Όταν και η κακή ψυχική υγεία οδηγεί στο έγκλημα

Ένας 80χρονος ανατίναξε το σπίτι του γιου του στο Λαγκαδά. Ο ίδιος 80χρονος φέρεται να έκαψε πρόσφατα και το σπίτι του άλλου του γιου. Ο 80χρονος καταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση και -ορθώς- οδηγήθηκε άμεσα στη φυλακή, καθώς η έφεσή του δεν είχε ανασταλτικό αποτέλεσμα. Η δικαιολογία του ήταν πως ένιωθε πληγωμένος από τα παιδιά του. Μια ακόμη πιασάρικη είδηση από το αστυνομικό δελτίο, αλλά τίποτα παραπάνω. Κακώς.

Θεσσαλονίκη: Στη φυλακή 80χρονος που ανατίναξε το σπίτι του γιου του

Οι κάθε είδους βίαιες πράξεις από… πρόσωπα της διπλανής πόρτας αυξάνονται, και αυξάνονται αισθητά, με πολλά να μην καταγγέλλονται. Το φαινόμενο είχε σχολιασθεί αρχικά κατά την περίοδο των μνημονίων, ως αποτέλεσμα της ραγδαίας φτωχοποίησης εκατομμυρίων Ελλήνων. Κατόπιν χαρακτηρίστηκε συνέπεια του κορωνοϊού, αποδιδόμενο στους αλεπάλληλους εγκλεισμούς.

Ωστόσο, μετά πέντε χρόνια, δεν έχουν σταματημό τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, οι αυτοκτονίες (ακόμη και αστυνομικών), τα οπαδικά αλληλομαχαιρώματα, τα εγκλήματα “δι ασήμαντον αφορμήν”, τα κοριτσίστικα ραντεβού για ξεμάλλιασμα, οι χειροδικίες μεταξύ υπερβολικά οξύθυμων αγνώστων. Ακόμη και κρητικές βεντέτες είναι εν δυνάμει απόρροια ψυχικών προβλημάτων, ενώ επίσης αρκετά μπορούν να ειπωθούν για την πνευματική διαύγεια των δολοφόνων στο Φοινικούντα.

Μηδαμινές προοπτικές βελτίωσης βιοτικού επιπέδου, συστηματική κατανάλωση ναρκωτικών και αλκοόλ, πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, γεωγραφική απομόνωση, παρατεταμένη συμβίωση με ηλικιωμένους και χρόνια νοσήματα οδηγούν “κανονικούς” ανθρώπους στα άκρα. Η πλασματική εικόνα του κόσμου, όπως προβάλλεται στη… γυάλα που έχουν διαμορφώσει για τον καθένα μας τα social media, απλώς επιβαρύνει καταστάσεις ήδη βαριά προβληματικές. Μέσα σε τόσο φορτισμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ας μην απορούμε για τις διαστάσεις που έχει πάρει η δράση του οργανωμένου εγκλήματος. Θυμίζω ότι στη Θεσσαλονίκη βρίσκονταν τα κρησφύγετα των δολοφόνων Δημοσθένους και Λάλα.

Η ψυχική υγεία είθισται να παραμελείται στη χώρα μας, συχνά λόγω φοβίας στιγματισμού και κοινωνικού αποκλεισμού. Αν και έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, οι ιθύνοντες οφείλουν να δουν πολύ πιο σοβαρά το όλο θέμα. Το ίδιο όμως ισχύει και για άλλα υπουργεία: το Παιδείας, το Εργασίας και το Οικογένειας. Οι νοσούντες βρίσκονται παντού, και όσοι φορείς εμπλέκονται έστω και έμμεσα στη διαμόρφωση και υλοποίηση προνοιακών πολιτικών θα πρέπει να τους λαμβάνουν πάντα υπόψη τους.

Τούτου λεχθέντος, οι στρατηγοί της Αστυνομίας δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν τους καρπούς ήπιων στοχευμένων πρωτοβουλιών. Οι περισσότεροι από όσους επιδεικνύουν αντικοινωνική συμπεριφορά έχουν μεν νεύρα, αλλά επίσης έχουν πλήρη επίγνωση καλού και κακού. Όπως και να το κάνουμε, ο παλιός καλός μπαμπούλας του… χωροφύλακα εξακολουθεί να είναι αναγκαίος.