Η ρητορική ένταση κρύβει πολιτική αδυναμία

Μετά την ψηφοφορία για την παραπομπή Καραμανλή, η χθεσινή για τους Βορίδη και Αυγενάκη τερματίζει —έστω προσωρινά — τις κοινοβουλευτικές συγκρούσεις. Προφανώς, δεν σταματά η περαιτέρω διερεύνηση αυτών των τόσο σοβαρών υποθέσεων.

Παρά την τεράστια κατακραυγή, πολλοί Έλληνες πίστεψαν πως οι αθώοι των Τεμπών χάθηκαν εξαιτίας διαχρονικών και διακομματικών σφαλμάτων. Στην περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ, μιλάμε για φρέσκια οργή. Οι παράνομες και παράτυπες δραστηριότητες εντός του αμαρτωλού οργανισμού εξόργισαν όσους μικρούς επιχειρηματίες και αυτοαπασχολούμενους επιβιώνουν με το ζόρι, εξαιτίας των ολοένα αυξανόμενων απαιτήσεων για τυπικότητα.

Εξόργισαν όσους διαπίστωσαν ότι το Δημόσιο εξακολουθεί να είναι επιλεκτικά αυστηρό ως προς την εφαρμογή των νόμων. Οι αριθμοί των — νέων — αγανακτισμένων είναι πλέον ακόμη μεγαλύτεροι απ’ όσο στην αρχή του 2025.

Θέλοντας να γοητεύσουν όλο αυτό το κοινό από το βήμα της Βουλής, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναφέρθηκαν — ως είθισται — σε μια πλειάδα άσχετων θεμάτων και πλειοδότησαν σε σκληρούς χαρακτηρισμούς. Πολύ πιο σκληρούς απ’ όσο μας έχουν συνηθίσει· απόρροια του άγχους που προκαλούν τα στάσιμα ποσοστά τους έναντι μιας μη δημοφιλούς κυβέρνησης.

Από τη μεριά τους, οι κυβερνώντες άρπαξαν την ευκαιρία να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους. Απάντησαν στις κατηγορίες εκτοξεύοντας άλλες (κοινώς, καταφεύγοντας σε αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν whataboutism), ρίχνοντας περισσότερο λάδι στη φωτιά.

Σε οκτώ ημέρες άγριων μονομαχιών στην κοινοβουλευτική αρένα, οι πολίτες απόλαυσαν θέαμα, μα όχι ουσία. Ούτε σωστά ενημερώθηκαν, ούτε ανανεωμένη εμπιστοσύνη στο πολίτευμα ένιωσαν. Η πολιτική αντιπαράθεση έχει πια ανέβει σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα οξύτητας. Ωστόσο, τη στιγμή που τα κόμματα ρίχνονται σε μάχες μέχρις εσχάτων, τα ποσοστά τους προοιωνίζονται κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις επόμενες εκλογές.

Τίθεται λοιπόν ένα απλούστατο ερώτημα, το οποίο θα πρέπει κάπως να απαντηθεί: Πώς θα σχηματιστεί πολυκομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία εάν συνεχιστεί η σημερινή οξύτητα; Πώς θα μπορέσουν να συγκυβερνήσουν άνθρωποι που αλληλοαποκαλούνται ανίκανοι, απατεώνες, δολοφόνοι και μαφιόζοι; Οι πολιτικοί έχουν ξεχάσει τελείως ότι πρώτιστο καθήκον τους είναι να υπηρετούν το συλλογικό καλό;