Νέο σιδηροδρομικό ατύχημα: Ποιός ευθύνεται;
Το πρόσφατο ατύχημα στον Προαστιακό φωτίζει ένα ευρύτερο πρόβλημα: την εθελοτυφλία μας απέναντι στις δικές μας ευθύνες ως πολίτες σε ένα ατελές κράτος.
Φάνης Ουγγρίνης
Έπαιξαν πολύ τα βίντεο από τη σύγκρουση επιβατικού αυτοκινήτου με συρμό του Προαστιακού στην Πάτρα, σε φυλασσόμενη διάβαση.
Ευτυχώς που υπήρχαν κάμερες ώστε να παρακολουθήσουμε από πολλές γωνιές μια περίπτωση απύθμενης ηλιθιότητας. Ο παρολίγον αυτόχειρας έκανε κυριολεκτικά σλάλομ με μεγάλη ταχύτητα ανάμεσα στις μπάρες, και έτρεξε προς τις γραμμές χωρίς να έχει καν επαρκή ορατότητα. Αποτέλεσμα ήταν ο -ευτυχώς ελαφρός- τραυματισμός του, και φυσικά η ταλαιπωρία όσων επέβαιναν στο τρένο. Πρόκειται για το δεύτερο πανομοιότυπο ατύχημα στην ίδια περιοχή.
Εδώ δεν μιλάμε για Μάτι ή Τέμπη. Εδώ μιλάμε για ξεκάθαρο ζήτημα ατομικής ευθύνης. Εμπόδια υπήρχαν, φωτεινές και ηχητικές προειδοποιήσεις υπήρχαν,στοιχειώδης λογική δεν υπήρχε. Η Πολιτεία είχε κάνει τη δουλειά της, όμως και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό.
Η Πολιτεία φυσικά φέρει μερίδιο ευθύνης για τις καταστροφές από πυρκαγιές και πλημμύρες, για τις συνέπειες της εγκληματικότητας, ακόμη και για πολλά αυτοκινητιστικά. Ευθύνεται είτε εξαιτίας κακών επιλογών, είτε επειδή παρέλειψε να κάνει τη δουλειά της. Ωστόσο, δεν επιτρέπεται εμείς να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, ειδικά όταν ξέρουμε τι είδους κράτος είναι το ρωμέικο. Ζούμε σε μια φτωχή -οριακά δυτική- χώρα, αρκετά διεφθαρμένη, απειλούμενη από το εξωτερικό, κατοικημένη ανορθόδοξα, και με περίπλοκη γεωγραφία. Τα λιγοστά κρατικά έσοδα πρέπει να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες υγείας, παιδείας, και φυσικά άμυνας. Κατά συνέπεια, οι υπόλοιπες λειτουργίες μόνο… σκανδιναβικές δεν μπορούν να είναι.
Οι γονείς και οι παππούδες μας ήταν πολύ καλύτερα προσαρμοσμένοι στην ελληνική πραγματικότητα. Ήξεραν με τι έχουν να κάνουν και συμπεριφέρονταν ανάλογα. Ζαλισμένοι από την υλική ανάπτυξη των τελευταίων 40 ετών, εμείς συχνά απαιτούμε μια ουτοπική τελειότητα, και απορούμε όταν δεν υπάρχει.
Επιδεικνύοντας συμπεριφορά κακομαθημένων μωρών, καταλήγουμε να φλερτάρουμε με τον θάνατο. Ίσως χρειαζόμαστε χωροφύλακα συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας, μα δυστυχώς αυτό δεν γίνεται. Πρέπει να ωριμάσουμε.