Θαλάσσια πάρκα και εθνική στρατηγική: ώρα για συνέπεια
Η δημιουργία θαλάσσιων πάρκων ενισχύει τη διεθνή θέση της Ελλάδας, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη για ξεκάθαρη και σταθερή στρατηγική στην Ανατολική Μεσόγειο.
Φάνης Ουγγρίνης
Η χωροθέτηση των δυο θαλάσσιων πάρκων ορθώς χαρακτηρίζεται ιστορικό γεγονός. Φυσικά ξεχωρίζει εκείνο στις Νότιες Κυκλάδες, καθώς η περιοχή τούτη αποτελεί μόνιμη εστία εντάσεων με την επεκτατική Τουρκία. Η χώρα μας εναρμονίζεται με το ενωσιακό πλαίσιο και κατοχυρώνει τα δικαιώματά της.
Βέβαια οι σχετικές πρωτοβουλίες δεν πρέπει να εξαντληθούν εδώ. Εξακολουθούν οι εκκρεμότητες γύρω από το εύρος των χωρικών υδάτων μας, και την καθιέρωση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο και στο τρίγωνο Κρήτη-Ρόδος-Κύπρος.
Ειδικά στη δεύτερη περιοχή, η αποφασιστικότητα μας εξαρτάται από το μέλλον του συνδετήριου ηλεκτροφόρου καλωδίου με Ισραήλ. Θυμίζω ότι ακόμη και σε ξένη ΑΟΖ, η πόντιση υποθαλάσσιων αγωγών είναι ελεύθερη, άρα δεν δικαιολογείται οποιαδήποτε τουρκική αντίρρηση. Συνεπώς, εάν δεν μας εμποδίζει το απύθμενο θράσος των γειτόνων μας, τότε ή ισχύουν τα δημοσιευμένα ελληνοκυπριακά προβλήματα, ή η στασιμότητα οφείλεται σε κλασική αδράνεια.
Ωστόσο, υπάρχει κάτι χειρότερο από την αδράνεια. Είναι η απόπειρα να δικαιωθείς με μόνο όπλο τη διεθνή νομοθεσία. Δυστυχώς, δεν υπάρχει μηχανισμός που να επιβάλλει τις συνθήκες των Ηνωμένων Εθνών, στις οποίες υπάγεται το Δίκαιο της Θάλασσας. Εφόσον λοιπόν απέναντί σου βρίσκεται δύναμη που περιφρονεί το νόμο, τότε αυτός δεν εφαρμόζεται. Απλά πράγματα. Μας τα δίδαξε άλλωστε η ιστορία των οικοπέδων ερευνών νότια της Μεγαλονήσου.
Συνεπώς, εάν πρόκειται να τραβήξουμε το σχοινί, τότε θα πρέπει να είμαστε απόλυτα αποφασισμένοι ως έθνος, μα κυρίως ως πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Αλλιώς θα υποστούμε νέο διασυρμό, που σε βάθος χρόνου θα μας στοιχίσει. Ό,τι δηλαδή συνέβη μετά τα Ίμια.
Και έχοντας ήδη αναφερθεί στο παρελθόν, θα ήθελα να θυμίσω κάτι τελευταίο, μέρες που ‘ναι. Το 1974 ο ηλίθιος Ιωαννίδης προσέφερε αφορμή για την τουρκική εισβολή επειδή ήθελε οπωσδήποτε να αποκτήσει λαοφιλία στο εσωτερικό της Ελλάδας. Όσον αφορά την εκτέλεση εξωτερικής πολιτικής, οι τυχόν δυσάρεστες δημοσκοπήσεις πάντοτε αποτελούν κακό σύμβουλο.