Η δικαίωση για τη ΔΕΘ δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς

Όσοι αγωνίστηκαν με συνέπεια κατά του φαραωνικού σχεδίου για τη ΔΕΘ σίγουρα νιώθουν δικαιωμένοι μετά τη χθεσινή ρητή τοποθέτηση του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μουσικής: πολύ λιγότερα νέα κτίρια, πολύ περισσότερο πράσινο στην ιστορική έδρα της Έκθεσης, με κατασκευή μέσω δημόσιων πόρων ύψους 120 εκατ. ευρώ.

Ωστόσο, είναι δύσκολο να πανηγυρίζει κανείς, όταν περικόπτονται τα δύο τρίτα του προϋπολογισμού. Το έργο μειώθηκε στο ένα τρίτο του αρχικού ποσού, γεγονός που σίγουρα θα αποτελέσει πλήγμα για την τοπική αγορά.

Θεωρητικά μένουν διαθέσιμα 180 εκατομμύρια για άλλες επενδύσεις, αλλά πού, και πώς; Όσοι είναι πάνω από τα 40 και επί 15 χρόνια ζουν τις συνέπειες των διαδοχικών κρίσεων δεν μπορούν πια να τρέφονται με μάταιες ελπίδες. Χθες ήθελαν να ακούσουν για νέες πρωτοβουλίες που –σύντομα– και πλούτο θα γεννήσουν, και την ποιότητα ζωής θα βελτιώσουν. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη.

Δεν ακούστηκε κάτι συγκεκριμένο για το πώς θα καταστεί διεθνώς ελκυστικό και βιώσιμο το κέντρο ανάπτυξης νέας τεχνολογίας στην Περαία, αλλά και αλλού στην ευρύτερη περιοχή. Δεν ακούστηκαν όσα θα θέλαμε όλοι εδώ για την επέκταση του Δυτικού Προαστιακού μέσα στον αστικό ιστό, δηλαδή για τις σχεδιασμένες γραμμές 2 και 3. Δεν ακούστηκε κάτι καινούργιο για το παραλιακό μέτωπο, όταν οι εξελίξεις στην αθηναϊκή Ριβιέρα τρέχουν. Δεν ακούστηκαν θαρραλέες επεμβάσεις σε παραμελημένες γειτονιές, ώστε το δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο να καταστεί προορισμός ποιοτικότερου τουρισμού και επενδύσεων σε παραγωγή αγαθών υψηλής προστιθέμενης αξίας.

Το κυριότερο όμως, δεν ακούσαμε πώς επιτέλους θα αναταχθεί η αναπτυξιακή προοπτική της πόλης και κατ’ επέκταση όλης της Κεντρικής Μακεδονίας. Πώς δηλαδή θα ξεφύγουμε από το σημερινό τέλμα, αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε πριν 25 χρόνια, όταν άρχισαν να κλείνουν οι εξαγωγικές κλωστοϋφαντουργίες.

Θετική είδηση η ανακοίνωση από τους ιδιοκτήτες του ΟΛΘ για έναρξη εργασιών στον Προβλήτα 6, όμως δεν αρκεί για να αναπτερωθούν οι πεσμένες ελπίδες. Χρειάζεται να ολοκληρωθεί τάχιστα ο διαγωνισμός για το Γκόνου και να τακτοποιηθεί η εκκρεμότητα με την άτυπη βιομηχανική συγκέντρωση Καλοχωρίου.

Χρόνια τώρα, η Θεσσαλονίκη έχει συνηθίσει να συμβιβάζεται με μακέτες, εξαγγελίες και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Κι όσο για το τοπικό πολιτικό προσωπικό; Δυστυχώς, εκκωφαντική σιωπή. Δήμαρχοι, βουλευτές, εκπρόσωποι φορέων δηλώνουν μονίμως ικανοποιημένοι. Αντί να διεκδικούν, επιλέγουν να χειροκροτούν τους εκάστοτε κυβερνώντες. Αποδεχόμενοι σχεδόν παθητικά την υποχώρηση της πόλης και της ΠΚΜ, περιορίζονται σε στερεοτυπικές δημόσιες σχέσεις, ελπίζοντας για το καλύτερο.

Πλέον, το μόνο που σίγουρα αναπτύσσεται σε αυτήν την πόλη δεν είναι η οικονομία, ο πολιτισμός, η δημιουργικότητα. Είναι η παραίτηση και ο κυνισμός.