Το Ολύμπιον και η ασθενική αστική τάξη της Θεσσαλονίκης
Το ενδεχόμενο μετατροπής του ιστορικού καταστήματος σε McDonald's θα συμβολίζει το τέλος μιας εποχής για τη Θεσσαλονίκη.
Φάνης Ουγγρίνης
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει διαψευστεί η διάδοση πως το ιστορικό Ολύμπιον πρόκειται να αλλάξει χρήση σε McDonald’s.
Η επίμονη φήμη (πρώτο το the Opinion αναφέρθηκε διακριτικά σε αυτήν ) προκάλεσε πληθώρα δημοσιευμάτων στις τοπικές ιστοσελίδες, με τα περισσότερα να εστιάζουν στις αλλαγές που συνεχίζει να βιώνει το κέντρο. Το ευρύτερο θέμα άγγιξε η Δήμητρα Τσάτσου με το ρεπορτάζ της για τα λουκέτα στην πιο ιστορική αγορά, και φυσικά οι Ταύρος-Λέων. Αυτό που ίσως δεν έγινε αντιληπτό είναι το πόσο προδιαγεγραμμένη ήταν η πορεία του συγκεκριμένου χώρου.
Μετά τη δεκαετία του ‘80 η Θεσσαλονίκη αντιμετώπισε το κλείσιμο των σχετικά βαριών βιομηχανιών της. Ακολούθησαν οι ως τότε δυναμικές βιοτεχνίες ειδών ένδυσης, ενώ από το 2010 χτυπήθηκαν περισσότερο οι εργολάβοι και οι έμποροι, με πολλούς να τα παρατούν. Έφτασε πια η ώρα της εστίασης, της τελευταίας δραστηριότητας που εξακολουθούσε να ασκεί με ικανοποιητική επιτυχία το ντόπιο επιχειρείν.
Ομολογουμένως η επιχείρηση προσπάθησε να ξεφύγει από τον σημερινό κανόνα: τραπεζομάντηλα και σερβιτόροι με παπιγιόν θύμιζαν κάποιες παλιές εποχές, όταν η Αριστοτέλους ήταν το επίκεντρο της κοινωνικής ζωής.
Ίσως παρασυρμένοι από την αναβίωση άλλοτε βαριών ονομάτων, οι υπεύθυνοι θεώρησαν ότι είχε φτιάσει ο καιρός για το come back και της μνημειακής πλατείας. Όταν έκαναν αυτή την επιλογή, μάλλον δεν συνειδητοποίησαν ότι μόνο στο ακριβώς απέναντι ξενοδοχείο διασωζόταν το εξιδανικευμένο παρελθόν. Η υπόλοιπη γειτονιά κυριαρχείται πιά από ταχυφαγεία, μαζικές καφετέριες και μαγαζάκια τουριστικών ειδών.
Η αστική Θεσσαλονίκη δεν αγκάλιασε το νοσταλγικά ανανεωμένο Ολύμπιον επειδή απλούστατα δεν υφίσταται στην πρότερη μορφή της. Είτε έχει φτωχύνει, είτε έχει παραγεράσει, είτε έχει προ πολλού σκορπίσει στα προάστια και ακόμη πιο πέρα, στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Περισσότερο πονά η απουσία όσων έχουν φύγει μακριά, καθώς χωρίς αυτούς είναι αναιμική η πολιτιστική, οικονομική και κοινωνική ζωή. Η Νύμφη του Θερμαϊκού βρίσκεται σε φάση μετάβασης της οποίας η κατάληξη είναι αβέβαιη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πορεύεται χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο, χωρίς να γνωρίζει η ίδια πού θέλει να φτάσει. Εγκλωβισμένη στο χθες, προχωρά φοβισμένη προς το αύριο.