Η επιστροφή του Ασώτου;

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την έδρα του δεν αιφνιδίασε, παρά το γεγονός ότι μετά την ομιλία του στο Παρίσι είχε δηλώσει πως κάθε συζήτηση για νέο κόμμα γίνεται ερήμην του.

Συζητώντας εκεί με φοιτητές, προέτρεψε τις αριστερές ηγεσίες «να παραμερίσουν τους εγωισμούς τους και να άρουν τον σημερινό κατακερματισμό» για να απομακρυνθεί η κυβέρνηση. Αλλιώς, αυτό θα συμβεί «με μια συνολική ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού που θα τους ξεπεράσει». Την ίδια προτροπή-απειλή επανέλαβε στη δήλωση παραίτησής του.

Παραίτηση Τσίπρα: Οι πρώτες αντιδράσεις σε ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Νέα Αριστερά

Επιστρέφει λοιπόν στο προσκήνιο ο πρώην πρωθυπουργός, όμως αγνοούμε τι ακριβώς κομίζει μετά το πολυσυζητημένο rebranding του. Παραιτούμενος των προνομίων του αποπειράται να φανεί πιο ηθικός από πρόσωπα που ακολούθησαν παρόμοιο δρόμο, γεγονός σίγουρα θετικό. Από κει και πέρα, παρά τον χαρακτηρισμό της ως μανιφέστο, η δήλωσή του αυτή καθ’ αυτή δεν διαφωτίζει για ποιους λόγους φεύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ, και γιατί φεύγει τώρα.

Η αιτιολόγηση «για να αφουγκραστεί την κοινωνία» και η αναφορά στην «ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης» ακούγονται ωραία. Ωραίο θα μπορούσε να αποδειχθεί και το ταξίδι που υπόσχεται σε συνάδελφους του βουλευτές. Ωστόσο, εν έτει 2025 οι πολίτες δε θέλουν αερολογίες. Ζητούν σχέδιο, και μάλιστα σχέδιο σοβαρό.

Διαθέτει λοιπόν σχέδιο ο Τσίπρας; Άγνωστο, όμως από το βήμα της Σορβόννης έδωσε κάποιες ενδείξεις της νέας -ή όχι τόσο νέας- πολιτικής του ταυτότητας. Αντιγράφοντας Κυριάκο Μητσοτάκη του 2016, (ξανα)μίλησε για νέο πατριωτισμό, σκιαγραφώντας τον ως συμπεριληπτικό, ηθικό, οικονομικό και κοινωνικό.

Ετούτος ο νέος πατριωτισμός θα αξιοποιηθεί για «να αντισταθούμε στα μεγάλα συμφέροντα των ισχυρών και των ολιγαρχών», για «να τους κάνουμε να πληρώσουν», για «να διεκδικήσουμε την ηγεσία της Ευρώπης» και τέλος για «να σταθούμε απέναντι στην προσπάθεια των κυρίαρχων ελίτ, πολιτικών ηγεσιών να αποφασίζουν αυτές τι είναι αδύνατο». Ύφος οικείο, ελαφρώς τραμπικό.

Κατόπιν, αναφέρθηκε στην «άτολμη και ανεπαρκή» ευρωπαϊκή ηγεσία, σε συνεργαζόμενες ακροδεξιές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, στην αναγκαιότητα -απροσδιόριστων- ενωσιακών μεταρρυθμίσεων, σε ανεπιθύμητη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, στις μεγάλες επαναστάσεις και στον Μάη του ‘68, και κατέληξε καλώντας σε νέο διεθνισμό ενάντια στην Ακροδεξιά. Ένας Τσίπρας πολύ όμοιος με εκείνον πριν το 2015, τυπικός γόνος της Γένοβα.

Από όλα τα παραπάνω, βγαίνει συμπέρασμα: Ναι, μα όχι ευχάριστο. Επί μνημονίων, ο Αλέξης Τσίπρας είχε πιαστεί να λέει άλλα εντός και αλλά εκτός της χώρας. Όταν οι τροϊκανοί του το επισήμαναν, φάνηκε έκπληκτος για την αποκάλυψή του. Κρίνοντας από τις αντιφάσεις μέσα στην ίδια την ομιλία του αλλά και σε σχέση με τη δήλωση παραίτησης, αβίαστα συμπεραίνουμε ότι παραμένει αδιόρθωτος· παραμένει πρόθυμος να υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες, πιστεύοντας ότι ο λαός θα τον ακολουθήσει χωρίς να εξετάσει συνολικά τις πολιτικές του θέσεις.

Εν κατακλείδι, παρατηρούμε ότι επιμένει σε απαρχαιωμένα κλισέ και στον κινηματικό λαϊκισμό που τον οδήγησε στην εξουσία, ενώ αγνοούμε αν τελικά διδάχτηκε κάτι χρήσιμο από την πρωθυπουργία και από την πανωλεθρία του 2023. Αν έτσι σκοπεύει να πορευτεί ως τις επόμενες εκλογές, πολύ δύσκολα θα ξαναφέρει την Αριστερά στο Μαξίμου.