Στο Σινά κρίνονται πολλά για τη χώρα

Παρά τις κατοπινές περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, σύγχυση προκάλεσε στην Αθήνα η απόφαση αιγυπτιακού δικαστηρίου σχετικά με τη Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά.

Ομολογουμένως το Κάιρο έσπευσε να καθησυχάσει τις ελληνικές ανησυχίες: το ΥΠΕΞ και η Προεδρία της Δημοκρατίας δεσμεύθηκαν ότι η Αίγυπτος θα διατηρήσει το ξεχωριστό καθεστώς της Μονής και διαβεβαίωσαν ότι δεν θα αλλάξει ο θρησκευτικός χαρακτήρας της. Επίσης δεν αποκλείεται και επικοινωνία Μητσοτάκη-Σίσι, ώστε να διευκρινιστεί τι ακριβώς έχει συμβεί και να εφαρμοστούν όσα συμφωνήθηκαν στο πρόσφατο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας των δύο χωρών.

Μετά την ίδρυσή της από τον Ιουστινιανό ως έδρα της Σιναϊτικής Αδελφότητας, και έχοντας επιβιώσει επί σχεδόν 14 αιώνες υπό το Ισλάμ, η Αγία Αικατερίνη φιλοξενεί κάποια από τα σημαντικότερα ιερά κειμήλια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, μεταξύ των οποίων η διάσημη εικόνα του Χριστού Παντοκράτορος.

Η αναπάντεχη εξέλιξη ξεσήκωσε την εγχώρια πολιτική σκηνή: κυβέρνηση, αντιπολίτευση και πρώην πρωθυπουργοί έσπευσαν να τοποθετηθούν σχετικά. Φυσικά το όλο θέμα πρόσφερε περίφημη ευκαιρία σε πατριδοκάπηλους να ξανακαταδικάσουν τους νυν κυβερνώντες για μειοδοσία, άσχετα αν δεν επέδειξαν καλύτερες επιδόσεις σε δικές τους θητείες (μάλλον το αντίθετο).

Προφανώς δύσκολα μπορούμε να μιλάμε για ανεξάρτητη αιγυπτιακή δικαιοσύνη, άρα η υπόθεση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αδιάφορη. Το συγκεκριμένο γεγονός έρχεται σε συνέχεια των διωγμών που σήμερα υφίστανται οι ορθόδοξες κοινότητες στη Συρία, διωγμών που δεν αντιμετωπίστηκαν επαρκώς από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Η άλλοτε εξελληνισμένη Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί την ιστορική κοιτίδα του παγκόσμιου Χριστιανισμού. Εφόσον ισχύσουν όσα αρνητικά ακούστηκαν για την απόφαση, σβήνεται η ελληνορθόδοξη παράδοση από ακόμη ένα ορόσημο του στην ευρύτερη περιοχή, μετά και την απαράδεκτη επαναμετατροπή της ΑγιαΣοφιάς σε τζαμί.

Εκτός από τη συναισθηματική και πολιτιστική αξία τους, τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία αποτελούν βασικό συστατικό της ελληνικής “μαλακής ισχύος”, και κατ’ επέκταση της εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Χωρίς να υιοθετούμε τις υπερβολές των “πατριωτών” μας, οφείλουμε να θυμίσουμε ότι ο ελληνισμός απλώς δεν έχει τα περιθώρια για περαιτέρω συρρίκνωση. Οι αρμόδιοι για την εξωτερική πολιτική δεν επιτρέπεται να επιτρέψουν νέο πλήγμα στην εικόνα της χώρας, όπως τραγικά έπραξαν στη Λιβύη το 2023.