Η πολεοδομική πολιτική της Καλαμαριάς εργαλειοποιείται;

Μετά από εισήγηση της Δημάρχου, το δημοτικό συμβούλιο Καλαμαριάς αποφάσισε τη Δευτέρα να ξεκινήσει διαδικασίες εκπόνησης Τοπικού Πολεοδομικού Σχεδίου, γεγονός συνηθισμένο για κάθε ΟΤΑ. Ωστόσο, η ανακοίνωση του ΔΚ εγείρει κάποια εύλογα ερωτήματα, επειδή μεταξύ άλλων ζητείται αναστολή έκδοσης οικοδομικών αδειών σε τρία σημεία.

Πρώτη αναφέρεται η ζώνη μεταξύ της οδού Θ. Σοφούλη και της θάλασσας, από τη ΝΔΒΕ έως την επέκταση της Αργοναυτών. Δεύτερη, μια γειτονιά μεταξύ πάρκου Σκρα, προέκτασης Πόντου, πάρκου Ούλαφ Πάλμε και Πλαστήρα. Και τρίτα, κάποια εκτός σχεδίου οικοδομικά τετράγωνα στη Μίκρα. Στην ανακοίνωση παρατίθεται και ένα ιστορικό, το οποίο διόλου διαφωτίζει τους αδαείς για το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί. Αντίθετα, αναφερόμενο στο Ενιαίο Παραλιακό Μέτωπο και στο –χωρικά άσχετο– στρατόπεδο Κόδρα, μάλλον συσκοτίζει.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί να επιδιώκεται παύση οικοδομικής δραστηριότητας σε μια ήδη πλήρως δομημένη ζώνη κατοικιών, ή σε δύο ΟΤ στις παρυφές του δήμου, όπου ούτως ή άλλως δεν παρατηρείται υπερφόρτωση του δομημένου περιβάλλοντος. Κατά συνέπεια, εύκολα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η πρωτοβουλία της δημοτικής διοίκησης κυρίως αφορά το πρώτο σημείο: την παραλία της Σοφούλη. Θυμίζω ότι μια από τις πρώτες ενέργειες της Χρύσας Αράπογλου ήταν να ματαιώσει νόμιμη άδεια, βάσει της οποίας ανεγειρόταν διώροφο κτίριο ανάμεσα στον δρόμο και στη θάλασσα. Διώροφο, όχι κανένας ουρανοξύστης, που θα συνέχιζε την υφισταμένη οικοδομική γραμμή και που δεν θα εμπόδιζε όποιον θέλει να κατέβει στην αμμουδιά (πάντως τυχεροί όσοι κατοικούν απέναντι). Από το περιεχόμενο της ανακοίνωσης δεν έγινε αντιληπτό αν η κίνηση στρέφεται έμμεσα και κατά του διαγωνισμού του ΤΑΙΠΕΔ για τη μαρίνα, άλλο γνωστό… κόκκινο πανί για την πλειοψηφούσα παράταξη.

Πολύ πιθανώς γινόμαστε μάρτυρες ακόμη μιας περίπτωσης όπου ΟΤΑ κάνει συνδυαστική χρήση των διοικητικών του προνομίων και της βραδύτητας υπηρεσιών και δικαιοσύνης, ώστε να παρεμποδίσει την –καθόλα νόμιμη– αξιοποίηση ιδιωτικής περιουσίας. Η εν λόγω ενέργεια δεν εμπίπτει στον ποινικό ορισμό της κατάχρησης εξουσίας, άρα μάλλον θεωρείται νόμιμη. Εντούτοις, δεν χαρακτηρίζεται ηθική. Πρόκειται για εκδήλωση λαϊκισμού των “ανοιχτών πόλεων”, γνώριμο πολιτικάντικο εργαλείο πλείστων δημάρχων και περιφερειαρχών. Πίσω από τέτοιου είδους ευαισθησίες για τον δημόσιο χώρο κατά κανόνα κρύβονται παγιωμένα τοπικά μικροσυμφέροντα: σωματεία-σφραγίδες, επιχειρήσεις ημετέρων, παράγοντες με μεγάλα σόγια κοκ. Πρακτικές παρωχημένες, που προφανώς διασώζονται στην Καλαμαριά (δυστυχώς και σε άλλους δήμους του πολεοδομικού συγκροτήματος). Θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον η απάντηση του αρμόδιου υπουργού στο αίτημα, δεδομένου ότι αφορά ΦΕΚ σε ισχύ.

Από την αρχή της θητείας της, η Χρύσα Αράπογλου δείχνει να αντιμετωπίζει τη θέση της περισσότερο σαν σκαλί κομματικής σταδιοδρομίας παρά ως υπηρεσία στον γενέθλιο τόπο της. Αλλιώς δεν μπορεί να ερμηνευθεί η επιμονή να πολιτικοποιεί οτιδήποτε, φτάνοντας να σηκώσει παλαιστινιακές σημαίες μπροστά στο δημαρχείο. Η κ. Αράπογλου μιλά συνεχώς για τις ανάγκες του “λαού”, λες και η Καλαμαριά παραμένει η προσφυγική εργατούπολη του παρελθόντος. Η κ. Αράπογλου θα έπρεπε να εστιάζει στη βελτίωση των συνθηκών μέσα στον δήμο της, διανοίγοντας γρήγορα την Πόντου και την Πλαστήρα, τελειώνοντας το πάρκο Κόδρα, επιδιώκοντας καλύτερη αξιοποίηση της περιφερειακής τάφρου, και καθαρίζοντας τα παράνομα λύματα στην περιοχή του ιππικού ομίλου. Θα έπρεπε να προσελκύει δραστηριότητες με έντονο οικονομικό και αναπτυξιακό αποτύπωμα, όπως την καλύτερη εκμετάλλευση της μαρίνας και της πλαζ, τη μετατροπή της Ναυτικής Διοίκησης σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο, και την ανέγερση λίγων παραθαλάσσιων βιλών για ακριβά βαλάντια.

Αντ’ αυτών, η κ. Αράπογλου προτιμά να οχυρώνεται πίσω από εντελώς ξεπερασμένα συνθήματα της δεκαετίας ‘80 και να μένει ουσιαστικά άπραγη. Κρίμα για την Καλαμαριά, την περιοχή που θα μπορούσε να αποκαλείται… Γλυφάδα της Βόρειας Ελλάδας.