπονομεύοντας την αρχή του τεκμηρίου της αθωότητας και περιπλέκοντας την έρευνα. Πληροφορίες διαρρέονταν χωρίς διασταύρωση, ενώ συζητήσεις για την ψυχολογική της κατάσταση γίνονταν από μη ειδικούς. Η κάλυψη εναλλασσόταν μεταξύ κοινοτοπιών, τηλεδίκης και συναισθηματικής υπερφόρτωσης. Από τον περασμένο Οκτώβριο της έπαιρναν συνεντεύξεις και ανέλυαν διεξοδικά την ζωή και την προσωπικότητά της, πιστά στην -προ πολλού παγιωμένη- λογική της κλειδαρότρυπας. Παρέλειπαν να ρωτήσουν πού βρισκόταν ο περίγυρος όταν ξαφνικά χάνονταν αυτές οι ψυχές. Δεν έκαναν τον κόπο να εξηγήσουν γιατί το σύστημα απέτυχε στην αποστολή του.
Και τι έκανε το ευρύ κοινό; Μα φυσικά αντέδρασε όπως πάντα. Αρχικά με αδιαφορία. Κατόπιν καλόπιστα: «φτιάχνουν ενόχους για παραπληροφόρηση» ή «υπάρχουν ψυχολογικά προβλήματα» έλεγαν πολλοί. Και μετά την ομολογία; Οι ψηφιακές πλατφόρμες πλημύρισαν με μισογυνιστικά ή σαδιστικά σχόλια. Μέχρι και το γνωστό…αγανακτισμένο πλήθος συγκεντρώθηκε έξω από το δικαστικό μέγαρο Αχαΐας.
Υστερία, ακόμη και μίσος λοιπόν από πολλούς συμπολίτες μας. Ένα μίσος που συχνά κρύβει ενοχή. Κακά τα ψέμματα, είναι πολύ πιο εύκολο να καταδικάσουμε μια γυναίκα ως τέρας, παρά να αναλογιστούμε πόσα ακόμη “τέρατα” διαμορφώνονται εξαιτίας και της δικής μας απάθειας.