Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει γίνει σοφότερος 

Όσο παρακολουθούν συστηματικά την πολιτική επικαιρότητα οπωσδήποτε ιντριγκαρίστηκαν από τη νέα συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά. Δυστυχώς το αποτέλεσμα απεδείχθη πολύ κατώτερο των προσδοκιών.

Η συζήτηση καταγράφηκε στις 31 Οκτωβρίου, άρα πριν την ανακοίνωση νέων εξορύξεων στο Ιόνιο και την υπογραφή της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για τη μεταφορά LNG στην ανατολική Ευρώπη. Μιας συμφωνίας που εκ των πραγμάτων ακυρώνει την άποψη περί κακών σχέσεων με την κυβέρνηση Τραμπ. Αδιαφορώντας όμως για το timing και προχωρώντας στην προβολή όλης της συνέντευξης επέδειξε ρεβανσισμό και όχι εθνική αγωνία.

Συνεπώς παρακολουθήσαμε ένα άσκοπο πολιτικάντικο σόου, από αυτά που έχουμε χορτάσει. Ουδόλως σεμνός μα ναρκισσιστής και αυτοαναφορικός, ο πρώην πρωθυπουργός λειτούργησε διακατεχόμενος από βαθιά επιθυμία δικαίωσης. Επιδόθηκε σε μονότονη γκρίνια για ζητήματα κομματικά που δεν ενδιαφέρουν πια σχεδόν κανέναν, με πυκνές αναφορές σε ονόματα επί ονομάτων, είτε άσχετων με τη δυσκολη καθημερινότητα των πολλών, είτε απλά αγνώστων.

Κοινώς τι ακούσαμε χθές; Ότι αυτός ουδέποτε είχε κάτι προσωπικό με τον Μητσοτάκη και αντίθετα αρχικά τον στήριξε: ότι στήριξε την ανέλιξη και κατόπιν τις πολιτικές του πρωθυπουργού, άρα εκείνος του χρωστάει εσαεί. Αναφερόμενος δε επανειλημμένα στο καλό της “παράταξης”, κατάφερε να μας θυμίσει ότι έθεσε το κόμμα του πάνω από την πατρίδα και το λαό.

Προχώρησε σε συλλήβδην καταδίκη Αριστερών και Σημιτικών, όταν ο ίδιος τους είχε συμπεριλάβει στους στενότερους συνεργάτες του και αργότερα συγκυβέρνησε αρμονικά μαζί τους. Μάλιστα για να επιμηκύνει την πρωθυπουργία του, δεν δίστασε να προκρίνει φορομπηχτικές μνημονιακές πολιτικές που έβλαπταν κυρίως τη μικρή ιδιοκτησία και επιχειρηματικότητα. Δηλαδή -συνειδητά ή ασυνείδητα- έβλαψε κυρίως την εκλογική βάση της ΝΔ και λιγότερο την εναπομείνασα του ΠΑΣΟΚ.

Αν και τώρα υπερθεματίζει, κατά τη θητεία του προώθησε λιγοστές χρήσιμες για την κοινωνία και την πραγματική οικονομία μεταρρυθμίσεις, διατηρώντας σε πολύ μεγάλο βαθμό τις κακοδαιμονίες του Δημοσίου. Παρά τις σχετικές μεγαλοστομίες του, δεν ενίσχυσε καθόλου την εθνική άμυνα, δεν έφερε οτιδήποτε καινοτόμο στην εξωτερική πολιτική. Άλλωστε ούτε ο ίδιος καθόρισε ΑΟΖ και χωρικά ύδατα 12 μιλίων.

Όσο για το αν είναι άνθρωπος με γινάτια, τούτο φάνηκε όταν (δεν) παρέδωσε το Μαξίμου στο διάδοχο του και κράτησε την προεδρία της ΝΔ, παρά την πρώτη ήττα του 2015.

Εν ολίγοις, χάρη στην προσωπικότητά του ο Αντώνης Σαμαράς έστρωσε το δρόμο για τους Τσίπρα-Καμμένο και το τρίτο μνημόνιο· το πέτυχε αρχικά ως λαϊκιστής ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατόπιν ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Τώρα απέδειξε και ότι δεν έγινε σοφότερος μετά τα διαδοχικά σφάλματά του, και την τραγική απώλεια της κόρης του.

Η μοναδική πραγματικά αξιόλογη επισήμανσή του ήταν πως είναι ανεπίτρεπτο για μια κυβέρνηση να λειτουργεί υπό εταιρικό πνεύμα, διευθυνόμενη από ένα ερμητικά κλειστό γκρουπ. Ωστόσο, ακόμη κι η φράση τούτη χάθηκε μέσα στη 1 ώρας και 45 λεπτών χαοτική περιαυτολογία ενός αυτόκλητου σωτήρα, που πεισματικά βλέπει τις λύσεις μέσα από διαχωρισμούς Αριστεράς-Δεξιάς.

Απογοήτευσε λοιπόν όσους περίμεναν από αυτόν κάτι φρέσκο, έστω τραμπικού χαρακτήρα. Αν και στον συστημικό Αντένα και όχι στο YouTube, επιλέγοντας την άσημη Ιρένα Αργύρη είχε ομολογουμένως καλλιεργήσει ελπίδες, όμως περιορίστηκε σε ανούσιους χρησμούς περί νέου κόμματος. Δικαίωσε έτσι όσους απέδωσαν την παραπάνω επιλογή του στην επιθυμία του να ελέγξει απόλυτα τη συνέντευξη, κι όχι να σπάσει τα στεγανά του κυβερνητισμού.

Θα μπορούσε δηλαδή να είχε αδράξει την ευκαιρία και να δονήσει εκ βάθρων το κλονισμένο κομματικό σύστημα. Χρειαζόταν μόνο να δηλώσει ότι τα υπαρκτά προβλήματα των πολιτών και της χώρας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από επαγγελματίες πολιτικούς, κι ότι ο ίδιος είναι πρόθυμος να στηρίξει κάτι σύμφωνο με τις αξίες του, εφόσον προέλθει από εντελώς άφθαρτα πρόσωπα.

Εν τέλει, δεν κατάφερε να υπερβεί τον εγωκεντρισμό του. Απλώς σπατάλησε μια σπάνια ευκαιρία να φανεί επιτέλους χρήσιμος για τη χώρα.