Το Καρατάσιου ως αντιπαράδειγμα

Τις προηγούμενες ημέρες, το Ταμείο Εθνικής Άμυνας (ΤΕΘΑ) ως ιδιοκτήτης εισηγήθηκε μια μάλλον επωφελή για όλους λύση σχετικά με το πρώην στρατόπεδο Καρατάσιου.

Το ΤΕΘΑ πρότεινε ο την από μέρους του διατήρηση έκτασης 331 στρεμμάτων (δηλαδή 50% του συνόλου) για την κατασκευή στρατιωτικών κατοικιών και του νέου ογκολογικού νοσοκομείου, και την απόδοση στον δήμο Παύλου Μελά του υπόλοιπου 50%, ώστε να αξιοποιηθεί ως δημόσιος χώρος κοινής ωφελείας.

Όπως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις, η σύμφωνη γνώμη του οικείου δήμου θα έπρεπε να αποτυπωθεί και σε απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Δυστυχώς εκεί η πρόταση απορρίφθηκε από σύσσωμη την αντιπολίτευση αλλά και από τη διοίκηση, παρά το γεγονός ότι θα δρομολογούσε πάραυτα τη χρήση της έκτασης υπέρ της τοπικής κοινωνίας.

Δυστυχώς πρόκειται για μια ακόμη από τις γνωστές υπερβολές των ΟΤΑ όταν πρόκειται για διεκδίκηση παλαιών στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Η υπερβολή εντοπίζεται στο ότι ακόμη και το 50% είναι ένας τεράστιος χώρος πρασίνου στις παρυφές της πόλης, σε σημείο δίχως πληθυσμιακή πυκνότητα. Χώρος που ούτως ή άλλως θα πρέπει επίσης να συντηρείται από τον οικείο δήμο, μαζί με το μητροπολιτικό πάρκο Παύλου Μελά.

Λόγω της προσεχούς σύνδεσής της με το μετρό και σε συνδυασμό με το όμορο κρατικό οικόπεδο της μάντρας κατασχεμένων ΟΔΔΥ, η τοποθεσία είναι ιδανική για τη διαμόρφωση ενός υπερτοπικού πόλου. Ενός πόλου που θα εξυπηρετεί όλη τη δυτική πλευρά, εντός και εκτός του πολεοδομικού συγκροτήματος, και ταυτόχρονα θα είναι άνετα προσβάσιμος σε όσους καταφθάνουν μέσω ΠΑΘΕ και Εγνατίας.

Τα στρατόπεδα όντως αποτελούν πολύτιμο απόθεμα γης για την τόσο πυκνοδομημένη Θεσσαλονίκη και μπορούν να προσφέρουν λύσεις, αλλά τα μαξιμαλιστικά σχέδια ορισμένων δημοτικών αρχόντων συχνά οδηγούν τη μεταβίβαση μέρους τους σε αδιέξοδο. Το ίδιο ισχύει άλλωστε για κάθε κομμάτι κρατικής γης, είτε αφορά τη ΔΕΘ, είτε τη μαρίνα Καλαμαριάς.